Het witte gewaad

Zaterdag 23 november.
50 jaar geleden ontwaakte de VS als uit 'n helse nachtmerrie ... 'n Verweesde natie, nog in volledig disbelief van het drama dat het land en de rest van de wereld met verstomming sloeg. Hun "Camelot" was gevallen, hun Commander-in-Chief was niet meer ... Een charismatische leider, welbespraakt, jong, enthousiast, begeesterend ... was kansloos afgeknald op de schoot van zijn iconisch First (Class) Lady. Het roze mantelpakje bespat met bloed en hersenweefsel werd het symbool van deze historische dag ... Het is dan ook mythisch weggeborgen in 'n hermetisch, temperatuurgecontroleerde ruimte ... om pas ten vroegste in 2103 te worden vrijgegeven.
JFK verliet Parkland Memorial Hospital onder 'n wit gewaad ... in het bijzijn van 'n getraumatiseerde jonge weduwe ... regelrecht de geschiedenis in... Dallas 1PM.
Net zoals 11 november 'n dag van remembrance zal blijven, zal die 22e november voor velen eveneens 'n dag van remembrance blijven, al was het maar omwille van de mythe ... al is het maar  omwille van het charismatisch idealisme dat JFK én RFK uitstraalden voor de generaties toen ... en diegenen die er nadien door begeesterd werden.

Het witte gewaad.
Er is er hier vanochtend vroeg, voor 'n zaterdag toch ... ook eentje vertrokken ... op zoek naar 'n wit gewaad. Maar 'n wit gewaad in 'n totaal andere context welteverstaan ... En of ze in haar nopjes was !
Wit ... het teken van hoop ... van blijdschap ... en ook liefde ... Van maagdelijkheid_lees: puurheid ofte reinheid.
Hoop ... Dezer dagen broodnodig ... hoop op kentering, en hoop op het overstijgen van het diepe van het dal.
Een weerslag de afgelopen week ... terug naar af ... al lijkt het dipje intussen te "rebounden". Dat zijn de minder leuke momenten, en het maakt je zo weerloos en kwetsbaar ook ... Vulnerable ...
Onvoldoende weerstand in dat hoofd ... Nog meer blijven werken en zoeken naar nieuwe componenten, maar vooral niet opgeven ... Misschien was de verkoudheid en buikgriepje ook wel extra munitie om mijn afweer zwaar onder vuur te nemen, who knows ... Maar steun en vooral de houvast van je therapeute, psy en ZIJ hebben me toch weer overeind gehouden ...
En het besef en realiteitszin ook ... het aanvaardingsproces, de nederigheid ...
Het weerzien van enkele "oude" vrienden, en 'n goeie babbel, ... zonder veroordeeld te worden, mensen die je aanvaarden wie je bent, of nog bent ... Het doet 'n mens goed. Goed !
Al te vaak zeg ik aan mezelf, terecht in mijn ogen, ik ben NIKS, ik kan NIKS, ik heb NIKS ... ZIJ gaat dan steeds weer in alle toonaarden ontkennen en dartel als 'n jonge hinde komt ze dan aandraven met hopen argumenten en citaten/voorbeelden om me duidelijk te maken welke daadwerkelijke waarde ik wel heb ... Heel eenvoudige dingen ... En de blik in haar ogen ... kunnen met enkel vertellen dat ze het nog meent ook ... dus er zal dan wel iets van waarde en waarheid inzitten.
Misschien ben ik écht wel niet niks, misschien heb ik wèl nog 'n toegevoegde waarde, misschien ben ik het wel waard. Ook al gaat het om hele kleine, eenvoudige dingen ...
Misschien moet dat de kern zijn van mijn bestaan, de kern van mijn kracht om verder te werken, elke dag weer, elke dag 'n beetje meer ...
Wellicht is dat de kern van de hoop, en de hoop naar herstel, en van herstel naar leven, en van leven naar werk, en van werk naar leven, en van leven naar dankbaarheid, van dankbaarheid naar geluk ... en van geluk naar liefde en vriendschap. Elke dag weer, het fundament van ons bestaan.
Eenvoud en goedheid, 'n lach, 'n vriendelijk woord, 'n schouderklop, ... hele aardse, eenvoudige dingen... de reden van ons bestaan, de reden om te leven. Het goede in de mens, vriendschap en liefde.
Warmte van het hart en geluk van de geest. Het witte gewaad van ons bestaan.
Het witte gewaad dat zij zal zoeken en dragen ... Het witte gewaad, mantel van warmte, mantel om je hart, mantel van geluk.
Het witte gewaad, de mantel van hoop en leven ... Voor diegenen in de dood, maar ook diegenen in leven.
Het mantelpakje van de kievit, maar vlekkeloos ... in tegenstelling tot Jackie's roze pakje.
Leven en hoop. Liefde en geluk.
Het witte gewaad.

Ontwaken

19 november. Dinsdag.
Exact 'n jaar geleden, maar dan op maandag, 365 dagen geleden ... richting Gent, intussen 205 dagen thuis, binnen, ... en buiten.
Vijftig jaar geleden, was er 'n 46-jarige katholieke wereldleider van Ierse afkomst, de eerste en jongste in zijn functie ...,  die, wellicht glimlachend, vooruit keek naar volgende week, zoonlief zou 3 worden en dochterlief over exact 8 dagen, 6.
Maar over enkele dagen eerst nog die trip afwerken naar Texas, samen met 'n stralende, herstellende echtgenote ... Herstellend van 'n depressie na het verlies van hun pasgeborene.
Dallas zou echter alles veranderen. Voorgoed. Het einde van hun Camelot-sprookje.
Ontwaken uit 'n vreselijke nachtmerrie, voor velen ... Ontwaken was er voor hem niet meer bij.

Ontwaken. Uit 'n boze droom, 'n vreemd bestaan, ... Ook dàt is depressie ... Na dagen van beterschap, plotsklaps jezelf uiteengereten voelen, voelen ... uiteengereten, maar dan gevoelloos.
Dumb, murw, suf... Alsof die pillen hun chemische werking niet meer doen ...
Piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiijn ..... Voor het eerst moest ik terugdenken aan 'n op de bühne schreeuwende Warre Borgmans in "Diepte van het dal" ...
Niet enkel terugdenken, het voelde ook zo: ondraaglijke, psychische pijn, je ziel en brein verscheurend ... Helemaal uiteengereten, in 'n waas van miserabel puin achterlatend ...

Denken aan de mooie dagen, zoals we gisteren deden, die eerste oudejaarsavond samen ...
I know, m'n liefste, de zorgeloze, vertederende en innige momenten. Turbulente tijden. Ontwaken uit 'n leven dat ik niet was ...
'n Leven dat me gehard heeft, niet "gehart", nee gehard, keihard ... harteloos wellicht ook.
Verblind, door zovele immorele dingen.
'n Leven dat me verscheurd heeft, verscheurd door angst, pijn, verdriet, gemis, schaamte en schuld ... Keihard verscheurd, in zovele stukjes ...
En het is verdomme zo moeilijk, zo verdomd moeilijk om die stukjes te zoeken, te vinden ... en de puzzel terug te vervolledigen, het is verdomme zo klotemoeilijk de juiste lijm te vinden om al die brokken te lijmen.
Het is zo, zo ... ontredderend, dat je na 3-4 betere weken ... 'n terugslag krijgt.
Klotedepressie, kloteleven, klotewereld.

Ontwaken, ontwaken in de realiteit, ontwaken in de wereld van vandaag, in 'n nieuw bestaan ... Projecten, wandelen, buitenkomen, lijstjes maken, doen ...
PIJN ! IK BEN MOE !
Hèt moe ! Het ontwaken moe, de nachtmerries moe, de hartkloppingen moe ... zelfs al na het eten van 'n stomme, gezonde tas verse soep, jààà ... dat ben ik ook moe !
En nog meer, die dekselse buikgriep sinds gisteren, ja ... ook moe !
Ik ben precies moeder ... en dàt uitgerekend op Wereldmannendag ? Tè Gèk ... zeker ?
Och, laat me, gun me toch mijn braaksessie ... Dan is het eruit, ERUIT !
En dan kunnen die zielige, oeverloze gedachten m'n brein -of wat er van overblijft- niet langer aantasten noch besmetten.

Ontwaken. Ontwaken is ook je ogen openen met kracht en energie, met bruis, enfin rode spa eigenlijk. Geen blauwe spa, die heeft geen bruis ...
Depressief ontwaken ... da's de blauwe spa, langzaam je ogen openen, eerst de linkse, op z'n Pluto's ... en dan weer dicht, denkend ... dit heeft geen zin. Zucht.
En dan opnieuw die linkse .. voorzichtig gevolgd door de rechtse. Zucht. Denkend, pffff ... wtf ... Zucht.
Ik lust eigenlijk geen blauwe spa ... Gekoeld ... à la limite ... Fel gekoeld, en 'n scheutje Ricard in de zomer, en enkele glaçons, absoluut !
Nee, ik ben 'n rode spa, bruis ... bruisend ... altijd geweest ... en zal ik altijd zijn.
En tegen die klotedepressie, zeg ik ... WTF ! Zucht.
Ontwaken als rode spa, pimpelende oogjes, op z'n Bean's ... dag m'n lieve snoepie ...
Ontwaken uit depressie, ontwaken uit 'n leven dat het mijne niet was, 'n leven dat ik niet meer wil, niet meer kan en niet meer zal ...
Alleen het mooie neem ik mee uit dat leven, de mooie, dankbare herinneringen ... en mijn 3 mooie, levende herinneringen voor het leven ... mijn 3 eigen kinderen.

En alle rest ... ik ga het laten varen, loslaten en wegebben ... Leeglopen uit dat zieke brein, en die brokstukken en verwaaide puzzelstukken ... Die gaan richting schroothoop, containerpark of whatever, maar ik gooi het àl weg, alles.
Er ligt 'n nieuwe puzzel klaar, met nieuwe dromen en doelen, nieuwe kansen en nieuwe hoop ... 'n Nieuw gezin, 3 extra kinderen ... én als toetje ... 'n sprookje-in-'t-echt !
Alleen moet ik ontwaken en beseffen, dat alle puzzelstukjes klaar liggen ... Ik moet voldoende bruis vinden om deftig en fris te ontwaken en die puzzel beginnen leggen en vervolledigen.
En beseffen.
Beseffen... zoals ZIJ het me vanochtend nog uitdrukkelijk op dat kleine hart drukte ... beseffen dat je mensen rondom je hebt die écht om je geven, die gemeend met je inzitten en die gemeend je vriend zijn ...
En het besef kwam ... samen met de tranen ... ZIJ had andermaal gelijk, mijn mental coach, m'n egeltje ook ... ZIJ weet het wel ...
En die échte vrienden, die dit lezen, ze weten het ook, want terwijl ze dit lezen, zien alléén zij mijn dankbare blik in mijn ogen, dankbaar om hun steun en vriendschap.
Vriendschap dat 'n mensenhart verwarmt, in goede en vooral in minder goede dagen ... in rijkdom maar vooral in armoede, in vreugde maar bovenal in verdriet, in gezondheid ook doch vooral bij ziekte.
En het is waar, je échte vrienden komen pas boven water, als de nood het hoogst is en de nacht het donkerst.
Phil Bosmans schreef héél lang geleden terecht ... "Menslief, ik hou van je" ...
Donkere nachten, pijn, verdriet, ... vriendschap.
Ontwaken en koesteren... "Menslief, ik hou van je"

Stairway to heaven ...

Vrijdag 15 november.
Vroege vooravond op het Feest van de Dynastie.
Onze dynastie ... vroeger leerden wij er nog over in geuren en kleuren, wisten we veel over onze koningen en hun koninginnen, tja op onze schoolbanken bestond slechts de klassieke leer in godsdienst en geschiedenis.
Vraag de kinderen vandaag es wat over het Koningshuis ... en ze horen het in Keulen donderen, tenminste toch in Eupen, ten huize Karl-Heinz Lambertz dan toch ... de minzame minister-president van de Duitstalige Gemeenschap. Gisteren nog te gast in Café Corsari ... 'n échte Belg, uitstekend drietalig ... doch met 'n gezonde dosis Deutsche levenslust en eetlust ... dat zie je zo ...
Eetlust ... sinds mijn GBP-operatie, ruim 2.5 jaar geleden ... fel verminderd, beperkt ook.
En levenslust ... de afgelopen maanden op 'n erg laag pitje ... bij momenten zelfs uitgedoofd ... Maar met hulp van mijn select clubje "soigneurs" kom ik stilaan vooruit.
En die levenslust ... die moet je heruitvinden, opnieuw opbouwen, ... stap per stap ... depressie is transformatie ... en het leven geeft je wel weer lust !
Maar je moet er wat voor DOEN ! Tijd nemen om te "aarden" ... met de voeten op de grond ... zodoende dat de aarding van de hersenen naar de aarde kan en andersom ... het negatieve de grond in, het positieve ... andersom.
En dus DOE IK !
Trapje per trapje ... de trap op ... the stairway to heaven ... Enfin, niet te letterlijk nemen ... Je zal straks zien waarom ...
Vandaag dus dag 2 van mijn "doen" ... elke dag minstens 'n uur de buitenlucht opzoeken en er op uit trekken. Gisteren in de koude, modder en regen ...
Het deed me denken aan de jonge Jo De Meyere die als kapelaan tegen de vlakte ging toen hij de berg kwam af gefietst in "Dagboek van een herdershond".
"Een slecht begin, Erik Odekerke..." sprak de stem van zijn beschermengel hem toe ... Mooie televisie.
Dus ook voor mij 'n "slecht" begin gisteren ... enfin, wat heet slecht ? Ruim 'n uur de boer op in dergelijk weertje en dan heb je het wel gehad.
Vandaag dus dag 2 ... 'n beetje zachter, maar "droog" met af en toe 'n streepje zon ... Andermaal trok ik de omgeving in van Tielt-Winge, deze maal richting Tielt Berg ... Fotocamera in aanslag om onderweg wat kiekjes vast te leggen ...
Voorlopig blijft het bij stappen ... het denkwerk, het bezinnen en overpeinzen laat ik voorlopig nog maar zo ... Eerst leren stappen, en doén ... buitenkomen. Niks forceren ... Tja, en sowieso ... ben en blijf ik 'n man ... en die kunnen naar verluidt geen 2 dingen tegelijk .... Dus, ga ik dat ook niet forceren ;-)
De uit-stap bracht me via berg en dal doorheen het glooiende Hageland en langs prachtige hoekjes ... Af en toe opgefleurd door de pracht en praal dat de herfst ons nog steeds te bieden heeft ... af en toe opgeluisterd ook door enkele meeuwen, angstige kraaien ... en 'n opgeschrikte fazantenhen ... Dus zowel voor oog en oor was er wat beleven. Voor het reukorgaan ook, doch dat was iets minder fraai ... Had te maken met de kwalijke geur van het mest op de akker, of 'n hondenpoep in de grasberm ...
Het leert je in elk geval als mens opnieuw 'n fysieke inspanning te leveren ... gezonde geest ... gezond lichaam ... weet-je-wel ... We beginnen bijgevolg met het lichaam om de geest nadien te laten volgen.
Da's de strategie ... Het leert je in elk geval nieuwe vensters ontdekken, nieuwe vensters die je kan opengooien, om 'n nieuwe kijk op de wereld te gooien, 'n her-nieuwde kijk vooral, 'n andere kijk ook.
Oog voor kleine dingen, voor details, ... dingen waar je vroeger niet meer bij stilstond ... Te druk, te gehaast, te gestresseerd ... De lichtinval van de zon achter de wolken, de schemering van het licht op 'n stel gekleurde bladeren ... Het kraken van het kreupelhout bij het doorwaden van het Walenbos ...
Window to the world ... en niet virtueel deze keer !
Zoals ik al eerder aangaf, laat ik het overpeinzen en bezinnen nog achterwege, heel bewust ... Deze tochten moeten me in staat stellen, opnieuw de stap te durven zetten naar de wereld, de buitenwereld.
Die drukke, angstige wereld ... Althans in mijn gehavende denkvermogen ...
Ruim 3 uur lang op tocht vandaag ... De kievit wist er weg mee !
Helemaal top ... op het einde ... hemels ... heaven ... en bij thuiskomst, bekaf ... Of wat had je gedacht ?
Maar naar het einde toe ging het steeds hoger, steeds mooier ook ... bijna tot waar de hemel reikt ... Niet om er naar toe te vliegen, mijn tijd is nog niet gekomen ... maar wel hoog genoeg om te genieten, en nederig te genieten van alle pracht en praal om ons heen ...
Al was het maar 'n geoogst maïsveld, of 'n omgeploegde akker, of het vergezicht van 'n kerktoren, het ontwaren van Zichem, Herselt en Tessenderlo aan de horizon ...
Het kleine ... weet-je-wel ?
En daarom ... stairway to heaven ... en hier in Tielt-Winge ... hebben ze 'n handje geholpen ...
Tot de volgende walkabout, en de volgende Kievit !

Hartediefje

Donderdag 14.11.2013

Even denken ... Donderdag vandaag ... 14 november al ! Quatorze novembre ...
In juni ging het ook al effe van start in Molière's taal, dan keek ik 'n maand vooruit naar de Fransen en hun nationale feestdag ... Dat was juni, we zijn november intussen ... ofte 5 maanden geleden ...
Dag 200 ... Tweehonderd dagen, 'k ben het net voor de statistische juistheid gaan natellen.
Tweehonderd dagen ... Hugo De Ridder schreef destijds over Dehaene ... "Sire, geef me 100 dagen..." - dat was voor het vormen van 'n nieuwe regering.
Hoe hou je het in godesnaam zolang uit, tweehonderd ellenlange dagen ? The answer, my friend ... is niet "Blowin' in the wind" ... zoals Robert Zimmermann het bezong in zijn legendarische song.
The answer is poepsimpel: een regering vormen, althans voor Dehaene destijds, nam al minstens de helft minder tijd in beslag dan het herfomatteren van 'n gecrashed menselijk brein.
Depressie is transformatie ... Je gaat als het ware als 'n gehele biefstuk in de maalmachine, en je komt er als gedraaide americain uit. Transformatie ... ik zit nog in de machine ... maar of ik er ooit als 'n gehele biefstuk terug zal uitkomen weet ik niet, het zal me zowaar ... worst wezen !
Een nieuwe identiteit, mijn ware ik terugvinden met enkel het goede, het waardige ... het aardige ...
Alle andere ballast, vetten, pezen, en onbruikbare stukken achterwege latend ... misnoegdheid, haat, stress, woede, agressie ... Genoeg van dat alles ... Genoeg !
Transformatie zoals Lieve gisteren zei ... en dingen doen, lijstjes maken, kleine dingen ontdekken, waarderen, appreciëren ... aarden ... met de voeten op de grond ... mijn mental coach, ZIJ dus ..., heeft het me ook al vaak gezegd, te vaak ... I know.
Dingen doen met mijn handen, creativiteit ontwikkelen ... zoals mijn herwonnen interesse in fotografie, mijn goesting om te kunnen tekenen, schilderen ... Tja ... handige Harry als ik ben !
Doet me denken aan die Ikea-kast die ik ooit met Nicholas in elkaar zette, hij was 5-6 ... ik iets meer ... bijna op het einde van het inééngeknutsel, of gestuntel ... knipoogde hij naar mij ... schalks opmerkend ..."papa, ik denk dat je ze verkeerd in elkaar hebt gevezen ..."

Maar DOEN kost geen geld, neen ... volledig akkoord, maar doen kost moeite ... En moeite is voor mij al maanden 'n erg duur iets, ik heb er de middelen niet voor ... Moeite kan je kopen met wilskracht, niet met geld, ... met doorzettingsvermogen ook, niet met je kredietkaart. En moeite kan je ook kopen met vooral ook ... durf, noch met je bankkaart - kan ik ook niet meer, ik heb ze opgezegd, makkelijk.
Dus doen ... doe 'n depressief iemand maar es iets doen ... Al geprobeerd ? Ooit ? Doen, absoluut !
Heb je 'm ?

Dus doen ! OK, en de Stan had het me ook al vaker gezegd, doen ... Dus Stan, ZIJ en nu weer Lieve ... Driemaal is scheepsrecht zeker ... en aangezien ik er heilig van overtuigd ben, of tenminste er ernstig in geloof ... dat recht altijd zal zegevieren .. zal ik maar "mee" doen, zeker ?
Elke dag minstens 1 uur gaan wandelen, weer of geen weer, tja en na verloop van tijd, wéér gaan wandelen, weer of geen weer, wéér ! en DOEN !
Zelfs zonder voorschrift ... er is geen tussenkomst van het ziekenfonds.
Of het moest zijn voor de slijtage van mijn schoenen ? Moet ik me eerst es over informeren ... doen !
Wééral !

Wat ik zeker ga doen, écht doèn vandaag ... is 'n woordje schrijven over mijn jongste dochter ... Want zowel broer als zus kwamen eerder aan bod ...
Ze was de derde in de rij ... 1996, 1997 en 1999. De laatste van mijn 3 welteverstaan: er zijn er nog 3 anderen, maar die kwamen nog wat later,  en niet via mij. Maar ze tellen wel mee, elke dag ook, als de som van zes !
Ze kwam na mijn prinsesje (cfr blogbericht 26.06.2013) ... en ja, als je na 'n prinses komt ... dan kan je moeilijk anders dan ... juist ja, via keizersnede op de wereld komen, toch ?
En dus via 'n cesarean zoals de Engelsen dat zo plechtig en keizerlijk noemen, kwam Annelyn op 14 april van het laatste jaar uit de 20e eeuw op de wereld.
Het was 'n baby uit de boekskes ... ongeschonden, braaf, flink, direct goed slapen, eten .. en ga zo maar door ... Ook al lag ze in stuit, dat averechtse heeft pas later de kop terug opgestoken.
En Annelyntje was, als ze enkele maanden oud was, een baby uit de duizend ... Altijd lachen, en op haar eet- en pampergewoontes kon je bijna je uurwerk gelijk zetten. Altijd stipt op tijd en netjes voorspelbaar ... haar hoekje in, heel braafjes, knalrood worden, afschudden en klaar, én met de grootste glimlach ... je moet het maar ... doèn !
Alleen die ene ochtend, ik in vol ornaat, donkerblauw kostuum, strak gestreken hemd en das ... alleen met de 3, en we waren al wat laat voor crèche en kleuterschool ... toen dat kleine spook me helemaal doopte, hemd, broek, das ... Zelden vergeet ik de hilariteit en ergernis van het moment, ... ergernis, nee zelfs niet ... want het kwam spontaan én met de glimlach ...
Te laat kwamen we bijgevolg sowieso, ... met nieuw kostuum, vers hemd, das én kousen ... weliswaar !
Ze was 'n papa's kindje, hoe ontwapenend ze dat vierletterwoord telkens opnieuw uitsprak en dan kwam afgewaggeld ... of ik nu foto's aan het nemen was, of aan het filmen met de camera ... Annelyn had steeds heel intens oog voor de lens, doch liefst zo dichtbij ... paaapaaa ... Het klinkt in m'n oren, voor m'n leven ...
Een werkje op school werd ondertekend met "papa's kleine hartedief ..." en dat is ze altijd gebleven, en zal ze altijd blijven. Een flinke studente intussen, met 'n hoge dosis inzet en wilskracht ... en verbazend mooie uitslagen ... Blijven doèn, m'n hartediefje ... blijven doen, en met het hart steeds op de juiste plaats.
Dat ga ik ook doèn, mèt het hart op de juiste plaats ... doèn ...
Net als mijn hartediefje ...

Diepte van het dal

Woensdag,13 november.
The glorious dead zijn herdacht, de klaprozenkronen eerbiedig neergelegd.
En de wereld draait door, als vanouds, zijn normale gang ... Voor ieder van ons, waar dan ook.  Op de Filipijnen of in de diepte van het dal.
Vrouwlief is opnieuw aan de slag na haar bewogen "elephantwoman"-ervaring bij de tandarts. Ze is weer als vanouds ... mijn sprookje in 't echt, veel beter zó, veel mooier ook.
Maar de wereld draait door, ook na 'n woelige nacht vol hersenspinsels en draaikolken, terwijl mijn wereld en leven tegen tyfoonsnelheid door mijn hoofd razen.
De meeste dromen zijn bedrog ... en toen ik naast je wakker werd, leefde ik nog. Gelukkig.
Ik was er anders gehavend uit gekomen.
Wie ben ik ? Waar ben ik ? Wat ben ik ? Vreemde vragen. Ik heb zoveel mensen gekend, ontmoet, mee samen gewerkt, mee samen gesport ... En na 'n leven ... _met 'n decennium vol waanzin, verdriet, workaholisme, conflicten, ..._ 'n leven als 'n ware rollercoaster ... sta je gans alleen, in 'n dorre woestijn, dan weer bloedheet ... of ijzig koud...
De dorre woestijn, ... mijn verplichte boetetocht, from hero to zero... in no time.
Na 'n leven van waanzin, of wellicht het leven van 'n waanzinnige .... ?
Een vulkaan gevuld met zelfhaat, afkeer, opgekropte woede en zielepijn.
De diepte van het dal...
Af en toe erupterend ... , die vulkaan dan toch, met giftige lava ... omdat de berg het niet meer kan houden.
Schaamte,  diepe vernedering, verloren en gebroken fierheid, en zoveel meer.
Daarom, ...  Ansoms, dra met pensioen ... En Lieve, dra met bevallingsrust ...  En de Venlafaxin.
Gelukkig heb ik nog mijn oase in de dorre woestijn, mijn oase van rust, steun, liefde, genegenheid, aanmoediging, en zo oneindig veel meer.
Als mens is het soms moeilijk om beseffen dat perfectie bestaat in de liefde, al ruim 25 ... maanden, of wat dacht je ?
25 diep dankbare maanden ... Het dekseltje op het potje, weet-je-wel ?
Hèt bestaat echt, écht ! Ook al ga je richting die 50 ... Op ware liefde staat géén leeftijd !
De diepte van het dal.
Het dal waar je ook oude vriendschap herontdekt, hernieuwt en leert appreciëren en waarderen.
Een zielsgenoot die naast je trouwe partner en soulmate, ZIJ ..., ... ook oor heeft naar je zorgen, kommer en kwel, en vice versa.
En zo gebeurt het, als bij wonder ... dat je uitgerekend met dat maatje ... naar "De diepte van het dal" kan gaan.
Niet zozeer de dieperik in.
Neen, 'n magistrale theatervoorstelling van Warre Borgmans ... Heel aangrijpend doch vooral zo herkenbaar, alsof je 160 minuten lang in 'n spiegel keek.
De diepte van het dal. De uitmuntende klasse van 'n begaafd acteur. De dankbaarheid om hervonden vriendschap en verbondenheid.
De dankbaarheid ook van 'n acteur na 'n woord en blijken van appreciatie ...

Van: "Warre Borgmans-Bellens" <warre.trix@gmail.com>
Aan: janssensgert@telenet.be
Verzonden: Zondag 10 november 2013 16:13:17
Onderwerp: dal
Hartelijk dank
voor uw fijne reactie !
we doen op
de ingeslagen weg verder !
Warere Borgmans


De volgende stap in de transformatie die depressie is. De volgende stap in de zoektocht naar jezelf, het herontwerpen, en herfomatteren van je identiteit ... het kneden en boetseren van die nieuwe mens, die nieuwe ik ... Hernieuwd, herbrond en herboren, met 'n gezuiverde ziel en 'n nieuwe harde schijf, weliswaar met een ander besturingssysteem.
Andere prioriteiten en waarden, kleiner ook, maar met de veiligheidsmarge van gelukkig zijn.
De oude kievit has left the building, de tijd om te aarden is aangebroken, en te kiemen ook. Zodat de tijd er is, dat de kiem kan groeien en ontluiken, zodra het weer lente is.
De diepte van het dal ...

"When You Go Home, Tell Them Of Us And Say, For Your Tomorrow, We Gave Our Today."

11 november. Maandag.

Geen dag om te bloggen vandaag. Een dag om stil te staan. Om te gedenken.
Herdenken ook. Stil maken ook.
Doch vooral ... nooit te vergeten.

Het begon gisteren al, even traditioneel als immer, ingetogener als ooit ...
Remembrance Sunday aan The Cenotaph in White Hall te Londen.
Vandaag de Menenpoort te Ieper.
En morgen ... en alle dagen nadien ...

Stilstaan en gedenken.
De onvergankelijke helden.
De ongekende krijgers.
De onvertelde verhalen.
De onontdekte gruwel.
De gruwel die altijd blijft bestaan.
De herdenking, de herinnering die nooit mag vergaan.

En op deze bijzondere, ijzingwekkende dag ...
hoe stralend ook het zonnetje ..
onze velden verlicht ...
Zullen we stilstaan  en gedenken ...
de slachtoffers en gruwel ...
voor eeuwig gebrand op ons gezicht ...

Voor al diegenen ...
Die hun ziel en hart lieten bij het vallen der geweren ...
In Ieper, Tyne Cot of Menen ...
Deze blog om hun heldendom te eren ...

"When You Go Home,
 Tell Them Of Us And Say,
 For Your Tomorrow,
 We Gave Our Today."

"O valiant hearts who to your glory came
through dust of conflict and through battle flame;
tranquil you lie, your knightly virtue proved,
your memory hallowed in the land you loved."

http://www.youtube.com/watch?v=K6q6Z_FonF0

“They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning,
We will remember them.”

IF YE FORGET
Let me forget—Let me forget,
I am weary of remembrance,
And my brow is ever wet,
With tears of my remembrance, ...
With the tears and bloody sweat,—
Let me forget.

If ye forget—If ye forget,
Then your children must remember,
And their brow be ever wet,
With the tears of their remembrance,
With the tears and bloody sweat,—
If ye forget.
Rev. Geoffrey A Studdert Kennedy (1883-1929)

 

De wachtkamer

Vrijdag 8 november.
Wachtkamer. De wachtkamer.
De tijd doden met een variatie van gezap tussen mobiel gefacebook, een potje Slimste Mens en wat gepruts met je slimme telefoon ... zowaar afgewisseld met de lectuur van 'n interview met Nora Tilley in "Leven", het driemaandelijkse magazine van de Vlaamse Liga tegen Kanker.
De tijd doden ... Kan je dat dan zomaar ? Ongestraft ? Is dat ergens niet 'n beetje moord, dan ? Misschien niet écht ... laten we het houden op "onvrijwillige" doodslag.
Dat die kankerpatiënten de tijd doden lijkt me gerechtvaardigd ... ze leveren immers 'n strijd op leven en dood, 'n strijd tegen ook ... dat ze dan de tijd doden, lijkt me gewoon ... eerlijk.
Na het lezen van het interview met de hierboven geciteerde en gevierde actrice heb ik toch maar netjes het magazine teruggelegd, uit eerbiedigheid, nederigheid ook. Er zijn inderdaad mensen die veel zwaardere pijnen moeten doorstaan dan ikzelf, en bijgevolg zou ik eigenlijk "sterker" moeten zijn op die moeilijke dagen ... Doch, het lijkt altijd zo veel makkelijker dan gezegd, laat staan gedaan.
Heb het er gisteren nog over gehad, de geesteszorg lijkt me, ...en dat is niet persoonlijk... echt niet ... doch zo zie IK het wel, ... nog steeds een sterk onbegrepen zorg, en 'n miskende ziektevorm. Maar goed, dat is 'n ander debat. Wachtkamer ...
In afwachting van ... of in 'n transitievorm ... In mijn specifiek geval, transitie, in hoop op beterschap, genezing ook ... De wachtkamer ... ik zit er al 'n poosje in, ... om niet te zeggen 'n hele poos. Ik kijk vol verlangen uit naar het ogenblik dat die deur wordt opengezwierd en het aan mij is om die wachtkamer te verlaten, en terug deel te kunnen uitmaken van het actieve, normale, sociale leven ... Al is het met 'n zware last op mijn schouders voor de komende zeven jaar ...
De andere wachtkamer dan maar, vanochtend zowaar de 5e (!) keer al deze week ... Psychiater, huisarts, uroloog, ... volgende week komt er de psychotherapeute nog es bij ... Het begint er stilaan op te lijken of ik wel op zoek ben naar Beckett's Godot ... Beware me daarvan, want die heeft nooit omgezien, ... den dwaas ;-)
Wachtkamers ... vanmorgen met ZIJ... intussen omgetoverd, nu ja, omgetoverd ... tot 'n heuse "Elephant woman" ... na 'n routine-ingreep bij de tandarts ... 't Is écht geen zicht, écht niet, maar 'k heb zo'n compassie met haar, de pijn, het ongemak, het geen-zicht ... en als vrouw ligt dat wellicht 100 keer zo gevoeliger dan bij 'n man ... We hopen alvast op snel beterschap en herstel, zodoende dat de tandarts verder kan met haar "routineklus" !
Wachtkamers, we hebben het zo wel 'n beetje gehad intussen, vooral ook deze week, maar gewoon, in algemene termen ... het mag stoppen ... psychiater, huisarts, psychotherapeute, tandarts, uroloog, spoedarts ... Ik had het voorspeld, het annus horribilis ... 2013 ... en het is in alle geuren en kleuren uitgekomen ... Geen schrikkeljaar, wees gerust, 'n absoluut verschrikkelijk jaar, 'n puur horrorjaar !
Het mag dus stilaan stoppen, als diene van hierboven over mijn schouder moest meelezen ... wel dan, dan is die oproep zeker dubbel aan HEM gericht ... het mag stoppen !!!
Hoeveel, hoeveel dient 'n mens te ondergaan en te lijden, hoeveel ? Gun ons dan toch dat beetje geluk dat ons rest ? Of is dat écht tè ?
Maar we geven de moed (?) niet op ... Moed, doorzettingsvermogen, kracht ... je kan je soms de vraag stellen wat de intrinsieke laat staan energieke waarde ervan is ... als je telkens opnieuw 'n (tegen) slag dient te inkasseren ... Is het dan niet des mensens dat je de armen laat zakken ? Is het dan niet 'menselijk' dat je er zowaar depressief van wordt, je in 'n diepe depressie verzeild geraakt ? Of dat je na verloop van tijd, na de erosie van geest en lichaam ... helemaal opgebrand, uitgeblust geraakt ?
Als je al zoveel hebt gegeven, gevochten, gestreden, gewerkt ... is het dan niet begrijpelijk en zelfs logisch dat die harde schijf tot 'n volledige meltdown komt ? Neem het van mij aan ... IK, de grote vechter, de positivist, de harde werker, de nooit-opgever, de "man-met-de-3-longen" ofte "motor-van-de-ploeg" zoals ik in mijn baskethoogdagen werd omschreven ..., ik geef het je op 'n blaadje ...
Dan gaat alles aan flarden in die bovenkamer van je ... There's only so much you can take ... je inkasseringsvermogen heeft écht wel zijn grenzen, én beperktheidsdatum ... en als je daarover gaat, dan treed je in 'n spiraalvormige haspel van draainissen en negatieve omwentelingen ... die je gewoon murw slaan, duwen, "crushen" ... En ertegen vechten ... no way, helpt niet ... Medicatie brengt tijdelijk soelaas ... en dat houdt je recht ... terwijl je geduldig en gestaag op zoektocht trekt naar nieuwe componenten om je harde schijf te herstellen en te herfomatteren. Maar die medicatie is je noodzakelijke "drug" ...
Ik kwam eergisteren even zonder te zitten en nam pas gisterochtend  'n nieuwe in, ruim 24u na de vorige ... je voelt de zwaarmoedigheid, de duisternis millimeter per millimeter opnieuw stijgen, net alsof je langzaam 'n emmer water laat vollopen ... Dus, ja, het bestaat écht wel ... en of het nodig is, die geesteszorg ... zeer zeker !
De wachtkamer ... heeft ook zo zijn voordelen ... Plots blijkt dat je in die wachtkamer niet alleen bent, en je zowaar 'n goeie kollega en vriend (én verre familie eigenlijk) terugvindt, brothers in arms, soulmates ...
En die eerste ontmoeting, samen, heeft zowaar 'n helend effect gehad ..., want plotsklaps ... kan je lief DOCH vooral...  het leed, de gevoelens, pijn, schaamte, gemis, ... en zoveel meer .... DELEN met 'n zielsverwant ... En uitgerekend DAT is 'n zegen, 'n dankbare zegen, of hoe je in moeilijke, donkere dagen ... uit geheel onverwachte hoek ... 'n onmetenlijk mooi geschenk krijgt aangereikt ... duurzame, oprechte en eerlijke vriendschap ... het klopt als 'n bus, dat je in de moeilijkste dagen je echte en je beste vrienden leert kennen en ontdekken ... en dat is als ... 'n godsgeschenk.
En hiermee wil ik niet de minste afbreuk doen aan ZIJ, want ZIJ is mijn hart, mijn steun en toeverlaat, m'n allerbeste maatje, mijn alles ... zij vult mijn longen met lucht, mijn hart met tederheid, en mijn lichaam met leven ...
Maar die oude vriend,  die is terug ... alsof het gisteren was ... ,  m'n goeie ouwe vriend welteverstaan !
Wachtkamer. Er zit ook iets positiefs in, écht !
En voor m'n sprookje-in-'t-echt ... ik ben er zeker van dat die deur in jouw wachtkamer begin volgende week al weer zal openzwaaien, en dat je die onbeschrijfelijke naturelle schoonheid van je glimlach, je oogjes en kraaiepootjes ... weer helemaal zal terug hebben ...
En de kievit, zal voorbij zweven en guitig naar je knipogen ... schalks als immer, samen me m'n goeie ouwe vriend ...
Er is vooruitgang, er is weer hoop, er zijn weer mooie dagen ... eenvoud, nederigheid, dankbaarheid ... én fierheid ook, om die échte vriendschap ...

Toon, Stef en ZIJ ...

Dinsdag 5 november 2013.

Vandaag eens 'n dagje waar ik het niet zo nauw neem met auteursrechten. Bah ... rechten, plichten ... Vandaag effe niet. Tijd voor 'n gebedsstonde ... of bezinning ...
Ik wou dit even de wereld insturen en delen, gewoon ... delen.
Toon, Stef en ZIJ ...
Toon ... De grootmeester der cabaretiers ... groter dan Van Vliet en Sonneveld samen ... Hilarische en onvergetelijke en onvergankelijke one-man show's ...
Zonder twijfel, één van de mooiste cadeau's van mijn ouders ... Toon leren kennen, ontdekken, appreciëren ... en zoveel meer. Behalve cabaretier was Toon ook liedjesschrijver, dichter, overpeinzer en 'n warm mens met 'n warm hart ... 'n hart vol liefde voor z'n Rietje ook.
Hij schreef 'n ultiem nummer en eerbetoon toen ze van hem heenging ... Lente me ...
Op meesterlijke wijze vertolkt door die andere grote ... Stef Bos ... in 2010 (zie naar de onderstaande link). Ik ontdekte deze versie in het holst van 'n donkere, eenzame Kerstnacht enkele jaren terug .. En sindsdien heeft deze tekst en melodie het warmste plekje in m'n hart opgezocht en gevonden ... En daar zal het blijven ... Het is mijn ultieme getuigenis aan mijn ultieme steun, toeverlaat, ... en liefde ... mijn sprookje-in-'t-echt ... ZIJ ...
Toon, Stef en ZIJ ... Geniet ervan ... omdat het zo hemels eenvoudig is ... hemels mooi ook ... eenvoud, nederigheid ... en dankbaarheid ...
Ja, dankbaar om ZIJ ...
Maar ook dankbaar, lieve mams en paps, dankbaar om al het mooie en eenvoudige dat jullie me leerden, dat jullie me lieten ontdekken als kind, als puber en jong volwassene ... van die mooie, eenvoudige, sierlijke plekjes in onze Ardennen, tot het hemelse van de klassieke muziek, tot het wonderlijke van de keuken ... en het diepzinnige én luchtige van Toon ...
Voor ZIJ en voor jullie ... Lente me ...


Lente me (Toon Hermans)

Ik zing je, ik refrein je ...

Ik sherry en ik wijn je ...

Ik cello en ik vleugel je ...

Ik Rembrandt en ik Breughel je ...

Ik koffie en ik thee je ...

Ik strand je en ik zee je ...

Ik spel je en ik blader je ...

Ik moeder en ik vader je ...

Maar ... zou ik jou iets mogen vragen ...

Het gaat veel verder dan 'n zoen ...

Zou ik jou iets mogen vragen ...

Zou jij voor mij iets willen doen ...

Lente me ... Zomer me ... September me en Winter me ...

Want ik heb jou onophoudelijk lief ...

Morgen me ... en middag me ...

Avond me ... en Nacht me ...

Met andere woorden ... blijf bij me asjeblieft ...

　

Ik zie in in jouw ogen weer de bloesems van de appelboom ...

En de zomers kan ik voelen op mijn wang ...

en ik zie de bladeren weer vallen op onze lieve droom ...

En de lichtjes van Kerstmis zie ik bewegen op het behang ...

En ik vraag jou ...

Lente me ... Zomer me ... September me en Winter me ...

Want ik heb jou onophoudelijk lief ...

En Morgen me ... en middag me ...

Avond me ... en Nacht me ...

Met andere woorden ... blijf bij me asjeblieft ... asjeblieft ...

...

Ik zing je, ik refrein je ...

Ik sherry en ik wijn je ...

Ik cello en ik vleugel je ...

Ik Rembrandt en ik Breughel je ...

Ik koffie en ik thee je ...

Ik strand je en ik zee je ...

Ik spel je en ik blader je ...

Ik moeder en ik vader je ...

Ik zon je en ik maan je ...

Ik lach je en ik traan je ...

Ik verzwijg en ik vertel je ...

Ik Toon Hermans en ik Brel je ...

...

En Lente me ... Lente me

Zomer me ...

En September me ...

En ... Winter me ... Winter me ...

(tekst: Stef Bos naar Toon Hermans)


http://www.youtube.com/watch?v=Pjf3BrSVrRk&gl=BE


　

Window to the world

Maandag 4 november 2013.
De eerste werkdag vandaag ... niet voor mij ... maar voor m'n trouwe maatje uit de Volderrede in Destelbergen ... 'n nieuwe start en uitdaging na ... 'n even moeilijke periode als ik doormaak ... Jij bent er door, al heeft het 'n jaar van je leven gekost ... Gekost ? Och, wellicht niet ... mogelijk was die "verplichte" break net hetgeen hij nodig had, nood om te herbronnen, te bezinnen, te beseffen en te genieten ... Beseffen dat het jachtige, stresserende ... niet opweegt tegen zoveel andere, belangrijkere waarden in ons vergankelijk leven ... Ik wens je alvast héél veel goeds en nog veel meer succes in je nieuwe baan, lieve Tom !
Ikzelf ... loop op 'n blauwtje vandaag ... Ik ben moe ... Mentaal heel erg moe, fysiek ook ... Najaarsmoeheid, 'n slechte nacht na 'n nochtans rustig en deugddoend weekendje thuis met mijn sprookje-in-'t-echt ... I don't know ... Maar ik ben heel erg moe, tout court.
Ook ik begin stilaan hoop en dromen te koesteren naar en van 'n nieuw project in m'n leven ... Maar telkens ik die tocht aanvat moet ik met lede ogen vaststellen dat het me noch psychisch noch fysiek ... lukt om me op te krikken en die stap te zetten. Hoe hemeltergend het ook kan klinken en hoe frustrerend het ook is ... Ik ben altijd die energieke, bruisende, voortouwtrekkende Gert geweest, boordevol ideëen, plannen, projecten ... Steeds weer vooruit, aan de kar trekkend, sleurend ... op weg naar het behalen van objectieven, targets, SLA's, KPI's en dram zo maar door ... Steeds weer de visie ontwikkelend hoe beter, sneller, efficiënter te presteren ... Opjutten, motiveren, kansen geven, ...
En dat bodemloos vat vol energie en inspiratie ... is helemaal leeggelopen ... en de bodem is weg ... voorlopig, nog steeds. Af en toe lukt het om op de één of andere inventieve manier enige vorm van energie en positivisme op te wekken ... wellicht door het beukwerk van mijn mental coach ... doch zodra die reservebatterij is opgebezigd ... is de sterkhouder verdwenen en zakt de pudding weer in elkaar. Onbegrijpelijk bij wijlen, onverstaanbaar met momenten ... moeilijk te plaatsen ... meestal.
Depressie en burn-out ... Nederigheid en vernedering ... Fierheid en schaamte ...
Het zoeken naar de juiste componenten is verdomme veel makkelijker gezegd dan gedaan, wees daar maar zeker van !
Ik zou zo graag ook die nieuwe start nemen, 'n nieuw begin, 'n nieuwe wending ... maar het ontbreekt me echt aan energie, kracht, wilskracht ... brain damage ... In moeilijke momenten rijst er soms zelfs twijfel of ik ooit uit deze spiraal kan komen, heb ik m'n eigen lichaam en geest dermate op de proef gesteld dat de erosie onherstelbare schade heeft berokkend ? Ik hoop het niet ...
Wat ik wel weet intussen, alhoewel ik nog vaak op tweesprongen beland ..., is dat ik m'n leven, beroepshalve dan, als de dag zal komen ... helemaal zal omgooien ... helemaal, maar dan ook echt helemaal. Van kaderlid/manager tot zorgverstrekker, of schrijver ... of winkelbediende of fashionadviseur ... misschien zelfs postbode of fruitteler ... De toekomst zal het uitwijzen ... Mijn mental coach deed me alvast enkele vensters open afgelopen w/e ... kijk naar die andere fierheid over jezelf, naar de andere, échte waarden waar je écht goed in bent ... Misschien moet ik aan de slag als positivisme-coach, relatiespecialist (gniffel ...) of ... diaken ... Het spirituele ... remember ?
Het is iets wat me altijd heeft geïntrigeerd ... die pastoors en priesters, en hun gewaden en diensten ...
Maar 'n man als ik, met 'n palmares waarvan de meest heidense ketter van omver valt ... zal de gelovigen weinig kunnen vertellen over goed en kwaad, de tien geboden en het vrome in ons leven ...
Dus misschien toch maar van het lijstje schrappen ...
Och ... Het brengt me naar mijn vensterbestaan ... Dagelijks kijk ik reikhalzend door het raam, via het raam en van achter het raam 'n voorzichtige blik gooiend op de wereld... My window to the world ... Via het virtuele 'n blik gooiend naar het échte, aardse bestaan op deze aardbol ... Mijn virtuele bestaan ... Meerdere malen per dag gooi ik mijn raam open en weer dicht ... dwaas eigenlijk ... de helaasheid van het virtuele ... the window to the world ... Facebook, Twitter en het Internet (en de diverse nieuwssites ...).
Maar het is in eenzame dagen als deze het enige wat me rest ... mijn enige manier vooralsnog om voorzichtig rond te speuren naar wie ... wat ... op deze angstige wereld.
Zo vaak valt er niets te beleven en dan besef je de beperkingen van die virtuele sociale wereld ... Het zou eigenlijk mensen in moeilijkheden, in eenzaamheid ... kunnen en moeten bij elkaar brengen ... En mogelijk mis ik de juiste afrit, of bevind ik me op de foutieve route ... Maar veel "social" zoden brengt Facebook toch niet aan de dijk ... Althans nu niet ...
Voor 1 ding ben ik Suikerberg wèl dankbaar ... hij bracht ons wèl samen ... 2 oud-kollega's van jaren geleden, beiden Aarschottenaars, vonden elkaar op bijna mirakuleuze wijze terug ... 2 zielsverwanten ... "2 hearts can beat as one" ... zongen La Ross en Lionel Ritchie gisteren nog in hun "Endless love" ...
En daarvoor ben ik immens dankbaar en gelukkig ... dat mijn venster naar de wereld, gelukkig wagewijd openstond toen dat andere zieltje kwam binnengewaaid in mijn bestaan, en andersom ...
Window to the world ... vaak sociaal ontoereikend ... doch het zonnestraaltje van de dag ... voor één keer ... een geluksbrenger ... En wie weet, open ik de komende weken opnieuw dat venster ... en waait er zelfs 'n mirakuleuze genezing recht mijn hoofd binnen ... Dus hoopvol en dankbaar, en blijven geloven ... want my window to the world bracht me alvast het mooiste uit mijn bestaan ... ZIJ !
En straks met de limousine naar m'n zieleknijper ... I like ;)

De complexiteit des levens ...

Zondag 3 november 2013.
De helaasheid der dingen ... De helaasheid van het leven ... De complexiteit van ons bestaan ...
Tout court, de complexiteit des levens.
Mijn nachtleven wordt dezer dagen, willens nillens, alweer overheerst door de werknemers van de Droomfabriek. Angstige, psychisch bedreigende, verstorende dromen ... alsof ik met 'n supersonische snelheid doorheen mijn leven wordt gegidst ... van welke aard en spanningsmeter dan ook ... het breekt me niet zozeer zuur doch wel degelijk ... vochtig op ... Soms tot 3-4 maal toe opstaan ... en soms tot 2 x maal toe droog slaapgerief aantrekken ... Angstpsychoses in combinatie met ??? tè diepe slaap en te dwaze dromen ... Who knows ??? Het is sowieso ... angstig en benauwd om te ervaren ...
Brain damage zei ik gisteren halfspottend bij het beluisteren van de gelijknamige Pink Floyd-song ... soms lijkt de werkelijkheid korter bij dan ik zelf zou willen ... Zo ook vrijdagavond ... ik had zowaar 'n stukje zelfgemaakte Halloween-chocoladetaart ('n suikerbom ... dat geef ik grif toe ...) geproefd net voor de jongens voor 'n week naar hun papa vetrokken (nadat ik ze de volledige week bij me had ...) ... Doch dat gaf dermate hartkloppingen dat ik het volledig verloor en ik compleet uitgeput in slaap sukkelde ... Ik had zelfs niet één druppel alcohol gedronken ... Bij het ontwaken, 1.5 uur later, met m'n mental coach aan m'n zijde ... was ik dermate verbaasd, verward, verloederd ... dat het me urenlang angst heeft ingeboezemd ... Brain damage ... het leek er erg sterk op, temeer dat ik de voorgaande dagen geconfronteerd werd met zeer zeldzame extreme hoofdpijn ... The aftershock van mijn fietstuimeling ??? Who knows ... Ik hou het alvast in de gaten ... want dat gevoel ... van totale verdwazing ... heeft me deftig angst ingeboezemd.
Die dromen ... Het is 'n mengelmoes van emoties, angsten, conflicten, verleden, verlangens, en zo veel meer ... Gisterennacht stopte ik nog bij 'n zwaar verkeersongeval van onze buur (Polle Brams) in z'n oude Volvo ... die lag op zijn dak ... Ik stapte uit en verzekerde Pol dat ik Andrea (zijn vrouw) wel zou geruststellen ...) ... Het ongeval gebeurde op het rondpunt van de Elisabethlaan en de Pastoor Dergentlaan ... Vlak bij Pol's en mijn thuis ... Bizar ...
Vannacht volgde andermaal 'n zweterige, angstige aflevering ... Eén van m'n jongste broers had 'n nieuwe job gekregen als technisch verkoper bij de NMBS en had hiervoor 'n auto nodig ... Een andere broer, één van de 2 oudsten ... zou hem hierbij helpen ... terwijl ik op m'n houten plank met 4 wieltjes ... voortgeduwd met de kracht van m'n eigen vuisten ..., terugkeerde naar huis ... weliswaar bemodderd door de tegenliggers die zich in hun wagens van geen kwaad bewust waren van hun "zielige" tegenligger ...
De helaasheid van het leven ... Nederigheid en vernedering ...
Ik ontdekte vannacht 'n nieuw element ... Fierheid ... Mijn "fierheid" ... over mijn "carrière", mijn "achievements" ... mijn kinderen ... maar ook over mijn materialistische "accomplishments" ... de duurste wijnen en restaurants, de sjieke middens en ontmoetingen ... Mijn verwezenlijkingen ... fierheid ... Die fierheid bestaat niet meer ... Die fierheid heeft plaats geruimd voor diepe schaamte, schuld en vernedering ....
En dan plotsklaps word je "wakker" geschud door die oneindige sterke vrouw ... mijn mental coach ... die me andermaal tegenspreekt... NEE, zegt ze ... NEE ... zo zie JIJ de dingen ... maar IK ben FIER op wie je bent ...ik ben FIER om je knuffels, om je genegenheid ... je vriendschap ... Ik ben FIER op de manier dat je e opwindt en me verheerlijkt ... Ik ben FIER om je als mijn partner, mijn vriend en man te hebben ... DAT moet je leren, want DAT moet je FIERHEID zijn ...
En dus ... zet ze me andermaal voor schaakmat ... ZIJ ... zoveel sterker dan ikzelf ...
Ik heb het negatieve vandaag dan maar es achter me gelaten ... eigen aan 'n depressie zeker ?
En samen met haar gezocht ... gewoon ... al doende ... gezocht naar een aantal componenten om die harde schijf te herformatteren ... Eenvoud, dankbaarheid, nederigheid, liefde, vriendschap, huiselijkheid, gezelligheid, knuffeligheid, goedlachsheid ... En zowaar ... het heeft 'n helend effect gehad ... Ik besef dat het die dingen ... die "componenten" kunnen en zullen zijn die m'n harde schijf nieuwe vorm zullen geven ... 'n Vorm van nederigheid, dankbaarheid en eenvoud ...
Geruggesteund door spiritualiteit ... Want ook dat komt terug ... Maar daar vertel ik later meer over ...
ZIJ had alweer 'n enorme helende invloed ... en we maakten er samen, met ons tweetjes, 'n super rustige, supergezellige zondag van ... gewoon thuis, dankbaar ... in alle eenvoud, in harmonie ... met veel vriendschap, genegenheid en knuffels ...
En ons kleine feestmaal ... hoe Lidl ook ... mocht er best wezen ... En dàt, zijn de échte dingen die tellen ... én uitgerekend dàt zijn de échte dingen die me zullen genezen en herlanceren ... op weg naar 'n nieuwe toekomst, op weg naar 'n nieuwe ik ... Loepzuiver, van geest en hart ... ontdaan van depressie en psychoses ... maar verwarmd en vervuld van liefde, zorg en al het goede dat de complexiteit des levens ons onthoudt ...