Dageraad

Dinsdag.
4 februari 2014.
Het lijkt wel lente buiten ... de zon heerst in alle glorie, gisteren, vandaag ... De winter houdt zich angstvallig verborgen, althans in deze contreien, Oost-Europa en de Oostkust van de VS moeten het blijvend ontgelden.
Hier kondigt de lente zich aan, de vogels laten hun prille stembanden horen en gisteren voor 't eerst ... was hij er weer, mijn trouwe vriend en bondgenoot, de kievit ... het dartele geluid klonk als gekende muziek in m'n oren ... en nu ben ik zeker, want 'n uurtje geleden liet hij andermaal van zich horen !
De kievit en de lente, het ontluiken van 'n nieuw seizoen, het ontstaan van 'n nieuw begin, 'n nieuw leven ... het geeft 'n mens zowaar kracht en energie, misschien wel na 'n telefoontje met 'n tiener of 3.
Afgelopen weekend mijn kroost eindelijk nog eens gehoord, en het was hartverwarmend, maar ze worden toch o zo groot, de 2 oudsten gaan al uit ... van half 2 ... tot half 6 voor de oudste spruit.
Tja, 't was ook zijn fuif, Willy Wodka ... of hoe inventief ze zijn, 'k had hem verwittigd, "watch your, Willy", groot of klein ...
Ik begrijp ook wel dat ze hier moeilijk vertoeven, wat moet ik 'n gans w/e gaan doen bij m'n ouwe ... terwijl het leven hier is ... En ik kan het ze niet kwalijk nemen, leef en geniet, want voor je 't beseft ... ben je tè groot en is je jeugd teniet.
Dus op m'n ouwe dag, ben ik al blij met die goeie babbel, en af en toe 'n bezoek, voor 'n leuke avond, bij 'n drankje en 'n stevig knabbel !
De afgelopen anderhalve week was niet de meest aangename, stuiptrekkingen van 'n vermoeide geest, en 'n ziek lichaam, 'n mens in herstel, doch nog zwak in ogenblikken van kommer en kwel.
Het schrijven van de uroloog en de uitslag van het bloed, deed me schrikken, en lijden, wellicht onbewust, maar het deed me niet zo'n goed ...
Afwachten met enige onzekerheid en angst ... en de stress van de voorbije twee weken ..., het was niet zo best, dat weet ik ook.
'n Nieuwe afspraak, de 13e ... beter kan echt niet, maar ja, we moèten vooruit, willen of niet.
Ik ben echter bezield en prijs mezelf gelukkig, want ondanks de alweer zware dagen, bleef ZIJ, in de moeilijkste momenten, ondanks de vele pijn, strijden aan m'n zij.
Niet versagen en niet opgeven, zo kenmerkend, keer op keer, en het deed me kalmeren, en bracht me raad, wees niet verslagen, wees niet zo kwaad.
Haar inzicht en rust, bracht me rust, geborgenheid, en voor 'n stuk ook vertrouwen, vertrouwen in de toekomst ... Want die toekomst ligt beyond, beyond de dageraad, beyond de morgenstond.
Wat het oordeel ook zal zijn, ze blijft en is mijn rots, ook in de zware dagen ...
Ooit zal het slijten, het verdriet en pijn, ooit zal het slijten ... de depressie en geondermijn ...
Ooit zal het slijten ... door de warmte en liefde van ons samen-zijn.
Ik voel me geprezen met 'n vrouw als haar, ze is 'n zeldzaamheid, 'n unicum ... soms stel ik me zelfs de vraag, is ze nu levensécht ... Haar liefde en graag-zien ... kan je niet verwoorden, het is mirakuleus, het is hemels ... en ergens geeft het me moed, geeft het me hoop en blijdschap ... want het wil misschien wel zeggen, dat ze iets terugkrijgt, dat ze iets voelt, geborgen en bemind, 'n knuffel en 'n lach, 'n geborgenheid, 'n wederzijds respect en liefde ... want ja, ze is m'n alles, m'n trots en leven, mijn sprookje-in-'t-echt ... want ze weet, ik zie haar graag.
Voor het eerst, was ik trots, écht trots ... als pluspapa ... op mijn 3 jongens, ondanks de beperkingen en handicap. Want het doet pijn als je zo'n schrijven krijgt van het RIZIV, waarin staat zwart op wit ... de tweeling is beperkt, en hebben 'n handicap van zoveel punten, het doet pijn, dergelijk document, want het confronteert je met 'n onweerlegbare realiteit, 'n realiteit die je liever niet wil zijn.
Maar ook dàt is aanvaarden, ook dàt is de bakens moeten verzetten, ze hebben hun eigen talenten, hun kleine gaven, onze 2 prinsen ... terwijl de jongste zich steeds mee begint te dagen ... Ook dat is evolutie, ook dat is zwoegen, het managen van het besef van de jongste, dat hij sneller evolueert dan zijn 2 grote broers. En ook dat geeft conflicten, maar gelukkig zijn wij één, verenigd in gedachten en geest, en bedenken we gelijkaardige oplossingen, voor ieder het beste, omwille van onze onvoorwaardelijke liefde nog het meest.
Maar zondag was ik terecht trots, trots als pluspapa, en dankbaar ook, dankbaar om hun vriendschap en spontane knuffels.
Trots om wie ze zijn en wat ze kunnen, in deze harde wereld, trots om hun ludieke spel bij het krieken van de dagen, in het zonlicht van de dageraad.
Met m'n camera in aanslag schoot ik prachtige kiekjes, beelden van kleine en mooie prinsen, in hun beperkingen doch met het zuiverste hart, en je reinste vriendschap en grootste eerlijkheid.
Het werd 'n zalige dag, met mooie beelden en kiekjes ...
Het gaf 'n zegen en vertrouwen voor de toekomst, voor de volgende dageraad ...
En de heerlijke zonneschijn, de volgende dagen, bracht raad, en raad brengt de dagen,
hoe moeilijk het soms ook gaat ... maar vertrouwen zal ik,
 vandaag en morgen,
de nieuwe dageraad.