Vandaag is 'n heuglijke dag, of tenminste zou het moeten zijn. Exact 16 jaar geleden werd mijn prinsesje geboren, Papa's prinsesje.Ter verduidelijking, 2 jaar later gevolgd door m'n hartendiefje, m'n jongste, ruim een jaar voordien was mijne kleine man al ter wereld gekomen, m'n oudste.
Zestien lentes vandaag, mijn prinsesje van weleer. Van weleer, want intussen is ze 'n hele madame geworden, ranzig, rank, groot, mooi ... Een dochter om van te houden en fier op te zijn, zoals elke papa dat wil. Tja, ook ik. Maar die meanders, en de bruggetjes die er niet zijn.
Eigenlijk mocht ik haar naam kiezen, dat was ook zo 'n beetje de afspraak, want 't was 'n meisje. En papa droomde van z'n prinsesje... Astrid was net iets te koninklijk en te plechtig voor m'n ex-vrouw, begrijpelijk. Maar ik kwam toch nog aardig weg met de 2e naamskeuze, die dan toch de goedkeuring genoot van de mama. Gelukkig. En ook dat bleef toch enigszins, koninklijk en 'n prinses waardig.
Ons eerste vorst had een vrouw en dochter met dezelfde naam.
Bon, 16 jaar vandaag. 'n Heuglijke dag vandaag die me doet terugdenken aan de voorbije 10 jaar, tien jaar die voor m'n kinderen niet de makkelijkste geweest zijn met 'n papa als ik. 2 stukgelopen relaties na de scheiding in 2001 en veel te veel verhuizingen en andere toestanden waar ik verder niet over kwijt wil. Trauma's eigenlijk, toestanden.
Die (groten) deels geleid hebben tot waar ik vandaag zit, mijn eigen schuld en fouten en verantwoordelijkheden. Uiteraard. En die 'n afstand gecreëerd heeft tussen papa en prinses, tussen en de kinderen. Meanders.
En bruggetjes die er niet zijn, en pijn, veel pijn. Te veel, te vaak.
Het verleden loslaten is het advies van de psychiater, maar moeilijk is anders. Zeker op dagen als vandaag. Zeker ook als de afstand (ook in kms) zo groot is en het contact heel beperkt. Maar dat zijn keuzes en aanvaardingen. Ik heb het geluk de ware aan m'n zijde te hebben, eindelijk, na 10 jaar van ongeluk en verdriet, en miserie, veel miserie. ZIJ, dat is m'n geluk en toekomst.
Mijn prinsesje heeft haar toekomst voor zich, en moet die met beide handen grijpen. En papa, die zal er altijd zijn. En mijn prinsesje ook.
En hopelijk komt de dag, dat er weer 'n zonnestraal zal schijnen over de meanders en de bruggetjes, over de hoofden van papa's zijne man, z'n prinsesje en z'n hartendiefje... en het onze.
Meanders en bruggetjes. Vreugde en verdriet. Verjaardag en prinsesje. Dagen als deze, nee, dan toch maar liever niet, maar de herinnering aan zestien jaar geleden, die vergeet ik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten