The day after ... Dat de herfst intussen in alle glorie en pracht haar jaarlijkse intrede verderzet hebben we gisteren met onze eigen ogen kunnen aanschouwen. 'n Stevige wandeling doorheen de glooiende Hagelandse heuvels en velden bracht mij met momenten in verrukkelijke vervoering van de prachtige kleurenpaletten die 'n welig tierende herfst overal achterlaat in onze vrije natuur.
Het doet wat met 'n mens ... 'n vleugje melancholie, 'n streepje weemoed, 'n nootje opgewektheid en 'n symfonie van genot .
Terugkeren naar de basis, naar de eenvoud ... terugkeren naar de nederigheid ... dat doe je inderdaad best met de natuur in te trekken, op zoek en op verkenning naar de puurheid van het aardse, op zoek naar de nederigheid van ons bestaan.
Moet ik vaker doen, het heeft 'n helend effect ... en enige destructieve bijwerkingen weliswaar ... Surtout the day after ! Maar die pijnen zijn van korte duur en het versterkt je gestel en spieren, denk ik dan maar met 'n vleugje optimisme en zelfspot. Of nederig zelfmedelij ...
Maar we houden de positieve insteek ofschoon de dag met 'n valse noot gestart is, "I don't like Mondays" zongen Bob Geldof en zijn explosief gegroeide stadsratten in 1979 ... Het is de enige gedachtengang die ik me kan inbeelden bij mijn explosief gegroeide verzameling medicijnen vanochtend ... en dus vandaar de valse noot, de 2e alweer op 3 dagen tijd ... Straks wagen we 'n nieuwe poging.
De positieve noot dus, daar was ik gebleven ... Noot, in veelvoud ontmoet gisteren, samen met eikels, kastanjes -wilde én getemde- ... en nog veel meer andere gesneuvelden van de jaarlijkse slachtpartij dat wij herfst plegen te noemen. Maar het heeft wel iets ... de palliatieve nazomerzorg dat dit jaargetijde aan zijn slachtoffers besteedt oogt betoverend, ontroerend ook. Neem nu zo'n mooi blad ... vraag me wel geen namen, ik ben wel de zoon van mijn vader, doch beschik in de verste verten niet over zijn indrukwekkende kennis van fauna en flora, zowel in 't Latijn als in ons schoon Vlaams. Maar ja, 't was de mens zijn vak, zijn passie ... en nog, al wordt het minder nu hij bijna de kaap van de 80 bereikt.
Dus ... neem nu zo'n mooi blad, dat start in de prille lente als 'n onooglijk klein ietsiepietsie fris en monter groen blaadje ... om in de herfst van zijn bestaan alle kleuren van de regenboog te zien ... dor groen, geel, bruin en ja zelfs rood ... om dan langzaam de laatste sappen uit zijn bestaan te voelen opdrogen en te verdorren tegen wil en dank wellicht, en meegevoerd door de wind, zwevend de dood tegemoet treedt. De euthanaserende herfst of hoe nederig je als mens kan staan tegenover de pracht en praal van Moeder Natuur.
Met m'n camera in aanslag gingen we door heuvel en dal ... het glooiende Hageland ontvouwend, met oog voor elk detail, elke kleur, elk briesje wind en de toevallige regendruppel die ons attent hield om af en toe de ogen ook ten hemel te slaan.
We kruisten achterblijvers van een Halloweentocht, minder angstig overdag dan in het donker ... een opgeschrikte jonge ree die ons wellicht voor jagers of drijvers hield en het in 'n Bolt's recordtempo op 'n lopen zette. Veel te snel om dit prachtige beeld op de gevoelige plaat vast te leggen ...en dan loop je gewapend met zo'n digitaal toestel waarmee je zowat alles kan vastleggen. Behalve 'n opgeschrikte ree. We waren nochtans niet gewapend, enfin toch niet met dat soort attributen. Wat verderop waren ze dat wel ... 'n ganse troep ... Jagers. De Nestor onder hen stond op de uitkijk, zijn rifle geopend, rustend op zijn rechterschouder. 85 was hij, maar nog even gepassioneerd door het wild en de jacht. We wensten hem nog vele gezonde jaren en 'n goeie jacht ... en kozen vervolgens toch maar ... het hazepad.
Camera in aanslag, wij zouden niet schieten op hazen, fazanten of 'n opgeschrikte ree ... Wel op mooie tafereeltjes uit de nederigheid ... de tedere en nederige natuur ... paddestoelen, bloemen, golfers (tja, ...), schapen, paarden en 'n lieflijke Kapel op de Reuselberg. 'n Aardig plekje voor 'n aardig en lieflijk dagje ... Maar dat is voor later.
En natuurlijk ... pompoenen ... die zijn dezer dagen noch uit het straatbeeld noch de kookpot weg te houden. Voor één lieflijke euro hebben we er eentje gekocht van 'n vriendelijke Hagelander die we ook kruisten op ons pad, enfin zijn woonst en aanbod. Konden we niet afslaan, 1 euro ! Thuisgekomen pronkte de Lidl-folder met 'n promo ... pompoenen vanaf 0.79 € ... per kilo ! De onze bleek bij thuiskomst "slechts" 8.3 kg te wegen. En dus geen + 20 kg zoals ik verkeerdelijk op Facebook meldde onderweg ... Maar hij voelde in de rugzak zo zwaar wel aan ... Misschien zat de vermoeidheid er toen al voor wat tussen ... Tja, nog 'n kilometer of 4-5 stappen met 'n pompoen van 8300 gram in je rugzak ... ook al had hij dan maar 1 euro van het budget gesoupeerd. Het budgetaire verschil met de Lidl-promotie (onze pompoen zou ons 6.55 € hebben gekost ...) spendeerden we met gaarnte aan 'n welgekomen en verkwikkende Tönissteiner Naranja en 'n donkere Broeder Jacob bij Rosa in Onder Den Toren, de naam zegt het zelf, dorpser en volkser kan 'n horecazaak niet noemen. Maar best gezellig en surtout strategisch gelegen op onze wandelroute. De vermoeidheid begon immers te wegen ... net als die kleine pompoen. Doch onverdroten en gewapend met de moed der wanhoop vervolgden we en beëindigden we onze bijna 5 uur durende wandeltocht, al wogen de laatste loodjes en meters ...
Nadien, ondanks het feit dat onze tong intussen onze voetzolen bereikte ... gingen we de koelkast te lijf en toverden alsnog 'n heerlijk gegratineerde toast champignon tevoorschijn. Later op de avond kwam er geen wit konijn uit de toverhoed maar 'n lekker mals stukje fazantfilet besprenkeld met 'n sausje van bosvruchten en porto en 'n knapperig stronkje witloof. Nederigheid en hemelse eenvoud, het doet je gevoelens van vernedering en schaamte, schuld en verdriet, teneergeslagenheid en radeloosheid ... enigszins wegebben ... En daar kikkert 'n mens van op, dus behalve mijn medicijnendieet en raadplegingen bij Stan en Lieve, graag meer van dat. De nederige natuur, de basis en eenvoud, de puurheid van geluk ... het bestaat nog, écht !
Dus 'n nieuw medicijn, helemaal gratis en dagelijks binnen mijn beperkt bereik. Klaar voor gebruik ... net als my little pumpkin. Klaar voor gebruik, al wacht me daar nog een strijd alvorens die de pot in kan !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten