Kids @ home week ... Normaliter 'n "gezellige" drukte in huis, sometimes 'n beetje drukke drukte ofte zelfs drukkende drukte ... en nu is het muisstil ... vrouwlief is met de jongens naar 'n close vriendin. Bijpraten denk ik dan, en wat ik me daarbij enigszins kan voorstellen, 'n resem joelende kinderen die wild om zich heen lopen te roepen, springen, spelen ... met de nodige decibels als logisch gevolg ... En daarbij 2 flinke moeders, beiden mid de veertig die, ik schat bij 'n goeie pot koffie, 'n equivalent aan decibels ontwikkelen terwijl ze welig kwekkelend, de tijd vinden om bij te praten en het geluid van de kinderen rustig aan zich laten voorbijgaan ... als 'n kabbelend watertje ... de rust vindend in 'n goed gesprek van vrouw tot vrouw, moeder tot moeder, vriendin tot vriendin ...
Sometimes ... benijd ik het haar ... ZIJ heeft zulke goeie, trouwe vriendinnen ... Tja, dat moet je onderhouden zeker ...
Doch stilletjes ben ik ervan overtuigd dat ze mij nu ook benijdt ... die rust en stilte ... Alleen, het is mijn dagelijkse deel ... mijn leven ... Thuis, elke dag, in alle rust en stilte ...
Soms weg mijmerend ... soms weg kwijnend ...
Ziek, nog steeds ... zware depressie en burn-out ... al zolang ... geknakt als 'n rietstengeltje op 29/4 ... doch reeds maanden voorheen ... de vele symptomen ontkend, genegeerd ... je kent intussen het verhaal al ... Ik zeg je ... want terwijl ik dit schrijf weet ik dat 'n redelijk aantal mensen intussen af en toe 'n blik werpen op deze schrijfsels, althans dat leert Google Analytics/Stats mij ... Tot zelfs in het verre Texas toe ;-) (knipoog).
Het schrijven doe ik niet uit zelfmedelij, noch uit aandachtstrekkerij ... het is alles van me afschrijven, verwoorden, beschrijven wat ik voel, beleef, ... 'n therapeutisch "ego self-servicing" ... in de Goede Hoop op beterschap ... Vanochtend kon ik écht de herfst ruiken ... doch, ik blijf de lente ademen... Ik wil, zolang er leven zit in mijn systeem, niet toegeven aan het vallen van de bladeren-syndroom, hoewel ik er, denk ik, toch enige aanleg voor heb ... Neen, ik ADEM de lente, ik blijf overtuigd van de kracht van het positieve denken, ook al is dat in deze fase van mijn aardse bestaan soms erg ver te zoeken ... Maar desalniettemin, adem ik de lente, terwijl ik de herfst ruik ... na elke bui van regen, schuilt er 'n straaltje zon, en na elke herfst en winter, is er 'n moment dat het ontwaken van nieuw leven, 'n ontegensprekelijk fenomeen blijkt te zijn ...
De afgelopen dagen en recente weken brachten andermaal 'n mengelmoes van -bij wijlen- zware emoties, confrontaties met het verleden en de harde realiteit van vandaag, beproevingen en verdriet, uitbarstingen van opstandigheid waarbij je diegene die je liefheeft zowaar als schietroos gebruikt, momenten van bezinning en doordacht nadenken over gisteren, vandaag en morgen ...
Aanvaarding, berusting en nederigheid waren meer dan eens kernwoorden van het debat, woorden en waarden die tot m'n diepste binnenste moeten doordringen ... Woorden en waarden die m'n binnenste-ik moeten doordrenken, besmetten, ... om te beseffen, om te beseffen dat je finaal 'n nieuw hoofdstuk begonnen bent, a new chapter, a new era ... A new life ... A new me ook. Alhoewel, new ... ?
Misschien gewoon de zoektocht volbrengen naar mijn ware ik, mijn ware gelaat, mijn ware aard, mijn ware gevoel en gedrag, mijn ware ... bestaan. Nederigheid en aanvaarding lijken daarbij synoniemen van Garmin en TomTom ... Terug naar de essentie en eenvoud, de zoektocht naar jezelf ... Het schuchtere, bange, emotionele, aan- en afhankelijke jongetje snakkend naar aandacht en waardering ... De familieman, de huisvader die vrouw en kinderen als het hoogste goed in z'n leven beschouwt, het bange jongetje dat 's nachts op embryonale wijze tegen zijn vrouw aankruipt, zoekend, smachtend, naar nestwarmte, bescherming en geborgenheid.
Ik voel me soms 'n topsporter, omringd door m'n psychiater, die de strategische en medische krijtlijnen uittekent (en voorschrijft), 'n fantastische, vrouwelijke psychotherapeute (met dank aan de voorzet door ZIJ, want ZIJ kende haar reeds geruime tijd ...) die me elke vezel van m'n ziel doet blootleggen en me confronteert met mijn bestaan, verleden en toekomst, maar die me, ondanks haar gezegende zwangerschapstoestand, heel bewust en beredeneerd/gestructureerd ... op weg zet naar mijn weg naar Santiago de Compostella ... En tot slot, mijn lijfarts, ik kan het niet beter omschrijven, mijn lijfarts, soigneuse (tja, ze is gene soigneur), mental coach ... en vrouw voor het leven... ZIJ, onverwoestbaar (hoe hard soms ook) als ze is, waakt dagelijks, dag én nacht over mijn Welzijn, mijn voortgang, mijn reflexen, mijn doen, mijn reageren, het innemen van mijn medicatie ... en zoooovéél meer ... ZIJ is als mijn TALISMAN, mijn (Guy Thys') konijnepoot ...
Het is dat duivelse trio, dat ondanks mijn heftig verweer en weerspannigheid bij momenten, erin zal slagen de nodige vooruitgang te boeken ... en de stap te zetten, niet naar Brazilië zoals die andere Duivels, naar genezing en overwinning, overwinnen van demonen, schuldgevoel, depressie en zoveel meer ...
En er zijn er nog 3, ... ver weg ... fysiek ... maar niet in mijn hoofd ... Alleen, beseffen ze het misschien niet, of willen ze het niet beseffen noch weten ... Elke dag, het beeld, de foto's, de video's ... Elke dag opnieuw, het proberen horen van hun stem, het proberen visualiseren van hun gelaat, ... het eeuwige gemis ... Maar DAT is MIJN strijd, die ik NOOIT ofte NIMMER ... zal/kan/wil opgeven ... Die 3 ... zijn mijn alles, mijn vlees en bloed, mijn jaargetijden, mijn toekomst ...
En buiten die 3 .. zijn er nog 3 ... zij zijn mijn heden, en mijn hoop op "herstel" ... "herkansing" ... hetgene ik voor de vorige 3 niet heb gedaan/kunnen doen (eigen schuld) ... kan ik nu wel, 'n nieuwe kans ...
Ik hoop en bid, elke dag, op en voor alle 6 ... en hopelijk komt de dag, de dag ... dat het leven me weer laat leven, en me genadig is ... voor alle zonden, voor alle fouten ...
Het heengaan van Wilfried Martens is bijzonder, doch ... wat me het meest getroffen heeft ... zijn de vele diepmenselijke gesprekken met Miet en Wilfried, met Miet alleen, doch vooral tussen Wilfried en dochter Ann ... Martens' privé-leven was 'n disaster, hij noemde zijn echtscheidingen ... schipbreuken ... I know how it feels ... (ik tel het laatste niet mee, want dat was pas ... 'n onvoorstelbaar menselijke vergissing ...) ... TOTAAL VERSCHEURD ... zo noemde Lieve het, 'n TOTAAL verscheurd hart ... dat ik er nog geen fataal hartfalen heb aan overgehouden mag als 'n wonder beschouwd worden ... Maar ... ik worstel en kom te boven, ... eindelijk, met ZIJ aan mijn zijde ...
Ondanks de vele nachtmerries en wilde dromen, die me soms tot 3x toe per nacht verplichtten om van slaapgoed te wisselen, dermate doordrenkt van angstzweet en angstpsychoses ...
Mijn droomfabriek ... de meest waanzinnige eerst, maar in die fabriek was/is the sky the limit ... De afgelopen 2 dagen lijkt er 'n spontane staking te zijn losgebroken in mijn Droomfabriek ... derhalve schakel ik voorlopig, na 'n bezoek aan de meest geliefde/bekende mannendoktoor over naar de PILLENFABRIEK ...
Bijzonder angstig om PSA-waarden en de symptomen ... ben ik ondanks mijn betrekkelijk gehavende psychische toestand, toch maar es te rade gegaan bij de mannendoktoor ... Want chronische prostatitis op je 30e of 47e is 'n wereld van risico-verschil ...
Dus Droomfabriek werd plotsklaps Pillenfabriek ... Gelukkig is er mijn "mental coach" ofte Watchdog ... die nauwgezet toekijkt op het tijdig slikken van de pillenwinkel ...
Alsof het nog niet genoeg was dat het "kopke" het laat afweten ... schakelen we 'n vitteske hoger om ervoor te zorgen dat we dezelfde vitaliteit en energie zullen/kunnen etaleren als de Wilfried op zijn 77ste .... Met dank aan Miet !
Tot Wilfried, tot Miet ... tot ... Kievit !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten