Zaterdagochtend - vandaag take two van 'n mislukte verjaardag van mijn vrouwke ... Haar verjaardag écht vieren de dag zelf lukt nauwelijks of niet, daarvoor is de uitstralingskracht van Kerstmis door allerlei familiale tradities te groot. Dus hebben we er 'n traditie van gemaakt hààr dagje met ons tweetjes te vieren in alle eenvoud en rust, 'n zoektocht naar innerlijke verbondenheid in 'n oase van pracht en praal. En dus brengt die traditie ons jaarlijkse zo rond Kerst en Nieuw naar Maredsous en Dinant, het heeft iets speciaals voor ons, voor mij ook. Onze eerste poging 2 weken terug stuitte zowaar op 'n bonte Vlaamse Ker(st)mis in Maredsous en wat 'n feestelijk dagje had moeten worden, eindigde zowaar in 'n halve tragedie. Dus vandaag take two.
En i need to pump it up ... want ik heb niet de beste en meest leuke week achter de rug, moeilijk zelfs. Enkele maanden geleden zou dergelijke opeenvolging van feiten d' office aanleiding hebben gegeven tot 'n serieuze terugval in de diepte van het dal. De donkere diepte in, terug naar af. Ook vandaag voel ik 'n gelijkaardige wig van lagedruk rondom mij sluimeren, mijn hersenen buigen tegen de zuigbeweging van de depressie. Het is en blijft 'n wankel evenwicht tussen buigen en barsten.
Het stemt me enigszins hoopvol dat ik vooralsnog stand hou, en naarmate de uren en de dag, dagen vorderen, ben ik ervan overtuigd dat mijn paraplu bestand zal zijn tegen de windstoten en regendruppels die dreigend op m'n hoofd neertuimelen.
Het zal eigen zijn aan de weerbaarheid van iemand in herstel, het testen van het prille immunsysteem.
Het wankele evenwicht tussen vallen en opstaan, of blijven rechtstaan tenminste. Eén van de vitaminen die ik ergens in m'n bovenste laden, hoe klein ook, heb gevonden is 'n lichte vorm van boosheid tegen mezelf uitspreken - "get up, potverdorie én vécht, vécht ! Je bent meer waard dan dit zielig hoopje pijn, verdriet en schande. Sta op en vécht !".
Ik heb het gisteren voor het eerst ingenomen en het blijkt te werken ... dus vanochtend ook maar, en het genereert positieve neurotische schokken in m'n verkrampte hersenkronkels, het is alsof ik 'n slok energiedrank heb genomen, want er komen flarden van weerbaarheid, plannen en actie voor de geest. En het heeft misschien niet meteen 'n Popeye-spinazie effect, maar het verdringt wèl de donkere isobaren.
Aanleiding is wellicht de moeilijke week, 'n week van confrontaties zeg maar, het ziekenfonds, 'n onmogelijke uitkering, 'n onzekere en wankele toekomst, noodzaak, de andere wereld, 'n peperdure, hautaine psychiater, 'n wederkerende uroloog ... Erg confronterend, stuk voor stuk, dag na dag, en dat op 'n ogenblik dat je wel zou willen, en dat je zelfs wil -ook al is het uit pure noodzaak-, maar toch tot het besef komt dat je nog niet kan. Willen en niet kunnen. Erger, veel erger dan kunnen en niet willen ! Geloof me vrij !
Wankel ... evenwicht ...
Een aantal zeer moeilijke, verscheurende beslissingen dringen zich op, uit pure noodzaak. Want hoe hard je ook dat wil, als je niet meer kan, als je echt niet meer kan ... dan is er geen andere weg, geen andere oplossing dan dergelijke stappen, pijnlijke beslissingen te moeten nemen.
En het genereert twijfel en angst, angst voor alweer verwerping en uitspuwen, hoewel ik me de vraag stel of dat überhaupt nog kan ... Ik ben allang uitgespuwd en verbannen. Dus maak ik mezelf wat wijs, andermaal. Het is die pijn, die chronische pijn, die het misschien allemaal zo moeilijk maakt.
De hoop, het geloof, het gesmeek bijna ... dat zich tegen mezelf keert, steeds weer ... Pijn is hard, maar hart is ook pijn, vooral 'n bloedend hart, dat steeds opnieuw begint te bloeden bij elke gedachte, elk beeld, elk signaal, elke foto ... hoe hard je ook probeert te stelpen.
Het wankele evenwicht. Hoop en depressie, ergens in de diepte van het dal.
Maar zal ik misschien toch nog maar es die lade opentrekken ... en 'n vitaminedosis innemen, op weg naar de wiesende Alpenweide.
Op weg naar de heuvelrug, om te overschouwen, oost en west, noord en zuid ... which way the wind blows ... Weg uit de diepte van het dal ... steeds verder weg, ondanks het wankele evenwicht.
Ik heb het geluk steeds vergezeld te zijn van 'n stevig touw dat ik telkens om m'n middel kan verankeren, om de val niet nodeloos fataal te maken ...
'n Wankel evenwicht is en blijft nog steeds 'n evenwicht, weliswaar wankel, maar het houdt je wel overeind ... en dat geeft je de kans vooruit te kijken en te gaan, stap per stap ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten