dinsdag 31 december 2013
Nieuwjaarsbrief
Ochtend. Na 'n nachtje woelen en veel te veel hersenspinsels... alsnog in slaap gesukkeld en tegen het ochtendgloren op de lamlendige tonen van vrouwlief's wekkeralarm ... uit 'n diepe roes ontwaken ...
Zo gaat het meestal als je zo'n moeilijk nachtje hebt, inslapen tegen de ochtend en dan zo diep slapen dat je precies 'n week lang van de wereld bent geweest.
Luckily enough ... voor mij, had ik vannacht het snode plan bedacht om vanochtend vroeg snel snel nog enkele boodschappen te doen in de Red Market ... bijgevolg liep ik reeds om 7.10u fris, nou ja ..., doch monter en blijgezind door de winkelrekken van onze lokale supermarkt. Goed begonnen is half gewonnen !
Alleen keek de kassierster raar op toen ik, met m'n slaapgerimpeld gezicht en pleister op mijn "draadloze" hoofdwonde ... haar half slaperig vroeg waar ik de theelichtjes kon vinden ... "Theelichtjes op dit uur van de dag ?" zag ik haar vroege brein denken ... Ze was zo verbauwereerd dat ze het zekere voor het onzekere nam en zonder dralen repliceerde "Euh ... kom maar mee ...", waarbij ze me perfect de hotspot voor mijn attributen aanwees. Voilà, geen tijd verloren !
Sinds gisteravond ben ik terug helemaal "wireless" ... dokter Van Uffelen heeft met enig knip- en trekwerk de hechtingen kunnen verwijderen, al ging het niet zonder bloedvergieten, derhalve nog 'n pleister.
Wireless ... nu maar hopen dat ik snel mijn Wifi weer aan de praat krijg ;) - de nieuw aangestelde deskundige in de materie, Dr. De Keyzer, zal me hierbij snel wegwijs maken, enfin ... laat het ons verhopen ! 't Is in elk geval 'n échte psychiater ... tenminste zoals ik ze me altijd heb voorgesteld.
31 december vandaag, de meest hatelijke dag en tegelijk, de meest glorieuze ... Over enkele uren kan ik met zekerheid afscheid nemen van dit annus horribilis ... En het eindejaar had nog enkele pittige knallen in Steraanbieding, maar 't zal het laatste vuurwerk geweest zijn, reken maar !
Voor het eerst sinds eeuwen Oud op Nieuw nog es vieren in gezelschap, goed gezelschap zelfs, met m'n goeie vriend en levensgezellin, en ZIJ, die het zwaar te verduren kreeg het afgelopen jaar ... Maar straks trappen we die klotehommel, 2013 genaamd, de verdoemenis en vergetelheid in ! Samen, wij 2, en zoenen zullen we, op 2014, al dan niet onder de mistletoe, maar oprecht en intens gelukkig !
En bij wijze van gepast afscheid op deze dag van Nieuwjaarke Zoete ... heb ik mijn Nieuwjaarsbrief geschreven:
Liefste 2014,
Met het licht van het Nieuwe Jaar kom ik tot ontwaken, en wat ben ik blij jou te zien.
Maar alvorens je te verwelkomen met 'n zoen, rest er me nog 'n kleinigheidje te doen.
Afscheid nemen kan ik het niet noemen, het zou te veel eer zijn.
Maar 2013, je hebt me uitgedaagd, jij bleek het allergrootste venijn.
Ontelbare keren heb je me doen buigen, en bijna kraken ...
Maar het genot van dergelijke overwinning kon ik je niet laten smaken.
Niet ik was sterker dan jezelf, neen, dat was ZIJ ... mijn beschermende Elf ...
In de donkerste nachten en holen heb je me gebracht, gewurgd, verdronken, versmacht ...
Maar breken kon je me niet, ondanks de vreselijke pijnen en verdriet ...
ZIJ wou niet wijken, ZIJ gaf niet op ...
ze bleef strijden, sleuren, hopen, smeken, steeds opnieuw met de wind op kop ...
Het jaar van depressie, vernedering, verdriet en schaam ... loopt nu stilaan op z'n eind ...
Maar ondanks je wildste orkanen, zijn wij 2 nog steeds tesaam ...
Je daagde me uit, je trok ten strijde, gewapend tot je laatste tand ...
Maar tegen mijn sprookje-in-'t-echt ... was jij in al je depressie en gruwel, niet eens bestand.
Geef het nu maar op, leg je wapens neer, je strijd is gestreden ...
Wij zijn er nog steeds, gehavend, vermoeid, geraakt ... maar onverzettelijk, en weet je ... zelfs tevreden ...
Want hoe hard je ook tekeer ging, hoe hard je ook klopte, er kwamen slechts barstjes in ons cement ...
en zelfs jij, lelijke depressie, krijgt dat niet stuk, want LIEFDE is 't FUNDAMENT.
Straks, als het vuurwerk zal knallen en de toeters en bellen weerklinken, dan schoppen we je samen ...de verdoemenis, de vergetelheid in ...
voor jou geen nieuwjaar, 2013, alleen de meeste minachting !
En 2014 ... wat ben ik blij jou te zien !
Ik zie in je ogen weer de bloesem van de appelboom ...
Ik kan je warmte al voelen op mijn wang ...
Ik zie de stralen weer schijnen op onze lieve droom
en de lichtjes van Kerstmis bewegen nog op het behang ...
en ik zeg je ... Lente me, Zomer me ...
September me en Winter me ...
want ik heb jou ... onophoudelijk lief ...
en morgen me, middag me ...
avond me en nacht me ...
met andere woorden ...
kom maar, asjeblief ...
wees welgekomen 2014,
wat ben ik blij je te zien ...
met 'n knuffel en 'n zoentje ...
je lieve kapoentje,
Kievit.
vrijdag 27 december 2013
Min de stilte
Vrijdag.
Min de stilte in uw wezen
Min de stilte die bezielt
Zij die alle stilte vrezen
Hebben nooit een hart gelezen
Hebben nooit geknield.
(Guido Gezelle)
Op de tonen van Vangelis' Deliverance uit 1492 Conquest of Paradise tik ik deze blog, alvast dat probeerde ik doch bloggen en terwijl muziek in je oren laten zweven via de koptelefoon lijkt niet de ideale combiné.
Beginnen doe ik de dag echter met 'n prachtig vers, me geleend en geleerd door m'n soulmaatje op de berg. Hij ontleende het op zijn beurt van z'n vorig jaar overleden vader, die het op zijn beurt ontleende van die Brugse dichtgrootheid, Guido Gezelle. Vaak vergeten intussen.
Vergeten en zoek geraakt in het jachtige en het virtuele van ons bestaan. De virtuele realiteit en de evolutie van de mens ... En te vaak geraken dergelijke verzen en gedichten in de vergeethoek, in het dikke, donkere en ondoorzichtige bos dat ons leven soms kan zijn.
Het is dan ook goed, goed om het soms heel even, heel stil te maken, en te bezinnen, te overpeinzen.
De laatste maanden hebben duchtig ingebeukt op mijn gestel, mijn geest en leven, zodanig hard zelfs dat ik er recentelijk zowaar 'n hersenschudding en gapende hoofdwonde aan overhield. Ik was op m'n paasbest deze Kerst !
De aanleiding van het ontlenen van Gezelles vers was 'n opiniestuk dat ik deelde op Facebook, opiniestuk van Jürgen Mettepenningen ... Om stil van te worden.
Ik werd vandaag ook stil bij het lezen van 'n artikel in de kranten, of hoe het afgelopen jaar 20% meer armen steun vroegen bij diverse hulporganisaties.
Het werd stil omdat het slechts illustreert hoe groot de kloof wordt tussen "arm" en "rijk" ... De reacties op de diverse nieuwssites zetten die kloof dan ook nog es extra in de verf, waarbij je onbegrip en egoïsme niet ver hoeft te zoeken. Maar dat hebben we nu precies bereikt met onze consumptiemaatschappij, sneller, beter, meer en rijker ... En diegenen die het peloton moeten lossen ... die verliezen we uit het oog, en al te vaak ook ... uit het hart. De survival of the fittest, toch ?
En je hoort me niet klagen, noch wil ik 'n lans breken voor armoedehulpverleners of menslievende verenigingen _ laat staan dat ik enige afgunst wil ventileren op diegenen die tot de kopgroep behoren, tot het peloton der eliterenners.
Maar al te vaak vergeet men, en met 'men' verwijs ik naar 'n overgroot deel van onze maatschappij, verlicht, verblind en soms verwaand oor de consumptie en rijkdom, ook al kan je die rijkdom vaak relatief noemen, maar toch.
'n Mens heeft niet véél nodig om de rol te moeten lossen, 'n tegenslag, 'n ziekte, 'n foute investering, 'n foute partner, ... Maar zo groot de rijkdom is, zo snel kan de relatieve armoede je overvallen.
En dat stemt deze dagen tot nadenken. Althans zo denk ik er persoonlijk over.
Daarom is het goed, het even stil te maken en te overpeinzen ... voor het slapengaan. Maar het kan om het even wanneer.
De stilte is hier thuis ook weergekeerd, de stilte na de Kerst. Alle kids verdwenen, naar de andere partner of ouder, kortbij sommigen en verder weg de anderen. Het was 'n vrij vermoeiende, maar mooie en vooral dankbare Kerst.
Mooi om het samenzijn, mooi om de sfeer en de boom, mooi omdat het Kerst was. Vermoeiend omdat de hersenschudding en het koken niet altijd hand in hand gingen, maar we kwamen er wel, en iedereen was blij en voldaan.
En dankbaar omdat, hoe klein en hoe kortstondig ook, ik met volle teugen heb genoten van de passage van mijn kinderen. Genoten van de opgewektheid en blijdschap op hun gezichten, en dankbaar en voldaan dat ze hun cadeautjes naar waarde wisten te appreciëren.
Het klopt als 'n bus dat 'n mens niet veel nodig heeft om gelukkig te zijn ... en hoe verongelijkt en ongelukkig me nog voelde op maandag, zo veel te opgewekter was ik 's avonds van Kerstdag ...
Het werd 'n karige Kerst, maar tegelijk ook 'n blije Kerst. En ZIJ ... mocht sedert lang nog es kaarsjes uitblazen op "haar" Kerstverjaardag, vier in totaal, voor elke 11 jaar één.
En zo loopt dit jaar stilaan naar zijn einde, een moeilijk jaar voor mij, een vreselijk jaar voor nog anderen. Niet kunnen wachten tot die 13 uit het jaar is schreef iemand op Facebook. En ik kan ze begrijpen. Ik ben er nog, nog steeds - en mag me gelukkig prijzen, en het zal me leren nederig te zijn, dankbaar om het kleine, gelukkig met het weinige ... maar ik leef, en dat ... is al 'n geschenk op zich.
Ik heb nog wel wat hindernissen te nemen, maar m'n spieren herstellen zich langzaam, het hoofd ook. Ik hervond 'n goeie vriend, en ik werd gesterkt door 'n nooit opgevende, nooit geziene liefde in m'n leven.
Maar ik min de stilte, de stilte van het wezen, de stilte van het niet-meer zijn.
De stilte die er heerst om verloren zielen, de stilte die nooit meer keert. Mensen die de strijd verloren, ver of dichtbij, zij die stilte vonden in 'n leven na de dood.
Ward is één van hen. De zuigkracht van de neerwaartse tornado's hebben hem geveld, de stilte van het wezen, heeft hem geknield.
Afsluiten vandaag doe ik met deze, eentje van Anton Van Wilderode ... ook ontleend via Facebook:
"en de laatste vragen
van het verleden jaar
staan voor de deur
de bomen kouder
en de dromen ouder
maar de verwachting
nog vol gloed en kleur."
Tot dra, maar ik min de stilte, voor nu en straks, ik min de stilte van mijn wezen,
ik min de stilte die bezielt,
ik min die stilte,
want ik heb geknield.
maandag 23 december 2013
Karige Kerst
Het stormt buiten, de wind beukt in alle hevigheid op de veranda terwijl de schoorsteenpijpen zowaar gelijken op muziektonen van Georges Zamphir. Winterweer kan je dit nauwelijks noemen, kerstweer allerminst. Het zou moeten vriezen, sneeuwen ... heerlijke koude die je uitnodigt om 'n ferme wintertocht te maken doorheen ons vlakke Vlaand'renland. Om je op te warmen aan het haardvuur of onder 'n fluweelzacht dekentje, met 'n hete warme kop chocomelk of koffie ... Zou ...
Ik heb nogal wat flashbacks -wellicht niet vreemd bij 'n hersenschudding- naar vorige schrijfsels.
Waarom denken of verlangen naar dingen die er niet zijn ... Tja, waarom zou ik dat doen ? Zelfpijniging wellicht ? Of omdat er geen oplossingen, therapieën noch geneesmiddelen voor bestaan ? Of uit puur gemis en pijn ? Kan.
Het stormt buiten, 'n gure herfststorm raast over onze daken en hoofden, de regen geselt de kerstverlichting, wegen en paden ... Wellicht geraken richtingwijzers en wegmarkeringen moeilijk zichtbaar hierdoor, of zelfs onzichtbaar. Hierdoor is het blijkbaar erg moeilijk dat paden en wegen elkaar nog kruisen.
Het is morgen Kerstavond, een tijd van hoop, een tijd van verlangen, een tijd van vrede ... Ik schreef korte tijd geleden nog hoe hoopvol en vol verlangen ik was voor deze Kerst. Hoe ik de dagen aftelde van dit -zeg gerust- klotejaar. Maar de Kerstavond en de Ster zou ons zeker wegwijs maken naar de toekomst, wegwijs voor verlangen en hoop, wegwijs voor 'n zonnige toekomst, wegwijs voor 2014.
Doch zo snel de hoop zich opbouwde in mijn hart ... zo snel schreef ik tevens dat ik de bui al zag hangen, en het me niet zou verbazen dat Kerst zich zou hullen in 'n druilerige plensbui.
Nu meet ik mezelf weinig of geen gelijkenissen aan met Frank Deboosere, laat staan met Sabine Hagedoren ... Maar als je 10 dagen voor Kerst perfect het weer kan voorspellen ... dan ben je of 'n goeie meteoroloog of heb je op z'n minst een redelijke mensenkennis.
Laat het me eenvoudigweg op het tweede houden, de bui voelen hangen, nattigheid voelen, de eerste druppels en inderdaad, plensbui en Kerst in 't water.
Ik ben blijkbaar zo zielig en stel niets meer voor, dat mijn eigen kinderen het zelfs de moeite niet meer vinden Kerst met hun eigen papa door te brengen.
Nochtans zou -zou- ik "recht" hebben op één w/e op twee en de helft van de schoolvakanties ... Zou.
Met Kerst erbij moet ik mezelf de hemel in prijzen ... want in 2013 zal ik recht gekregen hebben op ... 5 dagen. Vijf.
Ervaren als 'n verplicht nummer blijkbaar ... m' as tu vu ... ? Tja, sporters hebben ook dergelijke verplichtingen t.o.v. hun sponsors ... Vervelend, but part of the job.
Zo ook Kerst, 'n verplicht nummer ... om de alimentatieplichtige tevreden te houden ... Of zoiets.
Het maakt Kerst stilaan tot 'n verdoemenis, net als mijn ganse bestaan ... Hetgeen ik met mijn eigen bloed en DNA mijn kinderen mag noemen, tja ... die hebben er intussen 'n bloedhekel aan gekregen, en inderdaad allemaal mijn fout _ het eeuwige schuldgevoel. De afgelopen blogs werd dit al te vaak beschreven en herhaald. Eén van de oorzaken van deze dembryosie ... Eén van de velen, maar één van de kernoorzaken.
En toch wordt Kerstmis, uitgerekend dat feest van Licht, hoop, liefde en vrede ... , aangewend om wat extra zuur en zout in de wonden te kieperen. Want er was geen plaats meer in de herberg ... Komen ze dan maar in de stal slapen ... uitgerekend bij de ezel ... of de os ?
Karige Kerst.
Vervelend en bijzonder pijnlijk. Een pijn die niemand ooit kan begrijpen, voelen, doorgronden ... Een pijn die scherper is dan welke gapende hoofdwonde of gescheurde ligamenten ook. Een pijn die van geen wijken weet. Een pijn waarvoor geen psychiater, geen therapeute, geen dokter 'n oplossing weet. Laat staan of er ooit 'n geneesmiddel werd voor gevonden. De pijn van vaderliefde. From hero to zero. From dad to sad.
Het maakt me moedeloos, levenloos en vooral het maakt me extreem moe ... Opgeven, why bother ?
Waarom ? Het leven heeft me niet gespaard, ik heb het leven niet gespaard, ik heb mezelf niet gespaard. Vandaar de puinhoop, vandaar ook de storm met Kerst ... een geen koude noch sneeuw.
Wat zou ... Waarom denken aan wat er nièt is ? Waarom ? Wat zou het ?
Het zou het bloeden van mijn hart stelpen ... Het zou de bloedtoevoer naar mijn hersenen kunnen herstellen. Deels toch. Het zou deels helpen. Maar ja, zou ... Daar kom je dus geen zàk mee vooruit.
En zo verging de dag vandaag, in mijn bed ... de moeite niet om eruit te komen. De kracht niet meer vinden om te vechten. Verguisd, verbrand, vernederd, verloochend, ... vergeten.
Kerst, een tijd van vergeven, verzoening, verenigen ... tja, als je je alles kan veroorloven.
Karige Kerst.
En gelukkig ... is er de warmte van de kaars, en de vlam die halsstarrig volhoudt, ... ondanks de gure wind, ondanks de storm, ondanks de donkere wolken en regendruppels, en zelfs plensbui.
Gelukkig, zie ik nog net _voor het sluiten van mijn ogen_ in de verte ... de lichtjes van Kerstmis bewegen op het behang ... Het lichtje van het dansende vlammetje ... De warmte van datgene er wel is ... De warmte van 'n liefdevol en gezellig nest. De warmte van het recht op bestaan, de warmte van het recht op 'n leven.
Een leven van nederigheid en dankbaarheid, een leven met wat er wel is ... ZIJ en ik, en haar/onze 3 jongens _ die, in al hun onschuld al weer maar niet begrijpen waarom de 3 groten er niet zijn ...
Een huis is geen thuis, maar dit huis hoe eenvoudig ook voor sommigen, is in mijn ogen 'n grote thuis. En rond de kleine vlam, zal de Kerstnacht ons samenbrengen, in liefde, hoop en verlangen ...
Naar 'n nieuwe toekomst, een zonniger bestaan, 'n beter jaar, een speciaal 2014.
En onze hartjes zullen verblijd zijn met wat de Ster ons aanwijst, hetgene het Kerstekind ons schenkt.
Dankbaar om onze Karige Kerst.
zaterdag 21 december 2013
Cinquantenaire
Zaterdagochtend. 21 december.
De frisse tocht onder de vensterbank doet mijn linkerzijde maar kil aanvoelen. Erg winters ziet het er nochtans niet uit buiten, winderig des te meer. Althans buiten. Vannacht binnen, dankzij mijn buur.
Straks na tweeën verlaten we ons gastverblijf, hij met de nodige kneuzingen en ik met 'n gehavende hersenpan en wat visdraad in mijn voorhoofd. EEG heeft gelukkig géén ernstige letsels blootgelegd, te lage bloeddruk blijkbaar, derhalve ook de duizeligheid de afgelopen week of 2.
Maar goed, het had erger gekund ... En dan kijk ik naar die kranige 88er naast mij.
Het leven zoals het is, ziekenhuis ... Je hoort en ziet hier wat... En de verpleegkundigen, die krijgen steeds meer mijn eindeloos respect. Met hun engelengeduld. Hoorde d' engelen zingen ... De mooiste nacht en dag van 't jaar komen nu écht dichtbij. Sinds de first Noel in 2011 heeft dit feest 'n éxtra dimensie gekregen, very special ... Noel ... Noëlla ... ZIJ en ik ... Onze 3e Kerst al. Hopelijk wordt het ónze mooiste. We zullen er zeker bij stille staan, samen met de Ster. En vooruitkijken, dankbaar om wat we hebben, in alle nederigheid, vriendschap en liefde.
Vandaag begint de winter ... Hét knuffelseizoen bij uitstek. En nadien komt de lente.
50 verhalen verder al. Er zullen er ongetwijfeld nog 'n resem volgen, met hersenspinsels, overpeinzingen en andere toksels vanuit mijn vingerkootjes.
Kerstmis ... It's the most wonderful time of the year ... De boom, de pakjes, de nieuwjaarsbrieven, nieuwjaarke zoete, de prachtige muziek, de traditionele films en ik denk even terug aan mijn kindertijd...Sissi, The little lord Fauntleroy, Oliver Twist, Willy Wonka, The sound of music ...
Elk jaar opnieuw maakt Kerst zich op 'n hemelse manier meester van mij, lekker melig, lekker romantisch, zo héérlijk kerst ...
Straks bij thuiskomst zullen we de muziek de nodige sfeer laten brengen, samen met de kaarsjes...
Nederigheid en dankbaarheid. Het brengt me terug naar 1973, ik was 7 (het zou ook '74 kunnen geweest zijn). Thuis waren we met 7. Het werd de meest ingetogen, nederige ...maar mooiste Kerst ooit. Met dank aan de grootste regisseur in míjn leven, mijn mama. 79 intussen.
We woonden in 'n bescheiden huis dat gezien de opgroeiende kroost stilaan te klein werd. Een zoektocht naar 'n ruimere woonst of bouwgrond leidde tot niets en mijn ouders besloten dan maar het huis GRONDIG te verbouwen... Gedurende de herfst- en wintermaanden ... leefden we met ons zevenen, ... op de bovenverdieping, 3 slaapkamers en 1 badkamer. De grootste slaapkamer fungeerde enkele maanden als woonkamer, eetkamer, keuken, studeerkamer en speelkamer ! Imagine ? Ik herinner het me levendig.
En ook Kerst, het zal toch 1974 geweest zijn, vierden we zo. De pakjes waren minimaal, het kerstboompje ook ... Máár we waren samen en vierden tóch Kerst, in de grootste eenvoud en nederigheid. We gingen samen naar de Kerstmis in de sporthal op Bekaf en bij thuiskomst ontdekten we de kracht en de waarde van de Kerstnacht. Dankbaar. Het werd mijn allermooiste Kerst ooit, dat besef ik nu maar al te goed.
Een mooier schrijfsel kon ik voor deze Cinquantenaire niet bedenken nóch verzinnen.
En nu op naar de 51e en volgende.
Zalige Winter en Prettige Kerst !
vrijdag 20 december 2013
Lumumba
Vrijdag. 20 december.
Op de titel en waarom kom ik straks terug, het heeft wél íets.
De studenten liggen moe maar voldaan in de lappenmand, uitgeteld na 2 weken van intensieve en stresserende examens. Het Kerstreces is hen dan óók van harte gegund. Mijn vrouwke hééft ook háár reces verdiend al moet ze maandag nog even aan de bak.
En haar evaluatie heeft al lispelend afgehaspeld, al moet dat laatste vrij komisch klinken uit haar mond ... Een nieuwe tand is wennen, zeker na haar tandartsavontuur van de voorbije weken. We gaan intussen de laatste rechte lijn in voor Kerstavond en Kerstmis. En ook ik moet dan aan de bak, allez aan de kookpot tenminste. De soep is al helemaal klaar, en voor de kindjes de ballekes ook !
De rest van het menu zit in mijn koppeke, het moet er nog uit nu.
Hopelijk krijg ik er nog wat vorm in nu mijn hersenpan meer gelijkt op 'n Oosterse wok !
'k Ga mijn 2e nacht in op mijn weekendtrip ... De eerste nacht in 'n vreemd bed is altijd wat onwennig, ik hoop dat de tweede nacht me toelaat enig slaaptekort te compenseren. Mijn gewillige buurman, enfin zijn uit de kluiten gewassen zoon liever, heeft ons alvast verlost van het vervelende getik van de wandklok. Voor de ene rustgevend, voor mij een ontegensprekelijke bron van loepzuivere ergernis en horendol worden !
Over de dienstverlening mag ik niet klagen, net als in de suikerstad enkele weken geleden, is het prima. Net als de lunch, juliennegroentjes, gepocheerde vis en kruidenpuree. Lekker, éch lekker !
We gaan het klotejaar 2013 uit met een big bang. Absoluut ! Leve 2014 ! I can't hardly wait !
Oorzakelijke verbanden proberen te leggen, dát wordt dé opdracht de komende weken. Kwestie ván duurzame oplossingen te bieden en te vinden zodoende we er in 2014 een gezonde lap kunnen op geven, met 'n ware mokerslag. Boem.
Maar aan de finish van deze lastige tocht ben ik dus nog niet, da's duidelijk... Ofschoon ik afgelopen woensdag werd gecontacteerd voor een nieuwe job, old school style. En dus heb ik vriendelijk bedankt. The time isn't right, yet. Maar bovenal wil ik misschien niet meer terug naar dergelijke leidinggevende functies.Punt. En moet ik voor eens naar mijn gezond verstand luisteren, o ironie ... gezond verstand ! En naar ZIJ. Zij piloot en ik co-piloot, remember ? Heb geen zin meer in een brokkenparcours, nooit meer. En ZIJ is daarbij mijn garantie en levensverzekering, zij kijkt beter uit haar doppen. Brokkenparcours.
Mijn Kerst krijgt alvast een Frankenstein-tintje dit jaar ... Ik lijk eerder klaar voor Halloween !
Een onfortuinlijke smak nadat ik het bewustzijn had verloren ... resulteerde gisteren in een gapende hoofdwonde en stevige hersenschudding. En met 'n spoedopname tot gevolg en een onvrijwillig verblijf in de Vlaamse Oranjestad. Ik hoop stilletjes op een vroeg kerstgeschenk ... dat de hersenen juist werden geschud en dat de puzzelstukjes in die bovenkamer mooi in elkaar vallen. Ik hoop alvast niet op mixed pickles want dán maak ik met Kerstmis ... Blackwellsaus !
Mijn buurman was óók niet zo fortuinlijk vandaag, de arme man werd aangereden tijdens zijn fietstocht.
88 aub ! 88 en één brok graniet. Twee maal wekelijks 75 km fietsen en 25 tot 50 km wandelen ...
Verbaast het dat me vieux Lefevre, zo noemt mijn kamergenoot, een gewezen para is met 2 Tours of Duty in de Congo in de onafhankelijkheidsstrijd in 1960 ?
Een Lumumba-bestrijder, duidelijk ... veel gezien en meegemaakt ... Weinig woorden maar de blik in zijn ogen spreekt boekdelen !
Lumumba, een gevoelig hoofdstuk in de Congogeschiedenis ... Zelfs na ruim 50 jaar ...
Morgen scheiden onze wegen ... Hij op zijn 88 naar huis, zonder huishoudhulp, zonder ook maar iets van medicatie.
En ik ... naar mijn sprookje-in-'t-echt, exact de helft jonger dan mijn Lumumbabuur. Of toch bijna ... Met Kerst absoluut !
woensdag 18 december 2013
80
18 december om precies te zijn, en om nog meer precies te zijn ... 18-12-1933 ** 18-12-2013.
80 wordt hij vandaag, mijn papa.
Een milestone zeg maar en of hij 'n stone is - hard misschien wel, in onze jeugd en kinderjaren, maar met 'n hart van peperkoek.
5 zonen en sinds 52 jaar getrouwd met mijn mama, bijna 53 jaar trouwens. Zij wordt volgend jaar 80.
Ze zijn 'n toonbeeld van onvoorwaardelijke verbondenheid met elkaar, als 2 boekensteunen ook, elkaar rechthouden wanneer het moet.
En de moeilijke dagen hebben ze zeker gekend, zeker ... Het verschrikkelijke verkeersongeval in 1977 te Herk-de-Stad ... eerst, en de ernstige medische incidenten de jaren nadien.
Maar te sterk om te vroeg geveld te worden, en vandaag staat hij daar, als 'n boom, als 'n rots, de kaap van 80 overschreden, rustig en ingetogen. Rustiger als vroeger in elk geval.
Ik heb zeker 'n leeuwendeel gehad in hun ontgoochelingen en verdriet, absoluut. En dat doet me vandaag bijzonder veel pijn, dat ik gefaald heb daar waar zij enkel het beste wilden voor hun kinderen. En als vader wil je dat nog meer voor je 5 zonen. Een vader is trots op zijn zoon, ik kan het ook weten, alleen krijg ik niet al te vaak de kans die emotie te tonen. Net als 'n vader trots is op zijn dochters.
Maar die heeft mijn vader nooit gehad, dochters. Zonen wel, 5 stuks ...
En mijn vader heeft ons onrechtstreeks veel meegegeven ... de liefde en passie in en voor de keuken, de groene vingers (alhoewel dat dit bij mij minder goed is aangeslagen ...), de interesse voor muziek, politiek en geschiedenis, de waardering voor het eigen land en de Ardennen in het bijzonder, en zoveel meer.
Vaak was hij er niet, lesgeven, vergadering, oudercontacten, zwembadbewaking, avondschool, onderhoud van de serres ... Maar als hij er dan was, dan was hij er voor zijn gezin, altijd. En hij nam ons mee naar mooie plekjes ... van de Ninglinspo tot Echternach, van Alkmaar tot Scheveningen, van Breendonk tot zelfs Poperinge !
Vandaag wordt hij 80. Een mijlpaal ... Vandaag zeg ik 80 maal "het spijt me" voor mijn falen, fouten en de ontgoochelingen die ik hem bezorgde.
Ik zeg ook 80 maal dat ik zal vechten en terug zal opstaan om nog iets waardevols van mijn leven te maken, samen met ZIJ, én de 6 kinderen _ naar zijn voorbeeld.
En 80 maal zeg ik dat ik fier ben én dankbaar dat je mijn papa bent, dankbaar om al wat je me geleerd hebt, dankbaar wat je me bijgebracht hebt, dankbaar om al datgene je voor me gedaan hebt, maar vooral ... dankbaar dat je er nog bent.
Gelukkige 80e verjaardag, papa !
En 80 maal zeg ik je hip-hip-hoera !
maandag 16 december 2013
Requiem
'n Stralend zonnetje en 'n zachte bries overheersen in alle glorie over de uitgestrekte velden en weilanden. Perfect weertje voor familie Konijn zo blijkt ... de jagers hebben de voorbije weken vooralsnog aan het kortste eind getrokken. Dartel en kwiek zag ik zonet de kleintjes heen en weer crossen, alsof ze zich met hun overlevingsdrang en -vreugd' geen blijf wisten ... dankbaar dat ze dit jaar wellicht samen Kerst kunnen vieren als gezin, samen als één familie ... Ontroerend mooi, maar vooral Boltsiaans snel !
Het afgelopen weekend was er eentje om in te kaderen, sinds héél lang ... Ontspannen, harmonieus, gezellig, liefdevol, ... Met quasi geen of zelfs geen vervelende obstakels noch terugvallen, geen uithalen meer, geen gemekker noch geknor, noch gestress ... Zelfs niet toen we er zaterdag langer over deden een parkeerplaatsje te vinden dan de heenrit richting Aken ons aan tijd had gekost. Je karakter kan je niet veranderen ... je gedrag wel. De Lieve-sessie van afgelopen week heeft me heel erg aangegrepen, alsof ik plotsklaps voor een mega-superspiegel stond ... confrontatie met jezelf, je andere zijn of neen, in feite niet echt, gewoon je andere-ik durven recht in de ogen kijken. Angst voor het verliezen van de controle genereert blijkbaar 'n angstgevoel en die angst probeer ik dan op de meest onthutsende manieren te bestrijden ... om toch maar die dominantie niet te moeten opgeven, zeer hard en confronterend.
Alhoewel je dat als mens maar al te goed beseft ... maar of je het écht beseft ? Of je er ooit iéts aan willen doen hebt ? Ik weet het niet, of niet meer.
Maar nu wel, ik wil nooit meer zo zijn, nooit meer. Mijn karakter kan ik niet veranderen, mijn gedrag wel. En in de fond denk ik -in alle nederigheid- dat ik nog niet zo'n slecht karakter noch mens ben.
Vergissen kan altijd natuurlijk. Het is ook menselijk. Maar toch, ik denk dat karakterwijs het wel snor zit, en met 'n hart dat toch wel op de juiste plaats zit. Ik zou al aan quasi zekerheid grenzende schizofrenie moeten lijden indien ik me op dat vlak zou vergissen. Ik wil slechts het goede in de mens zien, ook al klinkt dat simpel en naïef. Mensen zijn nu éénmaal geen naïeve wezens.
Het bewustworden van ... de momenten waarop de chemische stofwisseling van start gaat in mijn hersenkronkels, en daarop anticiperen en ingrijpen ... veranderen van het gedrag bewerkstelligen. Het vergt véél van je brein, het vergt alertheid, het vergt nadenken en reageren, het vergt véél oefening.
En die etappe heb ik nu dus aangesneden, alweer 'n nieuw hoofdstuk, alweer 'n stap vooruit, 'n stap in de goeie richting, 'n reuzestap richting genezing en heropstanding. Een stap richting verrijzenis en 'n nieuw gemodereerd leven, in alle nederigheid en dankbaarheid - zonder verdere vernedering. Het loslaten, remember ?
Controle is 'n illusie ... en het verlies van controle genereert angst bij de mens. Eerder dan realist, heb ik dan veel te lang geleefd als "illusionist" ? Feit is dat ik het achter mij zal laten, of beter al laat. Ik heb al veel uit handen gegeven, ZIJ is mijn stuur, mijn kompas en navigatie ... Ik ben de naald en de vervelende GPS-stem ... simpelweg omdat mijn oriëntatievermogen iets sterker ontwikkeld is. Maar ZIJ is mijn anker, en captain ... en dat heb ik aanvaard in dit nieuwe bestaan, het is wellicht de toverformule die wel succesvol zal zijn. Want als piloot heb ik 'n veel te groot brokkenparcours gereden so far. Misschien ligt het co-pilootschap me wel beter, véél beter ! Verandering van je gedrag kan je leren, ... doe ik ook nu.
Het afgelopen weekend bleek dat de eerste oefeningen het resultaat waren van 'n aandachtige en vlijtige leerling. Nu met 1 slag win je geen oorlog uiteraard ... mààr ... zoals het glas half gevuld is (en niet half leeg) is goed begonnen nog steeds half gewonnen. Dus, we keep on working.
Requiem - 'n bizar opschrift voor deze pennetrek. En toch, 2 verwijzingen ... Gisteren na 'n bezoekje aan mijn ouders en 'n gouden tip van m'n vader trokken het centrum in ... 't stad in gelijk wij zeggen in Aarschot, richting Standaard Boekhandel - op jacht naar DS van zaterdag mèt het boek van prof. De Schaepdryver ("De Groote Oorlog"). 'n Schot in de roos want er was én nog 'n krant en nog 'n exemplaar van het boek ! En ZIJ, ze vond er onze kerstkaartjes ... eindelijk. Dus, hadden we best nog tijd om 'n ontdekkingstocht te maken langsheen de beelden van wijlen Roland Rens, de nonkel. Een heel aantal sieren intussen het centrum van onze geboortestad, geboren en getogen ben 'k er. Ne rasechte Osschotteneir ... Maar hoe gelukkig we ook waren gisteren, en hoe ontspannen we ook genoten ... Er bleef 'n wrange nasmaak aan ons kuieren doorheen de Parel van het Hageland ... Veel parelen is er niet meer bij voor deze teloorgegane bruisende Demermeander. Leegstand tengevolge van stadskernhernieuwing en 'n autoluwe binnenstad, hebben gezorgd voor 'n desolate, doffe sfeer. Daar waar we hoopten op 'n gezellige drukte tijdens deze koopzondagmiddag vlak voor de feesten, werden we geconfronteerd met ... 'n zielige, bedrukkende mensenactiviteit ... volk, ja, op de ijspiste en de 2-3 horecazaken op de Markt. In de winkelstraten en bij gevolg in de winkels, ... tja 'n enkele klant, of meestal helemaal géén klanten ... Mijn stad lijkt haar depressie niet te overleven, de transformatie is geheel mislukt en de opportuniteiten van haar burn-out lijken zorgvuldig de nek omgewrongen ... Requiem voor 'n stad, requiem voor 'n parel van het Hageland ... Misschien wel de Slimste gemeente ... Maar de zieligste binnenstad ... of zelfs niet, want de ziel is heengegaan. Requiem ... voor 'n stad ... Dona eis requiem.
Het tweede requiem is voor 'n zieltogende papa ... bij wie net als familie Konijn de vreugde niet op kon bij de gedachte om samen als gezin Kerst te kunnen vieren ... Maar die sinds woensdag de bui al zag hangen, en gisteren de eerste nattigheid al voelde toen hij z'n neus aan het venster stak. Het zou me niet verbazen dat de druppels 'n echte plensbui worden en Kerst in het water zal vallen. Alweer. Requiem voor 'n papa ... dona eis requiem.
Maar Kerst is het feest van hoop en wedergeboorte, en dit jaar ben ik sterker en gezonder als vorig jaar, en daarom zal deze Kerst 'n feest worden -met of zonder de regen-, het maakt me niet meer uit. Ik denk aan en geniet van datgene er wèl is ... en ik grijp niet halsstarrig terug naar datgene er niet (meer) is, of niet wil zijn. Dat is 'n keuze ... in m'n eigen belang, in het belang van mijn genezing, maar nog meer in het belang van diegene die er wèl zijn m'n vrienden, m'n gezin, en vooral ZIJ.
Dat is het fundamenteel recht dat ik ook heb, als mens, als man, als stiefpapa, ... en jà, zelfs als papa.
Recht op 'n leven, ondanks de fouten, ondanks de schuld ... Recht op 'n leven van en vol liefde en genegenheid, vriendschap, rust en gezelligheid. En als 1 foutje, 1 kleine terugval 'n stok wordt om te slaan ... sla dan maar, en laat het maar regenen. Ik ga niet langer vluchten, en in 'n donkere, van modder bezaaid bosje schuilen, in alle koude en nattigheid ... Ik vlucht niet meer, ik ga de confrontatie aan ... met mezelf, die andere-ik, m'n gedrag en m'n fouten ... en de verandering is volop bezig, voorgoed. De geboorte van 'n nieuw mens ... Met 'n hart op de juiste plek.
En het requiem voor 'n papa ... Schrap dat alvast maar ... Maak er maar 'n Krönungsmesse van ... Die is al zeker zo prachtig ... beiden van W.A. Mozart welteverstaan. En als 2 één worden in muziek ... dan is de hemel vlakbij ... zo ook met Mozart en Von Karajan, 2 in 1.
En dat requiem ... dat draag ik bij deze, met toewijding en gebogen hoofd, op ... aan 'n verzonken parel van het Hageland.
woensdag 11 december 2013
A beautiful day ...
Misschien wel mijn meest favoriete dag van de week. God knows why ... Omdat het je midden in je week brengt. Half leeg of half vol ...
Lange tijd zou ik gedacht hebben, half leeg ... Maar vandaag toch maar halfvol.
Een mooie dag vandaag, de dag van 'n inhaalmanoeuvre ... de verloren dagen van het voorbije weekend inhalen, met 'n extra demarrage, doordacht, en op het juiste moment. Zoals mijne Nicholas ook de gepaste versnelling van Sven Nijs bschreef tijdens de Overijse Druivencross afgelopen zondag.
Het juiste moment weten te kiezen ... Dat vraagt inzicht, ervaring, helderheid van geest, overtuiging en winnersmentaliteit. Vandaag is zo'n dag ... Het juiste moment. A beautiful day.
Mijn 3 oudsten zitten halverwege in hun examenstress ... Nog efkes en dan is het Kerstreces ... dus keep the faith, mijn schatten ! Don't give up, don't EVER give up ... Papa heeft het uiteindelijk ook niet gedaan, alhoewel ik vaak de pijp aan de Maarten heb willen geven ... Maar hij wou ze niet ... 'k Stel me de vraag of 't geen waterpijp was dat ik hem probeerde op te solferen ...
Dus al sinds ruim 'n week denk ik héél intens aan mijn 3 goudklompjes in het verre Oost-Vlaanderen, hopelijk reiken mijn hersengolven en gedachten af en toe ver genoeg ... zodat ze er toch enige mentale steun aan overhouden ... Moest ik méér kunnen, ik zou het doen, écht !
Maar behalve de burn-out depressie, of de depressieve burn-out ... of de dembryosie ... zit ik misschien wel in 'n mid-life crisis ... O ironie ... Sarcastischer, cynischer, ironischer kan het écht niet ... Mid-life crisis ... Inderdaad, volle crisis in mijn mid-life ... hahahaha !
Zolang je er de humor van inziet, zit je goed. en ik zit goed. Het betert, eindelijk, ondanks de brandwonden van het hellevuur. Maar ZIJ zorgt voor de zalving ervan, a beautiful day.
Vanochtend het prachtige diepvriesochtendgloren kunnen aanschouwen ... op weg naar mijn limousine met persoonlijk chauffeur. Toch de max hé, De Lijn ! Ze pikken je op en zetten je af op je plaats van bestemming, véél beter dan eindeloos je leven te -sorry voor de woordkeuze- verschijten in eindeloze en hopeloze files ...
En je ziet ook dingen, dagelijkse dingen, het leven zoals het is ... jongeren op weg naar school, waarbij het me steeds meer opvalt dat onze jongeren, enfin de pubers, er hedentendage bijzonder netjes gekleed bijlopen. Ze vinden dit belangrijk, ze hechten er ook waarde aan. Dat alleen al vind ik 'n hoopvol signaal ... Het geeft hen 'n zekere eigenwaarde ... En at the end of the day, a beautiful day trouwens, ... de kleren maken de man ! Toch ?
Wel, hoedje af voor onze schoolgaande jongeren, écht.
Bon, verder met mijn beautiful day ... Na 'n korte tussenstop in de lokale discounter om 'n set flanellen lakens, nu op weg naar mijn therapeute, mijn kei in haar vak.
En straks, ga ik de twins oppikken, en ga ik er 'n eerste buservaring mee beleven ... Kwestie van ze voor te bereiden op volgend schooljaar ... Want dan moeten ze op eigen benen staan, en naar 'n nieuwe school trekken ... Weg van hun vertrouwde omgeving, op naar 'n nieuw avontuur ... Voor hen is dat 'n wereld van verschil, om niet te zeggen, 'n gans universum ... Daarom ook hun eerste initiatie vandaag, ... onze zorgenjongens met hun hartje van goud ...
En als het even meezit ... en why not, vandaag is immers 11-12-13 14:15:16 ... snappie ..., dan pik ik onderweg nog effe de jongste op in de opvang ...
En dan halen we de boom boven, samen, de kerstboom plaatsen, versieren ... , siertuig in onze woonkamer voor de komende weken. The most wonderful time of he year ...
Samen met ZIJ, met onze 3 jongsten en mijn 3 groten ... Life is good, all is well !
It's a beautiful day ... eindelijk, en de kievit ... die wordt sterker, met de dag, dag na dag ... Steeds meer, energieker, positiever ... Life is good, all is well.
Dankzij ZIJ ...
It's a beautiful day !
dinsdag 10 december 2013
BN3 7LA
Dinsdag. De dag nadien ... Loslaten en verwerken, het gaat nu echt vliegensvlug, transformatie ... En als ik de helderheid buiten bekijk, de stralende zon en wolkenloze hemel ... hoor ik de opportuniteiten in de verte, zien doe ik ze nog niet, maar je kan het voelen ...
Loslaten en verwerken doet pijn, véél pijn - het doet ook anderen pijn, naasten die om je geven en wondermooie blogjes schrijven, omdat ze erin geloven ... blijven geloven.
"It's a beautiful day" postte ZIJ vanochtend nog ... na 'n mijmerend visueel delen van haar windmolenpark en 'n winters zonnetje ... en gelijk heeft ze, doe donker en koud de dag gisteren was, althans in mijn hoofd ... des te mooier is de dag vandaag.
Loslaten en verwerken, transformatteren ... en niet noodzakelijk transformeren, nee, nee ... transformatteren, de gecrashte harde schijf, de 4G-chip ... Heb je 'm ?
Maar ik voel tegelijk met de opeenvolgende turmoils ook kracht, moed en positivisme groeien ... alsof de lente zich begint meester te maken van mijn brein.
Wat is het voordeel om te denken aan wat er niet is ? Dat was de vraag en opdracht ... Het bewust worden, het brein laten rijpen ... En denken en beseffen wat er wel is ... ZIJ ... elke dag opnieuw, elk uur van de dag, in mist en regen, in storm en sneeuw ...
Wat is het voordeel om te denken aan wat er niet is ...
Ik las zonet volgende quote van Bond Zonder Naam en die is zeer betekenisvol: We verlangen naar de toekomst, we krijgen het verleden. Misschien is ouder worden jezelf weten te verzoenen met die paradox.
Misschien zit er in dat hoofd van mij wel 'n omgekeerde kronkel ... terwijl ik verlang naar het verleden, krijg ik de toekomst ... Misschien is mijn genezing wel mezelf weten te verzoenen met die paradox. Loslaten en verwerken, transformatie ... wat is het voordeel om te denken wat niet is ...
Simpel. Niets.
En toch zal ik het verleden loslaten dankbaar aan de mooie dagen, aan de mooie herinneringen ... Aan mijn odyssee van vluchten en falen, aan mijn verwerken van mijn oneindig schuldgevoel ...
De ellenlange lijst van mijn "tentenkampen", mijn schuilplekken ... Niet allemaal, dat zou de geschiedenis en herinneringen geweld aandoen. Iedereen weet wel, wat waar thuishoort, ...
Leuvensesteenweg, Aarschot
St-Jobstraat, Aalst
The Old Ship Hotel, Brighton (UK)
Holmes Avenue, Hove (UK)
Kapellestraat, Welle
Herenthout, Haaltert
Drieselken, Welle
Groenveld, Zaventem
Asbroekstraat, Halle-Booienhoven
Ossenwegstraat, Zoutleeuw
Boudewijnlaan, Aalst
Schoonakkerstraat, Oostakker
Capucienenlaan, Aalst
Guchtweg, Hekelgem
Dàt ... wàs het verleden, de waanzin voorbij ... De mooie herinneringen draag ik mee, voor immer, voor altijd ... Samen met mijn eigen vlees en bloed ... diep in mijn hart, dankbaar ...
En alle andere ballast ... die kieper ik eruit, tot ... nooit meer.
Wereldleiders nemen afscheid van Madiba, ... it's a beautiful day ...
Inderdaad ... en in de diepte van het dal echoet de roep afscheid te nemen van datgene dat er niet -meer- is.
Ik verlang naar de toekomst, ik verlang naar ZIJ ... het verleden is niet meer, nooit meer ... Datgene dat écht belangrijk voor me was en is, neem ik mee ... in mijn hart, in de warmte van het liefhebben, en de warmte van de koestering ... En dat reist verder met me mee, naar de toekomst, naar morgen, naar hoop en leven ... samen met ZIJ ...
Leve het leven, en leve de toekomst.
It's a beautiful day !
maandag 9 december 2013
Beleving
Alweer maandag. Alweer de start van 'n nieuwe week, terwijl Kerst met rasse schreden nadert, en de examens van onze studenten smelten als sneeuw voor de zon. Week 2 voor mijn 3 oudsten, maar de spirit is goed - heb ik zaterdag met m'n eigen oren gehoord, da's al veel !
Beleving vandaag. Gans in het begin heb ik aangegeven dat deze blog vooral ook de bedoeling had om deze levensfase van me af te pennen, het vertalen en verwoorden van de hersenspinsels, het verwoorden van de de hersenmayonnaise in 'n leesbaar recept, kwestie van nadien te beseffen om het nooit meer klaar te maken ... Vandaag dus ook, een resem ingrediënten en kooktijden meegeven om ervoor te zorgen dat op termijn de cuisson nooit meer goedkomt, nooit meer. N-o-o-i-t ... m-e-e-r !
Beleving - BE-LEVEN-IN ... Recht in m'n leven, recht in de hersenkronkels, recht in de spinsels van dit menselijk brein. Hopelijk zal de pasklare onzin die vluchtig uit de vingerkootjes op het klavier van de laptop belanden, vroeg of laat zijn nut hebben of gehad hebben ... vroeg of laat, is het niet voor mezelf, dan misschien wel voor iemand anders, voor 'n gelijkgestelde, of iemand die er iets aan heeft, of iemand die er iemand anders mee denkt te kunnen helpen ... Maakt niet zo veel uit, belangrijk voor mij is het kunnen neerpennen van de "beleving" - onzin of niet. Voor mij is het alvast géén onzin, maar onthutsende, confronterende realiteit van een verwerkingsproces, of het begin of voortgang van de transformatie ... het openen van nieuwe opportuniteiten, van nieuwe levenskansen ...
Maandag, het is alweer maandag. Het weekend met zovele plannen en projecten (kerstboom plaatsen, boodschappen doen, voetbal of veldrijden kijken, filmpje kijken op zaterdagavond, wafeltjes bakken ...) is helemaal in duigen gevallen, hélemaal ... En het schouwspel dat in de plaats kwam was écht niet fraai, integendeel ... De oorzakelijke verbanden en details zijn voor de sensatiezoekers, voor de Ilse Beyers-en van deze wereld, en dus voor dat soort Story à la Swaef zal je hier in de verkeerde leeshoek zitten vrees 'k.
Maar om te begrijpen is het misschien nuttig dat ik eerst 'n kleine zijsprong maak, 'n kanttekening dus. Reeds sinds enkele weken word ik geteisterd door helse nachtmerries, nu nachtmerries in 'n bredere zin dan toch, niet steeds noodzakelijke dromen over heroïsche vechtpartijen met zeskoppige draken of ander ongedierte. Neen, veeleer 'n levenssnelle rit of vlucht over mijn Autobahn, al te vaak zaken uit het verleden, kwetsend, traumatiserend, ... Maar dan écht razendsnel, alsof ze 'n 4G-chip in mijn hersenpan hebben gekwakt. Vannacht beleefde ik zowaar 'n voettocht van Brussel via Diest en Scherpenheuvel naar Aarschot, om nadien nog 'n aller-retourtje te plaatsen Aarschot-Rillaar-Scherpenheuvel. Volgens mijn vader zou ik me echter gemist hebben aan het kruispunt van Fort Jaco in Ukkel waardoor ik 'n onnodige omweg via ... Koekelberg maakte ????? Enfin, het kompas op m'n smartphone en 'n vluchtige uitleg over hoe 'n zonnewijzer te lezen zou me van dergelijke vertragingen moeten besparen, aldus m'n vader. Ben je nog mee ? Feit is dat die dromen gepaard gaan met bijzonder veel vochtverlies, doorweekte t-shirt en kletsnatte benen ... Alsof ik elke nacht, of toch bijna, één of andere intensieve basketmatch heb betwist ... Ik denk verwerking. Of beleving van verwerking.
Tot daar de kanttekening, kwestie van het vervolg te begrijpen, of allicht niet te begrijpen. Ik zie er in elk geval 'n zekere logica in, 'n zekere verklaring ook ... maar vooral, ik zie wat bewegen. In de positieve zin. Mogelijk zijn er menig lezer die op het eind van dit verhaal of schrijfsel eerder de mening zijn toegedaan dat het klinkklare onzin is, dat de man wiens vingerkootjes heftig inbeuken op het toetsenbord, klaar is voor het zwaardere werk, klaar is voor de psychiatrie ... gezien de vormen van zinsverbijstering of schizofrenie ... Het tekent 'n licht oplopend streepje in m'n beide mondhoeken ... De gedachte alleen al, klaar voor de schroothoop, 't grof huisvuil ? Ik ? Nooit. Nooit. Hoe diep ook de diepte van het dal. Don't give up, don't EVER give up ! Dus nee, deze jongen is niet klaar voor de psychiatrie, ik ga er op vooruit, en dat is de verdienste van Lieve en mijn persoonlijke mental coach. Ik ga nu door het vagevuur, ik kom uit de hel ... En blijkbaar doorspartel je deze fase niet zonder de nodige brandwonden ... zoals dus afgelopen weekend, stevige brandwonden, tja braadwonden zou ook nog kunnen zoals ik graag kook ;) .... Zegt ZIJ vanochtend ... Ik zal de brandwonden wel zalven ... She must be from heaven ...
Einde kanttekening. Terug naar het minder fraaie weekend, ondanks alle plannen ... Enfin, intussen is de hemel wel weer uitgeklaard, wees gerust. Met 'n vrouw als ZIJ ... Je houdt het écht niet voor mogelijk. Brèf, vrijdagnamiddag was ik vol energie en crosste ik als het ware door het huis ... kwestie van klaar te zijn voor het weekend. En all of a sudden, één blik, één enkele blik ... en ik werd omver geblazen, nee omlaag gezogen ... recht de dieperik in, the lethal downward spiral ... En dan gaat alles razendsnel ... en verdwijnt elk realiteitsbesef, elke zin voor rationeel en verantwoord gedrag ... de foute hersenhelft gaat dan in overdrive, en wordt het bange, schuchtere jongetje 'n verbaal levensgevaarlijk roofdier ... Met onnodige zware uithalingen naar diegene die het dichtst bij je staat ... De verzuring duurde de ganse zaterdag, met 'n climax in de late namiddag ... de vlucht naar, tja, de vlucht naar verlossing ... Onder 'n auto gooien zou wellicht te veel pijn doen, met mogelijk blijvende letsels en 'n mislukt resultaat ... Lafaard, zelfs de ballen niet hebben die laatste stap te zetten ... Het roofdier ging dan maar schuilen in 'n vochtige en modderige plek in 'n bos. Totaal ontredderd en overstuur. The lethal downward spiral ... Tijd dat ik dat fenomeen te pakken krijg en de nek omwring ...
Maar ... maar, maar, maar ... die stuiptrekkingen, daar lijkt het ook steeds meer op, stuiptrekkingen ... Die zijn blijkbaar nodig om dingen te beseffen, om dingen te genezen ... De combinatie met de nachtmerries ... Heling, verwerking, transformatie ... Het sloopwerk van Lieve, want ik garandeer je ... ze sloopt dat zieke brein met haar doordacht vragenuurtje ... Ik ben een leek in de materie, asboluut ... Maar ze is 'n kei ... van keigoed ! En ZIJ ... zonder dat ze het weet, ze maakt steeds dezelfde opmerkingen, vaststellingen, reflecties ... dan uitgerekend ...Lieve ! Imagine ... Is she really from heaven, of is dat 'n gave ? Ik begin te denken, hoe dwaas dat het misschien ook moge klinken, dat we voorbestemd waren om elkaar terug tegen te komen ... net op DIT moment van m'n leven ... Wellicht is er maar één vrouw op deze aardkloot die voorbestemd was om dit jachtluipaard te temmen, om deze zieke geest te vergeven en te helen, met haar uitermate grote hart. Ook al heeft ze zelfs soms 'n zwak en moeilijk moment, maar wat wil je ... met zo'n energievreter als ik aan je zijde ? En haar zware week vorige week, ondanks het gebrek aan slaap -I plead guilty- uitgerekend dàt genereerde vermoeidheid ... en 'n vonk in mijn dynamietbrein ... Erg hé ? Again, I plead GUILTY. GUILTY as A SINNER !
Verwijten als overspelige bedrieger, sexverslaafde, je hebt me bedrogen ... komen KEIHARD aan ... Blijkbaar ... Maar door die dromen kom ik tot 'n BESEF. Het beest in mij, ben ikzelf gewoon. Doodsimpel ... dat ben ik ! IK ! En de belaagde, overladen met zovele verwijten .... Ook DAT ben ik, IK !!! Alleen in realiteit, blijkt het ZIJ te zijn, diegene die DICHTST bij me staat .
Het is gewoon die vreselijke ZELFHAAT, die vlijmscherpe zelfhaat die bovenkomt, en het is uitgerekend IK die die andere IK keihard wil raken, kwetsen, pijndoen, afslachten ... genadeloos !!!! Ik begin het, dankzij de dromen en Lieve, te begrijpen ! Het is de verwerking ... Het is uitgerekend datgene dat ik me niet kan vergeven noch vergeten, het is uitgerekend dàt dat ik dagelijks met me meedraag ... Het bedriegen, vernederen van 'n liefhebbende echtgenote, vrouw en fantastische mama ... het verlaten van mijn 3 (te) kleine kinderen, ze waren ocharme nauwelijks 5, 4 en 2.5 ... Dat DOE JE TOCH NIET ???? Niet als vader, niet als echtgenoot/man ... An heeft me NOOIT iets misdaan, NOOIT ... En toch ... Toch ... beet ik in die smerige appel ... en de val klapte dicht ... Jankend heb ik afscheid genomen van Poohbeer, Joekie en Nono ... dàt beeld, dàt moment staat gebrandmerkt, voor de rest van m'n bestaan, in mijn hersenkop. Ik HAD en ZOU het NOOIT meer doen, NOOIT MEER. Maar dat is unreal. Ik heb het wèl gedaan, gek, smeerlap, klootzak, onnozelaar ... Vandaar de zelfhaat ... An en ik, tja, we waren gek van ons gezin, onze kinderen, en van elkaar ... En IK, uitgerekend IK, heb dat allemaal naar de verdoemenis geholpen, en het spijt me, HET SPIJT ME ZO ! Diegene die volgde ging hopeloos verloren tussen alle trauma's en aan alle quarantaines ... 4-5 verloren jaren vol waanzin ... Ze kreeg ook nooit 'n eerlijke kans, maar I WAS THE ONE TO BLAME ... IK was de smeerlap ! Nadien volgde nog meer hallucinerende waanzin waar ik geen 20 woorden wil aan vuil maken.
Volgend jaar trouw ik opnieuw, voor de 2e maal (JAJA, de 2e maal !!!!! DAT is MIJN telling !!! Er zijn maar 2 vrouwen in mijn leven, An en Noëlla), met ZIJ, ze is van uitzonderlijke waarde, nooit gezien, en in dit tijdperk vind je het geen 2e keer .... Ik won met ZIJ ... de lotto, écht ! ZIJ geeft me weer zin aan m'n leven, zij aanvaardt de meeste penibele financiële verdelingen, uit respect, ZIJ heeft 'n grenzeloze liefde voor mijn kinderen, alleen beseffen ze het misschien (nog) niet altijd, omdat mijn kinderen deel zijn van mijn bestaan, ook omdat ze An respecteert, ondanks de penibele financiële verdeling, ze legt zich erbij neer en aanvaardt ... Il faut le faire ... En dan spreek ik zelfs niet eens wat ze voor mij heeft gedaan, geïncasseerd ... Het gezin dat ik in de steek liet, moge zich gelukkig prijzen dat ze met zulk iemand moeten de(a)len ...
De sessies bij Lieve hebben 'n reactie teweeggebracht ... Zoals ik vanochtend zei ... Het is alsof 'n Engelse sleutel 'n aantal dingen in mijn hoofd begint los te maken ... op zoek naar het stukje/brokje dat alle radertjes blokkeert ... En afgelopen weekend heeft al heelwat losgemaakt, ondanks het minder fraaie, maar het Sinterklaasgebeuren was gewoon 'n trigger - 'n doodgewone trigger ... En dergelijke bikkelharde confrontaties ... raken je, die doen 'n gans weekend bijzonder véél pijn, maar als koppel, gesterkt door 'n unieke vrouw als ZIJ, ... maakt je onafscheidelijk, en maakt je alleen maar sterker ... Ijzersterk, Sterker als ijzer zelfs ! Maar die fase, dat proces, tja, dat doet pijn, brandwonden .... Hellevuur ... remember ? Doch ZIJ heeft me vanmorgen verzekerd dat ze zou zalven, dat ze het wel zou aanpakken ... Het doet wat met 'n mens, écht !!!! Vorige week schreef ik nog over die doos met knikkers ... Wel, vanochtend, na alle dromen en nachtmerries en realiteitsbesef .... voelde m'n hersenpan alsof 'n buitenaards ruimteschip zijn klassieke ladder had neergelaten, en ik werd weggevoerd ... Bijzonder vreemd, en de doos ... wel, die doos was deze keer niet gevuld met knikkers doch met mecano-onderdeeltjes ... het klonk deze maal meer naar metaal ... Niet mentaal, want daarvoor was ik -gelukkig- helder genoeg ... Maar de gevoelsmatige beleving moest ik écht wel neerpennen, de hersenkronkels ... Ik hoop dat er enige logica in zit, wellicht zelfs niet ... Maar maakt me niet, stem me maar massaal naar de psychiatrie ... Ik weet écht wel beter, dankzij ZIJ ... Dit is hèt vagevuur waar ik door moèt, willens nillens, mèt of zonder brandwonden ... maar het is de enige weg ... weg uit de hèl ! En het is als het neerschrijven van 'n recept dat je nooit meer wil maken ... 'n recept met de slechtste cuisson ... you bet !
Toen ik vanochtend, enfin eerder vanmiddag terug wandelde van mijn doktersbezoek, had ik 'n enorm luchtig gevoel, licht als 'n veder voelde deze kievit zich, bevrijd, energiek, sterk ... Reeds in het dokterskabinet was ik licht euforisch en dacht ik zelfs aan "werk" ... Wow ! Maar het on-fraais van afgelopen weekend heeft me duidelijk 'n grote stap dichter bij m'n genezing gebracht. Zondermeer ! Don't give up ... Don't EVER give up ... Daar wil ik deze bijzondere blog mee afsluiten. Jim Valvano.
1983 - Cinderalla wins NCAA championship. NCAA Final Four. March Madness. De "final four" van het Amerikaanse universiteitskampioenschap ... De broedhaard voor de NBA, ben je mee ? NBA/NCAA ... effe Googlen anders ? 1983 - de meest legendarische finale ooit, ooit ... NC State, the Wolfpacks, gecoacht door ene Jim Valvano tegen de "Phi Slamma Jamma" van Houston, gecoacht door Guy Lewis. Bij NC State ... ene Derek Whittenburg, Lorenzo Charles ... niemand die ooit potten brak in de NBA ... Houston ... Akeem Olajuwon ... ofte Hakeem The Dream (NBA-kampioen in'86 of '87 ?), Clyde "The Glide" Drexler ... (topper bij de Trailblazers en NBA-finalist begin jaren '90) ... NC State won de "championship game" op heroïsche wijze, mèt Jim Valvano. Valvano kwam in opspraak, ging werken als tv-commentator ... en kreeg 'n dodelijke kanker ...
Maar Jimmy V. ging niet ongemerkt weg uit zijn aards bestaan ... In 1993, terminaal ziek, werd Jim Valvano bedacht met de Arthur Ashe's Courage Award tijdens de jaarlijkse ESPY-awards ... georganiseerd door ESPN, America's leading SportsNetwork. Jimmy Valvano, de héld uit 1983, kondigde die avond de geboorte aan van zijn Jimmy V.'s foundation, ondersteund door oa ESPN.
Maar zijn speech, die avond, werd meer als legendarisch ... Die speech werd 'n bron van inspiratie en overleving voor duizenden, miljoen kankerpatienten .... En zelfs diegenen zonder die K-ziekte puurden er hun motivatie uit, zo ook ik ... DON'T GIVE UP, DON'T EVER GIVE UP !
Jimmy V. zei letterlijk ... 3 things, EVERY day ... LAUGH, THINK and CRY ... and You'll have a heck of a day ! ELKE DAG .... lach, denk en traan ... en dan heb je 'n volle dag, dan heb je nogal 'n dag ! Het is, samen met alle grote idealisten die ik "worship" ... King, Mandela, The Kennedy's ..., mijn sterkhouder ... Jim Valvano bereikte met het kleinste team het grootste wat je in college-basketball kan bereiken ... de titel en eeuwige roem ... de superster van de Wolfpacks ... Derek Whittenburg ... bereikte zijn grootste successen in de ... Franse competitie ...
Neem de moeite om de video's te bekijken en te begrijpen, te plaatsen in je leven, of in het leven van iemand die je liefhebt ... Alles, maar dan ook alles heeft 'n reden in ons bestaan ...
Net als mijn dromen, net als mijn lethal downward spirals ... heeft alles 'n zin, net als ZIJ heeft alles 'n zin, net als mijn SCHULDGEVOEL ... ook dat heeft zin, zin om toch verder te gaan, ondanks het schuldgevoel dat wellicht nooit zal helen ..., maar met de hoop en geschenk op 'n nieuw, volwaardig leven .... Beleving ... ten voeten uit ... Be-lev-ing ...
Don't give up ... Don't EVER give up ! En de kievit ... zal wellicht vannacht weer rondvliegen, schalks en oersnel ... der Kievit und die Autobahn ... Of zoiets ...
Laugh. Think. Cry. ... Don't give up, don't EVER give up.
https://www.youtube.com/watch?v=HuoVM9nm42E
vrijdag 6 december 2013
Madiba 46664
Vele kindjes zijn wellicht vanochtend wakker geworden na 'n nacht vol spanning, vol verbeelding, vol verwachting ook ... Gisteravond hun schoentje gezet, en vanochtend al dat lekkers, en uitgerekend dat favoriete stuk speelgoed dat ze de Sint gevraagd hadden. De goedheilige man uit Spanje heeft ondanks de aanhoudende economische crisis in eigen land, gelukkig zijn job niet verloren. Voor zijn Zwarte Pieten was het kantje boord dit jaar ... Maar ook voor hen kwam het -gelukkig- zo ver niet.
Sinterklaas ... het mooiste aan verbeelding dat er bestaat in 'n mensenleven, het mooiste wat er is in het onschuld-zijn van 'n kind. Of hoe ik me mijn eigen verbeeldingen herinner aan deze dagen.
Ik gun het ze ... die brave kindjes van de wereld, van harte.
De Sint bracht niks dit jaar ... zelfs geen roe ! Dan zal ik toch zò stout niet geweest zijn ...
Maar op deze Sinterklaasdag, sta ik toch even stil, ze het tv-toestel even uit om alle nieuwsuitzendingen op alle mogelijke internationale zenders even monddood te maken.
Wekenlang al zat het eraan te komen, en gisteravond was het plots zo ver ... een post op Facebook van www.deredacatie.be "Breaking: Nelson Mandela overleden".
Een levende legende had zijn laatste adem uitgeblazen. Een levend voorbeeld voor de mensheid en de wereld.
Een natie verloor zijn vader - een volk zijn verlosser. Madiba was niet meer.
Vandaag of beter gisteren is dan ook 'n dag voor de geschiedenis, terecht. En vele meningen en reacties zullen gepost en genoteerd worden, across the globe.
Ik heb er vanmorgen bij de ontbijttafel mijn eigen, persoonlijke bedenking bij geformuleerd ...
Na 27 jaar gedwongen en eenzame opsluiting omwille van zijn idealen (gelijke rechten voor zwart Afrika) koesterde de 71-jarige Mandela geen haat noch wrok en was hij vastberaden de verzoening te bereiken. Met de geboorte van het nieuwe democratische Zuid-Afrika realiseerde hij zijn droom. In de galerij van de allergrootsten bevond zich één lege niche net boven de allergrootste wereldleiders en vrijheidsvechters voor de mensheid, die plek is nu ingenomen door Madiba. Hij was én zal een voorbeeld blijven voor de gehele wereldbevolking.
Madiba overstijgt mijns inziens veruit Mahatma Gandhi, Martin Luther King, en zovele andere "groten" ... En ik kan het niet beter verwoorden zoals mijn grote rockidool, Paul Hewson -Bono dus- het overlijden omschreef, ik had 'n zelfde bedenking en gevoel ... Als hij al bestaat, als hij überhaupt al bestaat -als christen geloof ik het wel maar ik respecteer diegenen die er 'n andere mening/overtuiging op nahouden-, wel dan ... dan ben ik er rotsvast van overtuigd dat Mandela in Zijn buurt kwam. En uitgerekend dàt, uitgerekend dàt is de reden waarom hij net boven de allergrootsten staat.
Bono verwoordde het zo, letterlijk: Stubborn til the end for all the right reasons, it felt like he very nearly outstared his maker. Today, finally, he blinked. And some of us cry, knowing our eyes were opened to so much because of him."
Gisteren was voor ZIJ en mezelf ook 'n bijzondere dag, maar daar kom ik later wel op terug.
Vandaag ruim ik plaats, het hoofd diepgebogen, de ogen betraand, knowing my eyes were opened to so much because of him.
Slaapwel Madiba, dankbaar dat je leefde - je bent voor mij dè allergrootste van de allergrootsten ... by far.
De quotes van Mandela en enkele reacties hieronder zijn 'n eerbetoon, en bewijs wat 'n impact deze man had op de wereld, en de mensheid.
"No one is born hating another person because of the color of his skin or his background or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite." (Nelson Mandela)
"Do not judge me by my successes, judge me by how many times I fell down and got back up again." (Nelson Mandela, 1994)
"I have walked the long road to Freedom. But I have discovered that after Climbing a great hill, one only finds that there are many more great hills to climb. I have taken a moment here to rest, to steal a view of the glorious vista that surrounds me, to look back on the distance I have come. But only rest for a moment, for with freedom come responsibilities and I dare not linger my long walk is not yet ended" (Nelson Mandela)
"For to be free is not merely to cast off one's chains, but to live in a way that respects and enhances the freedom of others" (Nelson Mandela)
Pres. Barack Obama: "At his trial in 1964, Nelson Mandela closed his statement from the dock saying, “I have fought against white domination, and I have fought against black domination. I have cherished the ideal of a democratic and free society in which all persons live together in harmony and with equal opportunities. It is an ideal which I hope to live for and to achieve. But if needs be, it is an ideal for which I am prepared to die.”
And Nelson Mandela lived for that ideal, and he made it real. He achieved more than could be expected of any man. Today, he has gone home. And we have lost one of the most influential, courageous, and profoundly good human beings that any of us will share time with on this Earth. He no longer belongs to us -- he belongs to the ages.
The day that he was released from prison gave me a sense of what human beings can do when they’re guided by their hopes and not by their fears. And like so many around the globe, I cannot fully imagine my own life without the example that Nelson Mandela set, and so long as I live I will do what I can to learn from him.
We will not likely see the likes of Nelson Mandela again. So it falls to us as best we can to forward the example that he set: to make decisions guided not by hate, but by love; to never discount the difference that one person can make; to strive for a future that is worthy of his sacrifice.
For now, let us pause and give thanks for the fact that Nelson Mandela lived -- a man who took history in his hands, and bent the arc of the moral universe toward justice."
Bill Clinton: "I will never forget my friend Madiba."
Chelsea Clinton: "My thoughts and prayers are with Graça Machel & the Mandela family. We are all the richer for Madiba's extraordinary life."
Bono: "Mandela played with the highest stakes. He put his family, his country, his time, his life on the line, and he won most of these contests. Stubborn til the end for all the right reasons, it felt like he very nearly outstared his maker. Today, finally, he blinked. And some of us cry, knowing our eyes were opened to so much because of him."
Oprah Winfrey: "He was everything you've ever heard and more – humble and unscathed by bitterness. And he always loved to tell a good joke. Being in his presence was like sitting with grace and majesty at the same time. He will always be my hero. His life was a gift to us all."
Muhammad Ali: "He made us realize, we are our brother's keeper and that our brothers come in all colors. What I will remember most about Mr. Mandela is that he was a man whose heart, soul and spirit could not be contained or restrained by racial and economic injustices, metal bars or the burden of hate and revenge."
Tiger Woods: "You will always be in my heart Mr. Mandela."
Paul Simon: "He conceived a model for mortal enemies to overcome their hatred and find a way through compassion to rebuild a nation based on truth, justice and the power of forgiveness. His passing should reignite a worldwide effort for peace."
Samuel L. Jackson: "Never met a better person in my life than Nelson Mandela. My sympathy to his family & his country."
Elon Musk: "Rest in peace, Nelson Mandela. A man both good and great."
Jimmy Carter: "His passion for freedom and justice created new hope for generations of oppressed people worldwide, and because of him, South Africa is today one of the world's leading democracies."
Morgan Freeman: "Nelson Mandela was a man of incomparable honor, unconquerable strength, and unyielding resolve---a saint to many, a hero to all who treasure liberty, freedom and the dignity of humankind. As we remember his triumphs, let us, in his memory, not just reflect on how far we've come, but on how far we have to go."
Richard Branson: "Today we lost not only a great man; we also lost one of the world's greatest leaders."
Russell Simmons: "Nelson Mandela was an angel walking on this earth. You were one the greatest teachers this world has ever known. We love you and we miss you"
Bill Gates: "Every time Melinda and I met Nelson Mandela, we left more inspired than ever. His grace and courage changed the world. This is a sad day."
Whoopi Goldberg: "I want 2give the world a hug I was told Mandeba just passed. Nelson Mandela R.I.P. Time for a well earned sleep.Condolences to his family"
Barbara Walters: "A remarkable man and an inspiration to all. Remembering #NelsonMandela"
Quincy Jones: "He was the embodiment of the spirit of 'Ubuntu,' which is the belief that the collective is always more important than the individual. As citizens of the world we should all aspire to that ideal, and all that Nelson Mandela's life represented, taking comfort in the knowledge that in so doing we will always stand in the long shadow of his greatness."
Idris Elba: "What an honor it was to step into the shoes of Nelson Mandela and portray a man who defied odds, broke down barriers, and championed human rights before the eyes of the world. My thoughts and prayers are with his family."
Harvey Weinstein: "One of the privileges of making movies is having the opportunity to immortalize those who have made a profound impact on humanity. We count ourselves unspeakably fortunate to have been immersed in Nelson Mandela's story and legacy."
Desmond Tutu: "He transcended race and class in his personal actions, through his warmth and through his willingness to listen and to empathize with others. He taught us that to respect those with whom we are politically or socially or culturally at odds is not a sign of weakness, but a mark of self-respect."
dinsdag 3 december 2013
Is het nog ver ?
Is het nog vér ? Zijn we er bijna ? Het zijn wellicht de 2 meest gestelde vragen door kleine kinderen tijdens een autorit met mama én papa of met mama alleen, of met papa alleen.
De cijfers van kinderen in eenoudergezinnen of kinderen van gescheiden ouders spreken boekdelen, bijna één vijfde van de Vlaamse kinderen heeft gescheiden ouders.
40% van de Belgische dertigers is gescheiden, 10% van de vijftigers zelfs tweemaal ... Een zeldzame naïeve en domme kloot zelfs driemaal, en eigenlijk viermaal, juist ja. Ja, ja - ik wéét het !
Hoe een mens zich daar bij voelt ? Belachelijk, beschaamd, schuldig, onbegrijpelijk, onthutst ... en depressief, losgeslagen net als dat dolle hoofd.
Gelukkig heb ik als bij wonder de lotto gewonnen ... Figuurlijk welteverstaan, letterlijk ben ik in 't casino geweest ... en in mijne bloten buitengekropen. Of toch zoiets.
Mijn lotto is ZIJ, iemand die me nog herinnerde hoe ik vroeger was, lang geleden, joviaal, spontaan, sympathiek zeker ... correct ook. Met toevallige identieke roots, en dezelfde kennis aan veel mensen.
Facebook en LinkedIn bleken onze lottoformulieren te zijn ... waar die social media al niet goed voor zijn ... For once in a lifetime tenminste ! Enfin, want ZIJ gelooft in mij ... Net als André Hazes ... ZIJ ziet toekomst in ons allebei ... Hij zong het ... ZIJ doesn't like it ... André Hazes' smartlappengezang. Begrijpelijk, maar af en toe heeft het wel iets des mensens ... schlagers en smartlappen, toch ?
Goed. Ik ben helemaal uit koers geslagen intussen.
Is het nog ver ? Zijn we er bijna ? Wie, maar nee serieus ..., wie ... onder ons, mèt kinderen herinnert zich deze vragen niet ?
Ik zong dan vaak dat liedje ... "We zijn er bijna, we zijn er bijna ... maar nog niet helemaal, pamper aan (of papegaai ...)" ... Of ik begon de meest fantastische verhalen te verzinnen over Konijntje Wipstaart, Pooh Beer, Tijgetje en onze Blackie ... waarbij ik dan op het eind van het verhaal bij Pooh-beer in slaap viel en 's ochtends toch in mijn eigen bed ontwaakte ... Ik ben er zeker van dat mijn 3 kinderen toen reeds wisten dat er serieus wat mis was in de bovenkamer van de papa ...
Is het nog ver ? Het is onvoorstelbaar dat ik een maand geleden schreef over "de complexiteit des levens" en mijn "window to the world" ...
In 't huis mijns vaders ... waar de dagen trage waren ... Een prachtig gedicht van Karel Van De Woestijne trouwens. Waar de dagen trage waren ...
De tijd stroomt als 'n zachte, kabbelende rivier ... doorheen mijn leven, doorheen mijn hoofd ...
Is het nog ver ? Hoe lang nog ... in die wachtkamer ?
Hoe traag de dagen slijten, zo snel vliegt de tijd ... is dat dan een totaal gebrek aan besef van tijd ? Ik weet het niet, wat ik wel plots besef, is dat de dagen zo traag voortvloeien ... en ik anderzijds verbijsterd ben wanneer een maand voorbij is. Geen tijdsbesef meer ?
Hoe vaak ik 's morgens plannen maak, energiek, gedecideerd, vastberaden ... En ik dan op het eind van de dag, het huis niet ben uit geweest, of de zetel ... in 't allerslechtste geval m'n bed ...
Het is alsof ik wel weet wàt gedaan om die harde schijf op te starten, het is alsof ik de juiste "commands" ken ... Maar voor de één of andere duistere, onverklaarbare reden ... geraakt die harde schijf niet heropgestart, en valt alles weer uit ... en ik geef het dan snel terug op. Te vermoeiend, en het ontbreekt me de moed om te zoeken naar de oorzaak van het falen ... Vooralsnog ... Misschien heb ik al 'n aantal goeie componenten hervonden en ontbreken er me nog 'n paar.
Let's hope so ... Want ... zijn we er bijna ?
Kerst komt eraan ... had ik al gezegd. Morgen reeds 220 dagen thuis. En ik kan je garanderen, daarvan heb ik er zéér vele thuis gezeten, binnen. Binnen. Lente, zomer, herfst en binnenkort winter - 30 graden en meer, pijpenstelen gieten of vriezen dat het kraakt. Maakt niet uit, binnen. Binnen !
Het doet je wat zeg ik je, écht ... het doet wat met 'n mens !
In 't huis mijns vaders ... waar de dagen trage waren ...
Kerst komt eraan, had ik al gezegd ... i know ! Maar toch - vandaag toch ook positief én creatief bezig geweest ... het zelf zoeken en samenstellen van kadootjes voor de kids ... Klein maar mooi, nederig maar dankbaar ... hopelijk !
En eerder deze week actief ook nog - weliswaar beperkt nog steeds ... De medische ingreep van vorige week houdt me nog steeds erg beperkt qua mobiliteit ... Maar er is beetje bij beetje beterschap ... dus we leven op hoop, zodat ik dra kan genieten van al het mooie dat koning Vorst voor ons in petto heeft.
Actief dus ... enkele belangrijke (enfin, belangrijk ...) telefoontjes afgewerkt voor hét evenement van 2014.
Over 137 dagen om precies te zijn ... Dus de tijd was rijp om in gang te schieten ... En dat hebben we gedaan. Tot de mail naar de parochiepastoor. Daar stokte het ... Foute opmerking, foute reactie, foute boel ... en boem, licht ontvlambaar materiaal ...
Dus nog werk aan dat vuurwerkwinkeltje ... da's duidelijk ... want explosie in 'n vuurwerkwinkel kan bijzonder schadelijke gevolgen hebben ... 500 man geëvacueerd in Zelzate ... en Enschede indachtig.
In 't huis mijns vaders ... waar de dagen trage waren ...
Binnen ... te lang, véél te lang ... Alleen ..., tja ... Is het nog ver ?