Tja, maar had je dan wat anders verwacht met zulke naam ? Hollande, en dat op quatorze juillet ? Le jour de gloire. Nee toch ?
Mont Ventoux, mon Ventoux. De kale reus van de Provence, indrukwekkend heuveltje, berg zeg maar. Heb er ooit in de buurt gelogeerd in 'n prachtig vakantiehuis, met zwembad, buitenkeuken, volleybalveld, petanquebaan ... bij Monsieur Tardivel, met m'n 3 kids, doch in verkeerd gezelschap, tout court. Eén van de redenen die aanleiding hebben gegeven tot deze depressie. Iemand voor wie je vrouw en kinderen in de steek laat, domme kloot.
En die maakt je leven dan tot 'n hel, waarbij de finale vlucht op Kerstavond 2005. Bad memories, bad. Ik schreef het eerder al.
Mon Ventoux, met opzet MON Ventoux. De kale reus waar de gure wind langs alle kanten waait in het maanlandschap, in alle hevigheid. Voor- en tegenwind, zijwind, rukwind, stormwind.
De afgelopen 3 weken waren Mon Ventoux, ik heb m'n deel van deze berg gehad, en beklommen, opgekropen, gepijnigd, afgezien, kapot, helemaal kapot, emotioneel en mentaal dan toch,
Alleen heb ik deze berg niet alleen beklommen (en eraf getuimeld), ZIJ was erbij.
ZIJ heeft elke meter meegeklommen, ondanks alle pijn, emotie, ontbering, ontzetting. Maar geen ogenblik heeft ze gekanteld, gekraakt noch opgegeven. Ze is blijven doorgaan, blijven vasthouden aan die schim van mezelf.
3 weken lang, La Grande Boucle, une Grande Dame, mijn Noëlla. Eeuwig respect. 'n Ijzersterke vrouw, hoe hard ze het ook te verduren heeft gehad, 'n karakter, veel meer dan ikzelf, oneindig veel meer.
Dat kan je alleen maar waarderen, respecteren en liefhebben.
Zij durfde het aan om in de donkerste en meest troebele ogenblikken me keihard met mijn waarheden te confronteren, met m'n fouten en gedragingen, met m'n zwakten en fouten, en hoe ik vooral NIET kon noch mocht opgeven. Ze week niet van mijn zijde, en samen zouden we die reus bedwingen.
Ik, met al mijn demonen, die ik gedurende ons verlof, onze "vakantie", voor het eerst sinds 2006 (de periode ertussen onophoudelijk gewerkt, zonder verlof noch vakantie ...), heb proberen te bestrijden, te verdringen. Verdringen. Alleen wij 2 weten wat dat verdringen inhoudt of liever, inhield, en Dr. Ansoms, die weet het ook.
Vakantie, enfin dat was de bedoeling toch, ik schrijf er 'n volgende keer wel wat over, maar de meanders, de kronkels, de demonen, de bad's, de prinsesjes, de Autobahn ... ik had gehoopt ze te kunnen achterlaten en te genieten, doch ze zijn stiekem, als verstekelingen, meegereisd.
En dat heeft het er niet gemakkelijker op gemaakt. Demonen. Verdringen. Mon Ventoux.
De constante was ZIJ. Zij heeft me geloodst. Niet geloosd, gelukkig.
En de nieuwe medicatie van Dr. Ansoms die blijkbaar stilaan begint te werken. Maar ZIJ, bovenal ZIJ.
En 'n diepgaand gesprek van 1.5u met m'n 79-jarige moeder gisteren. Dat heeft iets met me gedaan.
ZIJ heeft je opgeraapt, zei m'n moeder, vergeet dat nooit. ZIJ.
Mijn Mont Ventoux. Zonder haar, was MON Ventoux geëindigd als die Mont Ventoux van Tom Simpson in 1967, vrijdagnacht dan.
Bezweken aan alles wat slecht is. Demonen en andere dingen. Maar de terugweg is begonnen, ik geniet nu van de afdaling, met af en toe 'n stevige hindernis, zoals vandaag er al eentje voor de deur staat ... Maar ik geniet van de vrije val, de benen 'n beetje stilhouden, geen risico's nemen en genieten van elke meter ...
En dan, op naar Alpen, er wachten nog moeilijke beklimmingen, maar de moraal keert stilaan terug. Het herstel komt stilaan op gang, samen mijn Grande Boucle overwinnen, met ZIJ, met ZIJ aan mijn zijde, elke meter, elke klim, elke bocht.
La Grande Boucle , Ma grande Dame, Mon Ventoux.
Tot morgen.
En de kievit ? Die reisde niet mee. Gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten