De Internationale is alweer fel bezongen, le pont is gemaakt en Anderlecht staat zondag voor zijn meest cruciale match van het voetbalseizoen.
En dinsdag vierde ik zowaar mijn eerste verjaardag - thuis, dag 365.
Thuis, 365 dagen lang ... ofte 31.536.000 seconden ... Het kan tellen, nu ik ben niet altijd thuis geweest, er heeft een weekje Vendée tussenin gezeten, enkele dagen Périgord/Dordogne, Cadzand, Elzas ... en sinds enkele weken, Diest.
365 ellenlange dagen van afwezigheid en onbekwaamheid. Ellendige dagen van depressie, burn-out en zelfs waanzin. De diepte van het dal ..., het zoeken naar je verloren brein, tastend in het duister, oorverdovend stil in je "zijn".
365 dagen lang ononderbroken medicijnmaaltijden, 's ochtends, 's middags, 's avonds ... soms wat meer, dan weer wat minder ... Tot afgelopen maandag, de pillenafbouw was al begonnen in Diest, mijn zieleknijper vond echter de tijd gekomen om er 'n punt achter te zetten, ook al omdat zijn medische kollega, de uroloog, hierop sterk had aangedrongen.
Anti-depressiva ... dag op dag, 365 dagen lang ... het doet wat in 'n mensenlichaam, of tenminste met 'n mannenlichaam. Puur gif.
Hoewel mijn hoofd helderder en sterker is als voorheen, mijn geest daadkrachtiger, mijn mentale weerbaarheid veerkrachtiger als ooit ... voel ik me sinds dinsdag ... totally fucked up really ... Bij wijze van spreken uiteraard.
De afkickverschijnselen of gevolgen van het stopzetten van een dermate lange anti-depressivakuur zijn écht geen lachertje ... Bij wijlen zo dwaas als 'n kieken, stomdronken in m'n hoofd (zonder ook maar 1/1000ste van één promille alcohol in mijn bloed) ... ik zwijg dan nog van de "zwijmelingen" en "draainissen" ... Je moet je dan maar es afvragen welke chemische rommel ze daar allemaal in stoppen. Een mens zou spontaan varkensanussen en scampi's beginnen verorberen !
Mààr ... we nemen het erbij met 'n glimlach ... al lijkt die 'n beetje op de boer met de kiespijn, stopzetten was 'n objectief, herstellen ook één, 'n nieuwe start nog één, en 'n nieuw, ander én beter mens het hoofddoel.
De ommekeer is er, in mijn hoofd, in mijn geest, in mijn opwelling, in mijn mens-zijn, in mijn omgang, in mijn "zorg en bekommernis-voor", in mijn liefhebben en houden van.
Een mens leert opnieuw vliegen, .... het rustgevende nest ontvliedend ... en als je leert vliegen, dan moet je verdragen dat je vleugels pijn kunnen doen.
Een week of twee zei Van Daele, en dan is het ergste achter de rug. Ik voel me net 'n afkicker in 'n ontwenningskliniek of rehabilitatiekliniek. Efexorloos, Sypralexaloos, Venlafaxineloos ... helemaal ... loos. Hopelijk blijft het daarbij ...
Het verhaal van de Vestingstraat wordt beschreven in mijn boek waaraan ik werk, het verhaal van depressie, verval, herval, stabilisering, heropstanding en verrijzenis. Maar wat ik wèl weet ... en hoe controversieel het ook moge klinken ... het is veruit het beste wat me is kunnen overkomen, depressie.
Weer mens worden, en het ten volle beseffen ... het is 'n uitzonderlijk reisverhaal, 'n mega-belevenis.
Ik kan het iedereen ten stelligste aanbevelen, al zal het RIZIV me hierin niet noodzakelijk bijtreden. Doch af en toe es de pauzeknop induwen, of zelfs gewoon de stekker eruit trekken en op reset duwen ... Het is wel wat, op voorwaarde dat je de juiste begeleiding hebt, de juiste omkadering ook, én vooral de juiste steun.
Ik mag daarbij op m'n blote knieën de hemel prijzen, onze Lieve Heer en onze Lieve Vrouw uitvoerig danken en bewieroken. Bovenal is er ZIJ, mijn onvoorwaardelijke steun en toeverlaat, niet aflatend, nooit opgevend, al was het soms héél zwaar, héél beproevend, ondankbaar ook, en soms ook wel hard, bijzonder hard, ja zelfs vernederend ... De scha en schan zal ik nog 'n tijdje meedragen, maar ik weet dat ik àlles in mijn mars heb om haar zeven maal zeventig maal terug te geven al wat ze gedurende al die tijd voor me heeft gedaan én doorstaan ... Mijn sprookje-in-'t-echt ... over 14 dagen en 14 uren en nog wat minuten op dit eigenste ogenblik, mijn vrouwke, mijn echtgenote ... ze heeft het verdiend, méér dan wie of wat ook. En wat ze nog meer verdient, ... is niet 'n ruiker bloemen, minstens 'n standbeeld, maar vooral mijn hart, onvoorwaardelijk, voor immer en altijd.
Maar er zijn ook de anderen, ... Joris, Rudi en Tom ... ook zij waren er op moeilijke dagen, op donkere dagen, op zonnige dagen ... onvoorwaardelijk ... ook zij verdienen een ruiker bloemen, néé ... géén stinkerkes, 'n heuse bos bloemen ... ;-)
En er zijn natuurlijk ook mijn nieuwe vrienden, mijn mede-revalidanten, ... mooie mensen, één voor één ... mooi van hart, van inkeer, van bekommernis, van humor en tranen, maar vooral mooi ... om wie ze zijn, elke dag opnieuw. Wij, mensen ... Ook zij hebben mij de mooie, eenvoudige dingen van het leven doen inzien, door hun eigen kwetsbaarheid, verdriet en strijd ... Zij zijn mijn nieuwe familie geworden, ik hoop voor het leven deze maal ... Ze zijn het dubbel en dik waard, één voor één ... van Diane tot Anse, van Mellisa tot Wendy, van Bart tot Lieve, van Gerda tot Natasja, van Virginie tot Ilse, van Guy tot Sven ... Ze zijn het allen waard vernoemd te worden doch de lijst zou te lang zijn, maar ieders naam staat geschreven in de palm van mijn hand ...
"The most beautiful people are those who have known defeat, known suffering, known struggle, known loss, and have found their way out of the depths. These persons have an appreciation, a sensitivity, and an understanding of life that fills them with compassion, gentleness, and a deep loving concern. Beautiful people do not just happen."
En intussen ben ik afkicker ... helemaal pillenloos, met alle verschijnselen tot gevolg ... hopelijk is er binnenkort niet écht wat loos ... ;-) Tot dra, tot ... Kievit !
