23 januari. Tien voor negen in de ochtend. Het schrijven komt met horten en stoten dezer dagen, met vallen en opstaan, en met het enthousiasme van 'n pendelaar die alweer gestrand is in 'n monsterfile.
Ik hoor en lees soms dat zelfmedelijden 'n slechte raadgever is ... Ik wil het gerust geloven en aannemen, maar je kan toch moeilijk blind blijven en je ogen sluiten, als de dagdagelijkse realiteit en wereld om je heen blijft om je oren slaan ...
Daar heeft zelfmedelijden dan toch niks me te maken, dat is gewoon je reinste werkelijkheid, ... en vluchten heeft geen zin, want dat lost niks op.
Je hoofd in de grond boren ... ook niet echt. Je ogen sluiten en doen alsof er niks is ... no option.
Dus dan blijft er niet veel over, en dat is ... incasseren. Incasseren.
En sterk zijn, en vechten ... Maar als je met kleine kopjes die overvolle emmer aan het ledigen bent, dan zijn zo'n enkele kwakken water op enkele dagen, 'n oneerlijke strijd ... en dan gaat het kopje weer gaan hangen.
Het positivisme en enthousiasme van eind 2013, met de hoop dat 2014 de ommekeer zou zijn ... is intussen fel, heel fel verwaterd.
Gewoon omdat het niet blijkt te stoppen, 2013 lijkt zijn elan hervonden te hebben in ... 2014. En dat zijn harde noten om te kraken, tè harde noten soms.
Ik las vanmorgen tevens volgende quote, en die stemt echt tot nadenken:
We kunnen niet voorkomen dat gedachten als zwarte vogels boven ons hoofd cirkelen. Wél kunnen we vermijden dat ze nesten bouwen in ons haar.
Tja, die zwarte vogels (kraaien en kauwen) zitten hier achter in de weiden bij momenten in overvloed, het lijkt dan wel op "Birds" van Hitchcock, of het doet me denken aan het prachtige Beatles-nummer "Blackbird", hoewel dit laatste een totaal andere betekenis had (het ging immers over de rassenrellen in de VS omstreeks 1968), kan je het ook anders interpreteren: het kan gaan over iedereen of iemand, die na vele, herhaalde tegenslagen eindelijk de kracht, moed en zelfvertrouwen heeft teruggevonden ... om zichzelf te zijn ...
Zo voelde ik me de afgelopen weken ook, stilaan kwamen er signalen van hervonden kracht, mentale weerbaarheid ...
Maar de afgelopen 2 weken hebben me precies alweer leeggezogen, weg kracht, weg enthousiasme, weg hoop ... en uiteindelijk opnieuw verschrikkelijk moe.
Ik heb het nog maar gisteravond gezegd aan ZIJ, ik voel me zo weer afglijden, glijden naar af ... zo moe, zo het vechten en strijden moe ...
Angst en stress, boosheid ook omwille van 'n confrontatie die er geen had moeten/mogen zijn, mits wat menselijk begrip en vooral respect voor de inspanningen die anderen leveren met mij, voor mij, voor anderen. En dat was al 'n eerste mokerslag, ook al zou ik het zo graag anders zien en doen.
Het andere is het nodeloos lang geleuter met de mannenspecialist, die me nochtans verzekerd had dat 'n medische ingreep soelaas zou bieden en brengen, niet dus. Met alle extra's tot gevolg.
Een andere slag, al kan ik me niet mengen in het debat, was 'n mooi nieuwjaarsgeschenk van de FOD FIN. - en onrechtstreeks het schuldgevoel en vooral het realiseren van mijn "beperking" ...
De klap op de vuurpijl volgde gisteren en eergisteren, 'n treiterbehandeling van jewelste van mijn favoriete bank. Met 'n ontnuchterend slot.
En maak de som, en dan kom je tot het besef dat je sterk gelimiteerde vrijheid bijzonder impacterend is op menselijk, dagdagelijks vlak ... met 'n zware mentale tik op je hersenpan. En die realiteit, is bijzonder hard, bijzonder hard om te aanvaarden, maar nog harder om te ondergaan ...
En dan zwijg ik over de "omstreden" behandeling die je krijgt 'toebedeeld' van diegenen die 'n lichtend voorbeeld van vergevingsgezindheid zouden moeten zijn of herder van 'n verloren schaap of zoiets ..., om het dan toch effe in de 'geestelijke' sfeer te brengen.
Het licht, de waarheid en het leven ... ja ... probeer dan maar te vermijden dat die zwarte vogels nesten in je hoofd bouwen, laat staan dat ze boven je hoofd cirkelen.
Als ze hier in volle getale op de weiden zitten, trek ik het zware schuifraam in de veranda open, camera in aanslag, en klap ik zo hard ik kan in mijn handen ... het fascinerende beeld van de opgeschrikte, wegvliegende blackbirds is ronduit uniek ... Vogels zijn slim, ze weten wanneer te gaan vliegen én waarheen ...
Alleen blijkt dat handgeklap voor mijn hoofd niet zo te lukken.
En dan stel ik me de vraag, wanneer gaat het nu eindelijk eens stoppen, wanneer ? Ik ben moe, ik ben zo ontzettend moe, moegestreden, moegewerkt, moegedacht, moegeincasseerd, moeheropgestaan, ... gewoon ... ik ben het zo moe, zo ontzettend moe ...
Heb ik dan echt geen recht of geen nieuwe kans op 'n pauzeknop en 'n herstart ? Ben ik dan echt gedoemd om te vervallen of te hervallen zelfs, ... in 'n wereld van depressie, armoede, ziekte, afhankelijkheid, kilte, ... ben ik dan zo misdadig ? Ben ik dan zo slecht en zo 'n onmens ?
Ben ik dan zo 'n minpapa (en geen pluspapa) dat mijn eigen kinderen me gewoon ... vergeten ? Hun papa negeren ... Ben ik dan écht te min ? Te min omdat ik armer ben dan de andere ouder ?
Omdat ik ziek ben ? Ze zouden nochtans mijn strafste geneesmiddel zijn, ze zouden mijn toverdrank kunnen zijn, niet à la Asterix, veeleer à la Obelix ... al gaat die vergelijking sinds mijn GBP niet meer op ... Kon ik verdomme toch maar es in die ketel met toverdrank vallen !
En dan denk ik weer aan hetgeen Lieve me zei, waarom denken aan de dingen die je niet meer hebt ... denk aan die dingen die je wèl hebt ...
Da's niet zo makkelijk, als je zoveel verloren bent, en al zoveel hebt moeten incasseren én opgeven ... het karige dat rest probeer ik te omarmen en vast te houden, zeker datgene ik zo lief heb ... Maar als de realiteit, de harde werkelijkheid, het dagelijkse leven, je steeds weer confronteert ... is het absoluut niet makkelijk om er nièt aan te denken ! Niet ik, maar de wereld rondom ... rakelt steeds weer alles op, zonder dat ik erom vroeg. En dàt maakt het er niet makkelijker op, zeker niet als je in recovery bent.
Het maakt dat het handgeklap niet luid genoeg klinkt voor de nestbouwers boven en in mijn hoofd. Dus moeten we zoeken naar alternatieven, hopelijk brengt 'n nieuwe psy meer zoden aan de dijk, vanaf morgen, hopelijk klikt het en slaat de scheikundige cement aan.
Want anders, ziet de kievit de komende dagen en weken alleen ... nog meer blackbirds ...
Geniet intussen van de song en de tekst ... ik doe het meteen ook nog 'n keer ...
Blackbird singing in the dead of night
Take these broken wings and learn to fly
All your life
You were only waiting for this moment to arise
Black bird singing in the dead of night
Take these sunken eyes and learn to see
all your life
you were only waiting for this moment to be free
http://www.youtube.com/watch?v=JiL5JpUtjqY
Geen opmerkingen:
Een reactie posten