De zonovergoten ijsschots

Woensdag 30 oktober.
Gisteravond veilig en wel teruggekeerd naar Moeder Aarde ... na 'n duizelingwekkend en adembenemend avondje bioscoop in Antwerpen. De avant-première in 3D van "Gravity" ... een filmprent van het type sciencefiction thriller, niet noodzakelijk mijn ding, des te meer van mijn sprookje-in-'t-echt ...
Maar wel ongelooflijk onder de indruk en genoten van deze ijzingwekkende verfilming. Zonder meer gezien de fenomenale ruimtebeelden. Bovendien was het 'n kadootje van de filmproducent, Warner Bros. Pictures Belgium ... Waar deelnemen aan 'n wedstrijd op Facebook al niet goed voor is. Het mag óók eens meezitten, toch ?
De voorbije week leek het wel of ik tot de adelstand verheven zou worden...
Mijn lijf zit vol blauw bloed ! Allez, het ziet toch (bont en) blauw ... maar bon, alle begin is moeilijk. Vooral als je op je 47 'n ware doodsmak met de fiets maakt, zelfs als kind nooit zo gevallen ..., en vervolgens enkele dagen nadien in de gietende regen struikelt, languit op je smoel gaat en vervolgens de verwondingen van val 1 extra "in de verf" zet door val 2.
Mijn "gravity" heeft duidelijk het onderspit moeten delven tegen de aantrekkingskracht van de aarde ... Tot tweemaal toe dus.
We zijn intussen dus opgeschoven tot 30 oktober 2013 ... 6 maanden thuis intussen ... Dag 185 ...
De herfst heeft zich de afgelopen dagen in al haar pracht en praal getoond, met alle tricks en gimmicks ... Morgen is het tijd voor trick or treat, Halloween.
Ook in mijn hoofd, herfst en Halloween, de afgelopen dagen ... Dagen van storm, turmoil en angst ... Onnodig te zeggen ...die klotedepressie en alle bijwerkingen hebben mijn land nog niet verlaten, duidelijk. Maar ... net zoals de herfst waren er ook zonnestralen, met een voetnoot weliswaar. Het idee van deze blog was van de dingen van me af te schrijven, en deze heeft meer dan welke post ook zéér zeker die bedoeling.
Vorige week maandag, dat was dan de 21e kreeg ik, enigzins onverwacht ..., telefoon van mijn prinsesje, mijn Totje ... ze is intussen al 'n hele Tot, mijn Charlotte... Ze belde om af te spreken om es af te komen met het Allerheiligeverlof. Wel zo vlinderig licht dat buikgevoel is bij verliefdheid ... zo hemels verwarmd en opgewekt was mijn hart dóór de stralen van dat telefoontje ... de zonnestraaltjes welteverstaan ! Ik was hoopvol, opgelucht, gelukkig, reikhalzend, ... een blijdschap had mijn hart gevuld, vervuld. Een roes van superlatieve heuglijkheid omwille van die stappen ... En toch kreeg het 'n deuk ... Waarom weet ik niet ... door het vele gemis, de pijn, verdriet en schuld uit en voor het verleden ... ? Ik denk het wel, zonder enige twijfel. Dus er is hier nog veel werk aan de winkel, voor Lieve, dr.Ansoms ... en mezelf.
Enfin intussen zijn mijn 3 tieners dus geweest ... respectievelijk 1 en 2 nachten, Nicholas hield het andermaal kort, doch er was al één overnachting bij ... Maar hij is dan ook zo druk met al zijn sociale en sportieve aciviteiten ... The girls hielden het intussen reeds 2 nachten vol, en dus daddy héél happy en toch ... Beperkt in mijn mobiliteit, gegeseld door de striemende najaarsstorm was van buiten komen op maandag geen sprake ... Maar ik leerde nieuwe apps, ik keek met 'n half oog naar The Kardashians (of zoiets ...), ik hoorde "Thuis" op de achtergrond, zag weer vele "Selfies", hoorde voor het eerst speken over Selfchat of Snapchat, weet ik veel, kreeg zowaar 'n demo ... en ik ontdekte zowaar "De Slimste Mens" op de smartphone en werd uitgedaagd door mijn 2 dochters ... Een verjongingsbezoek, zeg maar ! Ja, mijn kids letten er wel op dat hun vader niet die vervelende, zeurige ouwe zak wordt ...
En toch ... de zonovergoten ijsschots ... Door de kloof die is ontstaan, zowel door de "situaties, relaties, voorvallen, discussies, ruzies ..." ... lijken die bezoeken steeds weer enige onherbergzame onwennigheid te vertonen. Logisch als je beseft dat het contact slechts sporadisch is, al je beseft dat je je kinderen eigenlijk de afgelopen 6 jaar nauwelijks of niet gezien hebt, als je beseft ... wat je je eigen kinderen eigenlijk al die jaren hebt laten doorstaan, meemaken ... (ruzies, relatiebreuken, nieuwe partners, verhuizen ...) ... hebt aangedaan, als je beseft dat je eigenlijk ... je eigen kinderen niet hebt zien opgroeien.
Dan zit je met 'n kloof ... die dringend moet gedicht worden ... Maar dat is niet zo'n evidentie. Intusen kruip je bijzonder moeizaam recht, zwaar gehavend door het verleden, in 'n nieuwe relatie, 'n nieuw gezin. Mijn grote dankbaarheid, mijn enige hoop, mijn allerlaatste kans en strohalm en mijn grote, onmetenlijke liefde ... wat en wie ik nooit ofte nimmer meer kan/zal loslaten want anders wacht de duisternis van het heelal, net als in "Gravity" ...
En daar schuilt de 2e kloof die dient gedicht. De kloof met 'n generatie, 'n "nieuw" gezin, daarom niet "samengesteld" , gezien mijn kinderen slechts zeer sporadisch de trip Aalst-Leuven maken.
Maar ook 'n kloof omwille van de "situatie", tout court ... en dat was hard om slikken. Tja, thuis bij ons, bij papa ... kan het leven druk zijn met de jongens, er is niet alleen het leeftijdsverschil, interesseverschil, er is ook het "anders-zijn" wat blijkbaar voor puberende tieners geen evidentie is om mee om te gaan. En ergens begrijp ik het wel, en anderzijds ook weer niet. Ik begrijp intussen heel veel, de afstand, hun sociale leven ginder ... bij hen thuis, geen eigen plek, niks om handen hier in de buurt ... En dat maakt dat we moeten schipperen, en zullen moeten blijven zoeken naar die gulden, duurzame middenweg ... Geen evidentie ... En het doet pijn ook, pijn om dit te moeten delen met de vrouw die je ruggenwervel is, de vrouw die al zo veel heeft verdragen en gedragen voor je, die in vele stormen de volle laag heeft genomen, omver is gewaaid, recht gekrabbeld en je steeds weer heeft recht geholpen ... Pijn ook omdat je ze alle zes graag ziet intussen. Maar overleg, rationeel en praktisch denken zal ons soelaas en wijsheid brengen ... wijsheid om de dingen te aanvaarden die je niet kan veranderen, remember.
Het maakt dat ik me op momenten als nu en de afgelopen dagen ... als 'n kleine ijsbeer voel ... eenzaam en alleen op die losgeslagen ijsschots ... overgoten door die zonnestralen. De ijsschots, afgebroken van de standvastigheid van je gezin, je thuis, je warmte en geluk ... in de wanhoop terug te peddelen naar de één ... en toch de ander opnieuw aan je proberen te binden. Tussen 2 vuren, ofte hamer en aambeeld ?
Vind ik te hard, het ijsbeertje op die zonovergoten ijsschots is meer wat voor mij ... Als de helderheid van geest het toelaat, behoudt hij immers het overzicht en controle om heen en weer te springen naar het één en de kracht zich duurzaam te kunnen binden aan het ander, tot de samensmelting, als 'n gevolg van de wisseling van de seizoenen, van de ijsschotsen volgt.
Volstaat de winter ? Ik weet het niet ... Moeten er enkele cycli van seizoenen voorbijgaan tot de hergroepering ... mogelijk wel. Maar intussen zal die kleine ijsbeer er toch in slagen zijn ijsschots terug vast te maken aan die vaste, stabiele ijsmassa, zijn thuis, zijn nieuwe thuis. Want daar is de geborgenheid en rust, daar is de vriendschap en warmte, de genegenheid en liefde ... En daar voelt de kleine ijsbeer zich thuis. Maar elke dag opnieuw zal hij turen over de ijsvlakten, reikhalzend uitkijkend naar de horizon, de ene dag al blijer dan de ander ... maar die andere ... zonovergoten ijsschots zal hij nooit ofte nimmer uit zijn vizier verliezen.
En straks, patisseriebaknamiddag met de jongsten en de Grote ijsbeer ;-)

My little pumpkin

Maandag, 21 oktober

The day after ... Dat de herfst intussen in alle glorie en pracht haar jaarlijkse intrede verderzet hebben we gisteren met onze eigen ogen kunnen aanschouwen. 'n Stevige wandeling doorheen de glooiende Hagelandse heuvels en velden bracht mij met momenten in verrukkelijke vervoering van de prachtige kleurenpaletten die 'n welig tierende herfst overal achterlaat in onze vrije natuur.
Het doet wat met 'n mens ... 'n vleugje melancholie, 'n streepje weemoed, 'n nootje opgewektheid en 'n symfonie van genot .
Terugkeren naar de basis, naar de eenvoud ... terugkeren naar de nederigheid ... dat doe je inderdaad best met de natuur in te trekken, op zoek en op verkenning naar de puurheid van het aardse, op zoek naar de nederigheid van ons bestaan.
Moet ik vaker doen, het heeft 'n helend effect ... en enige destructieve bijwerkingen weliswaar ... Surtout the day after ! Maar die pijnen zijn van korte duur en het versterkt je gestel en spieren, denk ik dan maar met 'n vleugje optimisme en zelfspot. Of nederig zelfmedelij ...
Maar we houden de positieve insteek ofschoon de dag met 'n valse noot gestart is, "I don't like Mondays" zongen Bob Geldof en zijn explosief gegroeide stadsratten in 1979 ... Het is de enige gedachtengang die ik me kan inbeelden bij mijn explosief gegroeide verzameling medicijnen vanochtend ... en dus vandaar de valse noot, de 2e alweer op 3 dagen tijd ... Straks wagen we 'n nieuwe poging.
De positieve noot dus, daar was ik gebleven ... Noot, in veelvoud ontmoet gisteren, samen met eikels, kastanjes -wilde én getemde- ... en nog veel meer andere gesneuvelden van de jaarlijkse slachtpartij dat wij herfst plegen te noemen. Maar het heeft wel iets ... de palliatieve nazomerzorg dat dit jaargetijde aan zijn slachtoffers besteedt oogt betoverend, ontroerend ook. Neem nu zo'n mooi blad ... vraag me wel geen namen, ik ben wel de zoon van mijn vader, doch beschik in de verste verten niet over zijn indrukwekkende kennis van fauna en flora, zowel in 't Latijn als in ons schoon Vlaams. Maar ja, 't was de mens zijn vak, zijn passie ... en nog, al wordt het minder nu hij bijna de kaap van de 80 bereikt.
Dus ... neem nu zo'n mooi blad, dat start in de prille lente als 'n onooglijk klein ietsiepietsie fris en monter groen blaadje ... om in de herfst van zijn bestaan alle kleuren van de regenboog te zien ... dor groen, geel, bruin en ja zelfs rood ... om dan langzaam de laatste sappen uit zijn bestaan te voelen opdrogen en te verdorren tegen wil en dank wellicht, en meegevoerd door de wind, zwevend de dood tegemoet treedt. De euthanaserende herfst of hoe nederig je als mens kan staan tegenover de pracht en praal van Moeder Natuur.
Met m'n camera in aanslag gingen we door heuvel en dal ... het glooiende Hageland ontvouwend, met oog voor elk detail, elke kleur, elk briesje wind en de toevallige regendruppel die ons attent hield om af en toe de ogen ook ten hemel te slaan.
We kruisten achterblijvers van een Halloweentocht, minder angstig overdag dan in het donker ... een opgeschrikte jonge ree die ons wellicht voor jagers of drijvers hield en het in 'n Bolt's recordtempo op 'n lopen zette. Veel te snel om dit prachtige beeld op de gevoelige plaat vast te leggen ...en dan loop je gewapend met zo'n digitaal toestel waarmee je zowat alles kan vastleggen. Behalve 'n opgeschrikte ree. We waren nochtans niet gewapend, enfin toch niet met dat soort attributen. Wat verderop waren ze dat wel ... 'n ganse troep ... Jagers. De Nestor onder hen stond op de uitkijk, zijn rifle geopend, rustend op zijn rechterschouder. 85 was hij, maar nog even gepassioneerd door het wild en de jacht. We wensten hem nog vele gezonde jaren en 'n goeie jacht ... en kozen vervolgens toch maar ... het hazepad.
Camera in aanslag, wij zouden niet schieten op hazen, fazanten of 'n opgeschrikte ree ... Wel op mooie tafereeltjes uit de nederigheid ... de tedere en nederige natuur ... paddestoelen, bloemen, golfers (tja, ...), schapen, paarden en 'n lieflijke Kapel op de Reuselberg. 'n Aardig plekje voor 'n aardig en lieflijk dagje ... Maar dat is voor later.
En natuurlijk ... pompoenen ... die zijn dezer dagen noch uit het straatbeeld noch de kookpot weg te houden. Voor één lieflijke euro hebben we er eentje gekocht van 'n vriendelijke Hagelander die we ook kruisten op ons pad, enfin zijn woonst en aanbod. Konden we niet afslaan, 1 euro ! Thuisgekomen pronkte de Lidl-folder met 'n promo ... pompoenen vanaf 0.79 € ... per kilo ! De onze bleek bij thuiskomst "slechts" 8.3 kg te wegen. En dus geen + 20 kg zoals ik verkeerdelijk op Facebook meldde onderweg ... Maar hij voelde in de rugzak zo zwaar wel aan ... Misschien zat de vermoeidheid er toen al voor wat tussen ... Tja, nog 'n kilometer of 4-5 stappen met 'n pompoen van 8300 gram in je rugzak ... ook al had hij dan maar 1 euro van het budget gesoupeerd. Het budgetaire verschil met de Lidl-promotie (onze pompoen zou ons 6.55 € hebben gekost ...) spendeerden we met gaarnte aan 'n welgekomen en verkwikkende Tönissteiner Naranja en 'n donkere Broeder Jacob bij Rosa in Onder Den Toren, de naam zegt het zelf, dorpser en volkser kan 'n horecazaak niet noemen. Maar best gezellig en surtout strategisch gelegen op onze wandelroute. De vermoeidheid begon immers te wegen ... net als die kleine pompoen. Doch onverdroten en gewapend met de moed der wanhoop vervolgden we en beëindigden we onze bijna 5 uur durende wandeltocht, al wogen de laatste loodjes en meters ...
Nadien, ondanks het feit dat onze tong intussen onze voetzolen bereikte ... gingen we de koelkast te lijf en toverden alsnog 'n heerlijk gegratineerde toast champignon tevoorschijn. Later op de avond kwam er geen wit konijn uit de toverhoed maar 'n lekker mals stukje fazantfilet besprenkeld met 'n sausje van bosvruchten en porto en 'n knapperig stronkje witloof. Nederigheid en hemelse eenvoud, het doet je gevoelens van vernedering en schaamte, schuld en verdriet, teneergeslagenheid en radeloosheid ... enigszins wegebben ... En daar kikkert 'n mens van op, dus behalve mijn medicijnendieet en raadplegingen bij Stan en Lieve, graag meer van dat. De nederige natuur, de basis en eenvoud, de puurheid van geluk ... het bestaat nog, écht !
Dus 'n nieuw medicijn, helemaal gratis en dagelijks binnen mijn beperkt bereik. Klaar voor gebruik ... net als my little pumpkin. Klaar voor gebruik, al wacht me daar nog een strijd alvorens die de pot in kan !

Het licht, de waarheid en het leven

Zaterdag 19 oktober. Tweeduizend dertien.
Dag 174. Gisteren nog es 'n mobiel blogje geschreven op de lijnbus richting Leuven. 173 plus één vandaag.
'n Ordinaire, doodgewone zaterdag, nu écht doodgewoon niet meteen, maar dat is het dezer dagen zelden met mij. Gewoon dode zaterdag vandaag. In het bijzonder voor wijlen Wilfried Martens die vandaag met heel veel eerbetoon ten grave werd gedragen in de Gentse St-Baafs ... 'n mooie en bij wijlen aangrijpende dienst ... althans het greep mij met momenten naar de keel ... Eigen aan het schuchtere, bange, emotionele jongetje wellicht, "over-emotioneel" waarschijnlijk, maar zo blijk ik nu éénmaal chemisch in elkaar te zitten ... En helemaal verscheurd ... Als je zo diep doorkerfd bent in je ziel, je geest ... Dan leef je en streef je naar Het licht, de waarheid en het leven.
Wilfried, plichtsbewust tot het bittere eind ... de afgelopen 10 dagen een mega respect ontwikkeld voor een dame als Miet Smet. Hun relatie en huwelijk hebben raakpunten met mijn turbulent bestaan, verleden en heden. Had ik na DE echtscheiding maar 'n vrouw gehad als Miet Smet, ze had alles veel beter 'n plek kunnen geven. Gelukkig heb ik nu MIJN Miet Smet, ZIJ ... 'n Grote meneer, Wilfried Martens, ook al maakte ook hij van z'n privé-leven 'n puinhoop ...
Net als ik ... Hij zag zijn waarheid, zijn licht en zijn leven op z'n 77 ... Ik dertig jaar eerder, gelukkig ... op m'n 47, nee correctie, op mijn 45 ... ZIJ ... is mijn licht, waarheid en leven. Het ga je goed, mijnheer Martens.
Vanavond zou 'n rustig, gezellig knuffelavondje worden met ons tweetjes, na 'n moeilijke vermoeiende dag ... Flesje rode wijn, wat Franse en Belgische kazen en 'n broodster, gecombineerd met 'n leuke film en 'n hoop kaarsjes/theelichtjes ... Toen er andermaal 'n technisch probleem was met Telenet's TV-theek kwam er 'n eerste domper ten tonele ... Maar och, alternatieven te over ... De kazen en het glaasje rood konden ons intussen bekoren ... Tot vrij snel nadien het GBP-spook de kop op stak ... Franse, Belgische romige kazen en rode wijn zijn blijkbaar godslastering voor mijn beperkt innerlijk scheikundig labo ... en als de raad van bestuur daar unaniem beslist dat je er niet in komt, wel, ... dan kom je er niet in ... Met alle drama's tot gevolg ... zware hartkloppingen als prelude en vele ongemakken als "toetje" ... Leuk is anders ...
Dus tot zover het gezellige knuffelavondje ... Na de onvrijwillige inspanning, voelde ik me (andermaal) als Frederik Van Lierde na 2 Ironman-triathlons binnen 24u ... Totaal afgepeigerd en leeggezogen, met niet één molecule aan energie. One of those nights zeker ? De stress van eerder op de dag ? Of toch definitief die kazen en rode wijn (al spreken we hier over nauwelijks 4 slokken, laat staan een half glas ...) op de lijst der verboden producten plaatsen ? Het ziet er steeds meer naar uit. Alweer 'n harde noot om kraken ... Het licht, de waarheid ... De harde waarheid, the unbearable lightness of being ...
De ochtend was nochtans veelbelovend begonnen, eindelijk nog es kunnen uitslapen, ondanks alweer 'n woelige nacht ... De staking bij de werknemers van mijn droomfabriek lijkt ten einde ... De angstaanvallen en nachtmerries vierden weer hoogtij ... Met alle overbodige vochtverlies tot gevolg, angstzweet ? Wie zal het zeggen ... Leuk is wat anders,  betekenisvol ook, de nachtmerries waren andermaal duidelijk familie-gerelateerd ... Psychose, trauma's, angsten ... De zoektocht naar je innerlijke ziel gaat gepaard met 'n confrontatie met je donkerste demonen en psyches ... Onthutsend gewoon. En dat baden in het angstzweet ... dat lijkt het handelsmerk van de angsten van het schuchtere, onzekere, bange en verdrietige jongetje ... Gekraakt en verscheurd ... Bevreemdend allemaal, zeer vreemd. De gecrashte harde schijf.
Het stressniveau kende vandaag ook anders hoge pieken ... Aanleiding, 'n quasi "gedwongen" bezoek aan m'n ouders, na 2 maanden vrijwillige opsluiting en verbanning ... Mijn moeder werd 79 eerder deze week en wij zijn aan zet voor het cadeau ... Zoals ik gisteren aan Dr. Ansoms zei, er is 'n wereld van verschil tussen "nederigheid" en "vernedering" ... Die nederigheid, dat zal nog wel lukken, de vernedering/schaamte ... Daar heb ik de grootste twijfels bij. Je bent 'n paria, 'n mislukking ... From hero to zero, remember ?
De feestdis bij m'n ouders thuis morgen, met de rest van mijn "aanverwanten" (anderen gebruiken het woord familie) ... is niet aan mij besteed, het zou mijn puurste zelfmoord zijn... Er is té veel gebeurd en voor mijn herstel en gezondheid is geheelonthouding op dat vlak het beste medicijn, hoe hard ook. Maar het vreet aan me, en de wonden zijn te diep, mijn hart is te diep doorkerfd, mijn ziel te diep verscheurd. Ik keer terug naar mijn licht, waarheid en leven... Het hoongelach zou me enkel nog meer desoriënteren.
Het maakt me allemaal nog steeds ziek, erg ziek ... De feestdagen komen eraan, "feestdagen" ... "feest", ik ben nu al als de dood voor mijn kinderen ... Diep in mijn hart ... hoop ik, smeek ik ... dat ze dit jaar met Kerst tot bij hun papa komen, en mèt papa Kerst zouden vieren... Enig realiteitsbesef leert me dat het 'n utopische gedachte is ... Een zelf-mutulerende gedachte ... 76.6% van mijn inkomen gaat naar de alimentatie (plichten)... 4 dagen op 293 heb ik mijn kinderen gezien dit jaar (of 4 dagen van de 83 waar ik "recht" op heb) ... Reken maar uit wat mijn percentage aan "rechten" is ...
Gelukkig is er "mijn" Licht ... onder andere het mooie getuigenis van zangeres Dani Klein in Reyers Laat deze week ... Haar eerlijke ontboezemingen omtrent depressie en haar pillen ... Sypralexa, alsof ik het me niet meer herinner ... De getuigenissen van lotgenoten, is vaak 'n opsteker, het doet je beseffen en inzien dat je écht niet alleen bent op deze wereld. Je bent niet alleen in die vreemde, enge, angstige wereld ...  Hoe eruit zien te kruipen, is me vooralsnog 'n raadsel ... hoewel de zoektocht naar De Waarheid en het diepste van je innerlijke ziel ... een openbaring is, 'n ontdekkingstocht naar je ware zijn, je ware ik, je ware bestaan ... Na Het Licht, De Waarheid ...
En Het Leven ? Als je na 'n horrorzomer als de mijne, nog in leven bent, enkel en alleen dankzij ZIJ, dan denk ik dat je de zwaarste omgekeerde tornado's _welke ook de oorzaak was_ hebt doorstaan én overleefd ... En dan moet je plukken, ploegen, bewerken, bemesten en zaaien .... terwijl je de herfst ruikt en de lente ademt. En na de donkere dagen van herfst en winter, kijk je ... smacht je naar het krieken van de lente en het kleuren van 'n nieuwe dag ... En ga je, moet je luidop durven dromen van 'n nieuwe oogst ! Het licht, de waarheid en het leven ... de andere zijde van depressie. Het is niet iedereen gegund, helaas. Maar ik hervond mijn Licht, mijn Waarheid en mijn Leven dankzij ZIJ.
Want ZIJ is mijn olielamp, mijn Goede Fee, mijn Toverfee ...
Het Licht, de Waarheid en het Leven, zo ook voor Wilfried Martens, alleen zal het zijn in Het Land achter Gods rug, aan de Overkant ... Zijn Goede Fee blijft "verweesd" achter ... Sterkte, Miet, in deze donkere dagen ... Maar na de dood, is er Leven ... Na het Licht is er de Waarheid ... en het Leven ... Of het nu hier is, of aan die onzichtbare, ontastbare Overkant, Leven zullen we altijd ... Is het hier niet, dan zeker elders. Met gevleugelde groeten van de Kievit.

De lijn

Vrijdag 18 oktober 2013.
Autumn feels like spring. Half oktober voorbij... En de herfst heeft zich alsnog omgezet in 'n nazomertje ... Zon, lekkere 18 graden en plus, en geen briesje ... Jeans, hemd en zomerse blazer volstaan om m'n ontdekkingsreis aan te vatten...
De Lijn ... Naast mediawatcher word ik nu ook servicewatcher van overheidsbedrijven ... De Post (Bpost) krijgt een giga-buis (ondanks 'n puike prestatie gisteren, met hun pakjesdienst) ... na mijn ervaringen in een lokaal postkantoor. Ik wou enkel een Bank van de Post-rekening openen... Nadat de postbediende 2 andere "klanten" had geschoffeerd, omdat hij door mij "overuren" moest doen ... en later zou thuis zijn... voelde ik me dermate schuldig dat ik de 2 andere klanten hun ding liet doen ... en gelaten het postkantoor verlaten heb. De bediende in kwestie zal me wellicht eeuwig dankbaar zijn ... want mijn GBV (gezond boerenverstand) liet hem alsnog toe ... op tijd thuis te zijn...mijn belofte dat ik wel zou terugkomen heb ik uiteraard ook niét kunnen houden. Stel dat ik later dan voorzien zou thuiskomen ...
De Lijn ... Mijn lijn, mijn levenslijn, mijn hulplijn ... Op mijn lijn hoef ik niet zo nodig te letten ... dankzij een GBP-operatie in 2011 ... mijn jeans zakt nu al zonder voorafgaandelijke toestemming van mijn ...
Vandaag niet, een strak Mexx-exemplaar zorgt voor 'n gegoten "zit" ... (ze zit als gegoten ...).
De andere lijnen dan maar ... Vandaag op ontdekkingsreis met De Lijn ... In tegenstelling tot Bpost en de NMBS ... Geen klachten, netjes op tijd en op bestemming, ofte een klant bekoren zoals het hoort. Het kan nog ! Een voorbeeld voor Johnny en Didier ...
Och... Laten we de realiteit niet verbloemen ... Tegen wil en dank (?) ... aangewezen op het openbaar vervoer ... In de hoop dat mijn Leuvense zielenknijpers deze "lost soul" tot verrijzenis kunnen brengen ... De volgende lijn dan maar.
Mijn levenslijn ... Een hopeloos gekrabbel waarin zelfs een kat haar jongen niet meer terugvindt, laat staan mijn zielenknijpers ...
Aanvaardingsfase van een nieuw leven en bestaan ... Dáár zit ik momenteel in ... in mijn Grande Boucle, de overgangsetappes met de wind pal op kop ... Hard labeur als je 't mij vraagt ... En het aanvaarden van dat nieuwe leven... Een leven from hero to zero... zal op termijn nog wel lukken, ondanks alle offers. Maar je eigen kids missen, ondanks een maandelijkse sponsorbijdrage van 1150 euro ... niettegenstaande mijn penibele situatie, is niet te genezen noch te verzachten. We zijn 18 oktober... Ik heb ze dit jaar al 3 tot 4 keer ('n dag hé) gezien ... Mijn eigen schuld wellicht, bestraft dóór en met levenslang.
Gelukkig is er mijn hulplijn, mijn nieuwe levenslijn ... ZIJ ...
Soms ben ik zo kwaad op mezelf... dat ik afgelopen zomer niet meer moed en kracht heb gevonden om er écht 'n eind aan te maken. Dan had ik rust gevonden, voor mezelf en zovelen met mij ... De pijn zou dan ook wegebben met de eeuwigheid ... Maar ZIJ hield me in me leven... Uit pure kracht van gráág zien en om iemand geven en voor iemand vechten...
Dat is MIJN lijn, mijn nieuwe levenslijn ... ZIJ ... En daarom ben ik dankbaar om deze mooie herfstdag ... Ik ruik de herfst maar ik adem de lente ... Maar bovenal... Leef ik haar en leef ik dankZIJ ... haar !
Leve het leven ... Leve ZIJ !
En nu op naar m'n goeie vriend... Dr.Ansoms ...

De Ridder

14 oktober 2014.
Maandag. Het eerste serieuzere herfstwerk heeft voorlopig de aftocht geblazen. Aan de veldrijders in Ronse, gisteren, was het duidelijk te zien ... één voor één herschapen in ware modderfiguren. Nu, niet allemaal "sloegen" ze 'n modderfiguur, zeker de winnaar niet ... wereldkampioen Sven Nys, 37 intussen en toch de Nestor onder de crossers ... liet vriend en vijand gisteren 'n poepje ruiken zoals dat dan heet, in de modderarena van de Hotond. Hier in het glooiende Hageland viel de "schade" en vooral de regen nog best mee, al gaven de weergoden de boeren het signaal om alsnog met man en macht uit te rukken en de laatste maïsoogsten binnen te halen. En dat op de dag des Heeren, onze lieve Heer had nochtans de zondag tot rustdag uitgeroepen. Niet dus voor boer en tuinder, zij ploegden voort, onversaagd ... De laatste tractor hoorde ik vanochtend kreunend de helling oprijden ... de wekkerradio wees inmiddels 4u aan ... Hard labeur !
Ik ben ook blij dat regen en wind het tijdelijk op 'n akkoordje hebben gegooid en 'n staakt-het-vuren hebben ingelast, al was het maar voor die koene ridder aan de overzijde van de straat, de vakman-voeger die de laatste hand legt aan de gevel van onze overburen. Eenzaam en alleen op de stellingen en ladders, onversaagd op het dak de schoorsteen voegend, handmatig zijn emmers voegsel met touwen omhoog hijsend ... De koene ridder.
4 maanden geleden genereerde deze hand ook al 'n schrijfsel, ik had het over quatorze juin en de Fransen die 'n maand later hun Marseillaise zouden zingen. 4 maanden geleden intussen.
169. Cent soixante-neuf ... Het lijkt eerder op 'n aantal slachtoffers bij 'n vliegtuigramp dan wel op het aantal dagen dat ik intussen in mijn arendsnest verblijf, enfin kievitsnest, of beter nog, het valkenhof. 169. Nog 214 te gaan ... voor die andere dag welteverstaan.
De Ridder. Toeval of niet, gisteravond eerste aflevering van de nieuwe zondagavond fictiereeks op Eén. En uitgerekend in de vooravond, wat aanleiding was ontglipt me effe, begonnen de jongens over die andere Ridder, of Ridders.
Iets met halve kokosnoten en 'n paard, afgehakte armen en benen, 'n konijn, 'n struik, vliegende koeien ... Aha ! The Holy Grail ... Ze hadden blijkbaar bij hun papa naar één van Monty Python's meesterwerkjes gekeken ... en nog goed opgelet ook !
De Ridder. Who say "Ni" !
Lukas Van den Eynde, althans dat dacht ik, gebruikte op 'n bepaald ogenblik in de eerste aflevering de uitdrukking ... from zero to hero ...
Tja, en dat deed me nadenken, ook vannacht nog, toen m'n warrige hoofd weer tal van hersenspinsels produceerde en ik eigenlijk beter was beginnen tokkelen op deze HP.
Heb die uitdrukking de afgelopen maanden al vele malen gebruikt ... alleen dan toepasbaar op mezelf ... From hero to zero. Het is 'n andere insteek doch 'n betere reflectie van de tsunami die me heeft weggespoeld. From hero to zero ...
Van 'n brave, loyale, hardwerkende medewerker tot 'n relatief geslaagd carrièreparcours, met mooie salarissen, bonussen, aandelenopties, firmawagens ... En dat alles in rook zien opgaan ... Flat broke.
En niet door luiheid of buitensporig uitgavenpatroon ... Nie echt, integendeel. De details doen weinig ter zake, de feiten blijven, de realiteit ook, de appel is zuurder dan 'n mens inwendige organen kunnen verdragen. Tel daarbij 'n ongeëvenaard brokkenparcours op zowel emotioneel, relationeel, materieel, financieel, professioneel en nog zoveel andere "-elen" ... en je hebt de meest giftige cocktail die de Grimm-brothers of andere Sneeuwwitje-schrijvers zich hadden kunnen inbeelden voor hun sprookjes.
Het resulteerde bij mij alvast in 'n giga-depressie in combinatie met 'n bloedhete burn-out. Die laatste niet zozeer toe te schrijven aan de laatste werkgever ... absoluut niet, het e-commerce verhaal ervoor des te meer, samen met 5 jaar onmenselijk hard labeur.
Als de rook om je hoofd is verdwenen ... Het leek en lijkt bij wijlen meer op Nacht und Nebel ... De donkerste nachten lijken stilaan plaats geruimd te hebben, al blijft het oppassen voor de donkere herfst en winter, doch ik ben redelijk hoopvol. Die mist, da's nog gans wat anders ... Regelmatig komt de zon al wel eens piepen en klaart het al op. Doch er zijn nog steeds momenten van verdwazing, verbazing en blubber ... Het dysfunctioneren van het brein, het herfomatteren van die harde schijf blijkt absoluut niet zo eenvoudig, het opkrikken van het energiepeil al evenmin. Maar, zoals ik zaterdag reeds schreef, er is hoop en er zin tekenen van herstel.
Alles zal draaien op aanvaarding, berusting en nederigheid. Nederigheid. De nederige ridder, is dat dan geen edelman ?
Nederigheid ... aanvaarding. Niet altijd even makkelijk. En 'n bron van hersenspinsels. 7 jaar vrijwillige ballingschap ... Mijn "vrijlating" is voorzien in 2020 ... geen clementie noch wet Lejeune. Nochtans heb ik geen criminele feiten gepleegd, alleen ontzettend hard geknokt, gewroet, gewerkt ... Dag in, dag uit ... quasi dag en nacht. Maar bon, ik aanvaard, in alle nederigheid.
In België ben je beter af wanneer je in stomdronken toestand, tegen 70km/u 'n studente doodrijdt in 'n kiss 'n ride-zone: 12 maanden effectieve celstraf, rijverbod na vrijlating van 15 maanden en 4.200 € boete.
Dat zijn de momenten dat de mistbanken komen opzetten en je twijfelt aan alles en nog wat. Vooral aan jezelf, door je falen en je mislukken ... Dat zijn de momenten en ogenblikken dat depressie werkelijkheid wordt en zich in alle facetten toont. En dan besef je, gelukkig, dat er nog (veel) werk aan je winkel is. Niet zozeer aan je etalage, doch vooral op die zolderverdieping, in die stockageruimte. Ordenen en herschikken, ruimte creëren. Net zoals het vroeger bij m'n grootouders het geval was, in de winkel, in de Lei. Waar we menige uren van onze jeugd doorbrachten, en hielpen. Van jongsaf aan, mijn moeder helpend. Tapijten en manden naar boven zeulen, rieten cache-pots, zetels, manden ... Huis Rens ... doch vaak ondersteund door huis Janssens.
Het zijn die momenten dat je je therapeute de vraag stelt of je ooit nog, rationeel zal kunnen denken en op 'n normale manier functioneren. Wellicht wel, maar anders ...
Net zoals mijn bril, Gans Anders ;-)
From hero to zero ... ik ... from zero to hero ... De Ridder.
De Koene Ridder. De Ridder who says "Ni".
Leef je verdriet doch begraaf je leven niet. Of zoiets.
En de Koene Ridder ? Hij vocht verder, dag na dag, onversaagd ...

Droomfabriek

Zaterdag. 12 oktober 2013.
Kids @ home week ... Normaliter 'n "gezellige" drukte in huis, sometimes 'n beetje drukke drukte ofte zelfs drukkende drukte ... en nu is het muisstil ... vrouwlief is met de jongens naar 'n close vriendin. Bijpraten denk ik dan, en wat ik me daarbij enigszins kan voorstellen, 'n resem joelende kinderen die wild om zich heen lopen te roepen, springen, spelen ... met de nodige decibels als logisch gevolg ... En daarbij 2 flinke moeders, beiden mid de veertig die, ik schat bij 'n goeie pot koffie, 'n equivalent aan decibels ontwikkelen terwijl ze welig kwekkelend, de tijd vinden om bij te praten en het geluid van de kinderen rustig aan zich laten voorbijgaan ... als 'n kabbelend watertje ... de rust vindend in 'n goed gesprek van vrouw tot vrouw, moeder tot moeder, vriendin tot vriendin ...
Sometimes ... benijd ik het haar ... ZIJ heeft zulke goeie, trouwe vriendinnen ... Tja, dat moet je onderhouden zeker ...
Doch stilletjes ben ik ervan overtuigd dat ze mij nu ook benijdt ... die rust en stilte ... Alleen, het is mijn dagelijkse deel ... mijn leven ... Thuis, elke dag, in alle rust en stilte ...
Soms weg mijmerend ... soms weg kwijnend ...
Ziek, nog steeds ... zware depressie en burn-out ... al zolang ... geknakt als 'n rietstengeltje op 29/4 ... doch reeds maanden voorheen ... de vele symptomen ontkend, genegeerd ... je kent intussen het verhaal al ... Ik zeg je ... want terwijl ik dit schrijf weet ik dat 'n redelijk aantal mensen intussen af en toe 'n blik werpen op deze schrijfsels, althans dat leert Google Analytics/Stats mij ... Tot zelfs in het verre Texas toe ;-) (knipoog).
Het schrijven doe ik niet uit zelfmedelij, noch uit aandachtstrekkerij ... het is alles van me afschrijven, verwoorden, beschrijven wat ik voel, beleef, ... 'n therapeutisch "ego self-servicing" ... in de Goede Hoop op beterschap ... Vanochtend kon ik écht de herfst ruiken ... doch, ik blijf de lente ademen... Ik wil, zolang er leven zit in mijn systeem, niet toegeven aan het vallen van de bladeren-syndroom, hoewel ik er, denk ik, toch enige aanleg voor heb ... Neen, ik ADEM de lente, ik blijf overtuigd van de kracht van het positieve denken, ook al is dat in deze fase van mijn aardse bestaan soms erg ver te zoeken ... Maar desalniettemin, adem ik de lente, terwijl ik de herfst ruik ... na elke bui van regen, schuilt er 'n straaltje zon, en na elke herfst en winter, is er 'n moment dat het ontwaken van nieuw leven, 'n ontegensprekelijk fenomeen blijkt te zijn ...

De afgelopen dagen en recente weken brachten andermaal 'n mengelmoes van -bij wijlen- zware emoties, confrontaties met het verleden en de harde realiteit van vandaag, beproevingen en verdriet, uitbarstingen van opstandigheid waarbij je diegene die je liefheeft zowaar als schietroos gebruikt, momenten van bezinning en doordacht nadenken over gisteren, vandaag en morgen ...
Aanvaarding, berusting en nederigheid waren meer dan eens kernwoorden van het debat, woorden en waarden die tot m'n diepste binnenste moeten doordringen ... Woorden en waarden die m'n binnenste-ik moeten doordrenken, besmetten, ... om te beseffen, om te beseffen dat je finaal 'n nieuw hoofdstuk begonnen bent, a new chapter, a new era ... A new life ... A new me ook. Alhoewel, new ... ?
Misschien gewoon de zoektocht volbrengen naar mijn ware ik, mijn ware gelaat, mijn ware aard, mijn ware gevoel en gedrag, mijn ware ... bestaan. Nederigheid en aanvaarding lijken daarbij synoniemen van Garmin en TomTom ... Terug naar de essentie en eenvoud, de zoektocht naar jezelf ... Het schuchtere, bange, emotionele, aan- en afhankelijke jongetje snakkend naar aandacht en waardering ... De familieman, de huisvader die vrouw en kinderen als het hoogste goed in z'n leven beschouwt, het bange jongetje dat 's nachts op embryonale wijze tegen zijn vrouw aankruipt, zoekend, smachtend, naar nestwarmte, bescherming en geborgenheid.

Ik voel me soms 'n topsporter, omringd door m'n psychiater, die de strategische en medische krijtlijnen uittekent (en voorschrijft), 'n fantastische, vrouwelijke psychotherapeute (met dank aan de voorzet door ZIJ, want ZIJ kende haar reeds geruime tijd ...) die me elke vezel van m'n ziel doet blootleggen en me confronteert met mijn bestaan, verleden en toekomst, maar die me, ondanks haar gezegende zwangerschapstoestand, heel bewust en beredeneerd/gestructureerd ... op weg zet naar mijn weg naar Santiago de Compostella ... En tot slot, mijn lijfarts, ik kan het niet beter omschrijven, mijn lijfarts, soigneuse (tja, ze is gene soigneur), mental coach ... en vrouw voor het leven... ZIJ, onverwoestbaar (hoe hard soms ook) als ze is, waakt dagelijks, dag én nacht over mijn Welzijn, mijn voortgang, mijn reflexen, mijn doen, mijn reageren, het innemen van mijn medicatie ... en zoooovéél meer ... ZIJ is als mijn TALISMAN, mijn (Guy Thys') konijnepoot ...
Het is dat duivelse trio, dat ondanks mijn heftig verweer en weerspannigheid bij momenten, erin zal slagen de nodige vooruitgang te boeken ... en de stap te zetten, niet naar Brazilië zoals die andere Duivels, naar genezing en overwinning, overwinnen van demonen, schuldgevoel, depressie en zoveel meer ...
En er zijn er nog 3, ... ver weg ... fysiek ... maar niet in mijn hoofd ... Alleen, beseffen ze het misschien niet, of willen ze het niet beseffen noch weten ... Elke dag, het beeld, de foto's, de video's ... Elke dag opnieuw, het proberen horen van hun stem, het proberen visualiseren van hun gelaat, ... het eeuwige gemis ... Maar DAT is MIJN strijd, die ik NOOIT ofte NIMMER ... zal/kan/wil opgeven ... Die 3 ... zijn mijn alles, mijn vlees en bloed, mijn jaargetijden, mijn toekomst ...
En buiten die 3 .. zijn er nog 3 ... zij zijn mijn heden, en mijn hoop op "herstel" ... "herkansing" ... hetgene ik voor de vorige 3 niet heb gedaan/kunnen doen (eigen schuld) ... kan ik nu wel, 'n nieuwe kans ...
Ik hoop en bid, elke dag, op en voor alle 6 ... en hopelijk komt de dag, de dag ... dat het leven me weer laat leven, en me genadig is ... voor alle zonden, voor alle fouten ...
Het heengaan van Wilfried Martens is bijzonder, doch ... wat me het meest getroffen heeft ... zijn de vele diepmenselijke gesprekken met Miet en Wilfried, met Miet alleen, doch vooral tussen Wilfried en dochter Ann ... Martens' privé-leven was 'n disaster, hij noemde zijn echtscheidingen ... schipbreuken ... I know how it feels ... (ik tel het laatste niet mee, want dat was pas ... 'n onvoorstelbaar menselijke vergissing ...) ... TOTAAL VERSCHEURD ... zo noemde Lieve het, 'n TOTAAL verscheurd hart ... dat ik er nog geen fataal hartfalen heb aan overgehouden mag als 'n wonder beschouwd worden ... Maar ... ik worstel en kom te boven, ... eindelijk, met ZIJ aan mijn zijde ...
Ondanks de vele nachtmerries en wilde dromen, die me soms tot 3x toe per nacht verplichtten om van slaapgoed te wisselen, dermate doordrenkt van angstzweet en angstpsychoses ...
Mijn droomfabriek ... de meest waanzinnige eerst, maar in die fabriek was/is the sky the limit ... De afgelopen 2 dagen lijkt er 'n spontane staking te zijn losgebroken in mijn Droomfabriek ... derhalve schakel ik voorlopig, na 'n bezoek aan de meest geliefde/bekende mannendoktoor over naar de PILLENFABRIEK ...
Bijzonder angstig om PSA-waarden en de symptomen ... ben ik ondanks mijn betrekkelijk gehavende psychische toestand, toch maar es te rade gegaan bij de mannendoktoor ... Want chronische prostatitis op je 30e of 47e is 'n wereld van risico-verschil ...
Dus Droomfabriek werd plotsklaps Pillenfabriek ... Gelukkig is er mijn "mental coach" ofte Watchdog ... die nauwgezet toekijkt op het tijdig slikken van de pillenwinkel ...
Alsof het nog niet genoeg was dat het "kopke" het laat afweten ... schakelen we 'n vitteske hoger om ervoor te zorgen dat we dezelfde vitaliteit en energie zullen/kunnen etaleren als de Wilfried op zijn 77ste .... Met dank aan Miet !
Tot Wilfried, tot Miet ... tot ... Kievit !

Gebedsstonde

4 oktober 2013.
Geen flauw benul wat er zich vandaag in de geschiedenis afspeelde. Anderlechttrainer Van den Brom is jarig, zag ik zonet op Gezichtsboek, maar of dat nieuws is ? Laat staan geschiedenis. Hopelijk is Anderlecht voor hem weldra geen geschiedenis ...
Maar goed, tot daar mijn gefaalde aanzet voor deze blog. Tja. Laten we de dag es beginnen met 'n gebedsstonde wat dacht je daarvan ? Geen religieus gemekker, nee ... 'n spirituele, zinvolle overpeinzing.
Ik maakte met deze overpeinzing voor het eerst kennis bij m'n vertrek uit Brussel naar Brighton, toen ik werkzaam was bij 'n grote Amerikaanse multinational, actief in de financiële dienstverlening. Het was 'n Parijse kollega, Pascal, die het me -bij wijze van afscheid- via het interne GEMS-mailsysteem doorstuurde: the Serenity prayer ... van één of andere Amerikaanse theoloog Niebuhr (1892-1971):

Grant me the serenity to accept the things I cannot change, 
Courage to change the things I can,
Wisdom to know the difference.

De kievit is 'n tijdje gaan vliegen ... Figuurlijk dan, want met mijn "vertige" zou het letterlijke niet goedkomen ! Het laatste pennentrekje, nou ja die pen is ook slechts 'n verzinsel ..., dateert alweer van ruim 2 weken geleden. 'n Luchtledige pauze betekent niet altijd windstilte ... Ook nu niet.
Enkele moeilijke dagen na de betere, eigen aan depressie en burn-out zeker ? Confrontatie met het werkelijke en onomkeerbare, het tastbare, hoe weinig ook ... is niet altijd hoopvol of hoopgevend ... Daarom ook 'n mindere periode, energiemeter op het absolute minimum, onafgezien van mijn fietstochtje naar Lieve, + 30 km over berg en dal ... Moedig, al vond ik hetzelf !
Maar ja, dan was er die andere afspraak, en dat was toch 'n ander paar mouwen ... En die mouwen dacht ik weer te vinden bij 'n aantal oude vrienden ... Maar zoals ik reeds in 'n vroegere editie noteerde, bij oude en foute vrienden kom je vaak bedrogen uit ... En dus heb ik ze 'n schup gegeven, eikels ! Eikels, ja ... de herfst is begonnen en dan vallen de eikels, toch ?

Dus de kievit is weer in 't land ... en op 'n keerpunt in zijn lange vlucht, geen vluchten, nee ... maar de lange vlucht naar herstel ... Herstel dat gaat over grenzeloosheid en controle, beperkingen, verscheurde gevoelens, falen en mislukking, niet meer kunnen of willen ... , het verleden, mijn verleden ...
69 Tinten Grijs zouden heel bleek verkleuren bij dergelijk verleden :-) ... mijn verleden en falen, schuldgevoelens, schaamte, ... en zoveel meer ...
Maar ook mijn toekomst, dé toekomst, onze toekomst ...
Gelukkig ben ik niet alleen en heb ik de meest knappe, sterke, verleidelijke, intelligente, pientere, charmante, onweerstaanbare, begripvolle en vergevingsgezinde vrouw naast me staan, aan m'n zijde.
Elke dag weer, telkens opnieuw, keer op keer ... na m'n zoveelste inzinking, na m'n zoveelste black-out, na m'n zoveelste huilbui, na m'n zoveelste scheldtirade ... omdat ik de waarheid en het verleden niet aankan noch aanvaard. En telkens weer, stuwt en duwt ze mij, richting uitweg ... De weg naar de waarheid, het licht en het leven ... De weg naar de toekomst ...
Vakkundig begeleid door 2 specialisten, medicatie en overpeinzing en begeleiding.

Het moment van overpeinzing ... een moment van "gebed" ...
Maar om dat ten volle te kunnen bevatten moet ik nog extra watertjes doorzwemmen en verder op weg gaan, accept the things I cannot change, courage to change the things I can ... wisdom to know the difference.
Zowel die accept, courage als wisdom ontbreken me vooralsnog. Maar het zicht en de focus begin stilaan helder te worden. Ik moet mijn Canon-dvd nog enkele malen herbekijken om écht goed te beseffen wat én wanneer én hoe, sluitertijden, belichting en filmgevoeligheid ...
Is in mijn hoofd exact hetzelfde, ik moet opnieuw leren mijn beeld scherp te stellen ...
Aanvaarden, berusten en dankbaarheid. Dat zijn de kernwoorden.
Die dankbaarheid zal het eerste lukken, en in eerste plaats dankbaar om ZIJ, ZIJ zal me sub-blogjes helpen aanmaken, om 'n dagelijkse positieve gedachte of herinnering te posten, als 'n soort kalender, 'n jaar lang.
En 'n culinair sub-blogje met gerechten, tips, reviews en foto's ... De passie omzetten in meer hobby, met behulp van de nieuwe EOS100D, ter vervanging van onze gecrashte EOS5000.

Dankbaar ook omdat ik 'n oude, 'n goeie vriend heb weergevonden, en ik veel met hem zal kunnen overwegen, bespreken, mijmeren ... Om 'n andere reden zit hij ook op deze vlucht. Soms eenzaam, maar gelukkig vergezeld van 'n goeie partner.
En gebedsstondes op tijd en stond ...
Accept, courage en wisdom.
Aanvaarden, berusten en dankbaarheid.
En de kievit ? Die vervolgde zijn vlucht, naar herstel én toekomst !

Tot ... Kievit ;-)

"Als je door de Nacht gaat, zonder één Ster, moe en alleen ...
Denk er dan aan dat Iemand, ver boven de wolken ... naar je Glimlacht."