De kievit.
13 juni 2013. Vlaams-Brabant, ergens in het Hageland, land
van glooiende heuvels en groene heggen, de frontier naar de Kempen en Limburg,
land van wijndruiven ook en sinds kort, land waar zich de Slimste gemeente
bevindt, Aarschot, mijn heimat. Niet dat ik het programma gevolgd heb, nee,
mijn stad is niet meer de liefde wat het ooit geweest is. Teveel veranderd, of
te fel vervreemd. Vervreemd.
’n Sombere dag, grijze wolken, wind en regendruppels zorgen
voor ’n ééntonige schakering van het luchtruim, af en toe opgevrolijkt door het
geluid van de kievit die oolijk over de groene weilanden achter onze woonst
scheert. Recent ontdekt eigenlijk, die kievit, vorige zomer het geluid vaak
waargenomen doch het nooit kunnen thuisbrengen. Te druk, niet belangrijk … mooi,
dat wel, maar geen oog voor het kleine, de eenvoud.
Tot kort geleden, opgezocht dankzij de nieuwe media, Google,
YouTube … en zowaar gevonden, het geluid van de kievit. Zoek maar es op, en
droom dan van die mooie zomeravond waarbij je heerlijk voor je uitstaart,
genietend van de ondergaande zon in het Westen …. Met precies dat geluid op de
achtergrond. De kievit. Soms beschouw ik hem zowaar als ons huisdier, zo trouw
op post is hij.
Dag 46 vandaag, zesenveertig. Morgen 47, even oud als ikzelf
ben. Zesenveertigste dag thuis, thuis. Op, moegestreden, opgebrand, uitgeblust,
levensmoe, burn-out, nee … depressie. Ik heb het nooit kunnen begrijpen, die
mensen met depressies. Nooit. Dat was zwakheid, falen, dat was, tja, weet ik
veel, depressie … Tot die ene dag. Maandag 29 april, Gent, Martelaarslaan,
kantoor.
Reeds weken had ik last van vermoeidheid, fileleed,
concentratiestoornissen, nachtmerries, angst- en paniekaanvallen… Maar je
negeert alles, is tijdelijk, gaat wel over, ik moet door, ik moet. Geen
zwakheid, niet falen, niet opgeven, doorgaan, vechten … Tot dat ene moment, het
moment dat je eigen harddisk crashed, crashed. Crashen. Geen virus, geen Trojan
Horse, geen phishing, niks van dat alles, nee crashen, total shutdown. Beven,
wenen, vertwijfeling, paniek, … en
verlangen, ’n zuigend verlangen naar ’n uitweg. Ontsnappingsdrang, nee … ik was
helemaal klaar met dit aards bestaan, ik was op, alles is op. Brain damaged, severely damaged, je eigen
operating system was shut down. Crash, zoals ’n auto, zoals je laptop …
maar nu je eigen brein, je eigen functioneringssysteem. Depressie. Ik begreep
het niet. Ik begrijp het nog niet. Depressie, ik.
Ik heb me enkele dagen geleden voorgenomen (als onderdeeltje
van mijn projectjes, bezigheidstherapie, genezingsproces … of wat dan ook),
mijn verhaal neer te pennen, als het lukt. Mijn verhaal, mijn odysee … of het
me wat oplevert, geen flauw benul, maar het wordt misschien voor ’n tijdje mijn
wereld, ik en mijn wereld, ik in mijn wereld. Depressie. Samen met de kievit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten