Lama Sabachtani

31 augustus 2013.
Het is erg vroeg in de ochtend. 3u53 om precies te zijn.
16 jaar geleden ... 'n nacht die ik nooit zal vergeten ... Haaltert in Oost-Vlaanderen ... Mijn prinsesje moest haar flesje hebben ... En aangezien het weekend was, was het mijn beurt om de Nachtwacht op te trekken ... Tijdens de week werd ik vrijgesteld van de nachtdienst, gezien mijn dagtaak.
Terwijl ik Charlotte haar flesje gaf met mijn rechterhand ... ze lag dan in mijn linkerarm ... had ik meestal de gewoonte om de tv aan te zetten en met de remote control te zappen ... Kwestie van niet in slaap te vallen tijdens het geven van haar fles (en wellicht verversen van haar pampertje ...). Zielig, I know, maar wat 'n mens allemaal bedenkt om toch maar niet in te dommelen bij het voeden van je 2 maanden oude baby in het "holst" van de nacht ...
Zo geschiedde ook, die bewuste ochtend van 31/08/1997 ... Charlotje dronk, als naar gewoonte, aan 'n slakkengangetje haar flesje melk ... terwijl papa, doodop weliswaar ... al zappend de slaap ten strijde ging ... afstandsbediening in de linkerhand, Charlotje op de linkerarm, flesje in de rechterhand ...
En all of a sudden ... werd ik wakkergeschud ... Neen, mijn prinsesje had niet plotsklaps genoeg, noch werd haar pamper gevuld met je-weet-wel ... Plots werd de uitzending, of het nu CNN was of BBC ... I don't know shit ...onderbroken voor 'n extra newsbulletin, en met 'n ruk was ik klaarwakker ...
Er was 'n ongeval in Parijs met Lady Di ... en haar vriend Dodi Al-Fayed zou daarbij om het leven zijn gekomen, de Prinses zou in levensgevaar verkeren .... Die nacht werd ik wakker gerukt als uit 'n vieze droom, plotsklaps klaarwakker ... As the story was developping ... slaagde MIJN prinsesje er alsnog in om aar flesje, aan 'n gezapig tempo weliswaar ... quasi leeg te drinken ... Het verplicht "burpje" volgde wellicht ... na de nodige aarzeling en tijd ... Het pampertje was echter nog OK, ... Och hoe moeilijk ze het ook had met de melk ... Ze was echt wel braaf hoor, mijn Totje ... Ik legde haar liefdevol terug te slapen, bij broer in de kamer ... Die wellicht nauwelijks 'n uur later al pimpelend zijn ogen opendeed en niet meer moe was ... Nicholas, de non-sleeper ...
Maar de developing story had me bij de keel gegrepen ... Prinses Diana, de mooiste aller prinsessen, zweefde tussen leven en dood ... En de ganse nacht en ochtend, tja nauwelijks 'n uur later was Nicholas er dus inderdaad .... klaarwakker ... as usual ..., heb ik het nieuws gevolgd ...
Weinig opbeurend nieuws ... Tot het onheilspellende bericht ... 'n Nacht die ik NOOIT zal/kan vergeten, dankzij ... MIJN prinses, 17 intussen ... en shining as ever ... 'n hele mooie jongedame ...
Tot zover de geschiedschrijving van deze dag, 31 augustus.
We zijn 2013. Depressie.
Of ... wat er van overblijft ... immers de essentie van de ganse psychiatrische behandeling heeft zich sinds 'n week plotsklaps geheroriënteerd ...
Er blijkt blijkbaar 'n ander probleem te zijn, dat belangrijker is dan de negatieve, depressieve gevoelens ... veroorzaakt door schuldgevoel, zelfhaat, mijn verleden en CSR  ....
Doch het "nieuwe" element is nu plotsklaps de absolute focus ... Alsof alle andere rest niet meer bestaat. En precies DAAR, heb ik het zeer moeilijk mee ...
De  dramatische en vernederende gebeurtenissen van vorige week (zoals ik eerder berichtte, ik kan/wil hierover geen verdere details toelichten) die me tot absolute nederigheid en inzicht hebben gebracht, zijn enkel 'n aangrijpen om nog dieper de wonde vol te strooien met zout ...
Terwijl net IK, DAT gebeuren aanzie als 'n rebounding/bouncing-effect. De schande en vernedering van vorige week zijn MIJN stimulans en drijfveer ...
Maar noch psychiater, noch partner kan ik overtuigen ... Want vanavond werd ik, geheel onverwacht, geconfronteerd met tegenwind en verzet uit mijn beschermende hoek. En uitgerekend DAT is bijzonder HARD, CONFRONTEREND ook ... Op het ogenblik, dat IK, in alle depressie, denk dat ik stappen vooruit heb gezet, dat ik 'n week lang aanmoedigingen krijg, felicitaties ....zelfs ...
Plotsklaps, geheel onverwacht ... word ik neergesabeld bij Dr. Ansoms ... ondanks 'n sterke week ... DAT heeft me diep en heel diep verwoest, VERWOEST ... niet gekwetst ... verwoest .... VERTROUWEN ... dat plotsklaps vernietigd wordt, door ZIJ, ... je gelooft in je verrijzenis en heropstanding... en dan vernederd worden ... Tja, DAT, uitgerekend DAT ... is heel erg zwaar, te zwaar om dragen...
SURTOUT in tijden van depressie ... Want, at the end of the day, werd voorbijgegaan aan de essentie ... depressie. Maar, bref, het oplossen van het andere blijkt belangrijker dan het oplossen van de kern van alle kwaad ...
Lama Sabachtani .... Waarom heb je mij verlaten ?
Het stemt mij alvast tot nadenken ...
Zonder remote control ... Maar met de gedachte van 'n prinsesje in m'n arm ...
Slaapwel ...

Mijne man ...

Donderdag, 29 augustus 2013 ....
Voor de geschiedeniszoekers onder ons ... 1935, Küssnacht, 29 augustus ... HET absolute drama in het leven van Leopold III, Koning der Belgen, vader van wijlen Koning Boudewijn, wijlen Groot-Hertogin Josephine-Charlotte en Koning Albert II ... Op reis in Zwitserland, aan het Vierwoudstedenmeer ... 'n ogenblik van verstrooïng, 'n flits, 'n ongeluk ... 'n boom ... en de moeder van zijn 3 kinderen, in verwachting van het vierde ... stierf ter plekke ... Koningin Astrid, de mooie parel uit Zweden ...  'n Drama met vele gevolgen, zondermeer,  29 augustus 1935 ... Mijn Küssnacht ....
De boom is niet meer intussen, geveld door 'n blikseminslag ... en herleid tot 'n stronk ... De kapel staat er nog, ja, als herdenking ... Een belangrijke episode in onze vaderlandse geschiedenis ... en de vele, dramatische gevolgen ....
Maar back to reality, ... deze BLOG draag ik met opzet op aan mijn zoon, aan mijne man ... aan mijne Pooh-beer ... Want hij verdient dat.
Alles gaat terug naar het voorjaar van 1994 ... 'n Verloren huwelijk dat zich alsnog probeerde te redden met 'n USA-reis ... Yankees Stadium, Bronx, New York ... Met mijn AT&T Card belde ik vanuit de wandelgangen met de moeder van mijn zoon ... April 1994. Die eerste scheiding zou me levenslang opleveren bij mijn eigen familie ... Want dat was het verdict, familieraad en veroordeling op die bewuste BREUKAVOND ... Ik vluchtte naar Brussel, Watermaal-Bosvoorde, alwaar Stephan, Els en An me opwachtten ... Eenmaal in Aarschot, werd ik ter plekke veroordeeld door de familieraad, in 't holst van de nacht ... De gevolgen waren dramatisch, als ENIGE en LAATSTE broer zou ik GEEN getuige zijn bij de trouw van onze Koekie. Alhoewel dat reeds beslist was ... De zonde was TE groot, om de schande te verdoezelen ....
De schande werd extra geaccentueerd toen bleek dat ik op die bewuste trouwdag ... 01/07/1994 ... zelfs niet toegelaten was in "de suite" ... MIJN RECHT om als broer mee "als pinguin" mee te lopen in de "suite" werd me ontnomen ... Ik werd VEROORDEELD tot 'n burgerpak, .... DAT ik, NOTABENE, zelf mocht aankopen ...  Gedaan, op de Brabantdam in Gent, 'n schitterend beige Van Gils-kostuum ... Doch de trouwfoto's spreken BOEKDELEN ... iedereen "en suite" en HET LELIJKE EENDJE, eenzaam en ALLEEN, VERDOEMD, in het BEIGE Van Gils-kostuum ...
Doch we overleefden de crisis, ondanks het doorkerfde hart .... Verjaardag (de avond van ons vertrek naar Brighton ...) van mijn vader in 1995 gaf meer als de nodige spanningen en huilend zijn we vertrokken ... En uitgerekend DAT schoonzustertje schandaliseert me nu opnieuw ...
My time will come !
Brighton.... Nieuwjaarsdag 1996 ... Nieuwjaarsconcert in Wenen ... 'n Ongeboren kind beweegt mee op de tonen van de Wiener Philharmoniker ... Indrukwekkend ... Toen wist ik al  ... gene gewone ...
Hij kwam uit mama's buik, op 9 maart 1996 omstreeks 13.26u ... Onzen eersten ... mijn zoon, mijne Nicholas....
We verlieten het ziekenhuis geen 24u na de bevalling ... Op zondag, 10 maart 1996 ... kwam hij thuis, in Holmes Avenue in Hove ... En op maandagochtend reed papa om zijn Pooh-beerke in Hove ... en ne bouquet bloemen voor de mama ... Mijn kleine man. Zo fier ik was, meer als ne gieter !
Hij was mijn alles ... talloze foto's genomen, met of zonder telelens ...
We leerden voetballen highfiven in de hall in Haaltert, en dansten zelfs op U2 in de zetels in Welle ... Nadien ging het mis voor mij, maar mijne man, bleef mijne man, met zijn eerste basketstapjes en matchkes ...Gestadig groeiend ... BBC Olympia Denderleeuw, BBC Erembodegem en nadien Panters Baasrode ...
Dat balleke zit 'm duidelijk in zijn bloed, tennis, basket, voetbal, volleyball ...
Mijne man ... Zo fier dat ik op hem ben ...
Mijn waanzin, mijn depressie heeft ons gescheiden ... en die pijn is hard, ondraagbaar soms ... Ik mis al die jaren, ik mis mijne man, ik ben en blijf ne papa (voor alle 3 van mijn kids), maar mijne Nicholas ... mijnen eerste ... tja, hij blijft speciaal ....
En vandaag, voor het eerst ... heb ik dingen geleerd van mijn zoon ... 'n nieuwe app, en screenshots maken van je smartphone .... Vader en zoon ... na al die jaren, en de vele scheidingen ... Ondoorgrondelijk en onbreekbaar, je eigen vlees en bloed, je eigen trots, je eigen droom en toekomst, die kleine IK ... mijne man ...
Voor eeuwig en altijd, ben en blijf ik je PAPA ... en ALTIJD zal ik in je geloven en je steunen ... en JIJ bent en blijft, voor eeuwig en altijd ... MIJNE MAN !

Ommekeer

Woensdag 28 augustus 2013.
Morgen vier (?) ik mijn 4e verjaardag ... 4 maanden thuis, of er nog plaats is voor enig leedvermaak en cynisme ? Sure.
Even stilstaan bij de geschiedschrijving op deze dag: vijftig jaar geleden werd zondermeer één van de meest historische speeches in de geschiedenis van de mensheid geleverd. In het verdeelde en door rassenstrijd geplaagde Verenigde Staten ... Op 28 augustus 1963, JFK was president, leverde een zwarte dominee, die een jaar later de Nobelprijs voor de Vrede zou ontvangen, Dr. Martin Luther King zijn indrukwekkende "I have a dream" redevoering onderaan het Lincoln Memorial.
Letterlijk aan de voeten van het indrukwekkende beeld van Abe Lincoln op The Mall in Washington, D.C.
King en zijn beweging voerde sinds 1955 een vreedzame strijd voor meer burgerrechten en gelijke kansen voor de zwarten in het Land of the Free and the Home of the Brave.
De mars op Washington kende een absoluut hoogtepunt op die Mall, aan Lincolns voeten ... met sprekers allerlei en in aanwezigheid van tal van beroemdheden: Mahalia Jackson, Harry Belafonte, Charlton Heston, Paul Newman ... Symbolische plek overigens, want het was 100 jaar eerder, in 1863, dat diezelfde Abraham Lincoln het merendeel van de zwarte slaven had vrij gemaakt door de Emacipatie-wet af te kondigen (Emacipation Proclamation), in 1865 gevolgd door het 13e amendement van de Grondwet, de definitieve afschaffing van de slavernij. Lincoln zou nog in datzelfde jaar vermoord worden ...
King hield zijn speech voor een indrukwekkende mensenzee van enkele honderdduizenden toehoorders, blank en zwart ... Indrukwekkende beelden overigens, temeer omdat MLK op 'n bepaald ogenblik geheel van zijn regular speech afwijkt en de mensenmassa als in 'n trance toespreekt ... De geschiedenis vertelt ons dat het Mahalia Jackson was die de aanleiding was: zij riep King toe, tell 'm about the dream, tell 'm about the dream ... waarop King 'n alternerende versie hield van 'n speech eerder dat jaar in Detroit. "I have a dream" en "Let freedom ring" ... zullen woorden zijn die gebeiteld staan in onze wereldgeschiedenis, en in het bijzonder van de Afro-Amerikaanse gemeenschap.
De huidige president Barack Obama liet zich reeds menigmaal inspireren door de redevoeringen van Dr. King, terecht. 50 jaar geleden, vandaag. Het doet goed om af en toe eens terug te blikken.

Maar terug naar orde van de dag, 4 maanden thuis, vier helse maanden ... De laatste blog dateert alweer van 8 augustus. De voorbije weken waren erg moeilijk, turbulent en ja onmenselijk hard en zwaar. Ik schreef 'n andere blog enkele dagen na die 8e ... doch na enige overpeinzingen heb ik hem gedelete, te zwart, te negatief, te gevoelig ... Dorre woestijn ... Uitzichtloosheid ...
Intussen is er veel gebeurd, alweer. Te veel gebeurd, ondanks 'n licht intermezzo in de Elzas.
Harde confrontaties. Heel harde. En afgelopen vrijdag/zaterdag was -daar ben in 100% van overtuigd- het absolute dieptepunt, de absolute vernedering en de giga-shock met je eigen ik, of wat er van restte. Mensonterend, althans in mijn ogen ... Details onthul ik niet, alleen ZIJ en IK weten waarover we spreken. Of hoe laag je als mens kan vallen, als je jezelf niet langer kent noch in de hand hebt. Depressie in al zijn vormen, met al zijn demonen, en de vreselijkste eerst.
De 2e confrontatie, op zondag, zorgde voor de oerknal ... BOEM !!!!
Keihard jezelf in de spiegel zien, moeten zien ... Met je eigen gedragingen, je eigen nuances, je eigen woorden, daden, uitvluchten, ... en zoveel meer. Heel erg ontnuchterend, op alle vlak.
En hoe erg ook (enfin ik heb niemand vermoord ...), het was DATGENE, hoe hard ook, ik nodig had.
BOEM.
Het heeft gezorgd voor 'n giga-ommekeer, ... voor besef ook, maar vooral verantwoordelijkheid ... verantwoordelijkheid tegenover jezelf, je naasten, je medemens, de maatschappij ... en diegene die je in vreugde en verdriet altijd is blijven steunen, oprapen, koesteren, troosten ... diegene die me onvoorwaardelijk liefheeft.
De verrijzenis is 'n feit, de heropstanding begonnen ... Ik zal niet langer 'n wrak zijn, doordrongen van alle kwaad en demonen, verslagen en verdronken door je grootste vijanden.
En geloof het of niet, ik heb al 3 "superdagen", ik geraak weer in de swing, in de mood, ik ben actief, heb energie, ben positief, ... Ik zie terug het goede ...
Mijn weg is nog lang, dat besef ik, maar ik heb nu 'n megakloof overschreden, nu kan ik verder op zoek naar mezelf, mijn toekomst, mijn geluk ... én het geluk voor en van mijn geliefde, mijn gezin en mijn kinderen.
Ommekeer. Absoluut ... En die droom, die oneindig verre droom, die niet-realiseerbare droom, mede-oorzaak van deze depressie ... Wel die droom is er nog steeds, alleen ..., zal hij werkelijkheid worden, dankzij deze ommekeer. De droom van Liefde en geluk ... Alsnog ... over 262 dagen om precies ... met ZIJ aan m'n zijde ...

282

Donderdag 8 augustus. 2013.
2013 - het jaar van miserie en ongeluk, tegenspoed, verdriet en teloorgang ... Maar over 20 dagen ... 20 dagen, die dag staat NU reeds gebeiteld in m'n geheugen ... 50 jaar geleden ... leverde Martin Luther King Jr. ... zijn historische speech op de Washington Mall, aan het standbeeld van Abe Lincoln .... I HAVE A DREAM ... that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal.
MLK, 'n memorabele U2-song, maar vooral mijn idool en voorbeeld, de vechter van vrijheid en rechten, voor de zwakken en de minderen (gekleurden), in het Amerika van de jaren '60 ... VIJFTIG JAAR ... 50 jaar, of net iets minder ... kost het de States om 'n "zwarte" president te hebben, Barack Obama ... of de verwezenlijking van Dr. King's droom ... Hoe fier zou DIE man geweest zijn, ... hij werd koelbloedig afgemaakt in Memphis, op 4 april 1968. 2 maanden later (5 juni 1968) volgde Bobby Kennedy een zelfde lot, in het Ambassador Hotel in LA.
Maar we zijn 2013 ... en met alle respect dat ik heb en draag voor mijn idealisten .... VANDAAG is 'n nieuwe wereld, vooral voor mij ... DAG 101.
Neen, ... dag 282 ... 282 dagen te gaan ... 40 weken ... 9 maanden ...
9 maanden, onze eigen baby ... eigenlijk ...
17 mei 2014. DAT en exact DAT is de dag ... dat mijn Noëlla en ik, elkaar het JA-woord zullen geven
 Nooit heeft 'n dag noch datum meer betekenis voor me gehad, NIET 25/09/1992, noch 16/12/1995, en nog veel minder 21/10/2006 ... 17/05/2014 wordt ONZE dag ... en 'n dag VOOR M'N LEVEN....
Want nooit eerder heeft iemand ZOVEEL betekend voor mij als ... ZIJ ... ondanks de moeder van m'n 3 kinderen.
ZIJ doorstaat DIT (deze giga-depressie) alles met waardigheid en respect. IL FAUT LE FAIRE.
En ja, ik zal je liefhebben en waarderen, alle dagen van m'n LEVEN. VEEA !
Jij begrijpt het en ik ook. Je bent mijn ALLES, mijn ruggesteun, mijn ruggegraat. Jij DRAAGT alles met zoveel waardigheid, discretie .... en zoveel meer ...
JIJ  BENT EN BLIJFT MIJN (T)ROTS ... VEEA .... Noëlla, ja,  je bent mijn ALLES, ik zie je ZIELSGRAAG !!! VEEA !
17/05/2014 wordt JOUW dag, ONZE dag ... IHVJ VEEA, want NIEMAND heeft ooit zoveel om me gegeven noch opgeofferd !
En mijn familie ? Let 'm run in hell, ze zijn het inderdaad niet waard.
Wij, ONS leven, met ONZE jongens, en als ze willen ... mijn kids ..., Maar jij en ik, hoe hard ze ook proberen ... JULLIE krijgen ons NOOIT klein .... ONZE LIEFDE overwint ALLES ....
TRY and CHALLENGE us ... TRY and BEAT us .... We're SOOOO MUCH STRONGER !!!
You know why ???? BECAUSE OUR LOVE WILL CONQUER ANYTHING !!!!!
en ... weet je, diegenen die deze BLOG lezen ... zij zouden pas ECHT beseffen ... wat ZIJ voor mij betekent ....
Tot morgen, de kievit is vliegen, maar ik ben hier ... ELKE dag ...morgen, overmorgen en alle dagen nadien ...
Want ZIJ is mijn ALLES, mijn soulmate, mijn mental coach en beschermengel tegen alle kwaad ... DAT uitgerekend ZIJ mijn, tja, 4e, VROUW wordt is niet zo ERG, ZIJ en alleen ZIJ zal MIJ overleven, en als dusdanig mijn ENIGE vrouw zijn, want JIJ hebt ZOVEEL opgeofferd voor je man, die zelfs je man niet is ... JE bent HEILIG, en HEMELS, en IHVJ VEE !!!
En NIEMAND kan DAT ooit wegnemen. En laat UITGEREKEND DAT een "MESSAGE" zijn vor diegenen die me OOIT overleven. NOOIT heeft iemand MEER van me gehouden en om me gegeven (in surtout ongeluk, verdriet ....) dan mijn Noëlla. Je BENT en JE bijft MIJN ALLES ... VEEA.
En de wereld moet, zal en kan DIT aanvaarden ! JIJ hebt ALTIJD voor me gevochten, in de donkerste dagen de diepste miserie en armoede ... NOOIT was JOUW liefde teveel, nooit heb jij me opgegeven, DAT is pas WARE LIEFDE .... en daarom ben JIJ mijn ENIGE vrouw ... VEEA ...
17/05/2014 ... VEEA ... en mijn depressie ? Vandaag NIET ! en je begrijpt als lezer best waarom ...
Tot één dezer, als de kievit weer in 't land is ...

Mobiel bericht

Woensdag 7 augustus.
Honderd dagen thuis, honderd dagen depressie. 100 dagen die ik niet meteen zou willen bestempelen als de meest geslaagde of gelukkige ... Hoeveel visites bij Ansoms, weet ik niet precies .. Een hele reeks in elk geval.
Maar er waren ook betere momenten, beter vooral dan dankzij de onophoudelijke en onvoorwaardelijke steun van mijn (t)rots ... Ontegensprekelijk... Zonder haar.. was ik hier wellicht niet meer. Zo donker, diep en zwart zijn de dagen geweest. Maar, ik leer bij, gelukkig, dankzij haar mentale coaching en haar ruggesteun. En dankzij vermijdbare incidenten zoals afgelopen w/e, maar ik ben het leedvermaak, hoongelach en de diepe vernederingen en onbegrip van (een deel van) mijn eigen familie beu en moe voor het leven. En heb ik definitief een bladzijde omgedraaid. Voorlopig is het omgedraaid, de dag dat ik die bladzijde er definitief uit zal scheuren, is niet ver meer. De emmer der vernedering is vol. Sinds 1994 hebben ze me kunnen pijn doen en kwetsen, en DAT is NU voorbij. Want zolang je blijft omkijken, kan je niet vooruit noch herbeginnen.
Een hele stap, dankzij de medicatie en mijn mental coach.
En zo gaan we stilaan toch de goeie weg op, alleen zie ik het nog niet altijd zo. Maar ook dat komt wel weer, de zaken en de wereld met al zíjn dingen op 'n positieve manier benaderen en zien.
En het negatieve, het kwade en bespottelijke niet langer tot me toelaten ...
Vandaag neemt deze zonnige zomer 'n snipperdag, een welgekomen verfrissing voor tuin en planten. Maar ook voor mezelf.
Behalve de dagelijkse huishoudelijke taken, wat tijd genomen om een resem apps op mijn nieuwe Sony Xperia te installeren... En voor 't eerst een mobiele blog te schrijven. Een korte versie vandaag want de toetsen op mijn touchscreen... Is vooralsnog geen evidente manipulatie voor deze blogger... Mijn oudste kids zouden zich 'n breuk lachen met papa's gestuntel !
Maar kijk, ik doe het toch maar !
Tot morgen, maar of het alweer mobiel zal zíjn... Daar heb ik zo mijn twijfels over ...

Confrontatie

Donderdag. 1 augustus intussen. Dag 94 alweer.
Vierennegentig dagen in behandeling en thuis ... totaal arbeidsongeschikt, totally fucked up ... 'n Reeks "aanslagen" op geest en lichaam en 'n constante stress disorder sinds 2006 of dan toch 2001 ?
Ik weet het niet. Volgende woensdag mijn centenaire dan maar, "mijn" honderd dagen.
Mijne zoon zal de zijn ergens vieren begin 2014, zijn honderd dagen, aftellend naar zijn laatste Collegedag bij de Jezuïeten in Aalst. Mijne kleine Nicholas ... hij gaat naar z'n 18. Confronterend.
Hij zal aftellen,ik tel de dagen op, en weken, en maanden intussen: april, mei, juni, juli en nu augustus.
Ik ben blijven stilstaan, ergens is er 'n veer gesprongen en die heeft het ganse raderwerk in mijn hoofd in 'n gigantisch kluwen geslagen. Onfortuinlijk, maar wel confronterend. De confrontatie met jezelf, de wereld om je heen, je leven, je verleden, je loopbaan. Depressie en burn-out ?
We zijn er nog niet echt uit. Ik ben blijven stilstaan. En stilstaan is achteruitgaan. Ja, m'n hoofd is achteruitgegaan, pijlsnel bergaf. Niet langer functionerend.
Met alle depressieve gevolgen vandien, net als in 'n lagedrukgebied ... donkere wolken, storm en veel regen en bliksem. Van alles wat, bij wijlen zelfs heuse tornado's, maar in 'n omgekeerde richting. Niet opzuigend, wel neerdrukkend. In de diepte, de diepte van het ongekende, van de angst, van de pijn en immens verdriet. Tegen het fatale, zelfs dodelijke.
En toch ben ik niet blijven stilstaan, ik heb ondanks de voorbije weken, vooruitgang geboekt, dankzij nieuwe medicatie _ de donkerste momenten zijn er af. De zoektocht moet nu stilaan beginnen, zoeken naar antwoorden en mezelf. De zoektocht naar nieuw leven, 'n nieuwe invulling van m'n leven. De zoektocht naar voldoening en rust, naar wat rust en genieten betekenen. 'n Zoektocht naar evenwicht en stabiliteit, ... rust.
Confronterend ook, wanneer je stilaan tot de vaststelling komt dat er de voorbije weken situaties en incidenten zijn geweest die kunnen duiden naar een welbepaald iets.
En die er in het verleden ook al waren. Confrontatie. Dat is misschien wat ik nodig heb, de confrontatie met mezelf aangaan. De confrontatie met die andere ik, de ik die ik misschien niet ken, of niet wil kennen, misschien zelfs wil ontkennen.
De diepgaande gesprekken met en analyses van de meest fantastische vrouw die je je als man kan inbeelden, helpen hier zeker bij. Ze is nuchter, neutraal en objectief in haar bevindingen, en ik luister ook en aanvaard. Het zet me tot denken, nadenken, veel nadenken. Elementen die we verder moeten oppakken met de psychiater.
Confrontatie en de werkelijkheid, ze kan hard zijn, en ontnuchterend tegelijkertijd. Zijn de elementen die zouden kunnen wijzen op wat we denken, juist ? We weten het niet met zekerheid, maar er zijn veel raakvlakken, dat wel. Het zou straf zijn, zeker, moeilijk ook, maar als de oorzaak en diagnose gekend zijn, kunnen we misschien gerichter verder werken aan het herstel. En dat is het einddoel: herstel. Whatever it takes.
Confrontatie. Straks ook met de wissel. De jongens will be back home, de 3 jongsten althans, gegarandeerd brengen ze leven in de brouwerij, op hun eigen manier.
Ik kijk er wel naar uit, al geef ik dat niet altijd zo graag toe. Maar ze geven met ook 'n doel. 'n Doel om voor te zorgen. 'n Kans om iets goed te maken, iets terug te doen. Wat ik bij m'n eigen kinderen nooit gedaan heb, of minstens ruim onvoldoende. Ik liet ze in de steek toen ze nog zo klein waren. Eén van de redenen van de zelfhaat. Mijn 3 jongste gabbers komen, straks, vanavond.
Mijn 3 oudsten, die spreiden vandaag en morgen de vleugels, de dochters op Chiro-kamp vlakbij, met 2-daagse uitstappen naar Scherpenheuvel (Annelyn) en Aarschot (Charlotte). Zoonlief vertrekt morgen op surfkamp naar Spanje.
Confrontatie, het ouder worden van je kinderen, het betekent ook loslaten. En dat is moeilijk, als je dat ruim 12 jaar geleden reeds gedaan had. En net nu probeer jij tegen de stroom in te roeien, de stroom die zij varen.
Maar ondanks alles blijven het mijn schatten, samen met die 3 anderen, de meeuwentemmers.
Nee, nee ... geen leeuwentemmers, meeuwentemmers. En met ZIJ, natuurlijk, want zij is de bron en de kern van alles, de Mater Familias.
Confrontatie. Stilstaan. Achteruitgaan. En voortploeteren, hoe hard ook. Tegen de stroom en wind in, stroom en wind van depressie. En dat doet pijn, nog steeds. Maar die pijn voelt de Kievit ook, wanneer hij zijn vleugels spreidt en tegen de wind invliegt. Vliegen en leven, net als de kievit.