Dag 174. Gisteren nog es 'n mobiel blogje geschreven op de lijnbus richting Leuven. 173 plus één vandaag.
'n Ordinaire, doodgewone zaterdag, nu écht doodgewoon niet meteen, maar dat is het dezer dagen zelden met mij. Gewoon dode zaterdag vandaag. In het bijzonder voor wijlen Wilfried Martens die vandaag met heel veel eerbetoon ten grave werd gedragen in de Gentse St-Baafs ... 'n mooie en bij wijlen aangrijpende dienst ... althans het greep mij met momenten naar de keel ... Eigen aan het schuchtere, bange, emotionele jongetje wellicht, "over-emotioneel" waarschijnlijk, maar zo blijk ik nu éénmaal chemisch in elkaar te zitten ... En helemaal verscheurd ... Als je zo diep doorkerfd bent in je ziel, je geest ... Dan leef je en streef je naar Het licht, de waarheid en het leven.
Wilfried, plichtsbewust tot het bittere eind ... de afgelopen 10 dagen een mega respect ontwikkeld voor een dame als Miet Smet. Hun relatie en huwelijk hebben raakpunten met mijn turbulent bestaan, verleden en heden. Had ik na DE echtscheiding maar 'n vrouw gehad als Miet Smet, ze had alles veel beter 'n plek kunnen geven. Gelukkig heb ik nu MIJN Miet Smet, ZIJ ... 'n Grote meneer, Wilfried Martens, ook al maakte ook hij van z'n privé-leven 'n puinhoop ...
Net als ik ... Hij zag zijn waarheid, zijn licht en zijn leven op z'n 77 ... Ik dertig jaar eerder, gelukkig ... op m'n 47, nee correctie, op mijn 45 ... ZIJ ... is mijn licht, waarheid en leven. Het ga je goed, mijnheer Martens.
Vanavond zou 'n rustig, gezellig knuffelavondje worden met ons tweetjes, na 'n moeilijke vermoeiende dag ... Flesje rode wijn, wat Franse en Belgische kazen en 'n broodster, gecombineerd met 'n leuke film en 'n hoop kaarsjes/theelichtjes ... Toen er andermaal 'n technisch probleem was met Telenet's TV-theek kwam er 'n eerste domper ten tonele ... Maar och, alternatieven te over ... De kazen en het glaasje rood konden ons intussen bekoren ... Tot vrij snel nadien het GBP-spook de kop op stak ... Franse, Belgische romige kazen en rode wijn zijn blijkbaar godslastering voor mijn beperkt innerlijk scheikundig labo ... en als de raad van bestuur daar unaniem beslist dat je er niet in komt, wel, ... dan kom je er niet in ... Met alle drama's tot gevolg ... zware hartkloppingen als prelude en vele ongemakken als "toetje" ... Leuk is anders ...
Dus tot zover het gezellige knuffelavondje ... Na de onvrijwillige inspanning, voelde ik me (andermaal) als Frederik Van Lierde na 2 Ironman-triathlons binnen 24u ... Totaal afgepeigerd en leeggezogen, met niet één molecule aan energie. One of those nights zeker ? De stress van eerder op de dag ? Of toch definitief die kazen en rode wijn (al spreken we hier over nauwelijks 4 slokken, laat staan een half glas ...) op de lijst der verboden producten plaatsen ? Het ziet er steeds meer naar uit. Alweer 'n harde noot om kraken ... Het licht, de waarheid ... De harde waarheid, the unbearable lightness of being ...
De ochtend was nochtans veelbelovend begonnen, eindelijk nog es kunnen uitslapen, ondanks alweer 'n woelige nacht ... De staking bij de werknemers van mijn droomfabriek lijkt ten einde ... De angstaanvallen en nachtmerries vierden weer hoogtij ... Met alle overbodige vochtverlies tot gevolg, angstzweet ? Wie zal het zeggen ... Leuk is wat anders, betekenisvol ook, de nachtmerries waren andermaal duidelijk familie-gerelateerd ... Psychose, trauma's, angsten ... De zoektocht naar je innerlijke ziel gaat gepaard met 'n confrontatie met je donkerste demonen en psyches ... Onthutsend gewoon. En dat baden in het angstzweet ... dat lijkt het handelsmerk van de angsten van het schuchtere, onzekere, bange en verdrietige jongetje ... Gekraakt en verscheurd ... Bevreemdend allemaal, zeer vreemd. De gecrashte harde schijf.
Het stressniveau kende vandaag ook anders hoge pieken ... Aanleiding, 'n quasi "gedwongen" bezoek aan m'n ouders, na 2 maanden vrijwillige opsluiting en verbanning ... Mijn moeder werd 79 eerder deze week en wij zijn aan zet voor het cadeau ... Zoals ik gisteren aan Dr. Ansoms zei, er is 'n wereld van verschil tussen "nederigheid" en "vernedering" ... Die nederigheid, dat zal nog wel lukken, de vernedering/schaamte ... Daar heb ik de grootste twijfels bij. Je bent 'n paria, 'n mislukking ... From hero to zero, remember ?
De feestdis bij m'n ouders thuis morgen, met de rest van mijn "aanverwanten" (anderen gebruiken het woord familie) ... is niet aan mij besteed, het zou mijn puurste zelfmoord zijn... Er is té veel gebeurd en voor mijn herstel en gezondheid is geheelonthouding op dat vlak het beste medicijn, hoe hard ook. Maar het vreet aan me, en de wonden zijn te diep, mijn hart is te diep doorkerfd, mijn ziel te diep verscheurd. Ik keer terug naar mijn licht, waarheid en leven... Het hoongelach zou me enkel nog meer desoriënteren.
Het maakt me allemaal nog steeds ziek, erg ziek ... De feestdagen komen eraan, "feestdagen" ... "feest", ik ben nu al als de dood voor mijn kinderen ... Diep in mijn hart ... hoop ik, smeek ik ... dat ze dit jaar met Kerst tot bij hun papa komen, en mèt papa Kerst zouden vieren... Enig realiteitsbesef leert me dat het 'n utopische gedachte is ... Een zelf-mutulerende gedachte ... 76.6% van mijn inkomen gaat naar de alimentatie (plichten)... 4 dagen op 293 heb ik mijn kinderen gezien dit jaar (of 4 dagen van de 83 waar ik "recht" op heb) ... Reken maar uit wat mijn percentage aan "rechten" is ...
Gelukkig is er "mijn" Licht ... onder andere het mooie getuigenis van zangeres Dani Klein in Reyers Laat deze week ... Haar eerlijke ontboezemingen omtrent depressie en haar pillen ... Sypralexa, alsof ik het me niet meer herinner ... De getuigenissen van lotgenoten, is vaak 'n opsteker, het doet je beseffen en inzien dat je écht niet alleen bent op deze wereld. Je bent niet alleen in die vreemde, enge, angstige wereld ... Hoe eruit zien te kruipen, is me vooralsnog 'n raadsel ... hoewel de zoektocht naar De Waarheid en het diepste van je innerlijke ziel ... een openbaring is, 'n ontdekkingstocht naar je ware zijn, je ware ik, je ware bestaan ... Na Het Licht, De Waarheid ...
En Het Leven ? Als je na 'n horrorzomer als de mijne, nog in leven bent, enkel en alleen dankzij ZIJ, dan denk ik dat je de zwaarste omgekeerde tornado's _welke ook de oorzaak was_ hebt doorstaan én overleefd ... En dan moet je plukken, ploegen, bewerken, bemesten en zaaien .... terwijl je de herfst ruikt en de lente ademt. En na de donkere dagen van herfst en winter, kijk je ... smacht je naar het krieken van de lente en het kleuren van 'n nieuwe dag ... En ga je, moet je luidop durven dromen van 'n nieuwe oogst ! Het licht, de waarheid en het leven ... de andere zijde van depressie. Het is niet iedereen gegund, helaas. Maar ik hervond mijn Licht, mijn Waarheid en mijn Leven dankzij ZIJ.
Want ZIJ is mijn olielamp, mijn Goede Fee, mijn Toverfee ...
Het Licht, de Waarheid en het Leven, zo ook voor Wilfried Martens, alleen zal het zijn in Het Land achter Gods rug, aan de Overkant ... Zijn Goede Fee blijft "verweesd" achter ... Sterkte, Miet, in deze donkere dagen ... Maar na de dood, is er Leven ... Na het Licht is er de Waarheid ... en het Leven ... Of het nu hier is, of aan die onzichtbare, ontastbare Overkant, Leven zullen we altijd ... Is het hier niet, dan zeker elders. Met gevleugelde groeten van de Kievit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten