Vierennegentig dagen in behandeling en thuis ... totaal arbeidsongeschikt, totally fucked up ... 'n Reeks "aanslagen" op geest en lichaam en 'n constante stress disorder sinds 2006 of dan toch 2001 ?
Ik weet het niet. Volgende woensdag mijn centenaire dan maar, "mijn" honderd dagen.
Mijne zoon zal de zijn ergens vieren begin 2014, zijn honderd dagen, aftellend naar zijn laatste Collegedag bij de Jezuïeten in Aalst. Mijne kleine Nicholas ... hij gaat naar z'n 18. Confronterend.
Hij zal aftellen,ik tel de dagen op, en weken, en maanden intussen: april, mei, juni, juli en nu augustus.
Ik ben blijven stilstaan, ergens is er 'n veer gesprongen en die heeft het ganse raderwerk in mijn hoofd in 'n gigantisch kluwen geslagen. Onfortuinlijk, maar wel confronterend. De confrontatie met jezelf, de wereld om je heen, je leven, je verleden, je loopbaan. Depressie en burn-out ?
We zijn er nog niet echt uit. Ik ben blijven stilstaan. En stilstaan is achteruitgaan. Ja, m'n hoofd is achteruitgegaan, pijlsnel bergaf. Niet langer functionerend.
Met alle depressieve gevolgen vandien, net als in 'n lagedrukgebied ... donkere wolken, storm en veel regen en bliksem. Van alles wat, bij wijlen zelfs heuse tornado's, maar in 'n omgekeerde richting. Niet opzuigend, wel neerdrukkend. In de diepte, de diepte van het ongekende, van de angst, van de pijn en immens verdriet. Tegen het fatale, zelfs dodelijke.
En toch ben ik niet blijven stilstaan, ik heb ondanks de voorbije weken, vooruitgang geboekt, dankzij nieuwe medicatie _ de donkerste momenten zijn er af. De zoektocht moet nu stilaan beginnen, zoeken naar antwoorden en mezelf. De zoektocht naar nieuw leven, 'n nieuwe invulling van m'n leven. De zoektocht naar voldoening en rust, naar wat rust en genieten betekenen. 'n Zoektocht naar evenwicht en stabiliteit, ... rust.
Confronterend ook, wanneer je stilaan tot de vaststelling komt dat er de voorbije weken situaties en incidenten zijn geweest die kunnen duiden naar een welbepaald iets.
En die er in het verleden ook al waren. Confrontatie. Dat is misschien wat ik nodig heb, de confrontatie met mezelf aangaan. De confrontatie met die andere ik, de ik die ik misschien niet ken, of niet wil kennen, misschien zelfs wil ontkennen.
De diepgaande gesprekken met en analyses van de meest fantastische vrouw die je je als man kan inbeelden, helpen hier zeker bij. Ze is nuchter, neutraal en objectief in haar bevindingen, en ik luister ook en aanvaard. Het zet me tot denken, nadenken, veel nadenken. Elementen die we verder moeten oppakken met de psychiater.
Confrontatie en de werkelijkheid, ze kan hard zijn, en ontnuchterend tegelijkertijd. Zijn de elementen die zouden kunnen wijzen op wat we denken, juist ? We weten het niet met zekerheid, maar er zijn veel raakvlakken, dat wel. Het zou straf zijn, zeker, moeilijk ook, maar als de oorzaak en diagnose gekend zijn, kunnen we misschien gerichter verder werken aan het herstel. En dat is het einddoel: herstel. Whatever it takes.
Confrontatie. Straks ook met de wissel. De jongens will be back home, de 3 jongsten althans, gegarandeerd brengen ze leven in de brouwerij, op hun eigen manier.
Ik kijk er wel naar uit, al geef ik dat niet altijd zo graag toe. Maar ze geven met ook 'n doel. 'n Doel om voor te zorgen. 'n Kans om iets goed te maken, iets terug te doen. Wat ik bij m'n eigen kinderen nooit gedaan heb, of minstens ruim onvoldoende. Ik liet ze in de steek toen ze nog zo klein waren. Eén van de redenen van de zelfhaat. Mijn 3 jongste gabbers komen, straks, vanavond.
Mijn 3 oudsten, die spreiden vandaag en morgen de vleugels, de dochters op Chiro-kamp vlakbij, met 2-daagse uitstappen naar Scherpenheuvel (Annelyn) en Aarschot (Charlotte). Zoonlief vertrekt morgen op surfkamp naar Spanje.
Confrontatie, het ouder worden van je kinderen, het betekent ook loslaten. En dat is moeilijk, als je dat ruim 12 jaar geleden reeds gedaan had. En net nu probeer jij tegen de stroom in te roeien, de stroom die zij varen.
Maar ondanks alles blijven het mijn schatten, samen met die 3 anderen, de meeuwentemmers.
Nee, nee ... geen leeuwentemmers, meeuwentemmers. En met ZIJ, natuurlijk, want zij is de bron en de kern van alles, de Mater Familias.
Confrontatie. Stilstaan. Achteruitgaan. En voortploeteren, hoe hard ook. Tegen de stroom en wind in, stroom en wind van depressie. En dat doet pijn, nog steeds. Maar die pijn voelt de Kievit ook, wanneer hij zijn vleugels spreidt en tegen de wind invliegt. Vliegen en leven, net als de kievit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten