Soixante-neuf

Zaterdagnacht/Zondagochtend.
9 februari 2014.
Het 69e schrijfsel komt stilaan op gang, aangewakkerd door de woelige windvlagen buiten, dolgedraaid als in 'n wasmachine, en gerijpt als de korenaren vlak voor half-oogst. Soixante-neuf, ik vond de titel zowaar zeer geslaagd. Zoek er alvast niks achter want dan kom je bedrogen uit, tja en bedrogen uitkomen na soixante-neuf ... het zou wat zijn. Grapje ;-)
Niettegenstaande, ik beloof straks nog 'n pittige anekdote, best grappig eigenlijk, en het blijft 'n beetje in de context. Daarmee hou ik mogelijk enkele lezers vast voor de volgende lijnen, verzinsels en hersenspinsels.
Niks verzinsels, gewoon het leven zoals het is, de dag van gisteren, vandaag en morgen. Cease the day, schrijft mijn goeie maatje -betoverd door de wonderbaarlijke microbe van het bloggen-, carpe diem, pluk de dag: en gelijk heeft hij. Overschot van gelijk.
Zalig zijn de armen van geest want aan hen behoort het rijk der hemelen ... Urbanus maakte er vorige week nog snel 72 (Waalse) maagden van die BDW hem beloofd had indien hij kwam optreden op het congres van diens zwellende partij. Daarmee begeven we ons op glad ijs ... de verkiezingskoorts die hier te lande toch af en toe de kop opsteekt. Ik ga me hier verder van alle commentaren, bevindingen en uitlatingen onthouden ... geheelonthouding zeg maar, lijkt me politiek gesproken, niet geheel onverstandig. Ik volg het wel én graag, maar frankly, het zal me worst wezen, ik dans intussen wel met mezelf, zij het niet als edelman. De politiek ...
D'er was er eentje happy vandaag, enfin neen, gisteren ... Hèt langverwachte telefoontje .... "Een gemiste oproep van een 014-nummer" sprak ze ... "Turnhout", zei ik doordacht ... Of wat dacht je.
Maar die "hout" was nauwelijks uitgesproken of in mijn oren weergalmde een vertederend, en uitermate opgewekt "Ooooo, mijn kleedje ...", gevolgd door 'n haastig telefoongesprek met, inderdaad, duidelijk een bruidsjurkenwinkel in ... Turnhout.
Helaas ... de euforie werd enigszins getemperd toen bleek dat de eerstvolgende beschikbare paszaterdag ... op 4 april was, en de eerst beschikbare pas-avond, ergens begin maart ... Tja, die tweemaal zeven weken beginnen bij mijn sprookje-in-'t-echt nu echt wel duidelijke tekenen van emotie en zenuwachtigheid te vertonen ... Ik laat intussen gewillig mijn imaginaire beeldvorming zijn artistieke vormgeving de vrije loop. Al moet ik ... nou ja, enigszins schoorvoetend toegeven, mezelf af en toe te betrappen op 'n lichte vorm van curieuzeneuzemosterdpotgedrag ...
Tja, op uwen ouwe dag ...
Vandaag eigenlijk niet zo'n slechte dag, misschien doordat ik met Assepoester door weer en wind boodschapjes deed en we gezapig keuvelden over 'n projectje in de garage, kwestie van onze kelderruimte en opbergcapaciteit op efficiënte wijze onder handen te nemen. 'n Blitzbezoek aan de plaatselijke Brico, met notities van maten, lengten en prijzen als enige aankoop - het verder uitwerken en uittekenen was werk voor thuis, in de luie zetel, bij 'n verse kop koffie en thee. Het verplichtte me zowaar mijn denkvermogen aan te spreken en aan 'n kleine teken- en rekentest te onderwerpen. Het liep niet van 'n leien dakje, tot driemaal toe keerde ik terug naar de plek der opportuniteiten, om nieuwe en andere metingen uit te voeren, maar uiteindelijk kwam ik er wel. En dus kunnen we verder beginnen denken, plannen en realiseren.
Maar de meest dringende zaken gaan we eerst aanpakken, en gezien de tweemaal zeven weken, heb ik toch wel enkele prioritaire taakjes te verrichten, gevolgd door enkele nieuwe afspraken.
Die zijn er sowieso de afgelopen weken ruim voldoende geweest, de psychotherapeut, volgende de uroloog.
Tja, de uroloog, op mijn leeftijd loop je er niet naar toe om met je "pietje" te laten spelen zoals we vroeger als brave schoolkindjes ondergingen bij het medisch onderzoek. Nee, heren van onze leeftijd, beseffen dat 'n grondige studie, gevolgd door enkele structurele aanpassingen van je eigenste waterwerken, zowel je watermaatschappij als directe leefomgeving veel soelaas kan brengen. Leuk is het allemaal niet, noch fysiologisch, laat staan, mentaal. En gezien het vuurwerk op 17 mei, is het misschien toch wel aangewezen dat de blusapparaten in de directe omgeving én gecontroleerd zijn, en terdege functioneren ... Ge weet maar nooit. Code soixante-neuf ... of bestaat dat niet ????
Het brengt me bij 'n ander medisch bezoek eerder deze week, bij de huisarts, op eigen vraag een EKG-test gezien mijn zorgen, doch alles was piccobello in orde ... Tja, zo'n sportman als ik, met zo'n sporthart. Toch niet alles kan naar de kl.... zijn he ...;-) Enfin, het was 'n opsteker, het mag gezegd, al wik ik mijn woorden.
Het brengt me stilaan bij de anekdote van de dag, illustratief voor de titel van mijn, ja het kan al tellen, 69e blog.
Tja, zei m'n overjaarse huisarts, in het lokale dialekt ... d'er wordt 'veul' over geklapt, joeng. En ik zal u es 'n anekdote vertellen, ging hij verder met zijn fijne, droge humor.
'n Koppel jaren gelden komen hier 2 mannen de wachtzaal binnen, ze kenden elkaar want ze waren direct "aan de klap" met elkaar. Ene kende ik als patient, net geen vijftig. Den andere had ik hier nog nie gezien ...
Komt de 'nieuwe' patient m'n kabinet binnen en vertelt me, ja dokter da met de vraa, weet ge wel, da gaat ah zo goed niet meer ... En daarmee, .... Ja, vertelt m'n huisarts die man, da komt wel meer voor, joeng. Ja maar dokter, ging de man verder, 'k ben ik nog maar 49 en dan al ... Ja, bevestigde m'n huisarts, da's niet zo abnormaal ...
Jamaa, diene mens met wie ik aan 't praten was daarjuist, wel diene is 'n jaar ouder als ik, en nog elken dag, ELKEN dag, ... Tja, repliceerde m'n huisarts ... Daar kan ik weinig op zeggen, dat is nu éénmaal zo ...
Maar mijn immer droge doch kwieke meneer doktoor vertelde me dat hij het quasi uitproestte van het lachen, doch dat niet kon tonen aan zijn patient ... Ik kon toch niet laten zien dat die andere man in de wachtkamer, voor exact hetzelfde probleem bij mij in behandeling was én precies daarom 'n afspraak had ... "D'er weurt veul over geklapt, veul over geklapt ..." ... vervolgde Victor, zo noemt meneer doktoor ... En ik ... ik lag soixante-neuf van 't lachen ... Echt ! Ondersteboven ... soixante-neuf !
En nu op naar de 70 volgende !

Zevensprong

Vrijdag 7 februari 2014.
Bloggen is in tegenwoordig, ik ben er zowaar zelf mee gestart in juni vorig jaar, kwestie van 'n hoop ellende, frustraties, gevoelens, pijn, verdriet, angst, ... en ratel zo maar door ... van me af te kunnen schrijven.
Het zou 'n helend effect moeten gehad hebben of hebben in de nasleep van 'n giga-crash ... geen auto-ongeluk of dergelijke, nee, het totaal falen van 'n menselijk brein.
Het uit elkaar vallen van 'n psychisch afweersysteem, het opbranden van 'n laatste deeltje functionerend brein ... De totale chaos in je hoofd, en 'n hersentorium dat helemaal ontregeld werd door 'n opeenvolging van feiten, tegenslagen, foute beslissingen, ...
Total loss, perte totale ... met je laptop, pc of je iPhone loop je naar je specialist en vervang je de harde schijf, of je laat 'n full recovery uitvoeren ... Welnu, écht, ik heb bijzonder veel medeleven en begrip, respect ook voor fysiek ernstige zieken, mensen getroffen door de zwaarste tegenslagen en de agressiefste tumoren.
Zij ondergaan zonder meer 'n lijdensweg, 'n hel ...
Doch hetgene mij overkomen is -en ik wil zeker geen medelij- was brute pech, doch ik wens het niemand toe. Niemand.
Want hoewel je uiterlijk helemaal OK lijkt, fysiek redelijk in orde bent ... ben je neurotisch feitelijk klinisch dood ... En het besef van dat contrast maakt het al niet veel makkelijker.
Je bent hersencomateus als het ware, je brein functioneert niet langer, denken wordt moeilijk, doen gebeurt op automatismen, op gewoontes, op levensdrang, uit pure noodzaak. Pure noodzaak, als je tenminste nog de wil hebt om te leven, die wil was de voorbije maanden meerdere malen ver te zoeken, of zelfs ... helemaal zoek.
En dan ga je op zoek, onder begeleiding, op zoektocht naar oorzaken, vragen en antwoorden, je gaat op zoek naar uitwegen, naar ja, naar een volgende stap in je leven zeker.
Maar die zoektocht is verdorie erger als 'n bonte mix van calvarietochten en processies van Echternach. Vergeet de Garmins en Tomtoms, vergeet kompassen en wegenkaarten, vergeet de stand van de zon en de toevallige wijzer ...
En zelfs je begeleiders hebben het niet onder de markt om je op het juiste pad te houden, evenmin de naasten om je heen ... Het is 'n helse opdracht, om de juiste uitgangen te vinden in dit doolhof ...
Het zoeken naar aanvaarding, het aanvaarden van je nieuwe nederigheid, het herontdekken van je eigen kunnen, het afschermen van je eigen falen, het wikken en wegen, tot zelfs het herwinnen van enige vorm van zelfvertrouwen. Het zoeken naar de zin, het zoeken naar een project, het zoeken naar een doel, het zoeken naar een genormaliseerd leven.
Makkelijk loopt het allemaal niet, ondanks de vele maanden dat je "out" bent ... "out" in doen en laten, "out" in denken en handelen, "out" voor de wereld, "out" voor de maatschappij.
En dan zit je hier achter je klavier, in de hoop enige zinvolle zinnen te kunnen produceren, volzinnen ook, desgevallend.
En terwijl het tikken verdergaat hoor jet geratel van het raderwerk in je hersenmolen, en voel je dat het functioneren ... helemaal niet lekker functioneert. En dàt is soms zo frustrerend, dat je na zovele maanden nog geen stap verder staat ... Ja, het morbide heeft zich gewonnen gegeven voor een ik-zet-door mentaliteit, maar dàt heb ik vooral te danken aan 'n fenomenale partner, 'n ware Flandrien(ne), tot op het bot stukzitten en toch blijven gaan, omwille van de passie, de grinta ook, omwille van eeuwige roem en geluk wellicht ... ZIJ heeft 'n onvoorstelbare impact, en vastberadenheid ... en dat is mijn opperste geluk. Al durf ik het wel -naughty boy- nog es te vergeten ... maar gelukkig is er nog enig besef dat rest hierboven, besef dat me dàt geluk naar waarde weet te schatten.
Bloggen ... werkt blijkbaar aanstekelijk, want ik heb reeds weet van 2 "soulmates", gebeten door de microbe ... En ik geef grif toe, ik behoor tot het selecte kransje van hun trouwe fans.
Het leuke aan bloggen is het verwoorden van de dingen die je kwijt wil, waar je op dat eigenste ogenblik liefst van al met de muren wil over praten ... Omdat je alleen bent, en er geen kat is om je verhaal auditief te ondergaan, of omdat je huisgenoten slapen, of omdat je ze liever dan net niet wil lastigvallen ... En dus actief bloggen, yep - ik zie er wel wat in ... Doch het passieve bloggen vind ik ook best te pruimen ... het lezen van de cursiefjes of hersenspinsels van je co-bloggers, zetten je aan het denken, of fleuren je dag, of zorgen zelfs voor 'n spontane lach. Het is iets waar ik naar uitkijk, net als de nieuwsberichten van de dag of de recentste status-update van Facebookworld.
Dus een woord van dank en aanmoediging voor Vuurtorentje en de Orleanstorenaar ... ik ben 'n trouwe abonnee intussen !
Vannacht kon ik de slaap moeilijk of niet vatten ... En net op 'n moment dat je voor het eerst sinds lang schaapjes wil tellen ... was er in de verste verten geen enkel schaap te bespeuren. Vreselijk frustrerend is dat.
En toen kwam ik bij de Zevensprong ... dat kinderliedje ... ik dans niet langer als 'n edelman, maar ik heb al wel gehoord van de zevensprong ... En gezien heb ik 'm ook, meerdere malen reeds, volgens mij bevindt ie zich helemaal in het midden van mijn doolhof ... ellende !
Heb je al gehoord van de Zevensprong ... ja, natuurlijk ... want 'n vraag ... 'n ganse dag dramt dat deuntje onvermoeibaar door mijn hoofd ... En al zeven maal zeven maal zevenenzeventig keer heb ik goesting gehad om mijn zevenmijlslaarzen aan te trekken en tegen zeventig per uur weg te lopen...
Zet die ploat af !
Ik ga de komende zeven weken alvast 'n systeem hanteren zodoende ik op de één of andere manier wéét én onthou, wèlke van de 7 uitgangen ik geprobeerd heb ... Want vroeg of laat, ik weet het zeker, vind ik de juiste exit van de Zevensprong ... en dan zal ik niet dansen als 'n edelman, maar dansen als 'n nieuwe man, 'n herboren man, én vooral dansen ... als 'n getrouwde man ...
Want dàt is 'n zekerheid ... nog tweemaal zeven weken, en dan is het zover ...

Dageraad

Dinsdag.
4 februari 2014.
Het lijkt wel lente buiten ... de zon heerst in alle glorie, gisteren, vandaag ... De winter houdt zich angstvallig verborgen, althans in deze contreien, Oost-Europa en de Oostkust van de VS moeten het blijvend ontgelden.
Hier kondigt de lente zich aan, de vogels laten hun prille stembanden horen en gisteren voor 't eerst ... was hij er weer, mijn trouwe vriend en bondgenoot, de kievit ... het dartele geluid klonk als gekende muziek in m'n oren ... en nu ben ik zeker, want 'n uurtje geleden liet hij andermaal van zich horen !
De kievit en de lente, het ontluiken van 'n nieuw seizoen, het ontstaan van 'n nieuw begin, 'n nieuw leven ... het geeft 'n mens zowaar kracht en energie, misschien wel na 'n telefoontje met 'n tiener of 3.
Afgelopen weekend mijn kroost eindelijk nog eens gehoord, en het was hartverwarmend, maar ze worden toch o zo groot, de 2 oudsten gaan al uit ... van half 2 ... tot half 6 voor de oudste spruit.
Tja, 't was ook zijn fuif, Willy Wodka ... of hoe inventief ze zijn, 'k had hem verwittigd, "watch your, Willy", groot of klein ...
Ik begrijp ook wel dat ze hier moeilijk vertoeven, wat moet ik 'n gans w/e gaan doen bij m'n ouwe ... terwijl het leven hier is ... En ik kan het ze niet kwalijk nemen, leef en geniet, want voor je 't beseft ... ben je tè groot en is je jeugd teniet.
Dus op m'n ouwe dag, ben ik al blij met die goeie babbel, en af en toe 'n bezoek, voor 'n leuke avond, bij 'n drankje en 'n stevig knabbel !
De afgelopen anderhalve week was niet de meest aangename, stuiptrekkingen van 'n vermoeide geest, en 'n ziek lichaam, 'n mens in herstel, doch nog zwak in ogenblikken van kommer en kwel.
Het schrijven van de uroloog en de uitslag van het bloed, deed me schrikken, en lijden, wellicht onbewust, maar het deed me niet zo'n goed ...
Afwachten met enige onzekerheid en angst ... en de stress van de voorbije twee weken ..., het was niet zo best, dat weet ik ook.
'n Nieuwe afspraak, de 13e ... beter kan echt niet, maar ja, we moèten vooruit, willen of niet.
Ik ben echter bezield en prijs mezelf gelukkig, want ondanks de alweer zware dagen, bleef ZIJ, in de moeilijkste momenten, ondanks de vele pijn, strijden aan m'n zij.
Niet versagen en niet opgeven, zo kenmerkend, keer op keer, en het deed me kalmeren, en bracht me raad, wees niet verslagen, wees niet zo kwaad.
Haar inzicht en rust, bracht me rust, geborgenheid, en voor 'n stuk ook vertrouwen, vertrouwen in de toekomst ... Want die toekomst ligt beyond, beyond de dageraad, beyond de morgenstond.
Wat het oordeel ook zal zijn, ze blijft en is mijn rots, ook in de zware dagen ...
Ooit zal het slijten, het verdriet en pijn, ooit zal het slijten ... de depressie en geondermijn ...
Ooit zal het slijten ... door de warmte en liefde van ons samen-zijn.
Ik voel me geprezen met 'n vrouw als haar, ze is 'n zeldzaamheid, 'n unicum ... soms stel ik me zelfs de vraag, is ze nu levensécht ... Haar liefde en graag-zien ... kan je niet verwoorden, het is mirakuleus, het is hemels ... en ergens geeft het me moed, geeft het me hoop en blijdschap ... want het wil misschien wel zeggen, dat ze iets terugkrijgt, dat ze iets voelt, geborgen en bemind, 'n knuffel en 'n lach, 'n geborgenheid, 'n wederzijds respect en liefde ... want ja, ze is m'n alles, m'n trots en leven, mijn sprookje-in-'t-echt ... want ze weet, ik zie haar graag.
Voor het eerst, was ik trots, écht trots ... als pluspapa ... op mijn 3 jongens, ondanks de beperkingen en handicap. Want het doet pijn als je zo'n schrijven krijgt van het RIZIV, waarin staat zwart op wit ... de tweeling is beperkt, en hebben 'n handicap van zoveel punten, het doet pijn, dergelijk document, want het confronteert je met 'n onweerlegbare realiteit, 'n realiteit die je liever niet wil zijn.
Maar ook dàt is aanvaarden, ook dàt is de bakens moeten verzetten, ze hebben hun eigen talenten, hun kleine gaven, onze 2 prinsen ... terwijl de jongste zich steeds mee begint te dagen ... Ook dat is evolutie, ook dat is zwoegen, het managen van het besef van de jongste, dat hij sneller evolueert dan zijn 2 grote broers. En ook dat geeft conflicten, maar gelukkig zijn wij één, verenigd in gedachten en geest, en bedenken we gelijkaardige oplossingen, voor ieder het beste, omwille van onze onvoorwaardelijke liefde nog het meest.
Maar zondag was ik terecht trots, trots als pluspapa, en dankbaar ook, dankbaar om hun vriendschap en spontane knuffels.
Trots om wie ze zijn en wat ze kunnen, in deze harde wereld, trots om hun ludieke spel bij het krieken van de dagen, in het zonlicht van de dageraad.
Met m'n camera in aanslag schoot ik prachtige kiekjes, beelden van kleine en mooie prinsen, in hun beperkingen doch met het zuiverste hart, en je reinste vriendschap en grootste eerlijkheid.
Het werd 'n zalige dag, met mooie beelden en kiekjes ...
Het gaf 'n zegen en vertrouwen voor de toekomst, voor de volgende dageraad ...
En de heerlijke zonneschijn, de volgende dagen, bracht raad, en raad brengt de dagen,
hoe moeilijk het soms ook gaat ... maar vertrouwen zal ik,
 vandaag en morgen,
de nieuwe dageraad.

Het kan verkeren ...

Zaterdagavond.
1 februari 2014.
Ik moet écht wel des duivels zijn. Om niet te zeggen, Mephisto in hoogsteigen persoon !
Hier lig ik dan, in de kelder, op 'n luchtmatraske ... Met een TL-lamp, gelukkig, anders was het vertrouwen op het licht van m'n smartphone ... Gelukkig sneerde ik mijn oplader mee, zodoende blijf ik levend voor de buitenwereld.
En agreed, donderdag had ik niet m'n beste dag ... om zoveel redenen, en ik dacht dat ik vanochtend alles had geduid, verteld en uitgelegd.
Of is een giga-alimentatie-schuldgevoel omdát je nie méér kan, dan absoluut niks ?
Of een prestatieprobleem, van welk je partner steeds weer een drama maakt, om louter urologische redenen nochtans ... geen excuus.
Of die 2 kl...pastoren die, omwille van je pre-historie..., liever niet bougeren ???
Etcetera etcetera etcetera ....
Maar nee. Ik verdien de doodstraf, vroeg of laat.
Ondanks 3 aparte knuffels bij mijn overjaarse ouders, van mijn 3 pluszonen ...
Ondanks een perfect georchestreerde fondue, tot groot jolijt van de 3 jongens ...
Het was duidelijk niet genoeg... En ik zou/ik moest boeten ...
Keihard, zonder excuus noch verweer.
Ik BEN GEEN Pluspapa, ik ben LOUTER een zorgpapa. Met slechts plichten en veroordelingen, want ik ben de vereenzelviging van alle kwaad, ik ben des duivels.
Mijn bestaan hééft géén enkele toegevoegde waarde aan deze wereld.
Mijn eigen kinderen vinden me... Té vér, té vreemd, té gék wellicht ... alhoewel ... Langdorp en Ramsel, duidelijk meer bereikbaar zijn en in de smaak liggen !
Mijn pluskinderen, ondanks de vele knuffels ..., zweren trouw, uiteraard, aan hun mama.
Who am I ????
Niks noch iemand. My time had come ...
Thanks for all the reading ...
Maar de Kievit's time ... has come...
Het is intussen zondagochtend, 6u22 ... nauwelijks of niet één oog dichtgedaan - ik kijk naar de grijze betonnen welfsels, klaar om te breken, klaar om mij te pletten.
Gewapend met 'n luchtmatras, 2 fleecedekens en 'n donsdeken doorheen deze koude nacht ... in de kelder.
Bijna 48 ... en zover ben je dan, slapen, place par terre ... in de kelder .... tja, slapen ... niet dus.
Het is koud, ik heb het zo ontzettend koud ... ondanks m'n bescherming, en 'n t-shirt met lange mouwen en zowaar nog mijn sjaal in m'n nek. Het is verdomme ijskoud, te koud om te kunnen slapen.
En de psychologische chat-sessies heb ik ook verloren .... een bericht, met vele replies van deze verkleumde hand ... bleven onbeantwoord, of hoe 'n vrouw steeds opnieuw de psychische bovenhand haalt ... Stilaan moet ik het verhaal van de appel, de slang en Eva wèl geloven !
Eén zwakke dag ... gevolgd door minimum 3 dagen boete, terwijl ik NIKS heb, NIKS doe ...
Alleen maar zorgen voor ... Geen ENKEL moment van ontspanning, geen koers, geen maten, geen voetbal, geen café, geen ... niks ...
Altijd weer, in functie van ... ziekelijk gewoon. En kijk, hier lig ik dan, na 'n avondje -geslaagd in mijn ogen en dat van de jongens, dacht ik- fondue, hier lig ik dan ... op de grens van m'n 48 ... op de grond, in de kelder, ... slechts één halte verwijderd ... slechts één ... van 'n daklozebestaan.
Of misschien net niet, ik heb de tent nog !
Maar het is verdomme koud, héél erg koud. En het vriest niet eens ! Af en toe warm ik handen en vingers, kwestie van te blijven tikken...
Ik denk nu aan Ann en Eefje, Julie en Melissa, ... En Laetitia ook, doch zij wist te ontkomen.
Mevrouw Turtelboom ...doe me nu es 'n plezier ... En slaap voor 1 enkele nacht in je kelder ... zoals ik, dan weet je wat die kinderen hebben doorstaan, zo lang en zo vaak ...
En stel je dan de vraag, waarom slaapt Michèle Martin vannacht in 'n warm bed ????
En doe me nog 1 plezier ... geef die Marc Dutroux aan mij, voor één enkele nacht ... En straks heb je tenminste één extra celkamer vrij.
Je beseft niet, Annemie, hoe koud het is, te slapen of te toeven in 'n kelder. Ik wel, en het is verdomme verschrikkelijk koud.
Nochtans ... ik heb niemand vermoord ... niemand ...