Zesentachtigste dag in mijn wereld. Mijn wereld en ik, ik en mijn wereld.
De wereld van de kievit en ik, 'n wereld van Autobahnen, misery, donkere en angstaanjagende demonen, meanders en hersenkronkels, 'n falend menselijk brein, ZIJ, vakantie, prinsesje, en Koetje Boe.
Zesentachtig dagen thuis, onbekwaam, op alle vlak: werkonbekwaam, denkonbekwaam, goestingonbekwaam, gevoelsonbekwaam, gelukonbekwaam, initiatiefonbekwaam, planonbekwaam, projectonbekwaam en zoveel meer onbekwaam. Alleen in mijn wereld, mijn wereld ... en ik. En slechts enkele geaccrediteerden, ZIJ, Ansoms en de kievit. En af en toe 'n special guest ...
De afgelopen dagen heeft de verzengende hitte genadeloos toegeslagen ... thuiszitten is dan geen geschenk, je zoekt de ganse dag beschutting tegen de zon en de hitte, zo vermoeiend ook, al was het maar omdat het slapen zo moeilijk gaat. Och ja, vorig jaar liepen we de ganse zomer te zaniken omdat het geen zomer was, en nu het volop zomert beginnen we alweer te zeiken ... Belgen ...
Er waren er wel wat afgelopen zondag, bij de troonsbestijging van de nieuwe vorst, Koning Filip, Belgen ... Alhoewel, ... Ik heb ook gekeken, naar de belangrijkste momenten, het vader-zoon moment, ontroerend echt ... écht. Maar wel mooi. De troonsafstand en de eedaflegging ... waarbij opmerkelijk de Waalse haan en de Brusselse lelie in beeld waren, geen spoor van de fiere Vlaamse Leeuw. Jammer, de vader Koning had nochtans ooit op 'n Elfde Juli in Brugge het Leeuwenlied meegezongen. 'n Gemiste kans toch, Sire ?
Zondag was voor mij 'n veel belangrijkere dag ... mijn 2 prinsessen kwamen, eindelijk ... mijn prinses en m'n hartediefje ... Voor het eerste sinds maanden en het enige bezoek deze zomervakantie. Vroeger had ik het geluk ze elke 2 weken 'n w/e te zien, en de helft van de schoolvakanties. Nu ben ik gelukkig met 24u elke 6 maand. Het werd 'n mooie en gezellige zondagavond op het terras, samen, met de bbq, ontspannend, geen toestanden, geen hectiek en wederzijdse blijdschap. Althans dat vetrouwde mijn prinses me gisteren nog toe.
Als kers op de taart kwam gisterochtend ook mijne man ons gezelschap vervoegen, mijn tenniskampioen in wording. Slechts enkele uurtjes, maar voldoende om te gekscheren en met watergeweren te knallen, gekke bekken te trekken en 'n heerlijke risotto klaar te maken voor mijn 3 goudklompjes. Over de pijn en het gemis schrijf ik niet meer, da's te moeilijk. Ik probeer nu te leven en te aanvaarden met de kleine momenten van geluk. De rest komt ooit wel terug. Ze zijn zo druk in hun jonge leven, en gelijk hebben ze ! Weldra Chirokamp en 'n surfkamp in Spanje, gevolgd door 'n Griekse vakantie met hun mama. Mijn zoon vervult nog even zijn "blowjobstudent" bij 'n bekend Aalsters baggerbedrijf, dochterlief heeft haar eerste vakantiejob (bij hetzelfde bedrijf trouwens) er reeds opzitten. De jongste heeft keihard gewerkt aan haar Expeditie Robinson-spel voor het chiro-kamp. Prachtige kids, ook al zou ik hen zoveel willen vertellen, over mijn schuldgevoel, het gemis, de pijn en verdriet, maar ik verwerk het zelf wel ... op mijn manier, in mijn wereld, binnen mijn Wall.
Ik ben al blij dat we enkele mooie uren samen hebben mogen beleven.
Depressie. Het doet wat met 'n mens, zelfs al beleef je mooie en gelukkige momenten, toch schuilt dat "iets" om elke hoek.
Zo ook zondagavond, onaangekondigd en onverwacht,... die neerwaartse tornado, die negatieve zuigende spiraal, de mallemolen in je hoofd ... en je beseft zelfs niet dat het komt, en plots wordt je erdoor verzwolgen ... Gelukkig had ik 'n aandachtige ZIJ bij me, en mijn meisjes, ZIJ zag en met die ene vraag, bracht ze me terug, ik geraakte eruit ... Zonder veel poespas deze keer. Anders had het verdringen weer begonnen, met alle schade van dien. Nu dus niet, ... en op zich, is DAT al 'n stap in de goeie richting. Al is het 'n kleine stap, want het besef dat op elk moment die zuigspiraal kan toeslaan, is op z'n zachtst uitgedrukt, beangstigend.
Herstel. her-stel. Daar werk ik aan, althans dat probeer ik. Zondag en maandag zijn bemoedigend geweest, bemoedigend met 'n goed en positief gevoel. Stap voor stap, niet teveel willen noch eisen. Dankbaar zijn om het kleine, om het mooie en intense. En het échte, ECHT, echte vriendschap en genegenheid van je kinderen, herwonnen en herontdekte verbondenheid. Het geeft koude rillingen over mijn oververhitte lichaam, maar het is ... bemoedigend. en daar ben nu, vooral nu, dankbaar om.
En zaterdag, was 'n dag van hoop, geloof en toekomst.
Samen met ZIJ. En ZIJ zei JA.
JA voor nu, en straks, en later. Nog te bepalen. ZIJ en ik, WIJ, samen ... voor eeuwig en altijd, zo staat het ook in haar ring gegraveerd, VEEA. Met de datum erbij. ZIJ en ik, wellicht niet dit jaar, meer waarschijnlijk volgend jaar, maar komen zal de dag, onze dag, in alle eenvoud en rust.
Stap per stap, steen per steen. Maar het fundament is er, en dat is onze onvoorwaardelijke, oprechte en eerlijke liefde voor elkaar. In harde, emotionele en moeilijke dagen. Maar wel écht, écht ... en intens. ZIJ en ik, VEEA. Gebouwd op 'n stevig fundament, LIEFDE. En eenvoud, dat leert ZIJ me, elke dag opnieuw, met kleine dingen, stap voor stap, hoe klein ook. ZIJ. en ik.
En onze buren, de kievit en kompanen, de fazanten en reigers, de duiven ... en de eenvoud van de natuur. Elke dag, het ochtendgloren en de maneschijn .... de sterrenhemel en de zon die wil zijn, de glimlach van haar en het besef dat ZIJ is mijn.
En elke ochtend onze buurvrouwen die levensluchtig grazen in de weilanden, heel discreet groeten ze ons, onwetend en steeds kauwend. Vreemde beesten toch, en of ze beseffen, ik weet niet hoe, doch bij deze 'n discrete groet, buurvrouw Koetje Boe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten