De andere wereld

10 januari 2014.
Vrijdag.
Ik ben na mijn optimistisch en uitbundig enthousiasme op het einde van het klotehommeljaar, en het begin van het nieuwe hoopgevende jaar, stilaan weer tot enig realiteitsbesef gekomen. Ook al meende ik voldoende realiteitsbesef aan de dag te hebben gelegd bij mijn vorige krabbels.
Te optimistisch én te positief. Het is niet al "hipperdepiep" wat je hoort, ziet en beleeft ... zelfs niet in 't nieuwe jaar. 'n Beetje kommer, wat nieuwe kwel, wat zorgen voor morgen en bij wijlen lichtschemeringen van 'n angstaanjagende hel.
De andere wereld. De wereld aan de andere kant ... Tot dat prikkelend besef kwam ik eerder deze week, er zijn 2 werelden op aard. De ene en de andere wereld. Voor die ene wereld is het 'n wereld van anderen, anders-zijnde, de zwakken, de losers, ... en voor de zwakkeren, of het nu vrijwillig of onvrijwillig is, gewild of niet, geboren of geworden ... het maakt niet uit, voor hen is er die andere wereld - de wereld van de sterken, de beteren, de rijken, de welgestelden, de niet-behoeftigen, de actieven ... En tussen die twee gaapt er 'n kloof, 'n diepe kloof, nauwelijks verbonden met 'n hangbrug.
The dark en de bright side of the moon ... wanneer je vanuit de dark side naar die bright side kijkt ... kan je zowaar quasi alles en iedereen zien, volgen, waarnemen, ... Wanneer je echter vanuit de bright side neerkijkt naar de dark side of the moon ... Dan zie je NIKS, het is er donker, pikdonker.
Nochtans krioelt het er van de mensen, soortgenoten, mensen van vlees en bloed, mensen met 'n hart, mensen met vriendschap, en liefde, met angsten ook, en hoop, met verdriet ... Maar vanuit die bright side kan je ze niet waarnemen. En al te vaak WIL je ze niet waarnemen, want het kost moeite. En moeite kost geld en inspanning. Ook ik heb lang op die bright side vertoeft, met dezelfde tekortkomingen, en meer nog, met hetzelfde ego-consumptieverslindend gedrag. En ook ik kon op de dark side niks waarnemen, althans ik wou het niet waarnemen. Want het was néérkijken dat we deden, en doen... neerkijken op die andere wereld.
Ik klink allicht verbitterd, boos of opstandig, dom of naïef misschien. Eenvoudig wellicht.
Misschien wel, maar vooral doordacht en weloverwogen.
Een krantenartikel heeft me op deze laatste weekdag enigszins uit mijn lood geslagen, misschien van daar de agressie en opstandigheid in mijn stem, euh pen.
Blokletteren de media vanmorgen: "14-jarige autistische jongen door 15 jongeren in elkaar geslagen voor koptelefoon". Mijn 2 boterhammetjes met choco van vanochtend kwamen er terstond weer uit van pure walging.
Wàt is er toch van ons, mensen, geworden ? Waar hebben wij, volwassenen, gefaald in onze opvoeding, in ons beleid, in onze begeleiding van onze jongeren, onze schoolgaande jeugd ? Is er dan geen greintje fatsoen in onze leefwereld van vandaag ? Niks meer ? Keren we de dark side of the moon finaal de rug toe ? Zullen we de economische crisis en hoge werkloosheidsgraad nieuw leven inblazen met het bouwen van enkele vernietigingskampen ? En meteen 'n ghetto bouwen in die ene wereld, 'n wedstrijd uitschrijven voor jonge, alternatieve kunstenaars om hen 'n modernistische Davidster te laten ontwerpen ... en vervolgens overgaan tot de Endlösung van al wat zwak, hulpbehoevend is ? Het zou het begrotingstekort in de sociale zekerheid meteen teniet doen, en 'n duurzaam overschot op de toekomstige meerjarenbudgetten van dit apenland garanderen ! Zullen we daar met z'n allen meteen voor tekenen, hypocriete bende egoïstische consumptiesnuivers ... ?
Nauwelijks 2 weken geleden waren het jullie nochtans die, met uitgestreken gezicht, vriend én vijand een prettige Kerst en 'n gelukkig Nieuw jaar stonden te wensen.
Normvervaging ... Er is geen norm meer, sire, of minister-president. De norm dat ben ik !
Was er dan niemand, écht niemand, die het durfde op te nemen voor die zwakkere ? Zelfs de buschauffeur van De Lijn niet ? Niemand ?
Misschien is mijn reactie zo hevig omdat ik eerder deze week zèlf een bejaard vrouwtje ter hulp snelde op De Lijn-bus in Leuven, toen ze brutaal werd overvallen door 'n dievegge ? Misschien is dat mijn opstandigheid, omdat die idiote, achterlijke gepensioneerde achter mij doodleuk zei, och laat die toch afstappen, dan kan de bus tenminste vertrekken ? Zijn we zo onverschillig geworden ? Zo idioot egoïstisch ? Zo blind en in tijdnood, zelfs als we met pensioen zijn ? Is dat de andere wereld ?
Misschien ben ik kwaad en onthutst, omdat mijn grote angst plotsklaps een keiharde realiteit wordt om onder ogen te zien ? Hier thuis lopen er ook zo 2 rond, die, vanaf september hun beveiligde vervoer en cocoon moeten verlaten omwille van 'n nieuwe school. Omdat er hier thuis ook zo 2 rondlopen die wellicht verplicht zullen zijn te reizen met De Lijn omdat aangepast onderwijs niet onmiddellijk in de buurt is ... En er buiten een straal van x aantal kilometers, geen "beveiligd" busvervoer voorhanden is ...
Ik zie ze daar al staan, in al hun onschuld en onwetendheid, met hun kleine mp3-spelertje, of hun 2DS ... in afwachting van de bus ...
Voor sommigen zijn dit doemscenario's en oorzaak van angstaanvallen, mij maakt het strijdbaar en hard, harder. Om de volgende maal dat ze 'n zwakkere aanpakken, nog harder uit te halen.
Soort zoekt soort, en soort beschermt soort ... Toch ?
De andere wereld ... Ik zie ze lopen daar op de bright side ... kijk maar op ons neer, zie ons niet lopen, negeer ons maar !
Wij leven wel in ons donkere bestaan, met kleine dingen en elkaar ... Ik wens ons het leven, en aan jullie de hél !

Intriest ... op meer kan ik écht niet komen, ik hoop alleen dat morgen 'n betere dag is, 'n mooiere dag, met uitzicht op 'n betere wereld. En daar kunnen wij, mensen, samen voor zorgen, samen, met de anderen, en hen niet de rug toe te keren, maar hen de hand te reiken.
Een uitgestoken hand doet vaak wonderen ! In beide werelden ... Het geeft hoop bij de ene, en 'n fijn, gelukzalig gevoel bij de andere, geloof me vrij !
En het besef in die andere wereld te toeven, is confronterend en hard, zéér hard. Ik wens het niemand toe, écht. Maar je beseft pas, wàt het is en wàt het met je doet als mens, als individu ... wanneer je van de ene naar de andere kant verkast, wanneer je van die ene naar die andere wereld verguist.
Wanneer je beseft dat je hulp moet loslaten omdat 120 € ereloon per 45 minuten in dit stadium géén haalbare kaart is.
Wanneer je beseft dat je, noodgedwongen, terwijl je ergens op zoek gaat naar 'n jobke als keukenhulp, misschien toch nog ietsje meer waarde bent, en zelfs iets meer waarde hebt ... Meerwaarde ... Dat besef, doet bij die mensen uit die andere wereld vaak wonderen. Met 'n klein woord, 'n glimlach, 'n lief gebaar ... of zelfs 'n uitgestoken hand.
Ik had het die 14-jarige jongen graag gegeven ... mijn uitgestoken hand, en samen met hem, en zijn ouders, hoop ik van harte, dat de volgende maal iemand, uit die ene wereld, voldoende lef heeft, voldoende empathie en inlevingsvermogen ... om hetzelfde te doen ...
Het zou 'n start zijn om bruggen te bouwen, bruggen over de tè diepe kloof tussen die ene wereld ... en de andere wereld.