Vrijdag heeft zich iets gemanifesteerd, achteraf bekeken, in perspectief, eerder banaal _ banaal voor de buitenwereld _ voor mij eerder, vernederend, schokkend, iets wat ik vol ongeloof moest aanhoren.
Maar veel meer ik wel er niet over kwijt, eerlijk. Behalve dat je eigen familie niet steeds je beste vrienden, laat staan bondgenoten zijn. Zeker niet als depressie en trouble oorsprong kunnen geven van en tot leedvermaak.
Hetgeen daarop volgde, was 'n complete terugval tot 29/4 en nog dieper ... Met alle dramatische gevolgen vandien. Iets waarover ik me nu, 3 dagen later diep schaam, maar op het moment zelf, ben je overgeleverd aan je donkerste en slechtste demonen, diegenen die je hier weg willen. Of is die demoon, ikzelf ? Ik ? Als verankering van al mijn kwaad en slecht, al mijn fouten en schulden van de afgelopen 10-12 jaren ? Feit is dat ik iemand in die onrealistische wereld heb meegesleurd, geconfronteerd - niet zijn wereld, maar de mijne. En dat was grondig fout, it was BAD.
En dat besef was er het afgelopen weekend nog niet, ik zat te diep 'n gans w/e lang. Zelfs niet eens buiten geweest. Depressie. Remember ?
Maar de realiteitszin sijpelt nu weer langzaam dat zieke brein binnen, samen met het besef dat het grondig fout was. Bad. Je doet 'n kind van bijna 12, met al zijn eigen bekommernissen en beperkingen, zulke dingen niet aan, da's unreal. en ik WAS unreal. Oerdom, dom, stom, kloot, ... stomme kloot.
Maar ZIJ, zij heeft me _in al haar woede, boosheid en angst_ wakker geschud, wel, iets meer dan geschud, doch terecht. ZIJ.
Het is intussen maandagmiddag, de donkere wolken zijn weggeëbt, de stormwind is gaan liggen, de wapens zijn neergelegd, het leven gaat verder. Focussen op het kleine, focussen op de goede dingen, hoe klein en weinig ook, da's nu mijn doel. Ik moet niet, alhoewel ... ik wil vooral, maar het is verdomd zo moeilijk met 'n hersenweefsel dat meer lijkt op enkele tientallen electrische draden die hopeloos verward in 'n knoop zitten. Maar ik leef ! En zolang er leven is, is er hoop !
De jongste is vanochtend op zeeklassen vertrokken, 't zal stil zijn thuis ... Maar er zijn nog de 2 prinsen, the 2 special ones, en daar heb ik wat goed te maken - omwille van BAD. En dit is het keerpunt: niet meer, BAD, ik ga me 'n andere U2-song zoeken om verder te gaan ... Want ondanks alles, alle miserie, kommer, kwel en donkere gedachten ... is vooruitgaan the only way out.
En ZIJ, zij is m'n toorts, m'n vuurtoren, m'n luisterend oor, zij trekt, sleurt, stimuleert, motiveert, begeleidt, en steunt, hoe zwaar ook, zonder versagen ... elke dag opnieuw.
En morgen morgen vertel ik over ZIJ ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten