Langzaam maar zeker ontglipt de zomer ons ... de nazomer laat ons voorlopig links liggen, de herfstprelude is des temeer aanwezig... Grillige buien, afwisselende bewolking, af en toe 'n streepje zon, doch vooral _voor boer en tuinder_ veel dankbaar hemelwater, ordinaire regen zeg maar.
De herfst kondigt zich langzaam aan, de temperaturen zijn 'n voorbode, de hoeveelheden regen de bevestiging, de aanwakkerende wind de extra demarrage ... Och, we moeten niet klagen, we kregen 'n mooie zomer, punt. En de herfst, ... die herfst kent zondermeer ook z'n charmes, de hemelse kleurenpaletten van Moeder Natuur, de zachte regen, de producten van onze terroirs die ons toelaten om alweer te toveren in onze kookpotten ... Dankbaar, dat moeten we zijn. Elk seizoen heeft zijn gaven, zijn talenten ... zijn mooie momenten en smaken, en mooie dagen.
Half september zijn we al ... 141 dagen thuis, ziek ... En aan de andere kant, nog slechts 242 dagen te gaan.
141 dagen ... lijkt 'n eeuwigheid, en anderzijds lijkt het alsof het gisteren was ... Wanneer je 'n zware crash hebt loop je meestal bijzonder zware verwondingen op aan ledematen en ingewanden ... en/of overleef je het maar net. Wanneer je 'n dergelijke mentale crash meemaakt, 'n giga-cocktail van depressie en burn-out, dan lijd je niet zozeer aan de externe, fysieke beschadigingen, doch vooral aan 'n interne crash, zowel mentaal als fysiek. Je wordt gebroken, je breekt ... op alle vlak: emotioneel, mentaal, rationeel, .... en ga zo maar door ... je leeft en eigenlijk ook niet, of tenminste niet meer, je wordt geleefd ... door de mallemolen van het leven. Je zoekt rust en heil, in dingen die er niet zijn, onwezenlijke dingen, je zoekt genegenheid bij vrienden die niet bestaan of geen vrienden zijn, je belandt in lagedrukgebieden die plotsklaps veranderen in supercellen ... met omgekeerde tornado's ... ze zuigen je niet omhoog, doch stuwen je helemaal kopje onder. De momenten van twijfel, angst en verlangen naar 'n leven nà dit aards bestaan. Het verlangen naar verlossing, het verlangen naar "niet-meer-zijn" ...
Het is me meer dan eens te beurt gevallen die afgelopen 141 dagen ... Te vaak.
Doch, in tegenstelling tot anderen, die er helaas niet meer zijn ... (en ik kan ze niks verwijten, ze hadden meer moed en doorzettingsvermogen ... of ze verlangden nog sterker naar hun verlossing ...) ... heb ik het geluk gehad 'n levenslijn te hebben, 'n vangnet, 'n redster in nood, die ondanks alle stormen, bliksems en regenvlagen ... doorweekt, onderkoeld, uitgeput ... steeds opnieuw het laatste sprankeltje energie aansprak in haar, om mij te behoeden van die laatste stap ...
En vandaag ben ik uit die donkerste regionen, gelukkig. Het gaat beter ook, maar ik ben verre van thuis, maar het gaat al stukken beter. De nieuwe, extra, psychotherapeute die we erbij hebben gehaald heeft 'n sterke indruk op me gemaakt en ze heeft de koe _in mijn geval de stier_ bij de horens gevat, kordaat en zonder franjes. We gaan dat hier aanpakken, samen. Morgen volgt de eerste échte sessie, doch het intake-gesprek was niet enkel veelbelovend, vooral veelzeggend ook. Confronterend. To the point.
Bref ... we gaan er _eindelijk_ op vooruit.
Zulke crash geeft je 'n, zoals ik dat etiketeer, embryonaal gevoel. Je zoekt 'n dermate diepe geborgenheid bij je partner, alsof je 'n ongeboren kind bent. En dat is ook het overheersende gevoel, ik wil herboren worden, opnieuw het leven zien, opnieuw ademen en kunnen zien, horen en ruiken. Alsof dat alles door die inwendige crash beetje bij beetje is vervaagd, gestorven. Embryonaal, gekoesterd en geborgen, vol verwachting kijkend naar DE doorbraak, de bevrijding, het nieuwe leven, de nieuwe start ...
Embryonaal, of de koestering en het geborgene van thuis te zijn, in mijn veilige thuis, mijn veilige cocoon ... Geen zin, geen behoefte om buiten te komen, buiten in 'n wereld waar ik niet klaar voor ben. Embryonaal, ik moet herboren worden, en pas dan, kan ik die wereld buiten dit huis opnieuw aan. Althans, dat denk ik, dat hoop ik.
De panische angst om gekwetst te worden, om pijn gedaan te worden ... opdracht nummer 1 voor morgen. De impulsiviteit, het kolerieke reageren aanpakken. Opdracht # 1. Morgen. Ik moet er nog over schrijven, maar ik moet er nog over denken. Heel ver terug moet ik ervoor gaan, helemaal terug. 'n Reis naar het verleden ... 'n Hele opdracht. Samen met de depressie. We zijn er nog niet, verre van ... Maar de herstelwerken zijn eindelijk begonnen ! Eindelijk ...
Dembryosie ... ofte Depressie en Embryo ... Dembryosie ... het donkere, negatieve en pijnlijke, in contrast met het geborgene, het komende, het nieuwe ... Het wroeten en duwen van het geborgene dat snakt naar nieuw leven, 'n nieuw bestaan ..., DAT zal het halen van dat donkere vlies dat me opsluit, dat me er al maanden onder houdt.
Veel en veel te lang gewacht, en elk signaal genegeerd, ontkend ... Foute boel. Leren luisteren naar ons lichaam en geest. 'n Zware levensles.
Maar hoop op dat nieuwe leven, het herboren worden, geeft kracht en verlangen ... Verlangen naar de herfst en zijn prachtige schilderijen, de heerlijke geur van gevallen bladeren en de natuur, het frisse van de hemelse ochtenddauw ... en het onweerstaanbare van de culinaire geuren en geneugten ... Met of zonder ...
Voor mij voorlopig zonder ... Afgelopen w/e voor het eerst (onafgezien van de periode na mijn GBP-operatie in 2011), voor het eerst in ik schat wel 20 jaar ... 'n w/e zonder trappist of aperitief of wijn ... Helemaal niks ... Kwestie van de wedergeboorte niet met 'n kater op te zadelen.
'n Gezonde geest in 'n gezond lichaam ... Dembryosie ...
We zijn op goeie weg ... maar deze maal zonder m'n foute vriend ...
Tot de volgende ... Kievit !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten