Het is 'n grijze, stormachtige winterdag - de vrieskou laat nog steeds op zicht wachten, winters wit ook. Af en toe blaast de stevige wind meedogenloos het grijs aan flarden en kleurt de hemel blauw met her en der schakeringen van wit en 50 tinten grijs. Na 'n uitvaartdienst vanmorgen heb ik besloten 'n kameraad te gaan bezoeken. Ik baan me 'n weg naar Bertem door middel van de 390, een MR80 tussen Aarschot en Leuven en tot slot stap ik aan de stelplaats aan boord van een 316 richting Kraainem. Bertem Oud Station blijkt volgens Google Maps de meest gerichte halte om de laatste hectometers naar het woonzorgcentrum te voet af te leggen. Een traject van tien keer niks en ik tref zowaar overal mooie aansluitingen van bus en trein, wat 'n zaligheid.
Het verhaal van mijn kameraad is op zich jammerlijk te noemen, ik catalogeer het voor mijzelf als 'erg'. Ik passeer aan mijn rechterzijde de mooie Romaanse St-Pieterkerk en stap gezwind bergop terwijl de flappen van mijn dichtgeknoopte mantel angstaanjagend aanstalten maken de hoge vlucht te zullen nemen. Eénmaal binnen koester ik de warmte en relatieve stilte , 'n schril contrast met de natuurkracht die buiten welig woedt. De Vleugt, daar moet ik zijn - ik herinner het me van mijn telefonische navraag vorige week, toen ik 'n zoektocht startte naar mijn kameraad.
Na wat omwegen open ik de deur van de juiste afdeling ... mensen met jongdementie: 'n dame herinner ik me nog levendig van 'n vroegere werkplek, ze verbleef er als zorgvrager, 'n andere herinner ik me van TèGèk!? doch hem groeten zal voor een volgend bezoek zijn want op de luide tonen van U2's Mysterious ways genoot hij van zijn bad aldus de hoofdverpleegkundige. Dat hij nog op die manier geniet tekende spontaan 'n glimlach op mijn beschadigde gezicht. Ik glimlachte nog steeds toen tegen het licht in, zich de contouren aftekende van 'n naderend, schuifelend bewoner in 'n rolwagen. Ik nam mijn bril om de schim te ontwaren en de intuïtie werd snel bevestigd. Gezwind en vrolijk begroette ik hem met zijn naam ... een glimlach, een lach, gevolgd door verbaasde, vragende ogen. Ken je me nog, ging ik verder, weet je wie ik ben ... twijfel volgde, 'n zekere ontkenning ook - daar had ik me aan verwacht, ik was voorbereid. Gelukkig is dementie geen onbekende voor me, als zorgverlener welteverstaan. Let it be en The Beatles waren de verwachte trigger voor hem, voor mij ook. Gedurende ruim 'n uur praatten we bij op zijn bescheiden kamertje, het praten kwam vooral van mij, af en toe van hem. We lachten, gekscheerden wat, nadat hij zich 'n uur te vroeg bij de verpleegpost had aangeboden voor zijn sigaretje van 15u.
Vijf. Dat is zijn dagelijks rantsoen, 9u 12u 15u 18u en het laatste om 21u, eentje voor het slapengaan. Zijn spraak is rustig, aarzelend, niet geheel volmondig. "Da's goe" ligt 'm nog best in de mond.
Ik kijk naar hem, genietend van die enkele nicotinetrekken, de koude wind trotserend _ allez joeng, lach ik, van 'den trek' kun je niet leven ... hij moet es hartelijk lachen. Met zijn voeten beweegt hij zijn rolwagen zachtjes van voor naar achter, schuifelend ... dat de motoriek hem in de steek heeft gelaten wordt zo duidelijk, het vasthouden van zijn Marlboro had het ook reeds verraden, ons gesprek op de kamer ook. Zelfstandig stappen lukt niet meer. Permanente hersenschade. Alcohol. Korsakov.
We hebben destijds getracht hem te 'redden' doch er speelden toen hogere, andere machten in zijn leven, ofschoon hij 'n topkerel was, 'n toffe peer zeg maar. Ik denk terug aan de badende overbuur en U2, Love is blindness ... één van hun nummers op het album Achtung Baby uit 1991. Typisch wat mijn makker overkwam. En de hulp en het traject dat hij volgde werd teniet gedaan, wat leidde tot wat ik vanmiddag aantrof. Als een alcoholist blijft drinken zei iemand me ooit, dan kiezen ze voor de dood. Dood is hij niet, maar zijn leven heeft wel 'n erg pijnlijke, jammerlijke wending genomen.
Korsakov. Zoek maar es op voor je het volgende glas heft.
Ik hou het bij Rimsky Korsakov, véél melodieuzer, mooier ook, ... en vooral, gaat veel langer mee.
Oh ja, morgen bekijk ik met 'n andere makker wanneer we samen 'n volgend bezoek brengen - dat heb ik hem beloofd.
