Vandaag trekken ruim 1 miljoen Vlaamse kinderen alweer naar hun grote toevluchtsoord ... de scholen. Na ruim 2 maanden welverdiend verlof voor de meesten neem ik. Stressvolle ochtend voor ouders en kinderen, bij ene 'n beetje negatief, bij de andere positief. Opnieuw in het ritme komen van de dagelijkse schoolkalender ... en alle toestanden 's ochtends, van propere kleren, tot boterhammen, of drankbonnetjes, huiswerk, je busabonnement ... en ga zo maar door ... De dagelijkse routine. Voor de meeste kinderen ook 'n uitgelaten ochtend ... want vriendjes en vriendinnetjes weerzien na 2 lange zomermaanden ... eindelijk de kans krijgen om al die straffe strandverhalen en vakantieanekdotes te vertellen ... Maar er zijn ook de minder forse onder hen, die enigszins bedeesd en beteuterd vanochtend het veilige nest verlieten en met 'n raar gevoel in de maag die enge schoolpoort tegemoet stapten. Ook voor die kinderen was het zondermeer 'n bijzondere ochtend ... zij het dan iets minder bijzonder. En uiteraard de vele mama's en papa's die van zoon of dochterlief voor het eerst afscheid moeten nemen in het kleuterklasje ... Het begin van het groeiproces, het besef dat ze niet zo klein meer zijn, het begin van het loslaten ... Emoties en tranen ...
Wierook en tranen ... Emoties waren er de afgelopen dagen in overvloed ... in negatieve overvloed.
Een giga terugslag afgelopen dagen ... Alsof ik ben teruggekatapulteerd naar het begin, met 'n keiharde landing, alhoewel ... ben ik überhaupt geland, competely crashed ... En gisteren zweefde ik in vrije val, zonder enige houvast, vol angsten en paniek... Een bedroevend resultaat na 4 maanden ... Ik voelde me nog slechter als die bewuste 29e april ... Of wat 'n depressie met 'n mens kan doen, je breken, kraken, verdwaasd achterlaten ... Heel pijnlijke en droeve momenten, héél droeve ...
Het erge in het gans verhaal, nou ja verhaal, is dat je op 'n bepaald ogenblik je verdriet en pijn ... toelaat om zich om te zetten in 'n bijzonder negatieve vorm van "energie", hatelijke en pijnlijke donder en bliksems ... Donder en bliksems die je gaat projecteren, voor God mag weten welke reden, op diegene die het dichtst bij je staan, op diegenen die om je geven, op diegenen die van je houden.
Maar dat brein, of wat er op dat moment van rest, die harde schijf, is dermate ontregeld dat je zelfs dat niet meer controleert. En dan maak je brokken ... want je naasten ondergaan, geheel ongewild en geheel verrast, bijzonder veel pijn én verdriet. Schade die ik met mijn zieke kop aanricht, onbewust, ongewild ook, ... maar zo moeilijk te verklaren ... en bij wijlen ook niet meer controleerbaar. Hoog tijd dus om de ganse behandeling over 'n andere boeg te gooien, extra sessies bij 'n therapeute vanaf volgende week om de intensiteit op te drijven, en de wortel van al dat kwade onkruid op te speuren en vakkundig uit te roeien. Want dat is de enige manier, de bron van alle ergernis, haat, kwaad en depressie ten gronde aanpakken.
En ik hoop écht dat ook voor mij vandaag 'n nieuwe schoolpoort zal opengaan, de school van herstel en genezing. Met 'n nieuwe juf ook, en met m'n vaste leraar en medicijnenman. Vroeg of laat moet we de draad vinden en heropnemen, de draad van het leven, de draad om te leven, ... de draad om te blijven leven. Gisteren was het anders, verlossing was hetgene ik zocht, 'n uitweg uit dit vreselijke lijden en het onmenselijke leed dat ik met momenten aanricht.
Dus voor mij géén teletijdmachine meer, noch professor Barabas ... die me enkel nog wegkatapulteerd in het verleden ...
Met 'n vertederende knipoog naar mijn rots en toeverlaat -want steeds weer raapt ze me op en ondersteunt ze mij _onvoorwaardelijk_, omwille van haar enorme hart, haar grote capaciteit van lief te hebben- ... gebruik ik dan liever de door haar welgekende uitdrukking ... "Beam me up, Scottie" ... en iets dat me projecteert naar de toekomst, naar hoop en leven.
De schoolpoort van herstel en genezing. Ik heb alvast m'n boekentasje en jasje klaar, m'n boterhammetjes en koekjesdoos ... en m'n nieuwe agenda en pennenzak. Klaar om erin te vliegen, op zoek naar bevrijding uit dit onderaardse dal, op zoek naar mezelf, en naar mijn eigen renaissance.
En mijn kievit, die mag deze maal wèl mee !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten