Honderd dagen thuis, honderd dagen depressie. 100 dagen die ik niet meteen zou willen bestempelen als de meest geslaagde of gelukkige ... Hoeveel visites bij Ansoms, weet ik niet precies .. Een hele reeks in elk geval.
Maar er waren ook betere momenten, beter vooral dan dankzij de onophoudelijke en onvoorwaardelijke steun van mijn (t)rots ... Ontegensprekelijk... Zonder haar.. was ik hier wellicht niet meer. Zo donker, diep en zwart zijn de dagen geweest. Maar, ik leer bij, gelukkig, dankzij haar mentale coaching en haar ruggesteun. En dankzij vermijdbare incidenten zoals afgelopen w/e, maar ik ben het leedvermaak, hoongelach en de diepe vernederingen en onbegrip van (een deel van) mijn eigen familie beu en moe voor het leven. En heb ik definitief een bladzijde omgedraaid. Voorlopig is het omgedraaid, de dag dat ik die bladzijde er definitief uit zal scheuren, is niet ver meer. De emmer der vernedering is vol. Sinds 1994 hebben ze me kunnen pijn doen en kwetsen, en DAT is NU voorbij. Want zolang je blijft omkijken, kan je niet vooruit noch herbeginnen.
Een hele stap, dankzij de medicatie en mijn mental coach.
En zo gaan we stilaan toch de goeie weg op, alleen zie ik het nog niet altijd zo. Maar ook dat komt wel weer, de zaken en de wereld met al zíjn dingen op 'n positieve manier benaderen en zien.
En het negatieve, het kwade en bespottelijke niet langer tot me toelaten ...
Vandaag neemt deze zonnige zomer 'n snipperdag, een welgekomen verfrissing voor tuin en planten. Maar ook voor mezelf.
Behalve de dagelijkse huishoudelijke taken, wat tijd genomen om een resem apps op mijn nieuwe Sony Xperia te installeren... En voor 't eerst een mobiele blog te schrijven. Een korte versie vandaag want de toetsen op mijn touchscreen... Is vooralsnog geen evidente manipulatie voor deze blogger... Mijn oudste kids zouden zich 'n breuk lachen met papa's gestuntel !
Maar kijk, ik doe het toch maar !
Tot morgen, maar of het alweer mobiel zal zíjn... Daar heb ik zo mijn twijfels over ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten