De eerste werkdag vandaag ... niet voor mij ... maar voor m'n trouwe maatje uit de Volderrede in Destelbergen ... 'n nieuwe start en uitdaging na ... 'n even moeilijke periode als ik doormaak ... Jij bent er door, al heeft het 'n jaar van je leven gekost ... Gekost ? Och, wellicht niet ... mogelijk was die "verplichte" break net hetgeen hij nodig had, nood om te herbronnen, te bezinnen, te beseffen en te genieten ... Beseffen dat het jachtige, stresserende ... niet opweegt tegen zoveel andere, belangrijkere waarden in ons vergankelijk leven ... Ik wens je alvast héél veel goeds en nog veel meer succes in je nieuwe baan, lieve Tom !
Ikzelf ... loop op 'n blauwtje vandaag ... Ik ben moe ... Mentaal heel erg moe, fysiek ook ... Najaarsmoeheid, 'n slechte nacht na 'n nochtans rustig en deugddoend weekendje thuis met mijn sprookje-in-'t-echt ... I don't know ... Maar ik ben heel erg moe, tout court.
Ook ik begin stilaan hoop en dromen te koesteren naar en van 'n nieuw project in m'n leven ... Maar telkens ik die tocht aanvat moet ik met lede ogen vaststellen dat het me noch psychisch noch fysiek ... lukt om me op te krikken en die stap te zetten. Hoe hemeltergend het ook kan klinken en hoe frustrerend het ook is ... Ik ben altijd die energieke, bruisende, voortouwtrekkende Gert geweest, boordevol ideëen, plannen, projecten ... Steeds weer vooruit, aan de kar trekkend, sleurend ... op weg naar het behalen van objectieven, targets, SLA's, KPI's en dram zo maar door ... Steeds weer de visie ontwikkelend hoe beter, sneller, efficiënter te presteren ... Opjutten, motiveren, kansen geven, ...
En dat bodemloos vat vol energie en inspiratie ... is helemaal leeggelopen ... en de bodem is weg ... voorlopig, nog steeds. Af en toe lukt het om op de één of andere inventieve manier enige vorm van energie en positivisme op te wekken ... wellicht door het beukwerk van mijn mental coach ... doch zodra die reservebatterij is opgebezigd ... is de sterkhouder verdwenen en zakt de pudding weer in elkaar. Onbegrijpelijk bij wijlen, onverstaanbaar met momenten ... moeilijk te plaatsen ... meestal.
Depressie en burn-out ... Nederigheid en vernedering ... Fierheid en schaamte ...
Het zoeken naar de juiste componenten is verdomme veel makkelijker gezegd dan gedaan, wees daar maar zeker van !
Ik zou zo graag ook die nieuwe start nemen, 'n nieuw begin, 'n nieuwe wending ... maar het ontbreekt me echt aan energie, kracht, wilskracht ... brain damage ... In moeilijke momenten rijst er soms zelfs twijfel of ik ooit uit deze spiraal kan komen, heb ik m'n eigen lichaam en geest dermate op de proef gesteld dat de erosie onherstelbare schade heeft berokkend ? Ik hoop het niet ...
Wat ik wel weet intussen, alhoewel ik nog vaak op tweesprongen beland ..., is dat ik m'n leven, beroepshalve dan, als de dag zal komen ... helemaal zal omgooien ... helemaal, maar dan ook echt helemaal. Van kaderlid/manager tot zorgverstrekker, of schrijver ... of winkelbediende of fashionadviseur ... misschien zelfs postbode of fruitteler ... De toekomst zal het uitwijzen ... Mijn mental coach deed me alvast enkele vensters open afgelopen w/e ... kijk naar die andere fierheid over jezelf, naar de andere, échte waarden waar je écht goed in bent ... Misschien moet ik aan de slag als positivisme-coach, relatiespecialist (gniffel ...) of ... diaken ... Het spirituele ... remember ?
Het is iets wat me altijd heeft geïntrigeerd ... die pastoors en priesters, en hun gewaden en diensten ...
Maar 'n man als ik, met 'n palmares waarvan de meest heidense ketter van omver valt ... zal de gelovigen weinig kunnen vertellen over goed en kwaad, de tien geboden en het vrome in ons leven ...
Dus misschien toch maar van het lijstje schrappen ...
Och ... Het brengt me naar mijn vensterbestaan ... Dagelijks kijk ik reikhalzend door het raam, via het raam en van achter het raam 'n voorzichtige blik gooiend op de wereld... My window to the world ... Via het virtuele 'n blik gooiend naar het échte, aardse bestaan op deze aardbol ... Mijn virtuele bestaan ... Meerdere malen per dag gooi ik mijn raam open en weer dicht ... dwaas eigenlijk ... de helaasheid van het virtuele ... the window to the world ... Facebook, Twitter en het Internet (en de diverse nieuwssites ...).
Maar het is in eenzame dagen als deze het enige wat me rest ... mijn enige manier vooralsnog om voorzichtig rond te speuren naar wie ... wat ... op deze angstige wereld.
Zo vaak valt er niets te beleven en dan besef je de beperkingen van die virtuele sociale wereld ... Het zou eigenlijk mensen in moeilijkheden, in eenzaamheid ... kunnen en moeten bij elkaar brengen ... En mogelijk mis ik de juiste afrit, of bevind ik me op de foutieve route ... Maar veel "social" zoden brengt Facebook toch niet aan de dijk ... Althans nu niet ...
Voor 1 ding ben ik Suikerberg wèl dankbaar ... hij bracht ons wèl samen ... 2 oud-kollega's van jaren geleden, beiden Aarschottenaars, vonden elkaar op bijna mirakuleuze wijze terug ... 2 zielsverwanten ... "2 hearts can beat as one" ... zongen La Ross en Lionel Ritchie gisteren nog in hun "Endless love" ...
En daarvoor ben ik immens dankbaar en gelukkig ... dat mijn venster naar de wereld, gelukkig wagewijd openstond toen dat andere zieltje kwam binnengewaaid in mijn bestaan, en andersom ...
Window to the world ... vaak sociaal ontoereikend ... doch het zonnestraaltje van de dag ... voor één keer ... een geluksbrenger ... En wie weet, open ik de komende weken opnieuw dat venster ... en waait er zelfs 'n mirakuleuze genezing recht mijn hoofd binnen ... Dus hoopvol en dankbaar, en blijven geloven ... want my window to the world bracht me alvast het mooiste uit mijn bestaan ... ZIJ !
En straks met de limousine naar m'n zieleknijper ... I like ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten