Kievit's inkt is de afgelopen weken van 'n erg bedenkelijke kwaliteit, alvorens mijn pennetrekken het blad papier willen strelen lijkt het wel of het opgedroogd is. En dus lukt het schrijven niet altijd zoals voorheen. Kan. Wat ook kan is dat het psychische klimaat de afgelopen dagen en weken niet van die aard was om meteen met 'n zonnebril rond te lopen, laat staan met 'n sombrero of ander idioot hoofddeksel. Och ja, er hangt dan ook zoveel in dat dwaze hoofd rond te tollen. En dan kan je je eigen gedrag bij wijlen enigszins in vraag stellen, wat je uiteraard nièt doet. Het ontbreekt me aan drive en energie, aan doorzettingsdrang en vooral, -vermogen. Iets wat ik medio november reeds aankaartte met mijn wijze Dr. Ansoms. Blijkt nu dat het uitgerekend een uroloog moet zijn die verregaande onderzoeken voert en tot onthutsende conclusies komt. Tot grote opluchting van mezelf en ZIJ.
De kievit heeft sinds iets meer dan 'n week zijn vertrouwde heuvelend Hageland ingeruild voor een special treatment, in 'n ander oord welteverstaan. Geen vakantieoord, wees gerust. Nooit, maar dan ook nooit gedacht dat uitgerekend ik hier ooit zou terechtgekomen. Het zijn verhalen die je hoort, verneemt van en over anderen en waarbij je dan telkens met enige vooringenomenheid besluiten en meningen gaat vormen. Intussen ben ik enigszins ingeburgerd in mijn nieuwe sociale wereld, in mijn bijzondere omgeving, omgeven met en door lotgenoten, mede-revalidanten zoals dat zo mooi noemt.
Los van mijn blogschrijfsels hou ik er 'n apart verhalenboek over bij, om het misschien ooit wel eens te publiceren, of op z'n minst openbaar te maken, want in iets meer dan 'n week is 'n andere wereld voor me opengegaan - die andere wereld zoals ik het enkele blogs terug nog omschreef. Ik ben sinds 'n week afgedaald naar de kern van die andere wereld, 'n wereld waar ik sinds een jaar steevast in vertoefde, misschien zelfs langer ... Maar ik liep er doelloos in rond, blind, hulpeloos eigenlijk ... ondanks de ambulante raadplegingen en therapieën, misschien deels mijn eigen fout, misschien ook omdat de ambulante zorg ruim onvoldoende bleek na zovele maanden. Derhalve hebben we uiteindelijk geopteerd voor de speleologische benadering, neerdalen doorheen de aardkorst van die andere wereld, op zoek naar de kern ... En héél voorzichtig, stap per stap, want slechts een koplampje geeft je een verhelderend en verruimend inzicht op het donkere van je innerlijke zelf, en het is 'n ware ontdekkingstocht, alsof je héél voorzichtig op zoek gaat naar de pit in de sinaasappel, waarbij je héél gedetailleerd elke laag langzaam weghaalt om de vrucht en de kern, de pit dus - niet nodeloos te beschadigen. Want de schade is groot genoeg. Zoeken, intensief zoeken naar antwoorden op mysteries en raadsels, op zoek naar mirakels ... die er niet zijn. Op zoek naar je uiteindelijke, enige, ware ik - je eigen overtuiging, in zijn puurste vorm, je eigen bestaan ... in zijn embryonale scheikundige samenstelling. Op zoek naar je innerlijke geluk, op zoek wàt precies de ingrediënten zijn van je eigen geluk, je eigen-goed voelen ... het detecteren van de boosdoeners, van alle mogelijke factoren en facetten die geleid hebben tot waar en waarin we vandaag zitten. Je kan opteren voor te blijven zitten, maar dàt ben ik zeker niet, ik was ooit gelukkig, blij, positief, opgewekt, en zoveel meer ... En daar WIL ik vooral terug naartoe, en ik MOET er terug naartoe ... En deze keer zal ik slagen, ook al betekent het dat 'n ander oord de enige oplossing bleek te zijn. Het is wellicht de beste beslissing geweest in mijn ganse leven, enfin de beste, voor sommigen vatbaar voor discussue, de moedigste zeker.
Op die week tijd heb ik al erg veel gelezen, gezien en gehoord ... -vooral heb ik veel geleerd over mezelf uiteraard- en surtout begrepen. En ik zal me nooit schamen om deze episode in mijn leven, integendeel, ik acht het zondermeer mijn morele plicht om hier een positief verhaal van te maken, een hoopgevende boodschap uit te dragen. Want laat ons nu maar de kaarten op tafel gooien, psychiatrie gaat niet om GEKKEN ... écht niet -tenzij mijn lezerspubliek er 'n andere mening op zou nahouden, ik voel me alvast nièt zo-, ik heb hier geen witte verplegers gezien laat staan dwangbuizen. Wat ik wel heb ervaren tot dusver is 'n héél menselijke aanpak, door heel professionele mensen met 'n heel menselijk gelaat ... want ook wij, zijn ... mensen. Al te vaak heb ik al moeten denken aan de woorden van ene Jozef De Veuster die ooit op 'n eiland in de Stille Oceaan die héél aangrijpende woorden sprak ... wij, melaatsen. Het meest indrukwekkende tot dusver waren ... de vieringen in de Kapel, en in het bijzonder de gebeds- en communiedienst precies 'n week geleden: ik was overdonderd door het samenzijn van "wij, melaatsen" ... Een mix van mensen als ik, en mensen met 'n veel ernstiger stoornis ... Wij, mensen.
Het doèt iets met 'n mens, als mens, je wordt als het ware terug gecatapulteerd naar de essentie, de essentie van alles - ieder en ieder van ons heeft recht op 'n menswaardig bestaan, hoe mensonwaardig soms ook, hoe mensonterend ook die andere wereld soms over hun medemens denkt, meent, oordeelt.
Ik niet meer, nooit meer. En op die ene week heb ik al véél méér vooruitgang geboekt dan dat hele jaar vol met Sypralexa, Venlafaxine, psychiaters, therapeuten ... en dat in het andere oord.
Een oord vol mensen, in de diepte van het dal, in die ene, andere, donkere wereld ... Maar het licht, zonlicht vaak, schijnt ook hier ... helderder, warmer en intenser als elders. En de dag zal dagen dat de kievit zijn vleugels zal spreiden en opstijgen, terug naar zijn heuvelse Hageland, terug naar zijn ouwe vertrouwde Valkenhof, terug naar zijn warme thuis, terug naar het warme nest. Terug naar ZIJ.
Wegen doen ze wel, de lettergrepen en klinkers, nazinderen nog meer de medeklinkers ... Genezen wellicht nog meer, woord voor woord, weerklinkend in het andere oord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten