Het kan verkeren ...

Zaterdagavond.
1 februari 2014.
Ik moet écht wel des duivels zijn. Om niet te zeggen, Mephisto in hoogsteigen persoon !
Hier lig ik dan, in de kelder, op 'n luchtmatraske ... Met een TL-lamp, gelukkig, anders was het vertrouwen op het licht van m'n smartphone ... Gelukkig sneerde ik mijn oplader mee, zodoende blijf ik levend voor de buitenwereld.
En agreed, donderdag had ik niet m'n beste dag ... om zoveel redenen, en ik dacht dat ik vanochtend alles had geduid, verteld en uitgelegd.
Of is een giga-alimentatie-schuldgevoel omdát je nie méér kan, dan absoluut niks ?
Of een prestatieprobleem, van welk je partner steeds weer een drama maakt, om louter urologische redenen nochtans ... geen excuus.
Of die 2 kl...pastoren die, omwille van je pre-historie..., liever niet bougeren ???
Etcetera etcetera etcetera ....
Maar nee. Ik verdien de doodstraf, vroeg of laat.
Ondanks 3 aparte knuffels bij mijn overjaarse ouders, van mijn 3 pluszonen ...
Ondanks een perfect georchestreerde fondue, tot groot jolijt van de 3 jongens ...
Het was duidelijk niet genoeg... En ik zou/ik moest boeten ...
Keihard, zonder excuus noch verweer.
Ik BEN GEEN Pluspapa, ik ben LOUTER een zorgpapa. Met slechts plichten en veroordelingen, want ik ben de vereenzelviging van alle kwaad, ik ben des duivels.
Mijn bestaan hééft géén enkele toegevoegde waarde aan deze wereld.
Mijn eigen kinderen vinden me... Té vér, té vreemd, té gék wellicht ... alhoewel ... Langdorp en Ramsel, duidelijk meer bereikbaar zijn en in de smaak liggen !
Mijn pluskinderen, ondanks de vele knuffels ..., zweren trouw, uiteraard, aan hun mama.
Who am I ????
Niks noch iemand. My time had come ...
Thanks for all the reading ...
Maar de Kievit's time ... has come...
Het is intussen zondagochtend, 6u22 ... nauwelijks of niet één oog dichtgedaan - ik kijk naar de grijze betonnen welfsels, klaar om te breken, klaar om mij te pletten.
Gewapend met 'n luchtmatras, 2 fleecedekens en 'n donsdeken doorheen deze koude nacht ... in de kelder.
Bijna 48 ... en zover ben je dan, slapen, place par terre ... in de kelder .... tja, slapen ... niet dus.
Het is koud, ik heb het zo ontzettend koud ... ondanks m'n bescherming, en 'n t-shirt met lange mouwen en zowaar nog mijn sjaal in m'n nek. Het is verdomme ijskoud, te koud om te kunnen slapen.
En de psychologische chat-sessies heb ik ook verloren .... een bericht, met vele replies van deze verkleumde hand ... bleven onbeantwoord, of hoe 'n vrouw steeds opnieuw de psychische bovenhand haalt ... Stilaan moet ik het verhaal van de appel, de slang en Eva wèl geloven !
Eén zwakke dag ... gevolgd door minimum 3 dagen boete, terwijl ik NIKS heb, NIKS doe ...
Alleen maar zorgen voor ... Geen ENKEL moment van ontspanning, geen koers, geen maten, geen voetbal, geen café, geen ... niks ...
Altijd weer, in functie van ... ziekelijk gewoon. En kijk, hier lig ik dan, na 'n avondje -geslaagd in mijn ogen en dat van de jongens, dacht ik- fondue, hier lig ik dan ... op de grens van m'n 48 ... op de grond, in de kelder, ... slechts één halte verwijderd ... slechts één ... van 'n daklozebestaan.
Of misschien net niet, ik heb de tent nog !
Maar het is verdomme koud, héél erg koud. En het vriest niet eens ! Af en toe warm ik handen en vingers, kwestie van te blijven tikken...
Ik denk nu aan Ann en Eefje, Julie en Melissa, ... En Laetitia ook, doch zij wist te ontkomen.
Mevrouw Turtelboom ...doe me nu es 'n plezier ... En slaap voor 1 enkele nacht in je kelder ... zoals ik, dan weet je wat die kinderen hebben doorstaan, zo lang en zo vaak ...
En stel je dan de vraag, waarom slaapt Michèle Martin vannacht in 'n warm bed ????
En doe me nog 1 plezier ... geef die Marc Dutroux aan mij, voor één enkele nacht ... En straks heb je tenminste één extra celkamer vrij.
Je beseft niet, Annemie, hoe koud het is, te slapen of te toeven in 'n kelder. Ik wel, en het is verdomme verschrikkelijk koud.
Nochtans ... ik heb niemand vermoord ... niemand ...