15-01=14 of zoiets ... Dag 262 vandaag, tweehonderd tweëenzestig.
Gisteren een niet al te fijne dag gekend. Punt. Alles kwam weer eens op 'n hoopje, in crescendo. As usual, onnodige negatieve adrenaline genererend, en stress, en hartkloppingen, en de rest.
Daardoor ook wellicht weer miserie met mijn eten gisteravond, en misselijk ...
Dr. De Keyzer, psychiater, psychotherapeut, gerechtspsychiater en zoveel meer, ... die heb ik laten varen ... Geen spek voor deze bek ... 120 € per sessie van 45 minuten ... Wekelijks ... Budgettair onmogelijk.
Zou me zo maar efkes 480 € maandelijks kosten en tel daarbij alle andere kosten, enkel medisch ... en zegt die man dan nog smalend, ge trekt er 55 € van terug ... met andere woorden een nettokost van 260 € !
Ja, dan weet je het wel hé ... en dan heb ik het niet eens gehad over het basisbudget voor levensonderhoud. En de wurgende alimentatie ... die er moet liggen, want tja, het is hun probleem niet ... Schijten kan ik het nog niet ... geld ...
En werken, hoe graag ik het seffes of zelfs morgen al zou willen, dàt lukt ook nog niet ! 'k Heb het verdomme geprobeerd en tot scha en schan moeten vaststellen dat je gewoon 'n drenkeling bent, 'n drenkeling in de verzwelgende consumptiemaatschappij ...
En deze maand is m'n absolute topmaand ... 140 € ... waarvan m'n "bodyguard" dan nog 'n deeltje zal inhouden ... dus 115 € ... Ik kom gewoon 'n nul tekort om de alimentatie te (kunnen) betalen.
En die nul, levensgroot, die zit hier, achter zijn klavier.
Och, er is zoveel dat niet meer lukt dezer dagen ... 'n Mens zou zich vragen beginnen stellen bij het al dan niet functioneren van je gestel. Ik heb al altijd gesproken van 'n harddisk-crash ... die je kan herstellen en herfomatteren.
Ik heb échter nooit stil gestaan bij die andere optie ... perte totale, klaar voor de schroothoop.
Het feit dat ik zover niet heb nagedacht ... is dan 'n teken dat er toch nog wat positivisme is overgebleven zeker ?
Positivisme ? In deze trage dagen ... dagen van eenzaam isolement, ik kom nog nauwelijks buiten nu ... geen zin, geen goesting ... de uren aftellend tot ZIJ er is ... Blij en dankbaar dat mijn maatjes al es binnenspringen voor 'n babbel en 'n tas koffie, of samen 'n zelfbereide croque verorberen ...
Ik ben niet liever en veiliger dan thuis, in dit huis ... waar de dagen trager waren ...
Het is 'n teken aan de wand, dat alweer 'n negatieve ervaring en confrontatie om de hoek loert, en de donkere signalen als mistbanken tegen de grijze wolkenhorizon opduiken.
Waakzaamheid is dan ook mijn grootste bondgenoot in deze stille uren, waakzaam in de loopgraven, gevuld met modder en drek, wachten op 'n nieuwe aanvalsgolf ... Stand houden tot er aflossing komt, en spaarzaam zijn met je munitie.
Leven in tijden van oorlog, het is en blijft mensonterend ... Waarom doen mensen elkaar dit toch aan ? Is er dan geen greintje respect noch begrip, geen respijt, noch mededogen ? Winstbejag, luxe, consumptie en egoïsme ... De andere wereld, remember ?
Ook ik heb recent 'n andere wereld ontdekt, 'n virtuele weliswaar, maar die verdomd heel werkelijk aanvoelt en weerklinkt, lotgenoten onder elkaar, zoekend naar versterking en genezing. Maar het is er 'n betere wereld, 'n wereld waar mensen elkaar begrijpen en aanmoedigen, met schouderklopjes en 'n hart onder de riem. Het helpt je uit je loopgraven, en het gevoel van toch niet alleen te zijn, is 'n verademing, het voelt als warme zonnestralen in de voorjaarslente ... Ik heb gelukkig mijn zonnestraaltje hier in huis, van vroeg in de ochtend al ... en dat houdt me recht, en voorziet me regelmatig van voldoende vitaminen. Vitaminen die me doen sterken ... dag na dag.
Gisterochtend in alle vroegte, voor het eerst sinds maanden, sinds vele maanden, vond ik van mezelf sterk en positief uit de hoek te komen. Al ging het maar om 'n bagatel ...
"Hoe kan jij nu slapen op zo'n kussen zonder sloop" ...zei m'n liefste in 't holst van de nacht. Wat gefrommel en haar opluchtend zei ik "Voilà, probleem opgelost". Ze repliceerde: "Tja, waren alle problemen maar zo simpel". En ik reageerde al even snel: "Problemen zijn er vaak geen ... alleen wij maken het er van".
Het is 'n hoopgevend signaal, samen met mijn energieke huishoudopdrachten begin van de week ... de batterij begint zo af en toe opnieuw op te laden ... en dat zal vroeger of later de sputterende motor misschien opnieuw doen aanslaan.
Het laat alvast het beste verhopen, ondanks de trage dagen ... ondanks de loopgraven, ondanks de modder en drek.
Ondanks de trage dagen, 262 in een rij ... maar het positieve vandaag ... er zijn er nog maar 15 voorbij !
2014 redenen om te blijven vechten, om te blijven leven, om te blijven bestaan ...
2014 redenen om dankbaar en nederig te zijn, gelukkig en zonder zagen ...
2014 redenen om niet te klagen ... ondanks ... die trage dagen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten