Wachtkamer. De wachtkamer.
De tijd doden met een variatie van gezap tussen mobiel gefacebook, een potje Slimste Mens en wat gepruts met je slimme telefoon ... zowaar afgewisseld met de lectuur van 'n interview met Nora Tilley in "Leven", het driemaandelijkse magazine van de Vlaamse Liga tegen Kanker.
De tijd doden ... Kan je dat dan zomaar ? Ongestraft ? Is dat ergens niet 'n beetje moord, dan ? Misschien niet écht ... laten we het houden op "onvrijwillige" doodslag.
Dat die kankerpatiënten de tijd doden lijkt me gerechtvaardigd ... ze leveren immers 'n strijd op leven en dood, 'n strijd tegen ook ... dat ze dan de tijd doden, lijkt me gewoon ... eerlijk.
Na het lezen van het interview met de hierboven geciteerde en gevierde actrice heb ik toch maar netjes het magazine teruggelegd, uit eerbiedigheid, nederigheid ook. Er zijn inderdaad mensen die veel zwaardere pijnen moeten doorstaan dan ikzelf, en bijgevolg zou ik eigenlijk "sterker" moeten zijn op die moeilijke dagen ... Doch, het lijkt altijd zo veel makkelijker dan gezegd, laat staan gedaan.
Heb het er gisteren nog over gehad, de geesteszorg lijkt me, ...en dat is niet persoonlijk... echt niet ... doch zo zie IK het wel, ... nog steeds een sterk onbegrepen zorg, en 'n miskende ziektevorm. Maar goed, dat is 'n ander debat. Wachtkamer ...
In afwachting van ... of in 'n transitievorm ... In mijn specifiek geval, transitie, in hoop op beterschap, genezing ook ... De wachtkamer ... ik zit er al 'n poosje in, ... om niet te zeggen 'n hele poos. Ik kijk vol verlangen uit naar het ogenblik dat die deur wordt opengezwierd en het aan mij is om die wachtkamer te verlaten, en terug deel te kunnen uitmaken van het actieve, normale, sociale leven ... Al is het met 'n zware last op mijn schouders voor de komende zeven jaar ...
De andere wachtkamer dan maar, vanochtend zowaar de 5e (!) keer al deze week ... Psychiater, huisarts, uroloog, ... volgende week komt er de psychotherapeute nog es bij ... Het begint er stilaan op te lijken of ik wel op zoek ben naar Beckett's Godot ... Beware me daarvan, want die heeft nooit omgezien, ... den dwaas ;-)
Wachtkamers ... vanmorgen met ZIJ... intussen omgetoverd, nu ja, omgetoverd ... tot 'n heuse "Elephant woman" ... na 'n routine-ingreep bij de tandarts ... 't Is écht geen zicht, écht niet, maar 'k heb zo'n compassie met haar, de pijn, het ongemak, het geen-zicht ... en als vrouw ligt dat wellicht 100 keer zo gevoeliger dan bij 'n man ... We hopen alvast op snel beterschap en herstel, zodoende dat de tandarts verder kan met haar "routineklus" !
Wachtkamers, we hebben het zo wel 'n beetje gehad intussen, vooral ook deze week, maar gewoon, in algemene termen ... het mag stoppen ... psychiater, huisarts, psychotherapeute, tandarts, uroloog, spoedarts ... Ik had het voorspeld, het annus horribilis ... 2013 ... en het is in alle geuren en kleuren uitgekomen ... Geen schrikkeljaar, wees gerust, 'n absoluut verschrikkelijk jaar, 'n puur horrorjaar !
Het mag dus stilaan stoppen, als diene van hierboven over mijn schouder moest meelezen ... wel dan, dan is die oproep zeker dubbel aan HEM gericht ... het mag stoppen !!!
Hoeveel, hoeveel dient 'n mens te ondergaan en te lijden, hoeveel ? Gun ons dan toch dat beetje geluk dat ons rest ? Of is dat écht tè ?
Maar we geven de moed (?) niet op ... Moed, doorzettingsvermogen, kracht ... je kan je soms de vraag stellen wat de intrinsieke laat staan energieke waarde ervan is ... als je telkens opnieuw 'n (tegen) slag dient te inkasseren ... Is het dan niet des mensens dat je de armen laat zakken ? Is het dan niet 'menselijk' dat je er zowaar depressief van wordt, je in 'n diepe depressie verzeild geraakt ? Of dat je na verloop van tijd, na de erosie van geest en lichaam ... helemaal opgebrand, uitgeblust geraakt ?
Als je al zoveel hebt gegeven, gevochten, gestreden, gewerkt ... is het dan niet begrijpelijk en zelfs logisch dat die harde schijf tot 'n volledige meltdown komt ? Neem het van mij aan ... IK, de grote vechter, de positivist, de harde werker, de nooit-opgever, de "man-met-de-3-longen" ofte "motor-van-de-ploeg" zoals ik in mijn baskethoogdagen werd omschreven ..., ik geef het je op 'n blaadje ...
Dan gaat alles aan flarden in die bovenkamer van je ... There's only so much you can take ... je inkasseringsvermogen heeft écht wel zijn grenzen, én beperktheidsdatum ... en als je daarover gaat, dan treed je in 'n spiraalvormige haspel van draainissen en negatieve omwentelingen ... die je gewoon murw slaan, duwen, "crushen" ... En ertegen vechten ... no way, helpt niet ... Medicatie brengt tijdelijk soelaas ... en dat houdt je recht ... terwijl je geduldig en gestaag op zoektocht trekt naar nieuwe componenten om je harde schijf te herstellen en te herfomatteren. Maar die medicatie is je noodzakelijke "drug" ...
Ik kwam eergisteren even zonder te zitten en nam pas gisterochtend 'n nieuwe in, ruim 24u na de vorige ... je voelt de zwaarmoedigheid, de duisternis millimeter per millimeter opnieuw stijgen, net alsof je langzaam 'n emmer water laat vollopen ... Dus, ja, het bestaat écht wel ... en of het nodig is, die geesteszorg ... zeer zeker !
De wachtkamer ... heeft ook zo zijn voordelen ... Plots blijkt dat je in die wachtkamer niet alleen bent, en je zowaar 'n goeie kollega en vriend (én verre familie eigenlijk) terugvindt, brothers in arms, soulmates ...
En die eerste ontmoeting, samen, heeft zowaar 'n helend effect gehad ..., want plotsklaps ... kan je lief DOCH vooral... het leed, de gevoelens, pijn, schaamte, gemis, ... en zoveel meer .... DELEN met 'n zielsverwant ... En uitgerekend DAT is 'n zegen, 'n dankbare zegen, of hoe je in moeilijke, donkere dagen ... uit geheel onverwachte hoek ... 'n onmetenlijk mooi geschenk krijgt aangereikt ... duurzame, oprechte en eerlijke vriendschap ... het klopt als 'n bus, dat je in de moeilijkste dagen je echte en je beste vrienden leert kennen en ontdekken ... en dat is als ... 'n godsgeschenk.
En hiermee wil ik niet de minste afbreuk doen aan ZIJ, want ZIJ is mijn hart, mijn steun en toeverlaat, m'n allerbeste maatje, mijn alles ... zij vult mijn longen met lucht, mijn hart met tederheid, en mijn lichaam met leven ...
Maar die oude vriend, die is terug ... alsof het gisteren was ... , m'n goeie ouwe vriend welteverstaan !
Wachtkamer. Er zit ook iets positiefs in, écht !
En voor m'n sprookje-in-'t-echt ... ik ben er zeker van dat die deur in jouw wachtkamer begin volgende week al weer zal openzwaaien, en dat je die onbeschrijfelijke naturelle schoonheid van je glimlach, je oogjes en kraaiepootjes ... weer helemaal zal terug hebben ...
En de kievit, zal voorbij zweven en guitig naar je knipogen ... schalks als immer, samen me m'n goeie ouwe vriend ...
Er is vooruitgang, er is weer hoop, er zijn weer mooie dagen ... eenvoud, nederigheid, dankbaarheid ... én fierheid ook, om die échte vriendschap ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten