Hope

Donderdag, 27-06-2013.

Hope. Hoop op 'n betere dag, op 'n doorstart of 'n herstart, maakt me niet uit. Het wolkendek is dichtgetimmerd met opgeblazen, volle, rondborstige donkere wolken, niet echt zomers, niet echt iets om blij van te worden noch zijn. Het zou moeten zomeren, zomeren, zon, warm, blijdschap, vreugde ... Maar het wolkendek houdt hardnekkig stand over deze groene weilanden en akkers, met z'n grazende koeien, m'n beste en dichtste buren. 3 jonge koeien, die de ganse dag grazen van het lange groene gras, af en toe 'n herkauwpauze inlassend, gevolgd door 'n plas- of schijtpartij en 'n gekke "run" doorheen de wei, met z'n 3-en ... Zijn het 3 zussen ? 3 nichten ? I don't know shit. Maar ik observeer ze wel, dagelijks, al 60 dagen lang, zestig dagen.

Ik ga ervan uit dat ook zij leven op hoop, hoop om niet te snel naar de slachtbank geleid te worden omwille van hun stevige, mooie lichaamsbouw. God knows .... misschien belanden ze hier over enkele weken wel als 'n heerlijke côte à l'os op onze bbq ... Je eigen buur oppeuzelen, dat zou nog wat zijn ... Onzen Axel zou het niet overleven, ocharme. Hij is de beschermer van vliegen en mieren in dit huis, angstvallig aandachtig en op de loer voor mijn moorddadige gedachten gedragspatronen tegen beide insekten, tel daar nog muggen bij, absoluut. Maar onzen Axel, nee, hij kan zelfs 'n vlieg geen kwaad doen, letterlijk én figuurlijk, aandoenlijk. Hij geeft ze ... hoop ! Het zijn mijn stiefkindjes nu, Hendrik, de jongste ... goeie vooruitzichten volgens de juf, z'n lezen 'n beetje verbeteren en aanmoedigen en z'n aandacht en interesse zal aanwakkeren, onze kleine ... die komt er wel.

Onze zorgenjongens, da's onze tweeling Axel en Raymond, ofte Raymond en Axel, ... mijn prinsjes. 2 speciale kinderen, met hun beperkingen ... Maar dat maakt hen net zo speciaal, want dat zijn ze ook. Ze zijn allebei anders, met andere gaven, vaardigheden, interesses en gedragingen .... Makkelijk is anders, maar ze zijn het zo veel meer waard. De zwakkeren van onze maatschappij, voor hen is geen leven weggelegd in de spotlights, kan ook niet. Maar ze geven zoveel terug, zoveel vriendschap, liefde en genegenheid/aanhankelijkheid, elk op hun manier. Special boys, mijn prinsjes. Da's wellicht mijn grootste gave en competentie, zorg. Ik ben 'n zorgvader, echt of stief, maakt niet uit. Ik ben zo opgegroeid, met overtuigende aandacht en zorg voor de zwakken, ... voor mijn Tante Nini toen ik jong was, ons Nini, ... daar heb ik die zorg geleerd van grootmoeder Lucie via mijn mama, "de mama" zei ons Nini altijd. Misschien ligt daar wel mijn ware ik en toekomst, de zorg voor de zwakkeren, samen met 'n veloren geloof. Die zorg heb ik te danken aan mijn ouders, wij zijn zo opgevoed, wellicht onder invloed van Bompa Janssens, en iedereen's zorg voor Tante Nini.

Morgenochtend vertrekken we voor 'n week, 10-12 dagen op vakantie ... ik hoop dat het wat wordt gezien mijn toestand, maar we boekten reeds in januari, en de adviserend geneesheer gaf ons toelating om deze vakantie samen te beleven. Zal je goed doen zei Dr. Ansoms dinsdag nog, je bent er aan toe, wellicht wel, na 7 jaren zonder 1 dag verlof/vakantie ... Teveel geëist van het menselijke lichaam en brein, en kijk waar ik nu zit. 7 jaar niks en nu niks meer, slechts 'n schim van ik was/ben.
Maar die zorg, da's hoop.

Verlof/Vakantie ... in je ziekteverlof, bevreemdend en vreemd. Hopelijk blijf ik gespaard van verdere schuldgevoelens, maar ik kan sowieso niet meer, ik ben op.  En ik ben hier aan toe. En onze jongens ook, hun ALLEREERSTE kindervakantie ... Andere vakanties gingen steevast naar Londen ... Zorg, da's mijn opperste geluk en bevrediging, zorg voor de zwakkeren. Daarom ben ik ook vol hoop voor deze vakantie, ze staat helemaal in het teken van de kinderen, de 3 jongste tenminste want de mijne hebben bedankt voor 'n vakantie met mij, tja ze zijn/worden groot ... vakantiejobs, vrienden etc ... en 2 weken Griekenland op het einde van augustus is uiteraard meer spraakmakend dan 'n korte vakantie in Frankrijk met de zwakkeren... Tja ... Hun keuze.

Maar ZIJ en ik, en onze 3 kleinste jongens, we maken er het beste van, in 2 dagen richting Vendée in Frankrijk, mits tussenstop in Basse-Normandie (vlakbij Mont St-Michel), dan 'n weekje Pierre & Vacances in Talmont-St-Hilaire (Port Bourgenay), en als er energie en goesting overblijft, dan breien we er nog enkele dagen Limousin/Périgord/Auvergne  aan, richting Argentat aan de oevers van de Dordogne ... Op voorwaarde dat het weer meezit, anders wordt het Boulogne-sur-Mer of Echternacherbrück. Hope dus, hoop op 'n échte vakantie, op 'n tussenstap in 'n genezingsproces, hoop voor de kids op 'n echte kindervakantie, zee, zwembad, strand, vissen en avontuur ...

en voor mij, hoop op gezinsgeluk, én de zorg voor mijn prinsjes, voor de zwakkeren ... mijn zorg ... mij hope ... en wellicht, who knows, mijn genezing en toekomst.
Ondanks die donkere wolken is er hoop, hoop omwille van geloof ... én het geluid van de kievit die terug is.
Hope. Kievit. Depressie. Life.
Meanders. Bruggetjes. Hope ... er is hoop op leven. Echt.

Prinsesje

26 juni 2013.

Vandaag is 'n heuglijke dag, of tenminste zou het moeten zijn. Exact 16 jaar geleden werd mijn prinsesje geboren, Papa's prinsesje.Ter verduidelijking, 2 jaar later gevolgd door m'n hartendiefje, m'n jongste, ruim een jaar voordien was mijne kleine man al ter wereld gekomen, m'n oudste.

Zestien lentes vandaag, mijn prinsesje van weleer. Van weleer, want intussen is ze 'n hele madame geworden, ranzig, rank, groot, mooi ... Een dochter om van te houden en fier op te zijn, zoals elke papa dat wil. Tja, ook ik. Maar die meanders, en de bruggetjes die er niet zijn.

Eigenlijk mocht ik haar naam kiezen, dat was ook zo 'n beetje de afspraak, want 't was 'n meisje. En papa droomde van z'n prinsesje... Astrid was net iets te koninklijk en te plechtig voor m'n ex-vrouw, begrijpelijk. Maar ik kwam toch nog aardig weg met de 2e naamskeuze, die dan toch de goedkeuring genoot van de mama. Gelukkig. En ook dat bleef toch enigszins, koninklijk en 'n prinses waardig.
Ons eerste vorst had een vrouw en dochter met dezelfde naam.

Bon, 16 jaar vandaag. 'n Heuglijke dag vandaag die me doet terugdenken aan de voorbije 10 jaar, tien jaar die voor m'n kinderen niet de makkelijkste geweest zijn met 'n papa als ik. 2 stukgelopen relaties na de scheiding in 2001 en veel te veel verhuizingen en andere toestanden waar ik verder niet over kwijt wil. Trauma's eigenlijk, toestanden.
Die (groten) deels geleid hebben tot waar ik vandaag zit, mijn eigen schuld en fouten en verantwoordelijkheden. Uiteraard. En die 'n afstand gecreëerd heeft tussen papa en prinses, tussen en de kinderen. Meanders.
En bruggetjes die er niet zijn, en pijn, veel pijn. Te veel, te vaak.

Het verleden loslaten is het advies van de psychiater, maar moeilijk is anders. Zeker op dagen als vandaag. Zeker ook als de afstand (ook in kms) zo groot is en het contact heel beperkt. Maar dat zijn keuzes en aanvaardingen. Ik heb het geluk de ware aan m'n zijde te hebben, eindelijk, na 10 jaar van ongeluk en verdriet, en miserie, veel miserie.  ZIJ, dat is m'n geluk en toekomst.
Mijn prinsesje heeft haar toekomst voor zich, en moet die met beide handen grijpen. En papa, die zal er altijd zijn. En mijn prinsesje ook.

En hopelijk komt de dag, dat er weer 'n zonnestraal zal schijnen over de meanders en de bruggetjes, over de hoofden van papa's zijne man, z'n prinsesje en z'n hartendiefje... en het onze.

Meanders en bruggetjes. Vreugde en verdriet. Verjaardag en prinsesje. Dagen als deze, nee, dan toch maar liever niet, maar de herinnering aan zestien jaar geleden, die vergeet ik niet.

Kronkels

Dinsdag, 25/06/2013

Kronkels

De pen heeft de ganse nacht door m’n hersenen gewoeld, eerst heel feitelijk dan weer lyrisch. Ik zou opstaan en beginnen schrijven, maar te moe, moe van gisteren. ’n Moeilijke dag, alweer. 57 gisteren. Vandaag dag 58. Achtenvijftig. Achtenvijftig meanders. Meanders van de hersenrivier.

Zou het menselijk brein 58 van dergelijke meanders hebben ? Nooit geweten, nooit opgezocht. Maar het stemt tot nadenken, denken … Wat nu precies is wat dat klotenbrein van me niet wil of kan doen, dysfunctioneel als het is, nog steeds. Alsof er ’n psychinfarct geweest is, zo noem ik het ’n psychisch  infarct, door het lint, afgeknapt als ’n tengere en broze rietstengel, krak. Loose ends.

Meanders van mijn hersenrivier, het doet me denken aan de kronkels van onze mooiste Ardense rivieren … Ourthe, Amblève, Semois … rustig kabbelend, langzaam maar gestaag verderstromend, met af en toe ’n versnelling. Zo werkt ons menselijk brein ook wel denk ik dan, rustig kabbelend met af en toe ’n stroomversnelling, adrenaline, stress, opwinding … het doet het bloed sneller stromen, de meanders volgen elkaar in sneller tempo op, om, eens de fenomenen verdwenen zijn, weer in rustiger wateren te belanden. Bij mij lijkt het eerder op ’n woeste rivier, kolkende watermassa’s … Zoals in de film Riverwild, dacht ik toch, met Meryl Streep. Straffe madam, ’n icoon, die Meryl Streep. Net als Martine Tanghe, straffe madammen, elk op hun manier.

Riverwild, ’n snelweg van kolkend water, met verraderlijke rotsen en obstakels, enorme stroomversnellingen, klotsend door elkaar, en draaiende waterkolken, die je in ’n wurggreep houden en naar omlaag zuigen, het omgekeerde tornado-effect, downward twister.

Zo gisteren ook, ’n draaikolk in één van de vele meanders. Het zuigt me overbiddellijk de diepte in, in ’n gitzwarte diepte, ademloos, spartelend. Ijzig koud. Reden ? Om het met meteorologische bewoordingen te stellen: 2 kernen van hoge druk, 2 hogedrukgebieden die snel naderden, aangewakkerd door ’n straalstroom van dubbele schuldgevoelens, ‘n levensgevaarlijke cocktail. Externe hogedrukgebieden, vastgelegd in tijd, of toch bijna. Hogedruk die er momenteel niet bij kan. En dan plots ’n draaikolk.

Meanders, kronkels. Hersenkronkels. Straf. Depressie … of toch zoiets.

Dag 58, achtenvijftig, vandaag. Opklaringen vandaag, sterker en beter als gisteren. En morgen, morgen wordt mijn klein prinsesje 16, papa’s prinsesje, ’n mooie jongedame intussen.  Maar ver weg intussen, gescheiden door de meanders in m’n hoofd. Ik hoop de kracht te vinden om in de toekomst bruggen te bouwen, samen met ZIJ, want ZIJ is m’n bruggenbouwer en steunpilaar. Bruggetjes over die meanders, net zoals de bruggetjes over de Semois. Dat maakt mooie plaatsen toegankelijker, of op z’n minst toegankelijk.

Meanders en bruggetjes. Kronkels.

ZIJ

Maandag 24 juni 2013.


Maandag. Monday. Lundi.
'n ontspannend weekendje achter de rug, geen stress, no emotions.
Zaterdag. Met haar enkele boodschappen gedaan. Vermoeiend, erg vermoeiend, al  was het in de streek. Ik heb me VERPLICHT met de auto te rijden, het was TE veel. Autobahn.
Zaterdagavond gesmeekt om m'n ouders (80 en 79) es te vragen voor de lunch op zondag. Voor de eerste keer bij ons thuis. En vlak voor ons vertrek op verlof.
Ik heb de afgelopen dagen zeer moeilijke dagen afgewisseld met betere dagen, typisch aan 'n depressie ??? De gesprekken met dokter Ansoms leveren weliswaar voorlopig niet de gewenste resultaten, maar, ik vertrouw en geloof hem wel.
Zondag heb ik me upgepumped, of whatever ? Pomme Moscovite (de kaviaar was kaviaar van aubergine en gedroogde Zwarte Woudham ...) gevolgd door 'n slaatje van huisgekweekte Ruccola, gebakken asperge in olijfolie, streepjes kalkoen geparfumeerd in de kruiden van de Provence; geblust met 'n olietje van olijf en balsamico, afgewerkt met 'n vleugje koriander, en begeleid door 'n rissotto van truffel, champignons en witte wijn. Het gerecht was licht, hemels ... Eigenlijk .... En mijn mama en papa, quasi 80 en 79, hebben er van genoten met 'n mooie Italiaanse Chardonnay. Simplicity, maar o zo lekker.
Maar bovenal, ZIJ was alom tegenwoordig, ZIJ ....
Vandaag is 'n slechte dag, 'n vreselijke dag, tout court, SLECHT.
Het gaat om HAAR, mij rots, mijn trots, mijn eeuwige liefde ... MIJN vrouw die me beschermt, afschermt van de wereld die IK niet langer aankan. Mijn beschermengel, mij troost, mijn luisterend oor, hoe laat ook in de nacht.
ZIJ is er ALTIJD, en ze waakt over mij, ondanks ALLE ontgoochelingen en pijn, ZIJ blijft me verdedigen, ZIJ heeft me lief, in GOEDE en KWADE dagen, in VREUGE maar vooral VERDRIET, in ZIEKTE en GEZONDHEID, vooral dat eerste, in ARMOEDE en RIJKDOM, en opnieuw, vooral dat eerste, ALLE dagen van m'n leven ... ZIJ is ZOOOO BIJZONDER, jij bent mijn kracht en enige reden tot leven, overleven. Jij VECHT, elke dag, hoe zwaar ook, jij blijft gaan, ondanks je eigen kruis en je eigen zorgen en bekommernis. JIJ bent zooo sterk, en ik ben zwak.

Maar wat leeft tussen jou en mij is uniek, zelden en nooit gezien, nooit heeft 'n vrouw haar man zo innig beschermd en liefgehad, ondanks alles. JIJ BENT  DE ZON en DE MAAN VOOR MIJ.
Mijn Noëlla. Aan JOU dank ik m'n leven, en aan JOU, en ALLEEN aan JOU, geef ik je Toon's lied, ONS LIED, .... VEEA ...

http://www.youtube.com/watch?v=Pjf3BrSVrRk

Toon Hermans - Lente me

Ik zing je, ik refrein je

Ik sherry  en ik wijn je

Ik cello en ik vleugel je

Ik Rembrandt en ik Breughel je

Ik koffie en ik thee je

Ik strand je en ik zee je

Ik spel je en ik blader je

Ik moeder en ik vader je.

 

Maar zou ik jou iets mogen vragen

't Gaat veel verder dan een zoen

Zou ik jou iets mogen vragen

Zou je voor mij  iets willen doen.

 

Lente me, zomer me

September me en winter me

Want ik heb jou onophoudelijk lief.

Morgen me, middag me

Avond me en nacht me.

Met andere woorden

Blijf bij me, alsjeblieft.

 

Ik zie in jouw ogen weer de bloesem van de appelboom

En je zomers kan ik voelen op mijn wang.

En ik zie de bladeren weer vallen op onze stille droom

En de lichtjes van Kerstmis zie ik bewegen op het behang.

 

En ik vraag jou,

Lente me, zomer me

September me en winter me

Want ik heb jou onophoudelijk lief.

En morgen me,  en middag me

Avond me en nacht me

Met andere woorden

Blijf bij me, alsjeblieft,  alsjeblieft.

 

 

Ik zing je, ik refrein je.

Ik sherry en ik wijn je.

Ik cello en ik vleugel je.

Ik Rembrandt en ik Breughel je.

Ik koffie en ik thee je.

Ik strand je en ik zee je.

Ik spel je en ik blader je.

Ik moeder en ik vader je

Ik zon je en ik maan je

Ik lach je en ik traan je

Ik verzwijg en ik vertel je.

Ik Toon Hermans en ik Brel je

 

En Lente me, Lente me …Zomer me

En September me … en Winter me

Bad

Noch zaterdag noch zondag was ik bereid/beschikbaar/in staat om 'n blog-bijdrage te leveren. Dit w/e was ronduit BAD ... Happens to be one of my favourite U2-songs ... M'n absolute favoriete rockgroep, U2. Bad, tout court.
Vrijdag heeft zich iets gemanifesteerd, achteraf bekeken, in perspectief, eerder banaal _ banaal voor de buitenwereld _ voor mij eerder, vernederend, schokkend, iets wat ik vol ongeloof moest aanhoren.
Maar veel meer ik wel er niet over kwijt, eerlijk. Behalve dat je eigen familie niet steeds je beste vrienden, laat staan bondgenoten zijn. Zeker niet als depressie en trouble oorsprong kunnen geven van en tot leedvermaak.

Hetgeen daarop volgde, was 'n complete terugval tot 29/4 en nog dieper ... Met alle dramatische gevolgen vandien. Iets waarover ik me nu, 3 dagen later diep schaam, maar op het moment zelf, ben je overgeleverd aan je donkerste en slechtste demonen, diegenen die je hier weg willen. Of is die demoon, ikzelf ? Ik ? Als verankering van al mijn kwaad en slecht, al mijn fouten en schulden van de afgelopen 10-12 jaren ? Feit is dat ik iemand in die onrealistische wereld heb meegesleurd, geconfronteerd - niet zijn wereld, maar de mijne. En dat was grondig fout, it was BAD.

En dat besef was er het afgelopen weekend nog niet, ik zat te diep 'n gans w/e lang. Zelfs niet eens buiten geweest. Depressie. Remember ?
Maar de realiteitszin sijpelt nu weer langzaam dat zieke brein binnen, samen met het besef dat het grondig fout was. Bad. Je doet 'n kind van bijna 12, met al zijn eigen bekommernissen en beperkingen, zulke dingen niet aan, da's unreal. en ik WAS unreal. Oerdom, dom, stom, kloot, ... stomme kloot.

Maar ZIJ, zij heeft me _in al haar woede, boosheid en angst_ wakker geschud, wel, iets meer dan geschud, doch terecht. ZIJ.
Het is intussen maandagmiddag, de donkere wolken zijn weggeëbt, de stormwind is gaan liggen, de wapens zijn neergelegd, het leven gaat verder. Focussen op het kleine, focussen op de goede dingen, hoe klein en weinig ook, da's nu mijn doel. Ik moet niet, alhoewel ... ik wil vooral, maar het is verdomd zo moeilijk met 'n hersenweefsel dat meer lijkt op enkele tientallen electrische draden die hopeloos verward in 'n knoop zitten. Maar ik leef ! En zolang er leven is, is er hoop !

De jongste is vanochtend op zeeklassen vertrokken, 't zal stil zijn thuis ... Maar er zijn nog de 2 prinsen, the 2 special ones, en daar heb ik wat goed te maken - omwille van BAD. En dit is het keerpunt: niet meer, BAD, ik ga me 'n andere U2-song zoeken om verder te gaan ... Want ondanks alles, alle miserie, kommer, kwel en donkere gedachten ... is vooruitgaan the only way out.
En ZIJ, zij is m'n toorts, m'n vuurtoren, m'n luisterend oor, zij trekt, sleurt, stimuleert, motiveert, begeleidt, en steunt, hoe zwaar ook, zonder versagen ... elke dag opnieuw.

En morgen morgen vertel ik over ZIJ ...

Autobahn

14 juni 2013.

Quatorze juin vandaag. Juin, uitgesproken "zjweih" ... Over exact 1 maand vieren onze zuiderburen hun Nationale Feestdag, Quatorze Juillet, Katorze Zjwijè. 14 juli. La Marseillaise, ... Allons enfants de la patrie, le jour de gloire est arrivé ... Het lijflied van Yves Leterme, ex-premier en intussen 'n lucratief postje uitoefenend bij de OESO ... Uitgerekend ... in Parijs. 14 juli. Le jour de gloire. Tja, dat ik 'n zekere voorliefde heb voor Molière's taal en de prachtige vijfhoek, hoeft geen betoog. La douce France... land van wijn, kaas, Pastis, le Tour de France, Provence, lavendelvelden, Bretagne, ... en zo oneindig veel meer. Mooi land, mooie taal, mooie cultuur, mooie gastronomie ... Mobistar, France Télécom en surtout Yves Cochet zullen me zeker beïnvloed hebben.

Maar back to reality, quatorze juin vandaag, veertien juni ... Vandaag precies evenveel dagen thuis als ik oud ben, 47. Dag 47. What the heck. Zevenenveertig dagen reeds ... Depressie. 'n Virtueel verdict ... virtual disease, depressie. Geen virus noch bacterie, geen infectie noch breuk ... Depressie. Het gevoel alleen al. Je bent niks, niemand, je bent ijl, luchtledig, zwaar, gevoelloos, moedeloos, somber, verloren, eenzaam ook, ... Maar vooral, die hersenmolen net onder je haardos ... lijkt eerder op 'n versleten mixer die kabbelende mayonnaise probeert te herstellen, de mallemolen. Trouwens, was dat Lenny Kuhr niet die er ooit mee naar het Eurovisiesongfestival trok ? Nee, het bleek Heddy Lester in 1977 - het voordeel van het Internet, Google en YouTube. Dus terug naar die hersenmolen, Jimmy Neutron, krabellende krabbels door elkaar, zo voelt mijn hoofd, helemaal door elkaar gemixt, constant, overdag soms 's nachts ook, als ik weer eens niet tot slapen kom, of droom. Vermoeiend, erg vermoeiend, maar vooral, het vreet energie. Is dat nu depressie ? Of slechts 'n symptoom ? Weten kan ik het niet, ik ben slechts 'n leek, 'n onbekwame in dit vakgebied. Maar tollen doen die grijze cellen wel, als 'n mallemolen, ... en mijn paard blijft nooit lang leeg ... zovele dingen spoken door m'n hoofd, dus spring maar op die mallemolen mee.

Het doet me denken aan iets anders trouwens, autorijden, fahren in het Duits. Autobahn. Kraftwerk. Volgende tip om te Googlen/YouTuben: Autobahn/Kraftwerk ... Autorijden. Hitler liet halverwege, zeg eind jaren dertig de eerste snelwegen aanleggen, Autobahnen, in Duitsland, als comfort voor de Duitse burgers, zogezegd, doch vooral voor de snelle verplaatsingen van zijn Wehrmacht. De gek. Maar opnieuw, back to today, de dag van vandaag ... Autorijden is momenteel 'n ware marteling. Uitgerekend ik, ik die zo graag met de auto reed/rijdt ... Kilometers konden me niet deren, afstand nog veel minder ... Uren rondtoeren, naar en in de Ardennen, liefst van al. De gele en witte baantjes op de wegenkaart verkennend, op weg naar een bestemming ... Geleerd van mijn grootvader, bompa Roger Janssens en van mijn eigen vader, m'n papa ... Pieter Janssens, daar zie je de mooiste dingen, de kleinste details.

En sinds 29 april is elke kilometer 'n calvarietocht. Depressie. Alsof elke 10 meter me opvreet, me verzwelgt, me doet tollen, kilometer-tunnelsucking noem ik het persoonlijk, alles voor en naast je wordt verzwolgen, opgezogen ... Je lijkt absoluut out-of-control, 'n bijzonder vreemde en vooral beangstigende activiteit. Depressie, ik beperk het Autobahn-gedoe dan ook tot 'n absoluut minimum. Tot beterschap komt. Autobahn. Kraftwerk.

Eén van m'n 2 oudste broers heeft ooit deze muziek mee naar huis gebracht ... Was vernieuwend en 'n vreemde ervaring, al leek het enigszins aan te leunen bij Vangelis' Spiral LP (http://www.youtube.com/watch?v=7vPKdHN03CI), doch ik heb die Kraftwerk-muziek altijd zeer bevreemdend gevonden, precies als het autorijden nu, bevreemdend. Depressie. Kraftwerk. Autobahn. Tot de volgende.

En m'n kievit ? Volgens mij geen watervogel. Ik heb hem gisteren de ganse namiddag niet gehoord tijdens de vele regenvlagen. I missed you my friend.

De kievit

De kievit.

13 juni 2013. Vlaams-Brabant, ergens in het Hageland, land van glooiende heuvels en groene heggen, de frontier naar de Kempen en Limburg, land van wijndruiven ook en sinds kort, land waar zich de Slimste gemeente bevindt, Aarschot, mijn heimat. Niet dat ik het programma gevolgd heb, nee, mijn stad is niet meer de liefde wat het ooit geweest is. Teveel veranderd, of te fel vervreemd. Vervreemd.

’n Sombere dag, grijze wolken, wind en regendruppels zorgen voor ’n ééntonige schakering van het luchtruim, af en toe opgevrolijkt door het geluid van de kievit die oolijk over de groene weilanden achter onze woonst scheert. Recent ontdekt eigenlijk, die kievit, vorige zomer het geluid vaak waargenomen doch het nooit kunnen thuisbrengen. Te druk, niet belangrijk … mooi, dat wel, maar geen oog voor het kleine, de eenvoud.

Tot kort geleden, opgezocht dankzij de nieuwe media, Google, YouTube … en zowaar gevonden, het geluid van de kievit. Zoek maar es op, en droom dan van die mooie zomeravond waarbij je heerlijk voor je uitstaart, genietend van de ondergaande zon in het Westen …. Met precies dat geluid op de achtergrond. De kievit. Soms beschouw ik hem zowaar als ons huisdier, zo trouw op post is hij.

Dag 46 vandaag, zesenveertig. Morgen 47, even oud als ikzelf ben. Zesenveertigste dag thuis, thuis. Op, moegestreden, opgebrand, uitgeblust, levensmoe, burn-out, nee … depressie. Ik heb het nooit kunnen begrijpen, die mensen met depressies. Nooit. Dat was zwakheid, falen, dat was, tja, weet ik veel, depressie … Tot die ene dag. Maandag 29 april, Gent, Martelaarslaan, kantoor.

Reeds weken had ik last van vermoeidheid, fileleed, concentratiestoornissen, nachtmerries, angst- en paniekaanvallen… Maar je negeert alles, is tijdelijk, gaat wel over, ik moet door, ik moet. Geen zwakheid, niet falen, niet opgeven, doorgaan, vechten … Tot dat ene moment, het moment dat je eigen harddisk crashed, crashed. Crashen. Geen virus, geen Trojan Horse, geen phishing, niks van dat alles, nee crashen, total shutdown. Beven, wenen, vertwijfeling, paniek,  … en verlangen, ’n zuigend verlangen naar ’n uitweg. Ontsnappingsdrang, nee … ik was helemaal klaar met dit aards bestaan, ik was op, alles is op. Brain damaged, severely damaged, je eigen operating system was shut down. Crash, zoals ’n auto, zoals je laptop … maar nu je eigen brein, je eigen functioneringssysteem. Depressie. Ik begreep het niet. Ik begrijp het nog niet. Depressie, ik.

Ik heb me enkele dagen geleden voorgenomen (als onderdeeltje van mijn projectjes, bezigheidstherapie, genezingsproces … of wat dan ook), mijn verhaal neer te pennen, als het lukt. Mijn verhaal, mijn odysee … of het me wat oplevert, geen flauw benul, maar het wordt misschien voor ’n tijdje mijn wereld, ik en mijn wereld, ik in mijn wereld. Depressie. Samen met de kievit.