Gisteravond veilig en wel teruggekeerd naar Moeder Aarde ... na 'n duizelingwekkend en adembenemend avondje bioscoop in Antwerpen. De avant-première in 3D van "Gravity" ... een filmprent van het type sciencefiction thriller, niet noodzakelijk mijn ding, des te meer van mijn sprookje-in-'t-echt ...
Maar wel ongelooflijk onder de indruk en genoten van deze ijzingwekkende verfilming. Zonder meer gezien de fenomenale ruimtebeelden. Bovendien was het 'n kadootje van de filmproducent, Warner Bros. Pictures Belgium ... Waar deelnemen aan 'n wedstrijd op Facebook al niet goed voor is. Het mag óók eens meezitten, toch ?
De voorbije week leek het wel of ik tot de adelstand verheven zou worden...
Mijn lijf zit vol blauw bloed ! Allez, het ziet toch (bont en) blauw ... maar bon, alle begin is moeilijk. Vooral als je op je 47 'n ware doodsmak met de fiets maakt, zelfs als kind nooit zo gevallen ..., en vervolgens enkele dagen nadien in de gietende regen struikelt, languit op je smoel gaat en vervolgens de verwondingen van val 1 extra "in de verf" zet door val 2.
Mijn "gravity" heeft duidelijk het onderspit moeten delven tegen de aantrekkingskracht van de aarde ... Tot tweemaal toe dus.
We zijn intussen dus opgeschoven tot 30 oktober 2013 ... 6 maanden thuis intussen ... Dag 185 ...
De herfst heeft zich de afgelopen dagen in al haar pracht en praal getoond, met alle tricks en gimmicks ... Morgen is het tijd voor trick or treat, Halloween.
Ook in mijn hoofd, herfst en Halloween, de afgelopen dagen ... Dagen van storm, turmoil en angst ... Onnodig te zeggen ...die klotedepressie en alle bijwerkingen hebben mijn land nog niet verlaten, duidelijk. Maar ... net zoals de herfst waren er ook zonnestralen, met een voetnoot weliswaar. Het idee van deze blog was van de dingen van me af te schrijven, en deze heeft meer dan welke post ook zéér zeker die bedoeling.
Vorige week maandag, dat was dan de 21e kreeg ik, enigzins onverwacht ..., telefoon van mijn prinsesje, mijn Totje ... ze is intussen al 'n hele Tot, mijn Charlotte... Ze belde om af te spreken om es af te komen met het Allerheiligeverlof. Wel zo vlinderig licht dat buikgevoel is bij verliefdheid ... zo hemels verwarmd en opgewekt was mijn hart dóór de stralen van dat telefoontje ... de zonnestraaltjes welteverstaan ! Ik was hoopvol, opgelucht, gelukkig, reikhalzend, ... een blijdschap had mijn hart gevuld, vervuld. Een roes van superlatieve heuglijkheid omwille van die stappen ... En toch kreeg het 'n deuk ... Waarom weet ik niet ... door het vele gemis, de pijn, verdriet en schuld uit en voor het verleden ... ? Ik denk het wel, zonder enige twijfel. Dus er is hier nog veel werk aan de winkel, voor Lieve, dr.Ansoms ... en mezelf.
Enfin intussen zijn mijn 3 tieners dus geweest ... respectievelijk 1 en 2 nachten, Nicholas hield het andermaal kort, doch er was al één overnachting bij ... Maar hij is dan ook zo druk met al zijn sociale en sportieve aciviteiten ... The girls hielden het intussen reeds 2 nachten vol, en dus daddy héél happy en toch ... Beperkt in mijn mobiliteit, gegeseld door de striemende najaarsstorm was van buiten komen op maandag geen sprake ... Maar ik leerde nieuwe apps, ik keek met 'n half oog naar The Kardashians (of zoiets ...), ik hoorde "Thuis" op de achtergrond, zag weer vele "Selfies", hoorde voor het eerst speken over Selfchat of Snapchat, weet ik veel, kreeg zowaar 'n demo ... en ik ontdekte zowaar "De Slimste Mens" op de smartphone en werd uitgedaagd door mijn 2 dochters ... Een verjongingsbezoek, zeg maar ! Ja, mijn kids letten er wel op dat hun vader niet die vervelende, zeurige ouwe zak wordt ...
En toch ... de zonovergoten ijsschots ... Door de kloof die is ontstaan, zowel door de "situaties, relaties, voorvallen, discussies, ruzies ..." ... lijken die bezoeken steeds weer enige onherbergzame onwennigheid te vertonen. Logisch als je beseft dat het contact slechts sporadisch is, al je beseft dat je je kinderen eigenlijk de afgelopen 6 jaar nauwelijks of niet gezien hebt, als je beseft ... wat je je eigen kinderen eigenlijk al die jaren hebt laten doorstaan, meemaken ... (ruzies, relatiebreuken, nieuwe partners, verhuizen ...) ... hebt aangedaan, als je beseft dat je eigenlijk ... je eigen kinderen niet hebt zien opgroeien.
Dan zit je met 'n kloof ... die dringend moet gedicht worden ... Maar dat is niet zo'n evidentie. Intusen kruip je bijzonder moeizaam recht, zwaar gehavend door het verleden, in 'n nieuwe relatie, 'n nieuw gezin. Mijn grote dankbaarheid, mijn enige hoop, mijn allerlaatste kans en strohalm en mijn grote, onmetenlijke liefde ... wat en wie ik nooit ofte nimmer meer kan/zal loslaten want anders wacht de duisternis van het heelal, net als in "Gravity" ...
En daar schuilt de 2e kloof die dient gedicht. De kloof met 'n generatie, 'n "nieuw" gezin, daarom niet "samengesteld" , gezien mijn kinderen slechts zeer sporadisch de trip Aalst-Leuven maken.
Maar ook 'n kloof omwille van de "situatie", tout court ... en dat was hard om slikken. Tja, thuis bij ons, bij papa ... kan het leven druk zijn met de jongens, er is niet alleen het leeftijdsverschil, interesseverschil, er is ook het "anders-zijn" wat blijkbaar voor puberende tieners geen evidentie is om mee om te gaan. En ergens begrijp ik het wel, en anderzijds ook weer niet. Ik begrijp intussen heel veel, de afstand, hun sociale leven ginder ... bij hen thuis, geen eigen plek, niks om handen hier in de buurt ... En dat maakt dat we moeten schipperen, en zullen moeten blijven zoeken naar die gulden, duurzame middenweg ... Geen evidentie ... En het doet pijn ook, pijn om dit te moeten delen met de vrouw die je ruggenwervel is, de vrouw die al zo veel heeft verdragen en gedragen voor je, die in vele stormen de volle laag heeft genomen, omver is gewaaid, recht gekrabbeld en je steeds weer heeft recht geholpen ... Pijn ook omdat je ze alle zes graag ziet intussen. Maar overleg, rationeel en praktisch denken zal ons soelaas en wijsheid brengen ... wijsheid om de dingen te aanvaarden die je niet kan veranderen, remember.
Het maakt dat ik me op momenten als nu en de afgelopen dagen ... als 'n kleine ijsbeer voel ... eenzaam en alleen op die losgeslagen ijsschots ... overgoten door die zonnestralen. De ijsschots, afgebroken van de standvastigheid van je gezin, je thuis, je warmte en geluk ... in de wanhoop terug te peddelen naar de één ... en toch de ander opnieuw aan je proberen te binden. Tussen 2 vuren, ofte hamer en aambeeld ?
Vind ik te hard, het ijsbeertje op die zonovergoten ijsschots is meer wat voor mij ... Als de helderheid van geest het toelaat, behoudt hij immers het overzicht en controle om heen en weer te springen naar het één en de kracht zich duurzaam te kunnen binden aan het ander, tot de samensmelting, als 'n gevolg van de wisseling van de seizoenen, van de ijsschotsen volgt.
Volstaat de winter ? Ik weet het niet ... Moeten er enkele cycli van seizoenen voorbijgaan tot de hergroepering ... mogelijk wel. Maar intussen zal die kleine ijsbeer er toch in slagen zijn ijsschots terug vast te maken aan die vaste, stabiele ijsmassa, zijn thuis, zijn nieuwe thuis. Want daar is de geborgenheid en rust, daar is de vriendschap en warmte, de genegenheid en liefde ... En daar voelt de kleine ijsbeer zich thuis. Maar elke dag opnieuw zal hij turen over de ijsvlakten, reikhalzend uitkijkend naar de horizon, de ene dag al blijer dan de ander ... maar die andere ... zonovergoten ijsschots zal hij nooit ofte nimmer uit zijn vizier verliezen.
En straks, patisseriebaknamiddag met de jongsten en de Grote ijsbeer ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten