Bloggen is in tegenwoordig, ik ben er zowaar zelf mee gestart in juni vorig jaar, kwestie van 'n hoop ellende, frustraties, gevoelens, pijn, verdriet, angst, ... en ratel zo maar door ... van me af te kunnen schrijven.
Het zou 'n helend effect moeten gehad hebben of hebben in de nasleep van 'n giga-crash ... geen auto-ongeluk of dergelijke, nee, het totaal falen van 'n menselijk brein.
Het uit elkaar vallen van 'n psychisch afweersysteem, het opbranden van 'n laatste deeltje functionerend brein ... De totale chaos in je hoofd, en 'n hersentorium dat helemaal ontregeld werd door 'n opeenvolging van feiten, tegenslagen, foute beslissingen, ...
Total loss, perte totale ... met je laptop, pc of je iPhone loop je naar je specialist en vervang je de harde schijf, of je laat 'n full recovery uitvoeren ... Welnu, écht, ik heb bijzonder veel medeleven en begrip, respect ook voor fysiek ernstige zieken, mensen getroffen door de zwaarste tegenslagen en de agressiefste tumoren.
Zij ondergaan zonder meer 'n lijdensweg, 'n hel ...
Doch hetgene mij overkomen is -en ik wil zeker geen medelij- was brute pech, doch ik wens het niemand toe. Niemand.
Want hoewel je uiterlijk helemaal OK lijkt, fysiek redelijk in orde bent ... ben je neurotisch feitelijk klinisch dood ... En het besef van dat contrast maakt het al niet veel makkelijker.
Je bent hersencomateus als het ware, je brein functioneert niet langer, denken wordt moeilijk, doen gebeurt op automatismen, op gewoontes, op levensdrang, uit pure noodzaak. Pure noodzaak, als je tenminste nog de wil hebt om te leven, die wil was de voorbije maanden meerdere malen ver te zoeken, of zelfs ... helemaal zoek.
En dan ga je op zoek, onder begeleiding, op zoektocht naar oorzaken, vragen en antwoorden, je gaat op zoek naar uitwegen, naar ja, naar een volgende stap in je leven zeker.
Maar die zoektocht is verdorie erger als 'n bonte mix van calvarietochten en processies van Echternach. Vergeet de Garmins en Tomtoms, vergeet kompassen en wegenkaarten, vergeet de stand van de zon en de toevallige wijzer ...
En zelfs je begeleiders hebben het niet onder de markt om je op het juiste pad te houden, evenmin de naasten om je heen ... Het is 'n helse opdracht, om de juiste uitgangen te vinden in dit doolhof ...
Het zoeken naar aanvaarding, het aanvaarden van je nieuwe nederigheid, het herontdekken van je eigen kunnen, het afschermen van je eigen falen, het wikken en wegen, tot zelfs het herwinnen van enige vorm van zelfvertrouwen. Het zoeken naar de zin, het zoeken naar een project, het zoeken naar een doel, het zoeken naar een genormaliseerd leven.
Makkelijk loopt het allemaal niet, ondanks de vele maanden dat je "out" bent ... "out" in doen en laten, "out" in denken en handelen, "out" voor de wereld, "out" voor de maatschappij.
En dan zit je hier achter je klavier, in de hoop enige zinvolle zinnen te kunnen produceren, volzinnen ook, desgevallend.
En terwijl het tikken verdergaat hoor jet geratel van het raderwerk in je hersenmolen, en voel je dat het functioneren ... helemaal niet lekker functioneert. En dàt is soms zo frustrerend, dat je na zovele maanden nog geen stap verder staat ... Ja, het morbide heeft zich gewonnen gegeven voor een ik-zet-door mentaliteit, maar dàt heb ik vooral te danken aan 'n fenomenale partner, 'n ware Flandrien(ne), tot op het bot stukzitten en toch blijven gaan, omwille van de passie, de grinta ook, omwille van eeuwige roem en geluk wellicht ... ZIJ heeft 'n onvoorstelbare impact, en vastberadenheid ... en dat is mijn opperste geluk. Al durf ik het wel -naughty boy- nog es te vergeten ... maar gelukkig is er nog enig besef dat rest hierboven, besef dat me dàt geluk naar waarde weet te schatten.
Bloggen ... werkt blijkbaar aanstekelijk, want ik heb reeds weet van 2 "soulmates", gebeten door de microbe ... En ik geef grif toe, ik behoor tot het selecte kransje van hun trouwe fans.
Het leuke aan bloggen is het verwoorden van de dingen die je kwijt wil, waar je op dat eigenste ogenblik liefst van al met de muren wil over praten ... Omdat je alleen bent, en er geen kat is om je verhaal auditief te ondergaan, of omdat je huisgenoten slapen, of omdat je ze liever dan net niet wil lastigvallen ... En dus actief bloggen, yep - ik zie er wel wat in ... Doch het passieve bloggen vind ik ook best te pruimen ... het lezen van de cursiefjes of hersenspinsels van je co-bloggers, zetten je aan het denken, of fleuren je dag, of zorgen zelfs voor 'n spontane lach. Het is iets waar ik naar uitkijk, net als de nieuwsberichten van de dag of de recentste status-update van Facebookworld.
Dus een woord van dank en aanmoediging voor Vuurtorentje en de Orleanstorenaar ... ik ben 'n trouwe abonnee intussen !
Vannacht kon ik de slaap moeilijk of niet vatten ... En net op 'n moment dat je voor het eerst sinds lang schaapjes wil tellen ... was er in de verste verten geen enkel schaap te bespeuren. Vreselijk frustrerend is dat.
En toen kwam ik bij de Zevensprong ... dat kinderliedje ... ik dans niet langer als 'n edelman, maar ik heb al wel gehoord van de zevensprong ... En gezien heb ik 'm ook, meerdere malen reeds, volgens mij bevindt ie zich helemaal in het midden van mijn doolhof ... ellende !
Heb je al gehoord van de Zevensprong ... ja, natuurlijk ... want 'n vraag ... 'n ganse dag dramt dat deuntje onvermoeibaar door mijn hoofd ... En al zeven maal zeven maal zevenenzeventig keer heb ik goesting gehad om mijn zevenmijlslaarzen aan te trekken en tegen zeventig per uur weg te lopen...
Zet die ploat af !
Ik ga de komende zeven weken alvast 'n systeem hanteren zodoende ik op de één of andere manier wéét én onthou, wèlke van de 7 uitgangen ik geprobeerd heb ... Want vroeg of laat, ik weet het zeker, vind ik de juiste exit van de Zevensprong ... en dan zal ik niet dansen als 'n edelman, maar dansen als 'n nieuwe man, 'n herboren man, én vooral dansen ... als 'n getrouwde man ...
Want dàt is 'n zekerheid ... nog tweemaal zeven weken, en dan is het zover ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten