Zondag 19 februari 2017.
Zondagavond, 20.58u, Tielt-Winge - door de hoofdtelefoon klinkt het Adagio in G minor van Tomasso Albinoni, 'n prachtig en gelauwerd stuk klassieke muziek dat ik op jonge leeftijd al oefenend leerde kennen en gedeeltelijk leerde spelen (!) ... ik zou het m'n lange leven lang herinneren, het waarom komt straks.
Het lijkt er stilaan op dat Kievit's intussen steeds zeldzamere blogschrijfsels zich beperken tot ware 'Orbituaries' - het vorige dateerde van 1 april vorig jaar en was gewijd aan m'n overleden maatje Maurice, zorgvrager in het woon- en zorgcentrum waar ik toen werkzaam was.
Vandaag breng ik een 'memory' aan mijn mama's petekind ... nonkel Walter, hij overleed afgelopen 10 februari omstreeks 13.30u bij een frontale aanrijding op de Franse RD674 tussen Nancy en Neufchateau/Dijon. Wellicht was hij op slag dood, alsof dàt dan 'n troost mag zijn.
Zijn plotse overlijden, was en is nog steeds onwezenlijk, irreëel ... bij het aanschouwen van zijn rouwbericht sijpelde héél langzaam enig realiteitsbesef de geest binnen. Donderdag a.s. vindt zijn uitvaart en crematie plaats - behalve voor Tante Rita en Charline & Koen, Maxime en Julie wordt donderdag andermaal 'n loodzware dag voor mijn mama ... als oudste, of tweede oudste als je wil, is het reeds haar 4e jongere broer of zus die ze moet 'afgeven'. De 'ontreddering' waarin ik ze afgelopen woensdagmiddag aantrof heeft me tot het diepste van mijn ziel geraakt.
"Moge de mooie en dankbare herinneringen 'n helende troost zijn in deze donkere dagen van afscheid en verdriet..." - het zijn woorden die ik vaak gebruik en neerpen als rouwbetuiging bij 'n overlijden. De mooie herinneringen - die probeer ik me nu alsnog voor de geest te halen. Nonkel Walter was 67 doch voelde zich wellicht ergens ... 28 schat ik.
Voor mij was hij 'n mix van Alec Baldwin en Richard Gere, vermengd met 'n flamboyant "Paul McCartney" rock 'n roll-gehalte (ofschoon hij vooral klassiek geschoold was) en overgoten met het "Touch of class"-achtige English Club-style van Basil Fawlty (alhoewel hij in de verste verte karaktarieel niet op Fawlty leek, integendeel).
Kortom, voor mij straalde hij 'klasse' uit. Punt.
Mijn verste herinneringen catapulteren me naar mijn jonge jeugdjaren toen hij als peter van m'n jongste broer een opblaasbaar paaskonijn mee had, blauw met een witte buik en 'n oranje wortel in zijn linkerpoot. Het moet ergens begin jaren '70 geweest zijn ... Jarenlang is dat beestje bewaard gebleven. Halverwege de seventies ondernam hij zowaar 'n reis naar ... Amerika ! Bij zijn terugkeer had hij voor onze Fried een driehoekige pennant-flag mee (alsook een frisbee) van de 1976-77 World Champions New York Yankees, wauw !
Wellicht is hij en de meegebrachte souvenirs de trigger geweest in mijn hersenkronkels om mijn voorliefde te ontwikkelen voor de States en hun buitengewone sporten.
Andere herinnering: mijn grootouders Rens hadden in de jaren '70-'80 een behoorlijk groot buitenverblijf in Herselt, Fa-Re-Home ... "de bos" in onze omgangstaal: een "paradijseiland" voor ons.
Een groot domein bestaand uit een bos met bospaden; badminton- en voetbalplein; een "zwier" (schommel) of 2,; enkele Go-carts; fietsen; een grote vijver waarin we leerde zwemmen, duiken, vissen, roeien ... We beleefden er gedurende ettelijke jaren zorgeloze zomers, met spel, sport, plezier en vertier, alhoewel dat laatste enkele jaren later pas volgde met onze (legendarische) barbeque-feestjes onder en met de vrienden.
Nonkel Walter had in Spijkenisse een roeibootje op de kop getikt, enfin het plaatje op de lichtblauwe roeiboot vermeldde het Nederlandse plaatsje als herkomstplek. Vernuftig, creatief en doortastend als hij was, toverde hij met behulp van 'n bamboemast en 'n zelf-vervaardigd zeil én roer, het roeibootje zowaar om tot 'n zeilbootje avant-la-lettre ! Ook daar heeft hij wellicht mijn liefde voor het zeilen, zee en boten 'getriggerd' - ik zie hem nog zo voor mijn ogen "zeilen"op het mini-meertje dat de vijver voor hem wellicht was. Jaren later zou hij zich 'n échte zeilboot aanschaffen - 'n kleine 10 jaar geleden bracht ik hem uit Aalst nog 'n reddingvest mee.
Maar het zomerweer in België was niet altijd even stabiel en gelukkig beschikte "de bos" tevens over 'n grote chalet incl. 2 slaapkamers (6 bedden); toilet; keuken, eetruimte en zithoek met biljarttafel. Er stond ook 'n oude gitzwarte piano, weliswaar niet perfect gestemd ... maar de nonkels en tantes brachten er vaak hun muzikale talenten gewillig ten berde. En op één of andere dag was ik ook alweer verwoede pogingen aan het ondernemen om "iets" muzikaals uit dat pianoding te toveren - ons of liever mijn repertoire was echter beperkt tot 2 deuntjes ...
Wellicht moet nonkel Walter het ervaren hebben als 'n regelrechte terreurdaad op zijn sterk ontwikkeld muzikale gehoor ... want ... hij pakte 'n stoel en nestelde zich naast me en leerde me zowaar enkele aanslagen -op het klavier welteverstaan- en ik leerde, héél erg beperkt weliswaar, met 2 handen een deuntje spelen dat zowaar op muziek leek. Ik moest vooral blijven oefenen verzekerde hij me, dan zou hij volgende keer nog wat extra's leren ... en zo geschiedde. En zowaar bleek hij in staat geweest me de bekendste passage aan te leren van Tomasso Albinoni's bekende Adagio ... pas jaren later herinnerde ik me de naam van die componist en ben ik het Adagio gaan herontdekken en appreciëren. Ik had het piano spelen intussen verdrongen door koorzang en vooral basketbal.
Zonder het eigenlijk ooit beseft gehad te hebben ... heeft de nonkel nogal wat invloeden op me gehad, door terug te blikken maak je her en der toch connecties en zet het je aan het denken.
Intussen heeft ook hij -en ook alweer veel te jong- het aardse ingeruild voor het eeuwige ... met wellicht 'n weerzien (de rouwbrief vermeldt het als volgt: "Diegenen die ik liefheb, verlaat ik, om diegenen die ik liefhad, terug te vinden" ...) met o.a. bompa en bomma, voor hem 'ons ma en onze pa', en zijn zussen Josette en Nelly ... maar vooral met zijn jongste broer, Roland - en of die 2 hierboven leute en plezier gaan hebben ! Ik hoop slechts 1 ding, ik hoop dat ons Here voldoende kroketten in voorraad heeft !
Dag nonkel, doe ze allemaal de groeten hierboven, geef ze ne ferme pol ... en ... merci hé !
