Deze winter is niet bestand tegen het kiemen van de zon, en het ontluiken van de lente. Je voelt zo de tonen van Peer Gynt's Morgenstimmung weerklinken in de heldere facetten van het zonlicht. Ontluikend. Edvard Grieg heeft toch wel wat met die natuurfenomenen, het is alsof elk beeld voor hem 'n muzieknoot was, en elke schakering van geluid, licht en weerspiegeling een akkoord, 'n hemels symfonisch geluid. Opmerkelijk en indrukwekkend tegelijk.
Een halve eeuw vandaag voor eentje uit de familie, vanochtend dacht ik nog, och waarom ook niet ... doch het rationele in m'n brein weerlegde al snel met 'n duidelijk "waarom ook wel ..." ?
Het hoeft allemaal niet meer, althans niet voor mij, te veel pijn en verdriet heb ik geleden, en vergeven, ooit op 'n dag wellicht wel, maar vergeten, nee, ... daarvoor is de schade tè groot - geweest, en nog steeds.
Het heeft me bij wijlen naar wanhoop gejaagd, naar waanzin ... en zoveel meer ... Je kan je het als buitenstaander, hoe dicht ook, niet inbeelden welke wezens en kronkels zich soms meester maken van dit lijdend voorwerp, dit stukje mens ...
Vannacht dacht ik er nog aan ... krankzinnig ... of ik de grens benader, al dan niet ? Want wàt is krankzinnig ... zinnig, deftig denk ik dan maar - er komt niks zinnig uit ... niks deftig dus ... en krank, tja, uit het Duits zeker ? Ziek ?
Krankzinnig - deftig ziek ... Er zit wel iets in, het doet me denken, twijfelen, nadenken ...
En toch, toch geef ik me niet gewonnen, toch weiger ik me over te leveren aan die zieke beesten in m'n geest, aan de ziektekiemen die je, geheel onverwacht en onzichtbaar, bekruipen ... en meester van je maken.
Hoe hoopvol en enthousiast ik was, zo gek is het voor woorden, op het einde van de eerste maand van het nieuwe jaar. Donkere wezens en gedachten, beuken op je in, en overnemen geest en lichaan, in al hun krachten. En toch, én toch, wil ik, en zal ik niet wijken ...
Ik was nu al zo ver ... Eén lekke band kunnen me toch niet uit koers slaan, zelfs twee niet !
Zelfs 'n gebroken fietskader niet ... Ik ben niet de opgever, de loser ... alhoewel het blijkbaar op m'n voorhoofd gebeiteld staat. Want de blikken verraden zoveel, om niet te zeggen alles ... de paria-blikken. De andere wereld ... die schittert en schijnt ... in al zijn glorie ...
Maar mijn wereld schitterde ook vandaag, al was het maar door de vrieskou en de stralen van de winterzon. De weerkaatsing op alles en iedereen, de kleurenpaletten, de weerspiegeling in al zijn facetten ...
Het gaf me energie, hoop en moed. Wilskracht ook, want klein krijgen ... doe je me niet ! Gisteren was 'n donderdag, zoveel was duidelijk ... gedonder ook, en dat was 'n verloren dag, 'n dag om te wissen uit het collectieve brein.
Vandaag was er de zon, in al zijn glorie, en 'n beetje winterkou ... Het bracht spontaan 'n heerlijk deuntje in me op ... Leve, leve de liefde ... leve, leve de zon ...
Helemaal voor jou, helemaal voor haar ... voor de pijn en smart, voor het verdriet in je hart, met 'n grote het-spijt-me ... helemaal voor ZIJ.
Leve, leve de liefde ... één van mijn Tante Nini's absolute favorieten ... Marva ... en m'n Tante Nini, was het zonnetje en het hartje in huis, ondanks de zware zorg , ondanks haar zware handicap ...
Maar zij was gelukkig, elke dag opnieuw, gekluisterd in haar rolstoel, aan haar plaats aan tafel, wiegend, en zingend ... in haar kleine wereld ... omringd van vriendschap en liefde ...
Leve, leve de liefde ... leve, leve de zon ...
Het is 'n mooie levensles vandaag, en 'n sterk medicament, ... om weer op te staan, en verder te gaan, met in m'n oren dat deuntje, en het geluk van ons tante Nini, en haar plezier en lach ...
En gebrand op m'n netvliezen, de kleuren van de zon, en glimlach van de dag ...
Leve, leve de liefde ... leve, leve de zon ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten