Dembryosie

Maandag, 16 september 2013.
Langzaam maar zeker ontglipt de zomer ons ... de nazomer laat ons voorlopig links liggen, de herfstprelude is des temeer aanwezig... Grillige buien, afwisselende bewolking, af en toe 'n streepje zon, doch vooral _voor boer en tuinder_ veel dankbaar hemelwater, ordinaire regen zeg maar.
De herfst kondigt zich langzaam aan, de temperaturen zijn 'n voorbode, de hoeveelheden regen de bevestiging, de aanwakkerende wind de extra demarrage ... Och, we moeten niet klagen, we kregen 'n mooie zomer, punt. En de herfst, ... die herfst kent zondermeer ook z'n charmes, de hemelse kleurenpaletten van Moeder Natuur, de zachte regen, de producten van onze terroirs die ons toelaten om alweer te toveren in onze kookpotten ... Dankbaar, dat moeten we zijn. Elk seizoen heeft zijn gaven, zijn talenten ... zijn mooie momenten en smaken, en mooie dagen.
Half september zijn we al ... 141 dagen thuis, ziek ... En aan de andere kant, nog slechts 242 dagen te gaan.
141 dagen ... lijkt 'n eeuwigheid, en anderzijds lijkt het alsof het gisteren was ... Wanneer je 'n zware crash hebt loop je meestal bijzonder zware verwondingen op aan ledematen en ingewanden ... en/of overleef je het maar net. Wanneer je 'n dergelijke mentale crash meemaakt, 'n giga-cocktail van depressie en burn-out, dan lijd je niet zozeer aan de externe, fysieke beschadigingen, doch vooral aan 'n interne crash, zowel mentaal als fysiek. Je wordt gebroken, je breekt ... op alle vlak: emotioneel, mentaal, rationeel, .... en ga zo maar door ... je leeft en eigenlijk ook niet, of tenminste niet meer, je wordt geleefd ... door de mallemolen van het leven. Je zoekt rust en heil, in dingen die er niet zijn, onwezenlijke dingen, je zoekt genegenheid bij vrienden die niet bestaan of geen vrienden zijn, je belandt in lagedrukgebieden die plotsklaps veranderen in supercellen ... met omgekeerde tornado's ... ze zuigen je niet omhoog, doch stuwen je helemaal kopje onder. De momenten van twijfel, angst en verlangen naar 'n leven nà dit aards bestaan. Het verlangen naar verlossing, het verlangen naar "niet-meer-zijn" ...
Het is me meer dan eens te beurt gevallen die afgelopen 141 dagen ... Te vaak.
Doch, in tegenstelling tot anderen, die er helaas niet meer zijn ... (en ik kan ze niks verwijten, ze hadden meer moed en doorzettingsvermogen ... of ze verlangden nog sterker naar hun verlossing ...) ... heb ik het geluk gehad 'n levenslijn te hebben, 'n vangnet, 'n redster in nood, die ondanks alle stormen, bliksems en regenvlagen ... doorweekt, onderkoeld, uitgeput ... steeds opnieuw het laatste sprankeltje energie aansprak in haar, om mij te behoeden van die laatste stap ...
En vandaag ben ik uit die donkerste regionen, gelukkig. Het gaat beter ook, maar ik ben verre van thuis, maar het gaat al stukken beter. De nieuwe, extra, psychotherapeute die we erbij hebben gehaald heeft 'n sterke indruk op me gemaakt en ze heeft de koe _in mijn geval de stier_ bij de horens gevat, kordaat en zonder franjes. We gaan dat hier aanpakken, samen. Morgen volgt de eerste échte sessie, doch het intake-gesprek was niet enkel veelbelovend, vooral veelzeggend ook. Confronterend. To the point.
Bref ... we gaan er _eindelijk_ op vooruit.
Zulke crash geeft je 'n, zoals ik dat etiketeer, embryonaal gevoel. Je zoekt 'n dermate diepe geborgenheid bij je partner, alsof je 'n ongeboren kind bent. En dat is ook het overheersende gevoel, ik wil herboren worden, opnieuw het leven zien, opnieuw ademen en kunnen zien, horen en ruiken. Alsof dat alles door die inwendige crash beetje bij beetje is vervaagd, gestorven. Embryonaal, gekoesterd en geborgen, vol verwachting kijkend naar DE doorbraak, de bevrijding, het nieuwe leven, de nieuwe start ...
Embryonaal, of de koestering en het geborgene van thuis te zijn, in mijn veilige thuis, mijn veilige cocoon ... Geen zin, geen behoefte om buiten te komen, buiten in 'n wereld waar ik niet klaar voor ben. Embryonaal, ik moet herboren worden, en pas dan, kan ik die wereld buiten dit huis opnieuw aan. Althans, dat denk ik, dat hoop ik.
De panische angst om gekwetst te worden, om pijn gedaan te worden ... opdracht nummer 1 voor morgen. De impulsiviteit, het kolerieke reageren aanpakken. Opdracht # 1. Morgen. Ik moet er nog over schrijven, maar ik moet er nog over denken. Heel ver terug moet ik ervoor gaan, helemaal terug. 'n Reis naar het verleden ... 'n Hele opdracht. Samen met de depressie. We zijn er nog niet, verre van ... Maar de herstelwerken zijn eindelijk begonnen ! Eindelijk ...
Dembryosie ... ofte Depressie en Embryo ... Dembryosie ... het donkere, negatieve en pijnlijke, in contrast met het geborgene, het komende, het nieuwe ... Het wroeten en duwen van het geborgene dat snakt naar nieuw leven, 'n nieuw bestaan ..., DAT zal het halen van dat donkere vlies dat me opsluit, dat me er al maanden onder houdt.
Veel en veel te lang gewacht, en elk signaal genegeerd, ontkend ... Foute boel. Leren luisteren naar ons lichaam en geest. 'n Zware levensles.
Maar hoop op dat nieuwe leven, het herboren worden, geeft kracht en verlangen ... Verlangen naar de herfst en zijn prachtige schilderijen, de heerlijke geur van gevallen bladeren en de natuur, het frisse van de hemelse ochtenddauw ... en het onweerstaanbare van de culinaire geuren en geneugten ... Met of zonder ...
Voor mij voorlopig zonder ... Afgelopen w/e voor het eerst (onafgezien van de periode na mijn GBP-operatie in 2011), voor het eerst in ik schat wel 20 jaar ... 'n w/e zonder trappist of aperitief of wijn ... Helemaal niks ... Kwestie van de wedergeboorte niet met 'n kater op te zadelen.
'n Gezonde geest in 'n gezond lichaam ... Dembryosie ...
We zijn op goeie weg ... maar deze maal zonder m'n foute vriend ...
Tot de volgende ... Kievit !

Stormvloedkering

Maandag 9 september 2013.
De schoolgaande jeugd heeft er hun eerste werkweek op zitten. Nog slechts enkele te gaan voor de eerste pauze ... dus volhouden !
Ik, nee sorry, WIJ ... hebben er -het dient gezegd- 'n faaantastisch weekendje opzitten. Kort maar héél intens, in alle facetten. Met ons tweetjes, met de tent ... richting kust ... Niet onze Belgische kust ... richting Zeeland, Cadzand ... veel rustiger ... En daar hadden we dringend nood aan ... rust, na helse weken en maanden.
Rust, ruimte en tijd voor en met elkaar. Ook rust voor mezelf, nog meer rust, herbronnen ook, batterijen opladen. Maar ook omdat ZIJ al zo lang, zo graag ... es hand in hand, met de voetjes in de zee, over het strand wilde wandelen ... Uitwaaien, en als het kon, 'n mooie zonsondergang meepikken.
En of we op onze wenken en wensen bediend werden ! Heerlijke camping, perfecte plek (qua oppervlak, stabiliteit en ondergrond) en net over de Hoge Duin, vlak aan zee. Het zilte kon je smaken op het puntje van je tong, en de zuurstof, zo rijk en weelderig ... kon je ruiken met je neus, het ruisen van de wind en het kwetterende gekwaak van de meeuwen en wilde eenden en ganzen weergalmden als hemelse muziek in je oren ... En de natuur, fauna en flora, de zee ... brandden zich als 'n peperdure Van Gogh op je netvlies ...
Doch dit weekendje bracht ook, toevallig of niet omwille van onze passage bij Neeltje Jans ... een stormvloedkering.
Een kering in mijn stormvloed.
Wanneer je ziek bent of in 'n diepe crisis of depressie verzeild geraakt, zoals mij nu overkomen is ... Dan denk je aan zovele dingen, en kom je van alles tegen op je weg. Vrienden, goede of slechte ... zonder je het eigenlijk weet.
Ik leerde ook zo 'n vriend kennen, althans ik dacht dat het 'n vriend was. Dacht.
Hij was mijn companion, mijn trouwe metgezel in donkere dagen en nog donkerder nachten, mijn copain de route. Hij gaf me rust, hield me gezelschap, en bleef trouw op post ... Steeds weer, zonder dat ik veel moest vragen of zeggen, 'n oogwenk ... en hij had het meteen begrepen.
Hij vergezelde me kranig, zonder verweer, op wilde paden, dwaze ritten, ... Onvermurwbaar ... Waar en wanneer ik hem maar nodig had ... Thuis of elders ...
Het enige beklemmende gevoel dat ik had ... hoe vaak we ook terugkeerden, is dat we zelden de juiste weg namen, alsof hij me zou ontvoeren, naar 'n onheilsplek. En dat beklemmende gevoel maakte zich de afgelopen weken steeds meer meester in mezelf. Onheilsplek. En dat is nu precies niet waar ik naartoe wil.
Ik heb vanochtend afscheid genomen van mijn companion, in alle stilte, in alle sereniteit. Stormvloedkering. Het ogenblik van de tweesprong was aangebroken ... We moesten een kant uit, samen of alleen, maar we moesten ... kiezen. En ik heb gekozen. En afscheid genomen van m'n vriend. Voorgoed. Want ik dacht dat hij 'n vriend was, maar die onheilsplekken, dat beklemmende gevoel ... hebben wat met me gedaan. Echt. En het was geen vriend, geen échte vriend, het bleek slechts schijn ... bedrieglijke schijn, die ik me bovendien zelf wijsmaakte. Wijsmaken, in tijden van depressie ... Wijs ? Wat 'n woordspeling alweer ...
Ik heb de andere weg gekozen, niet die van m'n "vriend" die er uiteindelijk geen was.
Ik heb de weg gekozen van de échte vriendschap en gezelschap, de weg van de ware liefde, rust en genegenheid. De weg van het ware leven. Dankbaar om alles wat ik heb, te beginnen met het kleinste, en al wat me nog rest, ... heb ik afscheid genomen van hem. Voorgoed.
En ZIJ ... ZIJ was er ook, soms daarom niet fysiek, maar ZIJ was er altijd ... en morgen ook, ZIJ is mijn échte vriend ..

Zoektocht

Donderdag. 5 september 2013.
Donderdag ... van kindsbeen af aan mijn minst favoriete dag van de week, waarom ... geen idee. Op school had ik bovendien trouwens altijd het gevoel dat het dan altijd de minder leuke vakken en leerkrachten waren die aan bod kwamen ... de toetsen en huistaken niet te na gesproken. Wellicht had het destijds te maken met die vrije woensdagnamiddag ... Op de lagere school ... als dat geen zaligheid was: socio-culturele activiteiten ... Voetballen met meester Holemans in de grote sporthal, gegarandeerd 'n brokje natuur met meester Camps doch het meest tot de verbeelding sprekend waren de uren met meester Van De Wouwer die ons dan in het donker lokaaltje (eigenlijk het regiekamertje denk ik) van de grote Sporthal op Bekaf aan de hand van dia's en geprojecteerde afbeeldingen, de meest heroïsche verhalen vertelde over de beide wereldoorlogen, de reizen naar de maan en zoveel andere historische/culturele waardevolle weet-je-datjes ... Gegarandeerd was hij de oorzaak van zovele uren leesplezier in De Grote Winkler Prins- en Standaard-encyclopediëen ... Tja, Internet, Wikipedia etc ... bestond anno 1975-1978 hoegenaamd ... niet !
Die woensdagnamiddagen ... oftewel vertoefde ik bij mijn beste jeugdvriend, Bert Vanbilloen, en gingen we crossen, of kampen bouwen, of voetballen in de tuin achter de apotheek, op het Schaluin ...
Nooit enig spijt gehad van mijn jeugd, nooit ... Ondanks het feit dat ik thuis een beetje 'uit de boot' viel ... de 2 oudsten (°1962 en °1963) en de 2 jongsten (°1968 en 1969) trokken meestal, om niet te zeggen steeds met elkaar op ... En ik (°1966), ondanks dat gezegende Bordeaux-jaar (wist ik veel !) ... was veleer op mezelf en m'n kameraadjes aangewezen ... Eenzaat ...
Als de kameraden er niet waren ... Dan speelde ik op mijn kamer, bibliothecaris met m'n boeken en fiches, of .... deed ik de mis en speelde ik pastoor. Je moet weten, door mijn ijverige misdienaar-bestaan ... en mits behulp van de "galet-wafeltjes" ... (die m'n moeder zweerde ZEKER gekocht te hebben ... doch ze verdwenen in mijn bureaukast ....) ... ging er 'n "wereld" voor me open ... die van de liturgie ... Ik rammelde de gans mis ... helemaal van buiten af ... Al te vaak vernederde ik mijn 2 jongste broers ... tot "mijn" misdienaars !
Maar al die onschuld is in de loop der jaren helemaal uit me weggevloeid ... Waarom ? Geen idee, wou ik losbreken, afrekenen met m'n verleden en mijn ik ? Ik heb er geen benul van, te complex, vanbinnen ?
Relationeel was ik al geen held ... ingewikkelde relaties, zelfs toen ik nog vrij jong was, ... simultane relaties ook ... en dan het serieuzere (gehuwde/samenwonende) werk ... Tanja (1992-1994), An (1994-2001), Fabienne (2001-2005), Sophie (2006-2011) ... Ik schreef het in 'n vorige editie al ... vluchtgedrag ... ZIJ doorziet het allemaal en is mijn bloedzuiger ... She STICKS with me, zelfs in de meest pijnlijke en vernederende omstandigheden ... slaagt ze erin haar woede en haat te onderdrukken en slechts liefde te tonen, en begrip ... en geduld ... héél veel geduld ...
Mààr ... zij brengt RUST, ZIJ brengt me TOT rust ... en TOT INKEER vooral ... inkeer, in die zin, dat ik, in deze fase van mijn leven, .... op zoektocht moet.
Op ZOEK naar mezelf ... WIE ben ik eigenlijk ? WAT KAN ik eigenlijk ? WAT WIL ik eigenlijk ?
Zovele onbeantwoorde vragen ... 'n zoektocht naar innerlijke rust en ontdekking dringt zich op. Wat ik WIL, dat is me al duidelijk: GEEN leven zonder ZIJ ... want ZIJ is m'n slagader, mijn andere ik ... Mijn passend puzzelstukje ... Ik leer opnieuw de knuffelbeer te zijn, het huiselijke type, dankbaar en gelukkig in en met de eenvoud ... Géén carrières meer, geen werk meer mee naar huis, geen stress, maar LEVEN en LIEFHEBBEN ... en dankbaarheid, dankbaar om elke dag dat we mogen ontwaken en ademen, opstaan en ontbijten ... en LEVEN.
Maar dat vergt tijd, die genezing vergt tijd, véél tijd, soms tè veel tijd ... En we zijn aan rust toe, vooral ZIJ, na zovele weken van onhoudbare angsten, pijn en verdriet ... Nood aan innerlijke rust en herbronning ... Daarom trekken we er met de tent op uit, 'n weekendje ... Cadzand, ver weg van alles en iedereen, het ruisen van de zee, de ondergaande zon, de lange, helende gespreksavonden bij kaarslicht, aan onze tent ... culinair zal ik ter plekke op ons campingvuurtje de beste mosseltjes bereiden, en haar rust geven, ONZE rust ... en ONZE tijd om te herbronnen en te (be)leven ... En MIJN zoektocht naar wie, wat etc .. proberen nieuw leven in te blazen ... Want vandaag is het donderdag, niet zo'n fijne dag ... Maar vandaag ... kijk ik REIKHALZEND uit naar morgen, 'n NIEUWE dag, en 'n intens weekendje voor en van ons tweetjes ...

De eeuwige vlucht ...

3 september 2013 ... dinsdag ...
Ofte de tweede dag van de week ... ik heb nu al medelijden met de schoolgaande jeugd... Voorspelt Frank Deboosere toch wel nog 'n hele week absoluut zomerweer ???? Me happy, ofcourse ...
Maar ze zouden beter de kinderen buiten en thuislaten bij dergelijk weer ... en lesgeven als het giet en sneeuwt ... Zoiets als 'n flexibel schooljaar ? Misschien 'n gedachte voor één van onze volgende generaties ? Who knows ... Ik weet het ook niet, niet na 128 dagen ... 128 dagen thuis ... De oorzaken, excuses, of zoals je het ook ziet, maakt me niet uit , 128 dagen niet beschikbaar noch functioneel laat staan handelbaar. Ask my wife.
Depressie ... of wat ertoe geleid heeft ? Vluchten ...
DAT is nu precies iets wat uitgerekend de 2 vrouwen, van wie ik ooi écht heb gehouden, me beiden mee geconfronteerd hebben. Van de eerste ben ik gescheiden, nochtans de moeder van mijn 3 eigen kinderen ... Mijn eigen domme fout, én schande. De tweede, dat is mijn opperste geluk, moeder van mijn 3 stiefzonen, die tegen alle wil en dank, er steeds voor me is, dag en nacht. En die me eigenlijk, met recht en rede, reeds lang de deur had kunnen/moeten wijzen ... niet omdat ik haar bedrieg, niet omdat ik haar sla, niet omdat ik haar misbruik ... maar omwille van mijn bromberig gedrag soms ... Maar ze IS er ALTIJD, steeds opnieuw raapt ze me op, en ze geeft niet op ... of hoe graag je iemand kan zien, of hoe groot liefde kan zijn ... ZIJ is 'n STANDAARD voor vele vrouwen, ECHT, en DAT MEEN IK !
De eeuwige vlucht ... blijkbaar typeert dat gedrag deze zieke geest ... Vluchten als het moeilijk gaat, thuis, relationeel. Vluchten als ik problemen heb. Vluchten als ik tegenwind krijg, vluchten naar 'n ander oord, vluchten in onnodige verspilzuchtige, materialistische dingen ... tastbaar of vloeibaar ... Maakt niet uit.
De eerste heeft het vaak 'opgemerkt' en 'gezegd'... tijdens de hardnekkige, moeilijk en dramatische "after divorce" relaties (nummer 3 en 4) ... in de hoop/veronderstelling, neem ik aan, me tot de werkelijkheid te roepen.
De tweede, confronteert er me telkens mee, met de allerbeste bedoelingen, vluchten, voor alles en nog wat, emoties, feiten, confrontaties, en noem maar op ... ZIJ houdt me telkens 'n ijskoude spiegel voor, ze is doordacht ... in de positieve zin, geduldig en voorzichtig in haar benadering ... wellicht door haar psychologische achtergrond en studie ...
Van de eerste ben ik gevlucht, omwille van 'n fout, omwille van chantage en druk _ niet door haar_ door de andere, en al jankend/bleitend heb ik die maandagochtend afscheid genomen van Welle, mijn kinderen en in allerlaatste instantie ... hun knuffels _ik kon het niet, maar ik MOEST ... er restte me GEEN KEUZE_  ... tranen met tuiten wenend nam ik afscheid van Nono, Joekie en Poohke ... en deponeerde ik de sleutel in de brievenbus.
Het begin van 'n vlucht, een vlucht in de waanzin, schizofrenie, werk, geld, carrière en belachelijk materialistisch gedrag ... Kwestie om toch maar te willen bewijzen dat ik de juiste beslissing had genomen... Uitgerekend op Kerstavond 2005 kwam de giga-ontnuchtering toen ik, FINAAL (ik had intussen al 2x gependeld tussen Zoutleeuw en 'n alternatief vluchtadres ...), mijn verhuisdozen inpakte en omstreeks middernacht, mits 'n fles Chateau La Lagune en 'n pakje Marlboro, onder 'n heldere sterrenhemel ... mijn Kerstnacht vierde, en mijn finale afscheid van FD, nummer 3.
Over nummer 4 wil ik NIKS kwijt, 'n verstandshuwelijk, 'n mislukt partnership in zaken en 'n foutieve investering van > 125.000 euro. MEER wil ik er ECHT niet meer over kwijt, te recent mais surtout véél te pijnlijk.
Mijn laatste vlucht, is 'n vlucht voor het verleden ... het verleden en alle gevolgen die me achtervolgen. En uitgerekend die afgelopen 10-11 jaar ... zijn de oorzaak van dit alles ... Soms heb ik nog die neiging ... om te vluchten ... om te duiken, te ditchen ... weg van alles, de verlossing weet-je-wel ..., doch de tweede, de tweede vrouw van wie ik ECHT ooit heb gehouden, is ZO VOLHARDEND en LAAT ME NIET ZEGEVIEREN ... omwille van haar ondoorgrondelijke en onvoorwaardelijke liefde ... En ondanks het feit dat ze me nooit 3 kinderen gaf, is haar liefde groter, oprechter en standvastiger dan enige andere liefde ook ... Ondanks alle brokstukken en wrakken, kruipt ze steeds weer vol moed uit dit puin, en vecht ze , zoekt ze ... naar het overlevende deeltje in en van mezelf. En dat is behalve bewonderenswaardig, vooral nooit gezien te noemen ...
En ZIJ, zal er 'n DEFINITIEVE HALT toe roepen, aan al dat vluchten ... maar ze is 'n harde tante, met véél meer karakter en volharding dat je je ooit kan inbeelden, sterker dan ikzelf, absoluut ...
Maar dankzij ZIJ ... zal de eeuwige vlucht tot 'n einde komen, dat weet ik, voel ik, besef ik ...
Op ééntje na, mijn kievit, ... die zal altijd blijven vliegen ....

Teletijdmachine

Maandag 2 september 2013.
Vandaag trekken ruim 1 miljoen Vlaamse kinderen alweer naar hun grote toevluchtsoord ... de scholen. Na ruim 2 maanden welverdiend verlof voor de meesten neem ik. Stressvolle ochtend voor ouders en kinderen, bij ene 'n beetje negatief, bij de andere positief. Opnieuw in het ritme komen van de dagelijkse schoolkalender ... en alle toestanden 's ochtends, van propere kleren, tot boterhammen, of drankbonnetjes, huiswerk, je busabonnement ... en ga zo maar door ... De dagelijkse routine. Voor de meeste kinderen ook 'n uitgelaten ochtend ... want vriendjes en vriendinnetjes weerzien na 2 lange zomermaanden ... eindelijk de kans krijgen om al die straffe strandverhalen en vakantieanekdotes te vertellen ... Maar er zijn ook de minder forse onder hen, die enigszins bedeesd en beteuterd vanochtend het veilige nest verlieten en met 'n raar gevoel in de maag die enge schoolpoort tegemoet stapten. Ook voor die kinderen was het zondermeer 'n bijzondere ochtend ... zij het dan iets minder bijzonder. En uiteraard de vele mama's en papa's die van zoon of dochterlief voor het eerst afscheid moeten nemen in het kleuterklasje ... Het begin van het groeiproces, het besef dat ze niet zo klein meer zijn, het begin van het loslaten ... Emoties en tranen ...
Wierook en tranen ... Emoties waren er de afgelopen dagen in overvloed ... in negatieve overvloed.
Een giga terugslag afgelopen dagen ... Alsof ik ben teruggekatapulteerd naar het begin, met 'n keiharde landing, alhoewel ... ben ik überhaupt geland, competely crashed ... En gisteren zweefde ik in vrije val, zonder enige houvast, vol angsten en paniek... Een bedroevend resultaat na 4 maanden ... Ik voelde me nog slechter als die bewuste 29e april ... Of wat 'n depressie met 'n mens kan doen, je breken, kraken, verdwaasd achterlaten ... Heel pijnlijke en droeve momenten, héél droeve ...
Het erge in het gans verhaal, nou ja verhaal, is dat je op 'n bepaald ogenblik je verdriet en pijn ... toelaat om zich om te zetten in 'n bijzonder negatieve vorm van "energie", hatelijke en pijnlijke donder en bliksems ... Donder en bliksems die je gaat projecteren, voor God mag weten welke reden, op diegene die het dichtst bij je staan, op diegenen die om je geven, op diegenen die van je houden.
Maar dat brein, of wat er op dat moment van rest, die harde schijf, is dermate ontregeld dat je zelfs dat niet meer controleert. En dan maak je brokken ... want je naasten ondergaan, geheel ongewild en geheel verrast, bijzonder veel pijn én verdriet. Schade die ik met mijn zieke kop aanricht, onbewust, ongewild ook, ... maar zo moeilijk te verklaren ... en bij wijlen ook niet meer controleerbaar. Hoog tijd dus om de ganse behandeling over 'n andere boeg te gooien, extra sessies bij 'n therapeute vanaf volgende week om de intensiteit op te drijven, en de wortel van al dat kwade onkruid op te speuren en vakkundig uit te roeien. Want dat is de enige manier, de bron van alle ergernis, haat, kwaad en depressie ten gronde aanpakken.
En ik hoop écht dat ook voor mij vandaag 'n nieuwe schoolpoort zal opengaan, de school van herstel en genezing. Met 'n nieuwe juf ook, en met m'n vaste leraar en medicijnenman. Vroeg of laat moet we de draad vinden en heropnemen, de draad van het leven, de draad om te leven, ... de draad om te blijven leven. Gisteren was het anders, verlossing was hetgene ik zocht, 'n uitweg uit dit vreselijke lijden en het onmenselijke leed dat ik met momenten aanricht.
Dus voor mij géén teletijdmachine meer, noch professor Barabas ... die me enkel nog wegkatapulteerd in het verleden ...
Met 'n vertederende knipoog naar mijn rots en toeverlaat -want steeds weer raapt ze me op en ondersteunt ze mij _onvoorwaardelijk_, omwille van haar enorme hart, haar grote capaciteit van lief te hebben- ... gebruik ik dan liever de door haar welgekende uitdrukking ... "Beam me up, Scottie" ... en iets dat me projecteert naar de toekomst, naar hoop en leven.
De schoolpoort van herstel en genezing. Ik heb alvast m'n boekentasje en jasje klaar, m'n boterhammetjes en koekjesdoos ... en m'n nieuwe agenda en pennenzak. Klaar om erin te vliegen, op zoek naar bevrijding uit dit onderaardse dal, op zoek naar mezelf, en naar mijn eigen renaissance.
En mijn kievit, die mag deze maal wèl mee !