Hope. Hoop op 'n betere dag, op 'n doorstart of 'n herstart, maakt me niet uit. Het wolkendek is dichtgetimmerd met opgeblazen, volle, rondborstige donkere wolken, niet echt zomers, niet echt iets om blij van te worden noch zijn. Het zou moeten zomeren, zomeren, zon, warm, blijdschap, vreugde ... Maar het wolkendek houdt hardnekkig stand over deze groene weilanden en akkers, met z'n grazende koeien, m'n beste en dichtste buren. 3 jonge koeien, die de ganse dag grazen van het lange groene gras, af en toe 'n herkauwpauze inlassend, gevolgd door 'n plas- of schijtpartij en 'n gekke "run" doorheen de wei, met z'n 3-en ... Zijn het 3 zussen ? 3 nichten ? I don't know shit. Maar ik observeer ze wel, dagelijks, al 60 dagen lang, zestig dagen.
Ik ga ervan uit dat ook zij leven op hoop, hoop om niet te snel naar de slachtbank geleid te worden omwille van hun stevige, mooie lichaamsbouw. God knows .... misschien belanden ze hier over enkele weken wel als 'n heerlijke côte à l'os op onze bbq ... Je eigen buur oppeuzelen, dat zou nog wat zijn ... Onzen Axel zou het niet overleven, ocharme. Hij is de beschermer van vliegen en mieren in dit huis, angstvallig aandachtig en op de loer voor mijn moorddadige gedachten gedragspatronen tegen beide insekten, tel daar nog muggen bij, absoluut. Maar onzen Axel, nee, hij kan zelfs 'n vlieg geen kwaad doen, letterlijk én figuurlijk, aandoenlijk. Hij geeft ze ... hoop ! Het zijn mijn stiefkindjes nu, Hendrik, de jongste ... goeie vooruitzichten volgens de juf, z'n lezen 'n beetje verbeteren en aanmoedigen en z'n aandacht en interesse zal aanwakkeren, onze kleine ... die komt er wel.
Onze zorgenjongens, da's onze tweeling Axel en Raymond, ofte Raymond en Axel, ... mijn prinsjes. 2 speciale kinderen, met hun beperkingen ... Maar dat maakt hen net zo speciaal, want dat zijn ze ook. Ze zijn allebei anders, met andere gaven, vaardigheden, interesses en gedragingen .... Makkelijk is anders, maar ze zijn het zo veel meer waard. De zwakkeren van onze maatschappij, voor hen is geen leven weggelegd in de spotlights, kan ook niet. Maar ze geven zoveel terug, zoveel vriendschap, liefde en genegenheid/aanhankelijkheid, elk op hun manier. Special boys, mijn prinsjes. Da's wellicht mijn grootste gave en competentie, zorg. Ik ben 'n zorgvader, echt of stief, maakt niet uit. Ik ben zo opgegroeid, met overtuigende aandacht en zorg voor de zwakken, ... voor mijn Tante Nini toen ik jong was, ons Nini, ... daar heb ik die zorg geleerd van grootmoeder Lucie via mijn mama, "de mama" zei ons Nini altijd. Misschien ligt daar wel mijn ware ik en toekomst, de zorg voor de zwakkeren, samen met 'n veloren geloof. Die zorg heb ik te danken aan mijn ouders, wij zijn zo opgevoed, wellicht onder invloed van Bompa Janssens, en iedereen's zorg voor Tante Nini.
Morgenochtend vertrekken we voor 'n week, 10-12 dagen op vakantie ... ik hoop dat het wat wordt gezien mijn toestand, maar we boekten reeds in januari, en de adviserend geneesheer gaf ons toelating om deze vakantie samen te beleven. Zal je goed doen zei Dr. Ansoms dinsdag nog, je bent er aan toe, wellicht wel, na 7 jaren zonder 1 dag verlof/vakantie ... Teveel geëist van het menselijke lichaam en brein, en kijk waar ik nu zit. 7 jaar niks en nu niks meer, slechts 'n schim van ik was/ben.
Maar die zorg, da's hoop.
Verlof/Vakantie ... in je ziekteverlof, bevreemdend en vreemd. Hopelijk blijf ik gespaard van verdere schuldgevoelens, maar ik kan sowieso niet meer, ik ben op. En ik ben hier aan toe. En onze jongens ook, hun ALLEREERSTE kindervakantie ... Andere vakanties gingen steevast naar Londen ... Zorg, da's mijn opperste geluk en bevrediging, zorg voor de zwakkeren. Daarom ben ik ook vol hoop voor deze vakantie, ze staat helemaal in het teken van de kinderen, de 3 jongste tenminste want de mijne hebben bedankt voor 'n vakantie met mij, tja ze zijn/worden groot ... vakantiejobs, vrienden etc ... en 2 weken Griekenland op het einde van augustus is uiteraard meer spraakmakend dan 'n korte vakantie in Frankrijk met de zwakkeren... Tja ... Hun keuze.
Maar ZIJ en ik, en onze 3 kleinste jongens, we maken er het beste van, in 2 dagen richting Vendée in Frankrijk, mits tussenstop in Basse-Normandie (vlakbij Mont St-Michel), dan 'n weekje Pierre & Vacances in Talmont-St-Hilaire (Port Bourgenay), en als er energie en goesting overblijft, dan breien we er nog enkele dagen Limousin/Périgord/Auvergne aan, richting Argentat aan de oevers van de Dordogne ... Op voorwaarde dat het weer meezit, anders wordt het Boulogne-sur-Mer of Echternacherbrück. Hope dus, hoop op 'n échte vakantie, op 'n tussenstap in 'n genezingsproces, hoop voor de kids op 'n echte kindervakantie, zee, zwembad, strand, vissen en avontuur ...
en voor mij, hoop op gezinsgeluk, én de zorg voor mijn prinsjes, voor de zwakkeren ... mijn zorg ... mij hope ... en wellicht, who knows, mijn genezing en toekomst.
Ondanks die donkere wolken is er hoop, hoop omwille van geloof ... én het geluid van de kievit die terug is.
Hope. Kievit. Depressie. Life.
Meanders. Bruggetjes. Hope ... er is hoop op leven. Echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten