aan Luc, Ward en Rik

Woensdag, 31 juli 2013.
20 jaar geleden overleed onze Koning Boudewijn ... Ik herinner me nog exact elke seconde van de aankondiging ... en heb dit ook gedeeld met www.deredactie.be ...  Ziehier mijn getuigenis:


ik herinner me het overlijden van Koning Boudewijn nog meer als levendig.

Die bewuste zaterdag hadden we 'n barbecue onder collega's (van American Express - Authorsations Team), met vrouwen/vriendinnen/kinderen in Kester, Vlaams-Brabant.

Een heerlijke dag en fantastische avond ... Tot we omstreeks half 2, 2u wakker geschud werden (hoewel het merendeel van de aanwezigen nog wakker waren ...) door volgende historische woorden van onze manager (Guy Opdebeeck, die ook aanwezig was net als onze directrice, zij is vandaag aan de slag bij Belgacom (Dani Van Himbeeck):

il y a eu un cambriolage chez Dani et le chat est mort ....

Althans, ... DAT hadden we verstaan ... er was bij Dani (onze grote baas) ingebroken en haar kat was dood/vermoord ... Wat 'n smeerlappen die inbrekers !

MAAR luttele minuten nadien ... kwam de ontnuchtering ... het was niet LE CHAT est mort ... het was LE ROI est mort ...

Plotsklaps werd alles serieus en ongeloofwaardig, de koning dood ???? Koning Boudewijn ????

Het werd 'n veel te korte nacht ... en na slechts enkele uren slaap ging de terugreis 's ochtends van Kester naar Aarschot ... via het Koninklijk Paleis te Brussel om aldaar inderdaad getuige te zijn omstreeks 10-11u ... van het doldrieste nieuws en de eerste speciale edities van de kranten ...

Koning Boudewijn was inderdaad overleden.

'n Nacht en dag die voor eeuwig in m'n geheugen gegrift staan ...

31 juli 1993 - 2013. 20 jaar geleden al.

Intussen is de tijd niet stille blijven staan. Gelukkig, of niet echt. Maandagavond kreeg ik 'n KLOP van de sloophamer, en in mijn gevoelsmatige omstandigheden niet echt 'n oppepper. Ward Schroven, 'n jeugdvriend en kennis, zoon van m'n papa's closest colleague, Jos. .....
Mijn ma was wellicht de eerste onthaalmoeder (dat woord bestond toen niet ...) ... voor ons Rietje ...
Riet Schroven, 'n felle madame intussen, wonend in A'dam. Ons Rietje ... tja ... da was ons klein zusje, Tante Pima zei ze tegen mijn moeder ... en ons Riet, tja, ze was onze kleine zus...
'n Speciale band hadden we, in die jaren althans. De families Janssens en Schroven. De 2 vaders waren heel nauwe kollega's in het Damiaaninstituut, in de Picpussen.
Ik herinner me levendig de keren dat ik ging "spelen" bij Ward, thuis, in de bos, in Langdorp. Zij hadden in de tuin 'n houten chalet/cabine ... en als ik me goed herinner, verzamelde de Ward bierviltjes ... en had hij 'n kickertafel .... Jaaaaren geleden ... We speelden in het bos, grenzend aan hun (grote) tuin ... We kapten ons 'n weg doorheen de varens m toch maar 'n kamp te kunnen maken ...
De Ward was ne briljante student in de Picpussen, 'n jaar ouder als ik, maar altijd goedlachs, spontaan, met zijne kroezelkop ... en hese stem ... de Ward .... Vele jaren gingen voorbij, en we hebben nooit meer dat persoonlijk contact opgepakt.
Tot ik maandagvond jongstleden, door m'n eigen vader, werd geconfronteerd door de harde realiteit ... de Ward was niet meer ... Vrijdagavond 19/7, was hij niet thuisgekomen van z'n werk ... Ze hebben HEM gevonden, 's zondags .... in de bossen in Tessenderlo ... ONGELOOF, de Ward ?????
NEE, toch nie de Ward ???? 'n Levensgenieter, dacht ik dan ???? En al 2 nachten denk ik, waarom hij en niet ik ??? Ik heb noch de moed, noch de energie ... en de Ward die doet het gewoon ...  Courage en respect, en ja SORRY, Mia, Jos en Riet .... Maar Ward's dood maakt me meer als ZIEK ...
Het brengt me terug naar die verschrikkelijke dag ... 20 juni 2012 toen ... out of the blue ... de Luc stierf, hartaderbreuk in de Ekerse Plassen ... nochtans 'n meer als getraind iemand ... Luc Verbinnen, 47, ... 3 kindjes ... dood ... En nu de Ward ... ik besef het niet, maar het maakt me kapot, seconde per seconde ...WAAR gaan we naartoe ???? Zal ik OOIT sterk genoeg zijn om die FINALE grens te overschrijden ? Ja, tot op heden wel ja, onbegrijpelijk soms, onbeschrijfelijk meermaals ... maar HUN verlossing biedt me perspectieven. Ward, Luc ... en Rik ...

Samen vergaard in de dood. Rik kende ik niet. Was de NIEUWE man van Gerda Wellens, m'n vroegere leerkracht Fysica in het DIA ... Sinds enkele weken slechts waren we bevriend op FB ... Uit al de foto's leek Gerda ('n mooie vrouw trouwens !), zielsgelukkig met hare Rik (na 'n mislukt huwelijk neem ik aan, met Jos Moons) .... en dan plots dit nieuws, ik kende Rik niet, Gerda wel. Alweer 'n hamerslag .... Tijd om heropteleven .... Maar evident is het allerminst .... Sterkt aan Ward's familie en Gerda ... Donkere dagen zijn niet eenvoudig, ik weet er alles van, maar het definitieve afscheid van jullie dierbaren ... is 'n gans ander etappe ! Met héél véél respect voor Ward, Rik en Luc ! en zolang IK kan, zal ik vechten .... DAT ben IK jullie verschuldigd !

Mijn grootste ode aan jullie 3 !

Brantôme

Woensdag. Ochtend. Voormiddag.
De hitte heeft plaats gemaakt voor 'n verkwikkend afkoelend windje en 'n betrokken hemel. Betrokken ? Is het wolkendek überhaupt betrokken ? Bij wat ? Enfin, de wolkenhemel is dichtgenageld met 'n zachte dons van wolken, helemaal dicht, geen plukjes, geen stapelwolken, geen wolkensluiers, nee gewoon ... Ik denk dat de zon 'n (verdiende) snipperdag heeft genomen, na dagen van hard labeur. Welverdiend, écht ! En ze heeft haar donsdeken lekker over zich heen getrokken.
Welgekomen, verkwikkend die zachte, frisse bries ... die doorheen het huis flaneert, waait ... Met alle ramen en deuren wagewijd geopend. Geopend, de ganse dag ... om alle overtollige Celsiusjes buiten te laten ... Lekker af te koelen, te chillen ... Op krachten komen ... na dagen van verzengende hitte en onhoudbare zonneënergie ... Het putte me uit, letterlijk en figuurlijk, die hitte deed me smelten, elk brokje energie leek te smelten als sneeuw voor de zon. Gisterennamiddag heb ik me echt voortgesleept, versleept, naar onze slaapkamer, om enige koelte en rust te vinden ... Ik leek wel in 'n sauna te vertoeven ... ondanks alle maatregelen.
Maar goed, de onweders bij onze Limburgse buren hebben voor enige verademing gezorgd en ondanks dat wolkendek is er voldoende zuurstof en koelte om te herademen. Herademen ... eindelijk !
Ik ging vandaag bloggen over mijn gevoelens, mijn fouten en gebreken, mijn schuldgevoelens vooral ... Maar dat is voor een volgende keer.
Of het nu beter gaat ? Ja, dankzij de verhoogde dosis antidepressiva, na de verdubbelde dosis Sipralexa (2 x 10mg)  zijn we intussen toe aan Venlafaxin (75mg), beter voor m'n maag en surtout beter voor de gemoedstoestand. Volgende week gaat die dosering ook naar maal 2. Geduldig doch verstandig opbouwen zei de dokter gisteren. Het voelt alvast beter, voelen.
Minder morbide gedachten, en die aanvallen, of die dwangmatige gedachten om uit dit leven te stappen zijn, gelukkig, verleden tijd, althans dat hoop ik.
En gelukkig, is dan vooral bedoeld voor mijn directe omgeving, en ZIJ. Er zijn momenten geweest dat ik alle controle kwijt was, en echt klaar was om de stap te zetten ... tot grote ontzetting en horror van diegenen die op dat ogenblik (te) kort bij me stonden. Waarom die finale stap nooit gelukt is ... gebrek aan moed ? of mislukken ? Gelukt is misschien niet het meest geschikte woord ... Gelukkig is Venlafaxin de juiste catalysator in deze fase.
Maar wat na en zonder die pillen, ik durf er voorlopig niet aan te denken, ik moet nog zo'n weg afleggen in deze woestijn, ... en nog zoveel balast zien kwijt te geraken ... Zolang ik die balast mee blijf sleuren, kom ik slechts moeizaam vooruit, en in de verzengende hitte van deze niets ontziende woestijn (lees: depressie), vergt dit al mijn energie en vreet het me op.
Maar goed. Belofte maakt schuld. Dus vandaag ga ik effe deze schuld vereffenen. Vakantie. Daar ging ik nog over vertellen.
Vol enthousiasme en geluk hadden we in januari onze vakantie geboekt via Neckermann in NL, goedkoper dan via België ... We zouden dus naar 'n Pierre &Vacances-resort gaan in de Vendée, Port Bourgenay. Ideale bestemming voor de jongens, en ons. Niet te ver, en toch vakantie, kindvriendelijk en best 'n aangename streek.
Om de heenreis niet te zwaar te maken zouden we in 2 dagen gaan, mits een extra overnachting met de tent. Die eerste 2 dagen brachten ons via 'n mooi ontbijtplekje vlakbij Le Mans (alwaar we ontbeten in 'n miezerig weertje) naar het mooie Honfleur met korte tussenstop. Het weer in Normandië was niet echt zomers te noemen, veeleer herfstachtig om niet te zeggen bijna winters, kil, winderig, grijs ... Maar de korte wandeling in het schilderachtige, romantische havenstadje bracht de nodige verpozing om de benen te strekken na de eerste 5 uren autorit ...
Vanuit Honfleur ging het richting Deauville (met 'n kleine onschuldige aanrijding als gevolg van het regenweer en 'n idioot manoeuver van onze camion-tegenligger, waarbij mijn Franse voorligger en ikzelf pal in de remmen moest en de wagens elkaar met onweerstaanbare drang kusten ... gelukkig zonder veel schade, en zonder aangifte ... het had erger gekund).
Om vanuit Deauville de weg te volgen naar de stranden van Opération Overlord ... de Normandische stranden van de landing van 6 juni 1944.
Het wapengekletter, de tanks, de moorddadige schietpartijen, de heldhaftige bestormingen van de krijtrotsen indachtig ... leek surtout enkel het weer ons vooral te herinneren aan die historische juni-dagen. Gelukkig hield de regen het tegen de middag voor bekeken en konden we genieten van de wolken en wind, met af en toe 'n streepje zon.
Picknicken op de kliffen van Arromanches was de lunch van de dag, met zicht op de overblijfselen van de kunstmatig aangelegde haven... Zelfbereide sandwiches met omelet, salami en diens meer ... De broodjes gingen vlot over de ... wiesende weide ...
We bliezen onze aftocht en zetten koers richting Pointe du Hoc, Gold, Juno, Sword ... Omaha Beach, om halt te houden bij Colleville s/ Mer en de ruim 70.000 helden te eren met 'n indachtig en ingetogen bezoek aan hun laatste rustplaats.
Band of Brothers, Saving Private Ryan ... ze liggen er allemaal, de strijders voor onze vrijheid ... Het blijft 'n indrukwekkend plekje ... Om de eerste dag af te sluiten namen we 'n laatste halte in St-Mère-Eglise ... bekend van vooral The Longest Day met John Wayne, voor één keer niet de cowboy-held, doch de hardnekkige Amerikaanse militair die wordt voortgeduwd op 'n stootkar nadat hij bij de landing zijn enkel brak of op z'n minst ernstig verstuikte. En dus behalve die parachutist die aan de kerktoren vasthangt (intussen weliswaar vervangen door 'n pop), valt hier niks te beleven. Na 'n terrasje op het marktplein (de zon was intussen toch effe van de partij, met de nodige extra Celsiusjes), zetten we dapper en gezwind koers richting Donville-Les-Bains waar we onze tenten zouden opslaan voor onze 1e overnachting op camping l' Ermitage.
De wolkenhemel ging echter opnieuw dicht en de motregen en sterke wind waren alweer present. Mini-barbecue dan maar om de hongerigen te spijzen en de magen te vullen voor het slapengaan. En slapen zouden we, ... ondanks de hevige wind, storm en wind ... en 'n nachtelijk uitje om de tent te verankeren.
Dag 2 kondigde zich al even onheilspellend aan, wind, donkere hemel en 'n miezerig drizzeltje. Het geplande ommetje naar de Mont St-Michel werd niet uit ons roadbook geschrapt doch gezien de meteorologische omstandigheden hebben we het bewust kort gehouden. 'n Korte picknick in de buurt van Rennes had de innerlijke mensen verstevigd en de laatste etappe richting Talmont St-Hilaire zou ons naar onze (eerste) vakantiebestemming brengen: Port Bourgenay.
Naarmate we de Vendée naderden leken de wolken het onderspit te moeten delven en omstreeks 17.30u kwamen we onder 'n stralende zonnehemel aan in ons vakantieverblijf, Résidence du Moulin (Pierre & Vacances).
Vol zenuwen en stress waren onze jongens, en wijzelf ook 'n beetje, voor het vakantiehuisje ... en of ze tevreden waren ? Absoluut, vlakbij het zwembad, met 'n mooi terras en groot grasperk ... Leven als God in Frankrijk, vakantie, eindelijk !
De overvolle wagen werd uitgeladen, alles werd geïnstalleerd en vliegensvlug reden we naar de SuperU om de nodige levensmiddelen aan te kopen.
Port Bourgenay is en was mooi, alleen was het weer, op 2 prachtige dagen na, de spelbreker. Zonnen, zwemmen, vriendjes maken, barbecuen, vissen waren de belangrijkste activiteiten, de kleine meerval de grootste vijand. Die stomme vis, hoe klein en armtierig ook, bleef keer op keer onze hengels teisteren: tot groot jolijt van de kids, tot mijn grote ergernis ...
Krabben en oesters probeerden we ook te vangen, doch ondanks enkele mooie exemplaren ... bleek ons jachtinstinct absoluut onvoldoende om die slimme beesten de das om te doen ... De barbecuedis bleef dan ook beperkt tot de inkopen uit de lokale supermarkten.
Het trieste weer noopte ons tot enkele (onvoorziene doch) verplichte uitstappen.
Vouvant, Sables d' Olonne en La Rochelle probeerden ons te bekoren doch het snakken naar de zon was dermate groot dat we, gezien de voorspellingen van Météo France, het in de Vendée 'n dag eerder dan voorzien voor bekeken hielden en besloten koers te zetten naar Argentat en de Limousin/Périgord.
'n Absoluut schot in de roos ... Onze tenten zouden onze huisvesters worden gedurende 'n week, maar zon, water en warmte zouden onze trouwste bondgenoten zijn. 'n Heerlijke lunch van knapperig verse baguette met overheerlijk gebraden kip in de hitte van Angoulême deed ons snakken naar meer ... Vol enthousiasme en hoop reden we verder en hielden halt in Brantôme, het Venetië van de Périgord.
'n Korte tussenstop, gezien de hitte (38° C), liet ons kennismaken met dit prachtige stadje, zijn abdij, de Dronne en vele, prachtige plekjes ... Het was slechts 'n prélude van wat ons te wachten stond. Vol overgave en verlangen zetten we koers richting Argentat, richting Monceau s/ Dordogne ... naar camping Le Vaurette ... En ja, dit was het, onze hemelse plek op aarde, 'n prachtige en rustige camping, gelegen aan de oevers van de Dordogne-rivier ... We kozen ons plekje, vlak naast de rivier, beschut door bomen tegen de hitte ...
Onze jongens beleefden er 5 prachtige dagen, op de Dordogne, in de Dordogne, in het heerlijke zwembad, met de vishengels ... ondanks de povere vangsten ... Ze sliepen als marmotten in hun tent, genoten van hun DS-momenten, hun afvaarten op krokodil en zeehond, en hun dierenkwartetspel.
Wij genoten van de zon, de warmte doch vooral van de natuur en het geluid van het kabbelende water.
De moeilijke en pijnlijke momenten ten spijt, genoten we met volle teugen en ontdekten we misschien wel ons plekje voor de komende jaren.
'n Bezoek aan Rocamadour gaf het geheel 'n cultureel en verrijkend tintje, de avondlijke barbecue's en de spaghetti, gekookt op onze nieuwste gasvuurtjes, waren tesamen met het dagelijkse ontbijt ... onze culinaire orgasmes ... En de inventiviteit van onze Dordogne-koelkast zorgde dagelijks voor de nodige frisheid van onze dranken ...
Het was mooi, niet helemaal geslaagd omwille van mijn toestand en demonen, met de nieuwe medicijnen ware het beter geweest. Ik had wellicht minder de nood gehad om mijn demonen te verdringen. En meer de kans gehad om te genieten.
Maar 1 ding is zeker, voor de jongens was dit 'n voltreffer, voor ons 'n openbaring, en volgend jaar, bij Jos Ghysens Leven en Welzijn ... hopelijk 'n schot in de roos voor ons allemaal ... Vakantie, voor het eerst in 7 jaar, voor mij, voor ZIJ en de boys, 'n primeur ... dus gaan we ervoor, voor 'n vervolg ...
En het vervolg is reeds begonnen, dat begon afgelopen zaterdag ... in Brugge ... de toekomst is gebeiteld ... in ons beider hart.
Tot morgen, met de groeten van de kievit, en mijn eresaluut aan ... Brantôme.

Koetje Boe

Dinsdag. 23 juli. 2013. Drieëntwintig juli. Dag 86.
Zesentachtigste dag in mijn wereld. Mijn wereld en ik, ik en mijn wereld.
De wereld van de kievit en ik, 'n wereld van Autobahnen, misery, donkere en angstaanjagende demonen, meanders en hersenkronkels, 'n falend menselijk brein, ZIJ, vakantie, prinsesje, en Koetje Boe.
Zesentachtig dagen thuis, onbekwaam, op alle vlak: werkonbekwaam, denkonbekwaam, goestingonbekwaam, gevoelsonbekwaam, gelukonbekwaam, initiatiefonbekwaam, planonbekwaam, projectonbekwaam en zoveel meer onbekwaam. Alleen in mijn wereld, mijn wereld ... en ik. En slechts enkele geaccrediteerden, ZIJ, Ansoms en de kievit. En af en toe 'n special guest ...
De afgelopen dagen heeft de verzengende hitte genadeloos toegeslagen ... thuiszitten is dan geen geschenk, je zoekt de ganse dag beschutting tegen de zon en de hitte, zo vermoeiend ook, al was het maar omdat het slapen zo moeilijk gaat. Och ja, vorig jaar liepen we de ganse zomer te zaniken omdat het geen zomer was, en nu het volop zomert beginnen we alweer te zeiken ... Belgen ...
Er waren er wel wat afgelopen zondag, bij de troonsbestijging van de nieuwe vorst, Koning Filip, Belgen ... Alhoewel, ... Ik heb ook gekeken, naar de belangrijkste momenten, het vader-zoon moment, ontroerend echt ... écht. Maar wel mooi. De troonsafstand en de eedaflegging ... waarbij opmerkelijk de Waalse haan en de Brusselse lelie in beeld waren, geen spoor van de fiere Vlaamse Leeuw. Jammer, de vader Koning had nochtans ooit op 'n Elfde Juli in Brugge het Leeuwenlied meegezongen. 'n Gemiste kans toch, Sire ?
Zondag was voor mij 'n veel belangrijkere dag ... mijn 2 prinsessen kwamen, eindelijk ... mijn prinses en m'n hartediefje ... Voor het eerste sinds maanden en het enige bezoek deze zomervakantie. Vroeger had ik het geluk ze elke 2 weken 'n w/e te zien, en de helft van de schoolvakanties. Nu ben ik gelukkig met 24u elke 6 maand. Het werd 'n mooie en gezellige zondagavond op het terras, samen, met de bbq, ontspannend, geen toestanden, geen hectiek en wederzijdse blijdschap. Althans dat vetrouwde mijn prinses me gisteren nog toe.
Als kers op de taart kwam gisterochtend ook mijne man ons gezelschap vervoegen, mijn tenniskampioen in wording. Slechts enkele uurtjes, maar voldoende om te gekscheren en met watergeweren te knallen, gekke bekken te trekken en 'n heerlijke risotto klaar te maken voor mijn 3 goudklompjes. Over de pijn en het gemis schrijf ik niet meer, da's te moeilijk. Ik probeer nu te leven en te aanvaarden met de kleine momenten van geluk. De rest komt ooit wel terug. Ze zijn zo druk in hun jonge leven, en gelijk hebben ze ! Weldra Chirokamp en 'n surfkamp in Spanje, gevolgd door 'n Griekse vakantie met hun mama. Mijn zoon vervult nog even zijn "blowjobstudent" bij 'n bekend Aalsters baggerbedrijf, dochterlief heeft haar eerste vakantiejob (bij hetzelfde bedrijf trouwens) er reeds opzitten. De jongste heeft keihard gewerkt aan haar Expeditie Robinson-spel voor het chiro-kamp. Prachtige kids, ook al zou ik hen zoveel willen vertellen, over mijn schuldgevoel, het gemis, de pijn en verdriet, maar ik verwerk het zelf wel ... op mijn manier, in mijn wereld, binnen mijn Wall.
Ik ben al blij dat we enkele mooie uren samen hebben mogen beleven.
Depressie. Het doet wat met 'n mens, zelfs al beleef je mooie en gelukkige momenten, toch schuilt dat "iets" om elke hoek.
Zo ook zondagavond, onaangekondigd en onverwacht,... die neerwaartse tornado, die negatieve zuigende spiraal, de mallemolen in je hoofd ... en je beseft zelfs niet dat het komt, en plots wordt je erdoor verzwolgen ... Gelukkig had ik 'n aandachtige ZIJ bij me, en mijn meisjes, ZIJ zag en met die ene vraag, bracht ze me terug,  ik geraakte eruit ... Zonder veel poespas deze keer. Anders had het verdringen weer begonnen, met alle schade van dien. Nu dus niet, ... en op zich, is DAT al 'n stap in de goeie richting. Al is het 'n kleine stap, want het besef dat op elk moment die zuigspiraal kan toeslaan, is op z'n zachtst uitgedrukt, beangstigend.
Herstel. her-stel. Daar werk ik aan, althans dat probeer ik. Zondag en maandag zijn bemoedigend geweest, bemoedigend met 'n goed en positief gevoel. Stap voor stap, niet teveel willen noch eisen. Dankbaar zijn om het kleine, om het mooie en intense. En het échte, ECHT, echte vriendschap en genegenheid van je kinderen, herwonnen en herontdekte verbondenheid. Het geeft koude rillingen over mijn oververhitte lichaam, maar het is ... bemoedigend. en daar ben nu, vooral nu, dankbaar om.
En zaterdag, was 'n dag van hoop, geloof en toekomst.
Samen met ZIJ. En ZIJ zei JA.
JA voor nu, en straks, en later. Nog te bepalen. ZIJ en ik, WIJ, samen ... voor eeuwig en altijd, zo staat het ook in haar ring gegraveerd, VEEA. Met de datum erbij. ZIJ en ik, wellicht niet dit jaar, meer waarschijnlijk volgend jaar, maar komen zal de dag, onze dag, in alle eenvoud en rust.
Stap per stap, steen per steen. Maar het fundament is er, en dat is onze onvoorwaardelijke, oprechte en eerlijke liefde voor elkaar. In harde, emotionele en moeilijke dagen. Maar wel écht, écht ... en intens. ZIJ en ik, VEEA. Gebouwd op 'n stevig fundament, LIEFDE. En eenvoud, dat leert ZIJ me, elke dag opnieuw, met kleine dingen, stap voor stap, hoe klein ook. ZIJ. en ik.
En onze buren, de kievit en kompanen, de fazanten en reigers, de duiven ... en de eenvoud van de natuur. Elke dag, het ochtendgloren en de maneschijn .... de sterrenhemel en de zon die wil zijn, de glimlach van haar en het besef dat ZIJ is mijn.
En elke ochtend onze buurvrouwen die levensluchtig grazen in de weilanden, heel discreet groeten ze ons, onwetend en steeds kauwend. Vreemde beesten toch, en of ze beseffen, ik weet niet hoe, doch bij deze 'n discrete groet, buurvrouw Koetje Boe.

New Frontier

Donderdag. Achttien juli. Stralende zon, rustige ochtend, kwetterende eksters, lawaaierige spreeuwen, guitige suskewiet, haastige duiven, inhalige kraaien, vermoeide koeien ... en 'n vleugje wind, 'n briesje. Misten het appel vanmorgen: de zwaluw, merel, mus, en de kievit ...
Vergezicht door het heldere weer, kilometers ver tot de horizon, over de glooiende heuvels en weilanden, af en toe onderbroken door enkele daken, antennes, watertoren ... Ik schat zo ongeveer, Lubbeek, Kessel-Lo ... hmmm misschien wel Leuven ...
Straks ga ik 'n tijding ophalen, 'n jobstijding wellicht, zet het 'n domper op deze dag, ik denk het niet. Ben voorbereid, en was voorbereid en klaar voor deze stap. Ontbinding is de beste oplossing voor beide partijen, de ene moet door en kunnen niet langer wachten, ik ook maar voorlopig lukt het me niet. En misschien ook nooit meer, toch niet op die manier, in die wereld.
Het is 'n boodschap, 'n signaal dat mijn demarkatielijn nadert, de demarkatielijn die angst, vrees, zwakheid, stress, somberheid in me genereert. De demarkatie van mijn no-fly zone. Die is zorgvuldig afgebakend door mijn muur, mijn wereld.
Mijn wereld en ik. Ik en mijn wereld.
Gelukkig zorgen de nieuwe medicijnen voor meer effect en sterken ze me op 'n zekere manier, samen met mijn Wall. We zouden er zaterdag naar toe trekken, naar Roger Waters' The Wall, ticketten sinds 23/01 reeds in huis, was bij de eersten om te boeken. Maar mijn muur verhindert me voorlopig om erbuiten te treden, en dus tickets doorverkocht. No Wall for me. De mijne is voorlopig ruim voldoende. Maar af en toe denk ik wel aan The Wall, in mijn donkerste dagen klonk het al te vaak "Goodbye cruel world ...", al te vaak.
Nu ik mijn muur heb versterkt, mijn vesting enigszins vorm krijgt met slechts enkelen die erin kunnen en mogen vertoeven, en mijn no fly-zone heb ingesteld ...
Wordt het stilaan misschien tijd, ... tijd om es op de muur te gaan staan en te kijken, staren naar de horizonten, weg, ver weg ... Denkend aan a New Frontier, ... En aan Pink Floyd, The Wall ... Tear down the wall ... Vroeg of laat zal ik er moeten aan breken, vroeg of laat. Maar voorlopig lijkt me best om nog even schuil te houden, totdat alle onweders en stormvlagen voorbij zijn ... Ik wil niet terug naar af ... Ik wil niet langer verdringen. Verdringen.
A New Frontier, daar gaat het om, 'n nieuwe boodschap ... 'n nieuwe tocht, 'n nieuw en ander leven ...
Of zoals ZIJ enkele dagen geleden die mooie tekst op haar profiel plaatste:
"Nobody can go back and start a new beginning. But anyone can start today and make a new ending ..."
En zo gaat het leven door, met dagen als vandaag, niet de meest vriendelijke en makkelijke ... maar als je helder genoeg bent, en je kijkt naar de horizon, en het mooie, eenvoudige om je heen ... dan besef je dat er ginds ... ver weg, 'n land ligt, 'n nieuw bestaan, het Land achter Gods rug, a New Frontier.
En de no-fly zone, die is, uiteraard, niet geldend voor de kievit.

Mon(t) Ventoux

Seize juillet - 16 juli. Radiostilte sinds bijna 3 weken, 3 moeilijke weken, harde weken, stormachtige weken. Zondag was het quatorze juillet, le jour de gloire ... surtout voor Christopher Froome in La Grande Boucle , bovenop de Mont Ventoux. In mindere mate voor François Hollande, président de la République, en nog wel uitgejouwd tijdens de troepenschouwing.
Tja, maar had je dan wat anders verwacht met zulke naam ? Hollande, en dat op quatorze juillet ? Le jour de gloire. Nee toch ?
Mont Ventoux, mon Ventoux. De kale reus van de Provence, indrukwekkend heuveltje, berg zeg maar. Heb er ooit in de buurt gelogeerd in 'n prachtig vakantiehuis, met zwembad, buitenkeuken, volleybalveld, petanquebaan ... bij Monsieur Tardivel, met m'n 3 kids, doch in verkeerd gezelschap, tout court. Eén van de redenen die aanleiding hebben gegeven tot deze depressie. Iemand voor wie je vrouw en kinderen in de steek laat, domme kloot.
En die maakt je leven dan tot 'n hel, waarbij de finale vlucht op Kerstavond 2005. Bad memories, bad. Ik schreef het eerder al.
Mon Ventoux, met opzet MON Ventoux. De kale reus waar de gure wind langs alle kanten waait in het maanlandschap, in alle hevigheid. Voor- en tegenwind, zijwind, rukwind, stormwind.
De afgelopen 3 weken waren Mon Ventoux, ik heb m'n deel van deze berg gehad, en beklommen, opgekropen, gepijnigd, afgezien, kapot, helemaal kapot, emotioneel en mentaal dan toch,
Alleen heb ik deze berg niet alleen beklommen (en eraf getuimeld), ZIJ was erbij.
ZIJ heeft elke meter meegeklommen, ondanks alle pijn, emotie, ontbering, ontzetting. Maar geen ogenblik heeft ze gekanteld, gekraakt noch opgegeven. Ze is blijven doorgaan, blijven vasthouden aan die schim van mezelf.
3 weken lang, La Grande Boucle, une Grande Dame, mijn Noëlla. Eeuwig respect. 'n Ijzersterke vrouw, hoe hard ze het ook te verduren heeft gehad, 'n karakter, veel meer dan ikzelf, oneindig veel meer.
Dat kan je alleen maar waarderen, respecteren en liefhebben.
Zij durfde het aan om in de donkerste en meest troebele ogenblikken me keihard met mijn waarheden te confronteren, met m'n fouten en gedragingen, met m'n zwakten en fouten, en hoe ik vooral NIET kon noch mocht opgeven. Ze week niet van mijn zijde, en samen zouden we die reus bedwingen.
Ik, met al mijn demonen, die ik gedurende ons verlof, onze "vakantie", voor het eerst sinds 2006 (de periode ertussen onophoudelijk gewerkt, zonder verlof noch vakantie ...), heb proberen te bestrijden, te verdringen. Verdringen. Alleen wij 2 weten wat dat verdringen inhoudt of liever, inhield, en Dr. Ansoms, die weet het ook.
Vakantie, enfin dat was de bedoeling toch, ik schrijf er 'n volgende keer wel wat over, maar de meanders, de kronkels, de demonen, de bad's, de prinsesjes, de Autobahn ... ik had gehoopt ze te kunnen achterlaten en te genieten, doch ze zijn stiekem, als verstekelingen, meegereisd.
En dat heeft het er niet gemakkelijker op gemaakt. Demonen. Verdringen. Mon Ventoux.
De constante was ZIJ. Zij heeft me geloodst. Niet geloosd, gelukkig.
En de nieuwe medicatie van Dr. Ansoms die blijkbaar stilaan begint te werken. Maar ZIJ, bovenal ZIJ.
En 'n diepgaand gesprek van 1.5u met m'n 79-jarige moeder gisteren. Dat heeft iets met me gedaan.
ZIJ heeft je opgeraapt, zei m'n moeder, vergeet dat nooit. ZIJ.
Mijn Mont Ventoux. Zonder haar, was MON Ventoux geëindigd als die Mont Ventoux van Tom Simpson in 1967, vrijdagnacht dan.
Bezweken aan alles wat slecht is. Demonen en andere dingen. Maar de terugweg is begonnen, ik geniet nu van de afdaling, met af en toe 'n stevige hindernis, zoals vandaag er al eentje voor de deur staat ... Maar ik geniet van de vrije val, de benen 'n beetje stilhouden, geen risico's nemen en genieten van elke meter ...
En dan, op naar Alpen, er wachten nog moeilijke beklimmingen, maar de moraal keert stilaan terug. Het herstel komt stilaan op gang, samen mijn Grande Boucle overwinnen, met ZIJ, met ZIJ aan mijn zijde, elke meter, elke klim, elke bocht.
La Grande Boucle , Ma grande Dame, Mon Ventoux.
Tot morgen.
En de kievit ? Die reisde niet mee. Gelukkig.