Dinsdag, 25/06/2013
Kronkels
De pen heeft de ganse nacht door m’n hersenen gewoeld, eerst
heel feitelijk dan weer lyrisch. Ik zou opstaan en beginnen schrijven, maar te
moe, moe van gisteren. ’n Moeilijke dag, alweer. 57 gisteren. Vandaag dag 58.
Achtenvijftig. Achtenvijftig meanders. Meanders van de hersenrivier.
Zou het menselijk brein 58 van dergelijke meanders hebben ?
Nooit geweten, nooit opgezocht. Maar het stemt tot nadenken, denken … Wat nu
precies is wat dat klotenbrein van me niet wil of kan doen, dysfunctioneel als
het is, nog steeds. Alsof er ’n psychinfarct geweest is, zo noem ik het ’n
psychisch infarct, door het lint,
afgeknapt als ’n tengere en broze rietstengel, krak. Loose ends.
Meanders van mijn hersenrivier, het doet me denken aan de
kronkels van onze mooiste Ardense rivieren … Ourthe, Amblève, Semois … rustig
kabbelend, langzaam maar gestaag verderstromend, met af en toe ’n versnelling.
Zo werkt ons menselijk brein ook wel denk ik dan, rustig kabbelend met af en
toe ’n stroomversnelling, adrenaline, stress, opwinding … het doet het bloed
sneller stromen, de meanders volgen elkaar in sneller tempo op, om, eens de
fenomenen verdwenen zijn, weer in rustiger wateren te belanden. Bij mij lijkt
het eerder op ’n woeste rivier, kolkende watermassa’s … Zoals in de film
Riverwild, dacht ik toch, met Meryl Streep. Straffe madam, ’n icoon, die Meryl
Streep. Net als Martine Tanghe, straffe madammen, elk op hun manier.
Riverwild, ’n snelweg van kolkend water, met verraderlijke
rotsen en obstakels, enorme stroomversnellingen, klotsend door elkaar, en
draaiende waterkolken, die je in ’n wurggreep houden en naar omlaag zuigen, het
omgekeerde tornado-effect, downward twister.
Zo gisteren ook, ’n draaikolk in één van de vele meanders.
Het zuigt me overbiddellijk de diepte in, in ’n gitzwarte diepte, ademloos,
spartelend. Ijzig koud. Reden ? Om het met meteorologische bewoordingen te
stellen: 2 kernen van hoge druk, 2 hogedrukgebieden die snel naderden,
aangewakkerd door ’n straalstroom van dubbele schuldgevoelens, ‘n
levensgevaarlijke cocktail. Externe hogedrukgebieden, vastgelegd in tijd, of
toch bijna. Hogedruk die er momenteel niet bij kan. En dan plots ’n draaikolk.
Meanders, kronkels. Hersenkronkels. Straf. Depressie … of
toch zoiets.
Dag 58, achtenvijftig, vandaag. Opklaringen vandaag, sterker
en beter als gisteren. En morgen, morgen wordt mijn klein prinsesje 16, papa’s
prinsesje, ’n mooie jongedame intussen.
Maar ver weg intussen, gescheiden door de meanders in m’n hoofd. Ik hoop
de kracht te vinden om in de toekomst bruggen te bouwen, samen met ZIJ, want
ZIJ is m’n bruggenbouwer en steunpilaar. Bruggetjes over die meanders, net
zoals de bruggetjes over de Semois. Dat maakt mooie plaatsen toegankelijker, of
op z’n minst toegankelijk.
Meanders en bruggetjes. Kronkels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten