België ontwaakt in 'n euforisch gevoel van onoverwinnelijke eenheid ... Eéndracht maakt macht, zo zal wijlen koning Boudewijn zich glimlachend in zijn graf omdraaien. 2-1 winst tegen de USA op het WK voetbal levert hen straks voetbalgod Messi op, samen met tien andere Argentijnen. Kwartfinale in het WK heet dat dan. Monceau-sur-Dordogne, Corrèze (Fr.), een doorsnee nieuw samengesteld gezin ontwaakt uit 'n apocalyptische onweersnacht waarbij we ternauwernood aan ernstige overstromingstrauma's zijn ontsnapt. Al was het wèl goed prijs ... Ga ik zo rond 21.50u naar de bar/cafetaria/TV-zaal aan het zwembad, begeleid door 3 jonge Duivelse supporters, en trek ik nog 'n foto van 'n schitterend verlicht zwembad om de rust en gemoedelijkheid van het verlof te illustreren .... Tien minuten, ... tien. En het beeld van dat idylische zwembad werd plotsklaps herschapen in apocalyptische taferelen door 'n mega-giga onweer dat vlak boven ons hoofd zijn duivels ontbond ... Waanzin, bliksem en donder -in geluidsversterkers- volledig synchroon. De volksliederen haalden het nog net, en dan ... schluss, alles weg, geen beeld, geen licht, ... niks ... En de regen ... die DONDERDE met 'n immense natuurlijke kracht van boven naar beneden ... Onze tenten ... mijn vrouw ... ondanks het constant uitvallende gsm-signaal slaagde ik er toch in om mijn sprookje-in-'t-echt, -wat kan mij voetbal schelen-, te bereiken ... ondanks alle regengeruis en dondergebrul, ... ze was nog veilig en ok ... Wij stonden daar, letterlijk aan de grond genageld, geen kant konden we uit ... Snel kwam de eigenaar, zwaaiend met pillamp en regenscherm ... ons, 6 Belgen en 1 Nederlander, duidelijk maken dat hij de keet zou sluiten ... wegens ... tè gevaarlijk.
Tja, daar sta je dan met 3 kinderen, in de zondvloed, verlicht met weerzinwekkende blikseminslagen in 'n straal van nauwelijks 500 meter ... Dus korte tussenspurt naar het eerste afdakje, tien meter verder, alweer tien ... Staan we daar samen met 'n bejaarde Nederlander, Willem, die zoëven de jongens 'gekalmeerd' had met recent gelezen verhalen over Karel de Grote, Martel enzovoort ... Het afdakje in kwestie is niet meteen 'n oplossing want de rukwinden blazen ons gewoon mestnat. "Laten we naar de eerste sanitaire blok vluchten", oppert Willem. Tja, de wijze raad van 'n overjaarse ervaren Nederlandse kampeerder sla je niet zomaar in de wind, niet met zo'n weer ... Dus, doorheen de zondvloed, onder het begeleidend zaklampje van wijze Willem vluchten we richting sanitaire blok. Nauwelijks 50, misschien 100 meter ... doorweekt ... tot op onze slip, toen al ... Maar ook daar was het niet-je-dat, want het water stroomde er met liters binnen en ik was enkel gerust en zeker als we terug samen zouden zijn, want vrouwlief stond gans alleen, zonder enige bescherming in deze natuurlijke waanzin, God-weet-wat te doen .... Dus alles op alles zetten en de 3 jongens aanmoedigen om de volgende 50 meter van hun leven te spurten, richting sanitaire blok 2. En zo deden we ... nog méér doorweekt bereikten we ons volgende schuiloord ... Maar hoe dichter we bij de tenten kwamen hoe duidelijker het me werd welke waanzin we aan het beleven waren ... Als onze vorige stop al water maakte ... verzoop deze blok hélémaal van het regenwater ... Tot onze enkels stonden we in het water ... Nog 40 extra meters dan maar tot aan de tent ... het bergje af ... Ik zag het water naar beneden stromen ... via de ramp ... richting waar wij staan opgesteld ... "Komaan, jongens" klonk het, "lopen zo hard je kan, maar pas voor de afdaling en de stenen en zorg dat je niet valt" ... We haastten ons doorheen vijvers van regenwater richting tenten waar mijn snoepie stond, verkleumd, doorweekt, alles stond gewoon onder water ... Haar oerinstinct had geholpen alles in veiligheid te brengen, elektrische kabels, apparaten, schoeisel, stoelen .... Ze verdedigde op haar ééntje, hoe moedig ook, onze "Alamo" ... en dat deed ze met brio, de binnententen bleven enigzins gevrijwaard en alles wat belangrijk was, stond omhoog, vrij van water ...
De hevigheid van de blikseminslagen, en vooral de onmiddellijke nabijheid, noopte me om ons allen in de auto in veiligheid te brengen tot de weergoden enigzins tot inkeer zouden komen ... En bijgevolg doken we, allen door- en doorweekt, de auto in, met ieder zijn fleesdeken, voor 'n onvoorziene nacht ... Ik verplaatste toch maar de Volvo-jeep om mits de grote lichten, zicht te krijgen op het dreigende wegspoelgevaar ... Twee, drie uur lang hebben we het volgehouden, met 'n eerste inspectie, gevolgd door overleg van wat we zullen/zouden doen ... Op dat ogenblik spookt er veel door je hoofd, overstroming,wegspoelen van alles (omwille van het snel wassende water ...) ... Veiligheid boven alles, dàt was mijn énige gedachte .... mijn vrouw, de kinderen ... als alle andere materialen verloren zijn, then so be it .... Mààr niet mijn vrouw en kinderen. En dus dommelden we af en toe vermoeid wat in, dan weer opgeschrikt door 'n weerlicht of donderslag ... 'n uur of 2-3 lang ... Dan werd het plots rustiger en leek het onheil andere oorden opgezocht te hebben, wat overbleef was veel water, en de zware druppels die zich loswrikten van de hoge bomen. Vlug-vlug zocht vrouwlief wat droge klederen voor de kinderen bij elkaar en transporteerde ze één voor één hun slaaptent in, spoedig zouden we hetzelfde doen, 'n korte maar dankbare nacht in, dankbaar dat het al bij al nog was meegevallen -het had véél erger gekund- en vooral ook dat we uiteindelijk ons alsnog konden neervleien in ons campingbedje ...
Het ontwaken was dus iets minder euforisch in de Corrèze, de vermoeidheid wellicht van 'n gelijkaardig niveau dan de meeste Belgen. De dag voelde vochtig en betrokken, erg bewolkt met laaghangers ... Elektriciteit was voorlopig nergens te bespeuren, de campingeigenaars vroegen eerst of we niet al te veel schade hadden opgelopen ... om me dan met 'n typisch zuiders flegma te melden dat er in de ganse regio misschien omstreeks halftwaalf opnieuw stroom zou zijn ... misschien ... Ze maakten er zich niet druk om die Franzosen, het campingwinkeltje werd verlicht met ... kaarsen ... Tja, zo doe je dat ... berusten, en vooral niet opjagen. Al bij al leek het ongemak mee te vallen want omstreeks 11u floepten de frigo's opnieuw aan ... De namiddag gaf ons nog enkele uren aangename zonneschijn en 'n bezoekje aan het zwembad bracht ons weer helemaal in vakantievervoering. De barbecue 's avonds deed er nog 'n schepje bovenop. Leven als God in Frankrijk ondanks de kollega's weergoden ... Tja, why not ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten