Afgelopen zondag is de teller afgeklokt op 490. Vierhonderdnegentig. Precies zoveel dagen scheidden afgelopen zondag van die bewuste maandag, die bewuste 29e april 2013.
490 dagen waarin mijn leven zowaar bijna verwoest werd door iemand die ik niet kende, of niet besefte dat hij bestond: mezelf.
Burn-out, depressie en zelfvernietiging. Alles ineen, dooreen, opeen ... vierhonderdnegentig lange dagen ...
De meest turbulente, schokkende, onthutsende, confronterende 490 lange dagen uit mijn leven. Op de rand van de afgrond gestaan ... en willen springen, maar telkens uitgegleden of geramd door mijn "defensive-end" in 'n ultieme reddingspoging. "I owe you ... my life" schreef ik haar enkele dagen geleden nog op Facebook, mijn intussen echtgenote ... mijn sprookje-in-'t-echt.
490 dagen gevuld met donkere, verschrikkelijke dagen en nachten, ziekenhuisopnames, opname in 'n psychiatrisch ziekenhuis, pijnlijke aanvaringen en halve breuken ... maar ook een huwelijk, een bekering, een testimonial voor radio, TV en geschreven pers: "mijn uit de kast komen" zeg maar ... en zowaar 'n wedergeboorte, 'n opstaan uit de dood bijna ...
Of bijna helemaal ... want die andere ik, van wie ik niet besefte dat 'het' bestond ... is niet meer, die heeft het onderspit moeten delven. Althans daar ben ik vast van overtuigd. Maar met depressie weet je nooit ... het is 'n sluipmoordenaar, even dodelijk als 'n CO²-vergiftiging ... alleen zou ik nu gewapend moeten zijn om signalen op te vangen, te herkennen, symptomen te ruiken, te voelen met elk zintuig en elke vezel in mijn lichaam. Alleen is de vraag ... gaat die hersenpan niet opnieuw door één of andere phishing-truk besmeurd worden met 'n schadelijk virus en uitgeschakeld worden ? Is mijn anti-virus software voldoende geupdate ? Op tijd en stond blijven zoeken naar de meest recente en beschikbare updates is dè boodschap. Ook al weet ik intussen welke de hoofdoorzaken zijn geweest van deze voorbije waanzin. En aanvaarding blijkt hierbij 'n zeer moeilijk, langzaam proces te zijn ... maar het is intussen als 'n chip ingeplant in mijn hersenkoker. Vergrendeld met enkele draadjes nederigheid en dankbaarheid.
Voortaan zie ik het dan ook mijn taak, mijn roeping om, aan de hand van mijn getuigenis, mensen, de maatschappij te sensibiliseren ... voor depressie, voor burn-out, voor zelfdoding. Het is mijn manier om ièts terug te geven aan de maatschappij, de zorgverstrekkers die me hebben opgevangen en gered. Misschien kan mijn verhaal anderen helpen, hen over de drempel tillen om toch te pràten, om toch professionele hulp te zoeken. En jà, het is géén evidentie ... mààr 'n schande is het uiteindelijk ook niet ! Want je bént nièt alléén ... Je bent nooit alléén.
Ik doe het ook uit respect, uit dankbaarheid ... voor het leven dat ik gekregen en omhelsd heb. En ook voor die nabestaanden die 'n dierbare uit het leven zagen stappen ... voor diegenen die geen hulp meer zagen, meer hoorden of vonden. Hopelijk verzacht het de pijn 'n klein beetje, want zij die achterblijven ... begrijpen vaak niet of kunnen het niet begrijpen, en dàt is héél begrijpelijk.
Dàt besef ... dàt is mijn grootste rijkdom. Want je kàn het niet begrijpen, niet bevatten ... tenzij je zèlf dermate ver geweest bent in het diepste donker van dat dal. Je wil er écht niet terecht komen.
Daarom ook mijn engagement naar mens én maatschappij: omdat luisteren helpt, omdat praten helpt. En durf te pràten, maar vooral ook ... durf te luisteren. We kennen allemaal wel iemand, ergens, die het moeilijk heeft ... de redenen mogen ons onbekend zijn of onverschillig laten ... doch laat die zoekende mens, verdwaald in ziel en geest, niet alleen. Praat én luister, want mogelijk ben je zijn enige houvast op dàt eigenste ogenblik ... Misschien zelfs de laatste houvast. Luister naar die wanhoopskreet, loop er niet omheen. Het is 'n mensenleven ... waard !
Ik ben opnieuw mens intussen, 'n ander mens ... Gelukkiger, dankbaarder, respectvoller en nederiger als ooit tevoren. Met 'n roeping ... een lokroep naar de zorg voor de hulpbehoevenden, de zwakkeren, de zieken en de ouderen ... een roep aan dewelke mijn hart noch ziel konden weerstaan.
Dààr ligt mijn toekomst: met hart én handen diegenen ondersteunen en dienen die het écht nodig hebben ... aandeelhouders hebben mijn 'diensten', mijn 'inzet', mijn 'prestatiedrang' niet nodig, heus niet ... De zorgbehoevenden des te meer. En dààr ligt mijn weg, mijn waarheid en mijn leven ... met hart en ziel.
En daarom "weer naar school" ... fris en monter, met m'n jasje en m'n boekentasje, opgewekt en blij ... én vooral gelukkig en dankbaar: om 'n nieuwe kans, 'n nieuw leven ...
490 lange dagen werden mijn deel - ik heb de bittere kelk niet aan me laten voorbijgaan, nee - ik heb hem geledigd tot de bodem.
En daar ben ik, achteraf bekeken, dankbaar voor ... ik ben de confrontatie aangegaan met mijn demonen, mijn angsten en afschuw, mijn duivelse-andere-ik.
Ik heb me niet nog es verscholen achter 'n zoveelste vluchtgedrag. Ik ben gebroken, gepijnigd, ... tot elke microvezel in mijn lichaam toe ... Maar ik ging deze waanzinnige confrontatie niet uit de weg, omdat ik 'n ruggenwervel had, niet de mijne - nee, die van mijn echtgenote. En die heeft kneuzingen gekregen en doorstaan ... maar heeft standgehouden.
En dàt is mijn redding geweest.
En dàt is mijn motivatie om als 'n flinke leerling de komende 3 semesters stipt, nauwkeurig en vlijtig te werk te gaan.
Weer naar school na al die jaren !
It's a heck of a change, a heck of a challenge ... and I love it !
In die 490 dagen heb ik wellicht géén 490 keer gekeken naar die indrukwekkende toespraak van 'n doodzieke, stervende Jim Valvano uit 1993 ... maar wellicht wel 49 keer ... En vaak hebben zijn inspirerende woorden soelaas gebracht ... en ik heb ze die 49 keer omgezet naar "mijn depressie" ... Depression can take away all my physical abilities .. but it cannot touch my mind, it cannot touch my soul, it cannot touch my heart.
En op het eind van de rit ... zijn deze woorden zinvoller en meer waarheidsgetrouw als wat dan ook ...
I'm back ... Ik ben weer ... Wéér naar school !
