We schrijven maandag 31 maart 2014. De laatste dag alweer van de op één na zonnigste maand maart uit de 'moderne' geschiedenis van de meteorologische meetkunde.
Zingeving. Zo noemt de therapie die geleid wordt door de pastoraal medewerker, aan wie ik reeds geheel vrijwillig mijn hulp heb aangeboden bij de gebedsvieringen op donderdag, niet enkel uit geloofsovertuiging of menslievendheid maar ook uit sociaal engagement én vooral omdat het me helpt, écht helpt, anderen kunnen helpen en ten dienste staan van de zwakkeren ... dàt is pas verrijkend, dat maakt me profoundly happy ...
Tijdens Zingeving bespreken we meestal in groep een thema of 'n tekst, of 'n statement, dat op de één of andere manier aansluit bij onze opname of bij het waarom van onze opname, het werkt niet alleen verhelderend, het lucht ook op, het verlucht ook, verlichten misschien wel ... het werkt vooral ook bevrijdend voor je geest, deels ook voor je lichaam, het helpt zoeken naar antwoorden in de speurtocht naar je innerlijke ik, het diepste van je ziel ook. Soms zitten we er met 'n kleine tien mensen, soms wat minder en soms véél minder. Zoals vandaag, met 3. Dan worden de gesprekken intens, rijker en diepzinniger ook. En je komt verrijkt buiten, je beseft dat je niet alleen bent in je zoektocht of in je lijden. Helend. Erg helend.
Vandaag was het uitgangspunt een gedicht van Alice Nahon, een Antwerpse dichteres/schrijfster die slechts een kort leven beschoren was. De naam Nahon zegt misschien niet onmiddellijk iets, doch als ik het eerste vers van haar "Avondliedeke III" citeer, zal er wellicht 'n bel gaan rinkelen:
"...'t Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even voor het slapengaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan..."
Wel, vandaag is het 'n copyrightblogdag - graag deel ik volgend indrukwekkend gedicht van Alice Nahon, dat vandaag als basis diende voor Zingeving - het is erg toepasselijk op heel wat situaties in de maatschappij, het is onvoorstelbaar herkenbaar in zovele situaties, vroeger en nu, het is zo toepasselijk vanuit mijn eigen beleving en getuigenis. Ik laat u lezen en vooral ik laat het ook Zin-geven ... aan en voor ieder van ons .... Maskers.
Maskers
De mensen doen hun maskers af,
ze kijken vreemd elkander aan
verwonderd dat ze naast elkaar
lijk vreemden staan.
Nochtans ze stonden zij aan zij
in zelfde strijd voor zelfde brood;
Sleepten zij niet dezelfde sleur
van zorg en nood ?
Viel niet dezelfde klacht en scherts
van uit hun bitter-blije mond ?
Was 't niet of men de hele dag
elkaar verstond ?
De mensen gaan zover vaneen
wanneer de schemering is nabij;
ze worden er niet triestig om
of ook niet blij.
Ze speelden immers maar een spel
waarin de ziel geen teken gaf;
ze deden enkel met elkaar
wat lief, wat laf.
En met een gauw-vergeten groet
een scheiding zonder lach of leed,
gaat ieder naar zijn eigen huis
dat stilte heet.
Daar zijn er die te dromen gaan
langs paden mul van schemering,
naar 't land dat 's avonds schoner wordt,
herinnering.
En velen worden stil-devoot
om rein profiel van lief gelaat
dat in de voorhal van hun ziel
gebeeldhouwd staat.
Ik weet er ook die sprakeloos
en moede van d'ondankbre strijd
de avond danken om zijn uur
van eenzaamheid.
De mensen doen hun masker af,
hun mooie-spelen-moe-gedaan,
och arme, zij die levenslang
gemaskerd gaan.
Gemaskerd door hun eigen trots
vergulde lach of kranke lust,
Zij krijgen van geen enkle dag
wat avondrust.
Ze gaan, 'lijk zwervers, altijd door
langs dageraad en avondrood;
ze vinden nergens 't eigen huis
dan in de dood.
(Alice Nahon)
