Ofte de tweede dag van de week ... ik heb nu al medelijden met de schoolgaande jeugd... Voorspelt Frank Deboosere toch wel nog 'n hele week absoluut zomerweer ???? Me happy, ofcourse ...
Maar ze zouden beter de kinderen buiten en thuislaten bij dergelijk weer ... en lesgeven als het giet en sneeuwt ... Zoiets als 'n flexibel schooljaar ? Misschien 'n gedachte voor één van onze volgende generaties ? Who knows ... Ik weet het ook niet, niet na 128 dagen ... 128 dagen thuis ... De oorzaken, excuses, of zoals je het ook ziet, maakt me niet uit , 128 dagen niet beschikbaar noch functioneel laat staan handelbaar. Ask my wife.
Depressie ... of wat ertoe geleid heeft ? Vluchten ...
DAT is nu precies iets wat uitgerekend de 2 vrouwen, van wie ik ooi écht heb gehouden, me beiden mee geconfronteerd hebben. Van de eerste ben ik gescheiden, nochtans de moeder van mijn 3 eigen kinderen ... Mijn eigen domme fout, én schande. De tweede, dat is mijn opperste geluk, moeder van mijn 3 stiefzonen, die tegen alle wil en dank, er steeds voor me is, dag en nacht. En die me eigenlijk, met recht en rede, reeds lang de deur had kunnen/moeten wijzen ... niet omdat ik haar bedrieg, niet omdat ik haar sla, niet omdat ik haar misbruik ... maar omwille van mijn bromberig gedrag soms ... Maar ze IS er ALTIJD, steeds opnieuw raapt ze me op, en ze geeft niet op ... of hoe graag je iemand kan zien, of hoe groot liefde kan zijn ... ZIJ is 'n STANDAARD voor vele vrouwen, ECHT, en DAT MEEN IK !
De eeuwige vlucht ... blijkbaar typeert dat gedrag deze zieke geest ... Vluchten als het moeilijk gaat, thuis, relationeel. Vluchten als ik problemen heb. Vluchten als ik tegenwind krijg, vluchten naar 'n ander oord, vluchten in onnodige verspilzuchtige, materialistische dingen ... tastbaar of vloeibaar ... Maakt niet uit.
De eerste heeft het vaak 'opgemerkt' en 'gezegd'... tijdens de hardnekkige, moeilijk en dramatische "after divorce" relaties (nummer 3 en 4) ... in de hoop/veronderstelling, neem ik aan, me tot de werkelijkheid te roepen.
De tweede, confronteert er me telkens mee, met de allerbeste bedoelingen, vluchten, voor alles en nog wat, emoties, feiten, confrontaties, en noem maar op ... ZIJ houdt me telkens 'n ijskoude spiegel voor, ze is doordacht ... in de positieve zin, geduldig en voorzichtig in haar benadering ... wellicht door haar psychologische achtergrond en studie ...
Van de eerste ben ik gevlucht, omwille van 'n fout, omwille van chantage en druk _ niet door haar_ door de andere, en al jankend/bleitend heb ik die maandagochtend afscheid genomen van Welle, mijn kinderen en in allerlaatste instantie ... hun knuffels _ik kon het niet, maar ik MOEST ... er restte me GEEN KEUZE_ ... tranen met tuiten wenend nam ik afscheid van Nono, Joekie en Poohke ... en deponeerde ik de sleutel in de brievenbus.
Het begin van 'n vlucht, een vlucht in de waanzin, schizofrenie, werk, geld, carrière en belachelijk materialistisch gedrag ... Kwestie om toch maar te willen bewijzen dat ik de juiste beslissing had genomen... Uitgerekend op Kerstavond 2005 kwam de giga-ontnuchtering toen ik, FINAAL (ik had intussen al 2x gependeld tussen Zoutleeuw en 'n alternatief vluchtadres ...), mijn verhuisdozen inpakte en omstreeks middernacht, mits 'n fles Chateau La Lagune en 'n pakje Marlboro, onder 'n heldere sterrenhemel ... mijn Kerstnacht vierde, en mijn finale afscheid van FD, nummer 3.
Over nummer 4 wil ik NIKS kwijt, 'n verstandshuwelijk, 'n mislukt partnership in zaken en 'n foutieve investering van > 125.000 euro. MEER wil ik er ECHT niet meer over kwijt, te recent mais surtout véél te pijnlijk.
Mijn laatste vlucht, is 'n vlucht voor het verleden ... het verleden en alle gevolgen die me achtervolgen. En uitgerekend die afgelopen 10-11 jaar ... zijn de oorzaak van dit alles ... Soms heb ik nog die neiging ... om te vluchten ... om te duiken, te ditchen ... weg van alles, de verlossing weet-je-wel ..., doch de tweede, de tweede vrouw van wie ik ECHT ooit heb gehouden, is ZO VOLHARDEND en LAAT ME NIET ZEGEVIEREN ... omwille van haar ondoorgrondelijke en onvoorwaardelijke liefde ... En ondanks het feit dat ze me nooit 3 kinderen gaf, is haar liefde groter, oprechter en standvastiger dan enige andere liefde ook ... Ondanks alle brokstukken en wrakken, kruipt ze steeds weer vol moed uit dit puin, en vecht ze , zoekt ze ... naar het overlevende deeltje in en van mezelf. En dat is behalve bewonderenswaardig, vooral nooit gezien te noemen ...
En ZIJ, zal er 'n DEFINITIEVE HALT toe roepen, aan al dat vluchten ... maar ze is 'n harde tante, met véél meer karakter en volharding dat je je ooit kan inbeelden, sterker dan ikzelf, absoluut ...
Maar dankzij ZIJ ... zal de eeuwige vlucht tot 'n einde komen, dat weet ik, voel ik, besef ik ...
Op ééntje na, mijn kievit, ... die zal altijd blijven vliegen ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten