'n Kille, grijze, natte en mistige maandag ... 'n mystieke maandag bijna. Ik zag daarstraks in 'n flits op het web iets passeren van de depressiefste dag van het jaar ... 'n mens zou beginnen denken dat ze het erom doen.
In de grijze, mistige hersenmassa van me is het gelukkig niet al te vochtig noch kil. Ik heb al bij al 'n moeilijke week goed doorstaan, ... zonder veel kleerscheuren en deuken, geen terugval, ondanks het stevige dipje. Het is duidelijk dat externe factoren nog steeds invloed hebben op het gestel, en dat het evenwicht nog steeds wankel en broos is. Het positieve van het ganse kortverhaal is dat ik deze keer, voor de eerste keer sinds lang, heb weten stand te houden.
Dàt noem ik vooruitgang. Het minder goeie nieuws is dat ZIJ onder al het geweld en gebeuk, gekreund heeft en onder dwang van 'n virale virus, begeven heeft ... Tja, zelfs superwoman heeft haar limieten en die heeft ze bereikt. 'n Gans w/e niet uit bed noch zetel geweest en haar nachtjapon én mijn te grote kamerjas waren haar weekend-outfit.
Het weekend met de 3 jongens verliep gelukkig minzaam en rustig zodoende ze de nodige rust heeft gekregen, het zijn vooral voor haar ook bijzonder zware, drukkende en angstige maanden geweest, met enkele stevige uitschieters als trieste "hoogtepunten" ...
De afgelopen week en weekend heeft me ook, willens nillens tot nadenken gestemd - ernstig nadenken zelfs, tot vanochtend toe.
"In soberheid zit veel rijkdom", weerklinkt het op één van de maandspreuken van Bond Zonder Naam, en terecht. Het is juist dàt, datgene tot nadenken stemt.
Toen ik vanochtend met de auto in het schemer terugkeerde van de jongste zijn school, ging ik tegen de stroom in ... de stroom van bumperklevende autolichten, richting wereld van stress, file en haastigheid ... de mallemolen van het leven, één langgerekte processie van lichtjes ...
Koplampen op weg naar de industriële wereld van productiviteit, ambitie, geldgewin, macht, achterklap en nijd ... Robots in 'n tijdperk van massaconsumptie en vervaarlijk egocentrisch, ongeïnteresseerd gedrag ... Méétellen, da's àl wat telt.
Meetellen in de wereld van iPads, iPods, iPhones ... tablets, smartphones, luxe en consumptie ... Is de i je niet opgevallen ... I -uitgesproken AAI (ik)- want, néé, we spreken niet over een iefoon, of 'n iepad noch iepod ... het is 'n aaifoon, of 'n aaipad en aaipod ... En die aai heeft niks, maar dan ook niks te maken met aaien of enige vorm van gevoeligheid laat staan compassie of begrip.
Neen, die I is wel degelijk ... een ikphone, ikpod, ikpad ... iPhone ...dus ... ik. En als je in de andere wereld vertoeft, die van er niet meer bij te horen, dan neem je dergelijke zaken véél scherper waar. Ook al omdat je zolang op die ene wereld hebt vertoeft, inclusief de i-toestanden. Het maakt je blind, duizelig en onwetend over de kleine dingen.
En die kleine dingen herontdek je nu, of ontdek je nu, tout court.
Ik voelde me vanochtend als een verzadigde zalm ... rijdend tegen de stroom in, en de gedachte aan die andere richting maakte me misselijk, ongemakkelijk. Ik ben verzadigd, vooralsnog, verzadigd van die i-world van ambitie, stress, productiviteit en geldgewin.
Het heeft mij gekraakt, mentaal en fysiek, opgebrand, helemaal o-p-g-e-b-r-a-n-d ... en het gemis dat ik ervoor in de plaats kocht, heeft mijn ziel levenslang gekwetst, langzaam doodbloedend bijna, klinisch dood.
Ambitie, geldgewin, macht, productiviteit, hardheid, harsheid, carrière ... 'n i-life ... het kostte me 'n huwelijk, het kostte me mijn kinderen ...
Ik heb ze niet leren fietsen noch zwemmen, ik was er niet op die belangrijke dagen in hun jonge leven, op die bijzondere schooldag, op het feest van hun eerste en plechtige communice. Ja, ik wàs er wel en toch niet ... Ik ben er niet geweest als papa, nooit.
i-Life, ten koste van zovéél rijkdom ...
Daarbovenop maakte ik foute keuzes, slechte keuzes, slechte en foute beslissingen, slechte investeringen, foute partners ... Maar dat maakt van mij daarom toch géén slecht of fout mens ?
Of wel ?
Het naar beneden donderen van mijn i-Mountain in mijn i-life, heeft quasi alle botten en beenderen in mijn verouderende lijf gebroken ... Het heeft mijn hersenpan voorgoed door elkaar geschud.
En langzaam, te langzaam soms, krabbel je overeind, met pijn, véél pijn, met twijfels, nog véél meer twijfels dan de pijn, met angst, met schaamte en schande ... gesteund door nauwelijks 'n handvol mensen ... want de anderen, zovelen ... lopen in 'n wijde boog om je heen. Verguisd, vergeten en verbannen.
Voltooid verleden tijd.
Doch het handvol getrouwen, van vriend tot partner, van hulpverlener tot verre volger ... die moedigen je voorzichtig aan, en blijven je steunen, met 'n woord, 'n bericht, 'n glimlach ... een hartverwarmend schouderklopje.
En met het sobere dat rest ... raap je de moed bij elkaar om verder te gaan, het eeuwige doorzettingsvermogen ... en ben je dankbaar en gelukkig in je rol als pluspapa, want als papa heb je gefaald, ben je verguisd en eigenlijk ... zelfs ... vergeten.
Die eenzame pijn zal nooit slijten, en dat maakt de vooruitgang te traag. Maar ik trek me op aan dagen als afgelopen weekend ... wafels en pannenkoeken bakken, of beter leren bakken met m'n 3 jongens ... Er voor hen zijn, en hen dingen leren, en ja soms loopt het wat stroever, maar de aanhouder wint ...
En gewonnen hebben we, allen tesaam, met heerlijke wafeltjes en intussen met véél smaak verorberde pannenkoeken tot gevolg. Alweer 'n stap vooruit, dankzij de zorg, aandacht en hulp voor de zwakkeren. Hun blije gezichtjes, hun knuffeltjes, hun geluk en uitspraken van de grootste als "ik kijk graag naar de voetbal met u ..." ... zijn onbetaalbare rijkdom, hoe sober ook.
Maar draait het nu net om ..., niet in die i-Phone noch in die i-Pad ... maar in die soberheid zit véél rijkdom !
Ik keer nooit meer terug naar de andere rijkdom, 'n wereld of 'n job vol ambitie, carrière, stress ... het heeft me gekraakt, niet gemaakt.
De soberheid en eenvoud van geluk, de warmte van 'n gezin ... daar zit onnavolgbare rijkdom, en dààr ligt mijn carrière.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten