De hitte heeft plaats gemaakt voor 'n verkwikkend afkoelend windje en 'n betrokken hemel. Betrokken ? Is het wolkendek überhaupt betrokken ? Bij wat ? Enfin, de wolkenhemel is dichtgenageld met 'n zachte dons van wolken, helemaal dicht, geen plukjes, geen stapelwolken, geen wolkensluiers, nee gewoon ... Ik denk dat de zon 'n (verdiende) snipperdag heeft genomen, na dagen van hard labeur. Welverdiend, écht ! En ze heeft haar donsdeken lekker over zich heen getrokken.
Welgekomen, verkwikkend die zachte, frisse bries ... die doorheen het huis flaneert, waait ... Met alle ramen en deuren wagewijd geopend. Geopend, de ganse dag ... om alle overtollige Celsiusjes buiten te laten ... Lekker af te koelen, te chillen ... Op krachten komen ... na dagen van verzengende hitte en onhoudbare zonneënergie ... Het putte me uit, letterlijk en figuurlijk, die hitte deed me smelten, elk brokje energie leek te smelten als sneeuw voor de zon. Gisterennamiddag heb ik me echt voortgesleept, versleept, naar onze slaapkamer, om enige koelte en rust te vinden ... Ik leek wel in 'n sauna te vertoeven ... ondanks alle maatregelen.
Maar goed, de onweders bij onze Limburgse buren hebben voor enige verademing gezorgd en ondanks dat wolkendek is er voldoende zuurstof en koelte om te herademen. Herademen ... eindelijk !
Ik ging vandaag bloggen over mijn gevoelens, mijn fouten en gebreken, mijn schuldgevoelens vooral ... Maar dat is voor een volgende keer.
Of het nu beter gaat ? Ja, dankzij de verhoogde dosis antidepressiva, na de verdubbelde dosis Sipralexa (2 x 10mg) zijn we intussen toe aan Venlafaxin (75mg), beter voor m'n maag en surtout beter voor de gemoedstoestand. Volgende week gaat die dosering ook naar maal 2. Geduldig doch verstandig opbouwen zei de dokter gisteren. Het voelt alvast beter, voelen.
Minder morbide gedachten, en die aanvallen, of die dwangmatige gedachten om uit dit leven te stappen zijn, gelukkig, verleden tijd, althans dat hoop ik.
En gelukkig, is dan vooral bedoeld voor mijn directe omgeving, en ZIJ. Er zijn momenten geweest dat ik alle controle kwijt was, en echt klaar was om de stap te zetten ... tot grote ontzetting en horror van diegenen die op dat ogenblik (te) kort bij me stonden. Waarom die finale stap nooit gelukt is ... gebrek aan moed ? of mislukken ? Gelukt is misschien niet het meest geschikte woord ... Gelukkig is Venlafaxin de juiste catalysator in deze fase.
Maar wat na en zonder die pillen, ik durf er voorlopig niet aan te denken, ik moet nog zo'n weg afleggen in deze woestijn, ... en nog zoveel balast zien kwijt te geraken ... Zolang ik die balast mee blijf sleuren, kom ik slechts moeizaam vooruit, en in de verzengende hitte van deze niets ontziende woestijn (lees: depressie), vergt dit al mijn energie en vreet het me op.
Maar goed. Belofte maakt schuld. Dus vandaag ga ik effe deze schuld vereffenen. Vakantie. Daar ging ik nog over vertellen.
Vol enthousiasme en geluk hadden we in januari onze vakantie geboekt via Neckermann in NL, goedkoper dan via België ... We zouden dus naar 'n Pierre &Vacances-resort gaan in de Vendée, Port Bourgenay. Ideale bestemming voor de jongens, en ons. Niet te ver, en toch vakantie, kindvriendelijk en best 'n aangename streek.
Om de heenreis niet te zwaar te maken zouden we in 2 dagen gaan, mits een extra overnachting met de tent. Die eerste 2 dagen brachten ons via 'n mooi ontbijtplekje vlakbij Le Mans (alwaar we ontbeten in 'n miezerig weertje) naar het mooie Honfleur met korte tussenstop. Het weer in Normandië was niet echt zomers te noemen, veeleer herfstachtig om niet te zeggen bijna winters, kil, winderig, grijs ... Maar de korte wandeling in het schilderachtige, romantische havenstadje bracht de nodige verpozing om de benen te strekken na de eerste 5 uren autorit ...
Vanuit Honfleur ging het richting Deauville (met 'n kleine onschuldige aanrijding als gevolg van het regenweer en 'n idioot manoeuver van onze camion-tegenligger, waarbij mijn Franse voorligger en ikzelf pal in de remmen moest en de wagens elkaar met onweerstaanbare drang kusten ... gelukkig zonder veel schade, en zonder aangifte ... het had erger gekund).
Om vanuit Deauville de weg te volgen naar de stranden van Opération Overlord ... de Normandische stranden van de landing van 6 juni 1944.
Het wapengekletter, de tanks, de moorddadige schietpartijen, de heldhaftige bestormingen van de krijtrotsen indachtig ... leek surtout enkel het weer ons vooral te herinneren aan die historische juni-dagen. Gelukkig hield de regen het tegen de middag voor bekeken en konden we genieten van de wolken en wind, met af en toe 'n streepje zon.
Picknicken op de kliffen van Arromanches was de lunch van de dag, met zicht op de overblijfselen van de kunstmatig aangelegde haven... Zelfbereide sandwiches met omelet, salami en diens meer ... De broodjes gingen vlot over de ... wiesende weide ...
We bliezen onze aftocht en zetten koers richting Pointe du Hoc, Gold, Juno, Sword ... Omaha Beach, om halt te houden bij Colleville s/ Mer en de ruim 70.000 helden te eren met 'n indachtig en ingetogen bezoek aan hun laatste rustplaats.
Band of Brothers, Saving Private Ryan ... ze liggen er allemaal, de strijders voor onze vrijheid ... Het blijft 'n indrukwekkend plekje ... Om de eerste dag af te sluiten namen we 'n laatste halte in St-Mère-Eglise ... bekend van vooral The Longest Day met John Wayne, voor één keer niet de cowboy-held, doch de hardnekkige Amerikaanse militair die wordt voortgeduwd op 'n stootkar nadat hij bij de landing zijn enkel brak of op z'n minst ernstig verstuikte. En dus behalve die parachutist die aan de kerktoren vasthangt (intussen weliswaar vervangen door 'n pop), valt hier niks te beleven. Na 'n terrasje op het marktplein (de zon was intussen toch effe van de partij, met de nodige extra Celsiusjes), zetten we dapper en gezwind koers richting Donville-Les-Bains waar we onze tenten zouden opslaan voor onze 1e overnachting op camping l' Ermitage.
De wolkenhemel ging echter opnieuw dicht en de motregen en sterke wind waren alweer present. Mini-barbecue dan maar om de hongerigen te spijzen en de magen te vullen voor het slapengaan. En slapen zouden we, ... ondanks de hevige wind, storm en wind ... en 'n nachtelijk uitje om de tent te verankeren.
Dag 2 kondigde zich al even onheilspellend aan, wind, donkere hemel en 'n miezerig drizzeltje. Het geplande ommetje naar de Mont St-Michel werd niet uit ons roadbook geschrapt doch gezien de meteorologische omstandigheden hebben we het bewust kort gehouden. 'n Korte picknick in de buurt van Rennes had de innerlijke mensen verstevigd en de laatste etappe richting Talmont St-Hilaire zou ons naar onze (eerste) vakantiebestemming brengen: Port Bourgenay.
Naarmate we de Vendée naderden leken de wolken het onderspit te moeten delven en omstreeks 17.30u kwamen we onder 'n stralende zonnehemel aan in ons vakantieverblijf, Résidence du Moulin (Pierre & Vacances).
Vol zenuwen en stress waren onze jongens, en wijzelf ook 'n beetje, voor het vakantiehuisje ... en of ze tevreden waren ? Absoluut, vlakbij het zwembad, met 'n mooi terras en groot grasperk ... Leven als God in Frankrijk, vakantie, eindelijk !
De overvolle wagen werd uitgeladen, alles werd geïnstalleerd en vliegensvlug reden we naar de SuperU om de nodige levensmiddelen aan te kopen.
Port Bourgenay is en was mooi, alleen was het weer, op 2 prachtige dagen na, de spelbreker. Zonnen, zwemmen, vriendjes maken, barbecuen, vissen waren de belangrijkste activiteiten, de kleine meerval de grootste vijand. Die stomme vis, hoe klein en armtierig ook, bleef keer op keer onze hengels teisteren: tot groot jolijt van de kids, tot mijn grote ergernis ...
Krabben en oesters probeerden we ook te vangen, doch ondanks enkele mooie exemplaren ... bleek ons jachtinstinct absoluut onvoldoende om die slimme beesten de das om te doen ... De barbecuedis bleef dan ook beperkt tot de inkopen uit de lokale supermarkten.
Het trieste weer noopte ons tot enkele (onvoorziene doch) verplichte uitstappen.
Vouvant, Sables d' Olonne en La Rochelle probeerden ons te bekoren doch het snakken naar de zon was dermate groot dat we, gezien de voorspellingen van Météo France, het in de Vendée 'n dag eerder dan voorzien voor bekeken hielden en besloten koers te zetten naar Argentat en de Limousin/Périgord.
'n Absoluut schot in de roos ... Onze tenten zouden onze huisvesters worden gedurende 'n week, maar zon, water en warmte zouden onze trouwste bondgenoten zijn. 'n Heerlijke lunch van knapperig verse baguette met overheerlijk gebraden kip in de hitte van Angoulême deed ons snakken naar meer ... Vol enthousiasme en hoop reden we verder en hielden halt in Brantôme, het Venetië van de Périgord.
'n Korte tussenstop, gezien de hitte (38° C), liet ons kennismaken met dit prachtige stadje, zijn abdij, de Dronne en vele, prachtige plekjes ... Het was slechts 'n prélude van wat ons te wachten stond. Vol overgave en verlangen zetten we koers richting Argentat, richting Monceau s/ Dordogne ... naar camping Le Vaurette ... En ja, dit was het, onze hemelse plek op aarde, 'n prachtige en rustige camping, gelegen aan de oevers van de Dordogne-rivier ... We kozen ons plekje, vlak naast de rivier, beschut door bomen tegen de hitte ...
Onze jongens beleefden er 5 prachtige dagen, op de Dordogne, in de Dordogne, in het heerlijke zwembad, met de vishengels ... ondanks de povere vangsten ... Ze sliepen als marmotten in hun tent, genoten van hun DS-momenten, hun afvaarten op krokodil en zeehond, en hun dierenkwartetspel.
Wij genoten van de zon, de warmte doch vooral van de natuur en het geluid van het kabbelende water.
De moeilijke en pijnlijke momenten ten spijt, genoten we met volle teugen en ontdekten we misschien wel ons plekje voor de komende jaren.
'n Bezoek aan Rocamadour gaf het geheel 'n cultureel en verrijkend tintje, de avondlijke barbecue's en de spaghetti, gekookt op onze nieuwste gasvuurtjes, waren tesamen met het dagelijkse ontbijt ... onze culinaire orgasmes ... En de inventiviteit van onze Dordogne-koelkast zorgde dagelijks voor de nodige frisheid van onze dranken ...
Het was mooi, niet helemaal geslaagd omwille van mijn toestand en demonen, met de nieuwe medicijnen ware het beter geweest. Ik had wellicht minder de nood gehad om mijn demonen te verdringen. En meer de kans gehad om te genieten.
Maar 1 ding is zeker, voor de jongens was dit 'n voltreffer, voor ons 'n openbaring, en volgend jaar, bij Jos Ghysens Leven en Welzijn ... hopelijk 'n schot in de roos voor ons allemaal ... Vakantie, voor het eerst in 7 jaar, voor mij, voor ZIJ en de boys, 'n primeur ... dus gaan we ervoor, voor 'n vervolg ...
En het vervolg is reeds begonnen, dat begon afgelopen zaterdag ... in Brugge ... de toekomst is gebeiteld ... in ons beider hart.
Tot morgen, met de groeten van de kievit, en mijn eresaluut aan ... Brantôme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten