Het is intussen 'n hele poos geleden ... Het inktpotje was helemaal opgedroogd, futloos en geen zin meer om te schrijven ... of de moeite niet meer genomen.
Alhoewel, ik heb zonet een concept verwijderd daterend van 17/02 ... en 'n ander blogbericht heb ik verwijderd ... wegens te aanstootgevend en te dom ook.
De afgelopen weken ben ik getroffen door 'n wervelstorm, door elkaar geschud ... met veel brokstukken tot gevolg ... Ik ben stilaan begonnen met puin ruimen, voorgoed.
De hakbijlen en afstandsraketten zijn ontmanteld ... Tijd om het verleden los te laten, en te focussen op herstel, genezing en vooral weer mens zijn ... Of op z'n minst menselijk, menselijker vooral.
Het wordt stilaan lente in m'n hoofd, vooruitzichten, stilaan plannen maken, nadenken over wat ik wil doen en hoe vooral ... Laat die herfst en winter maar zo, geef mij maar de zonnestralen en heerlijke warmte van de afgelopen dagen ... Het straalt leven uit, het bruisen van de lentekriebels in je hoofd ...
en mooie dankbare momenten en herinneringen aan wat is en was.
18.
Zondag werd dat kleine Nicholasje achttien ... Mijn grote trots, ik zie me hem nog binnen dragen in 7 Holmes Avenue, gezeten in zijn Maxi-Cosi en zijn mutsje op. En zijn eerste geluidjes thuis ... Het is alsof het gisteren was ... En nu ... moet je hem zien lopen over dat basketveld, gespierde atletische beer ... Ik ben blij dat we zondagmorgen afzakten naar Baasrode om hem te zien schitteren op zijn verjaardag, foto- en filmcamera bij de hand.
De eerste maal sinds lang onder de mensen ook ... Bevrijd en rustig, gewoon zoals ik ben, wie ik ben.
Maar fier als 'n gieter, ... een trotse papa.
Ik ben er -tè- lang niet geweest voor mijn kinderen, en als ik er dan al eens was, was ik misschien 'onbereikbaar' omwille van vermoeidheid, boosheid ... of wat dan ook ... Maar ik herleef, en herbegin.
Ik raap mijn vaandel op en zal het moedig, met opgeheven hoofd verder dragen in dit leven ... in het leven zoals ik ben, en zal blijven ... nederig en dankbaar.
Liefdevol, vriendelijk en begripvol ... zoals het 'n vader en man past.
Het verstand komt met de jaren ... ik hoop voor mijn zoon dat hij er -net als zijn vader- géén 30 jaar moet op wachten, en dat hij iets leert uit mijn fouten, en mijn "fout" bestaan.
18. Vandaag is het de beurt aan zijn trouwe knuffelvriend, Pooh beer ... zijn Poohke, verknocht voor het leven ... hij ligt wel nog altijd in mijn bed hoor, papa ... liet hij zich afgelopen week ontvallen.
Knuffelen zal hij hem niet meer doen -ik denk dat hij intussen beet en weet heeft dat er leukere "knuffels" zijn-, en aan Pooh's oortje friemelen ook niet meer ... laat staan met zijn Poohke tegen zijn neusje wrijven ! Exact 18 jaar geleden werd het zijn beste maatje ...
Poohke ... Hoe vaak heb ik met dat Nicholasje in alle vroegte niet naar Poohke gekeken, de tekenfilm dan ... honderd ... minstens ..., terwijl hij naarstig zijn flesje melk leegdronk. Soms zo heftig dat de lege fles half gevuld was met luchtbellen ...
Hoe vaak bleef hij zo gefocust kijken naar Pooh, Janneman Robinson, Knorretje en Iejoor ... terwijl hij met gestrekte arm zijn flesje aanreikte met 'n korte boodschap ... "nog menkje" ...
Dat was de codetaal, het signaal voor vader om nog 'n kwartflesje melk op te warmen, ter verzadiging van zijn bolle buikje en die vertederende blik ...
Kinderen worden groot, en dat is maar best ook, maar de vele mooie herinneringen houden ons jong.
En het brengt, samen met zoveel andere kleine dingen, lente in mijn hoofd.
Spring is in the air ... "why should I ...", grapte Urbanus ... Wel, ik zeg het je ... omdat het de moeite is en loont, het leven is mooi ... en het wordt de komende weken nog veel mooier ...
De kievit is terug in 't land, speels en goedlachs ... bevrijd en vol moed ... Laat de zon maar schijnen en de lente knallen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten