Alweer maandag. Alweer de start van 'n nieuwe week, terwijl Kerst met rasse schreden nadert, en de examens van onze studenten smelten als sneeuw voor de zon. Week 2 voor mijn 3 oudsten, maar de spirit is goed - heb ik zaterdag met m'n eigen oren gehoord, da's al veel !
Beleving vandaag. Gans in het begin heb ik aangegeven dat deze blog vooral ook de bedoeling had om deze levensfase van me af te pennen, het vertalen en verwoorden van de hersenspinsels, het verwoorden van de de hersenmayonnaise in 'n leesbaar recept, kwestie van nadien te beseffen om het nooit meer klaar te maken ... Vandaag dus ook, een resem ingrediënten en kooktijden meegeven om ervoor te zorgen dat op termijn de cuisson nooit meer goedkomt, nooit meer. N-o-o-i-t ... m-e-e-r !
Beleving - BE-LEVEN-IN ... Recht in m'n leven, recht in de hersenkronkels, recht in de spinsels van dit menselijk brein. Hopelijk zal de pasklare onzin die vluchtig uit de vingerkootjes op het klavier van de laptop belanden, vroeg of laat zijn nut hebben of gehad hebben ... vroeg of laat, is het niet voor mezelf, dan misschien wel voor iemand anders, voor 'n gelijkgestelde, of iemand die er iets aan heeft, of iemand die er iemand anders mee denkt te kunnen helpen ... Maakt niet zo veel uit, belangrijk voor mij is het kunnen neerpennen van de "beleving" - onzin of niet. Voor mij is het alvast géén onzin, maar onthutsende, confronterende realiteit van een verwerkingsproces, of het begin of voortgang van de transformatie ... het openen van nieuwe opportuniteiten, van nieuwe levenskansen ...
Maandag, het is alweer maandag. Het weekend met zovele plannen en projecten (kerstboom plaatsen, boodschappen doen, voetbal of veldrijden kijken, filmpje kijken op zaterdagavond, wafeltjes bakken ...) is helemaal in duigen gevallen, hélemaal ... En het schouwspel dat in de plaats kwam was écht niet fraai, integendeel ... De oorzakelijke verbanden en details zijn voor de sensatiezoekers, voor de Ilse Beyers-en van deze wereld, en dus voor dat soort Story à la Swaef zal je hier in de verkeerde leeshoek zitten vrees 'k.
Maar om te begrijpen is het misschien nuttig dat ik eerst 'n kleine zijsprong maak, 'n kanttekening dus. Reeds sinds enkele weken word ik geteisterd door helse nachtmerries, nu nachtmerries in 'n bredere zin dan toch, niet steeds noodzakelijke dromen over heroïsche vechtpartijen met zeskoppige draken of ander ongedierte. Neen, veeleer 'n levenssnelle rit of vlucht over mijn Autobahn, al te vaak zaken uit het verleden, kwetsend, traumatiserend, ... Maar dan écht razendsnel, alsof ze 'n 4G-chip in mijn hersenpan hebben gekwakt. Vannacht beleefde ik zowaar 'n voettocht van Brussel via Diest en Scherpenheuvel naar Aarschot, om nadien nog 'n aller-retourtje te plaatsen Aarschot-Rillaar-Scherpenheuvel. Volgens mijn vader zou ik me echter gemist hebben aan het kruispunt van Fort Jaco in Ukkel waardoor ik 'n onnodige omweg via ... Koekelberg maakte ????? Enfin, het kompas op m'n smartphone en 'n vluchtige uitleg over hoe 'n zonnewijzer te lezen zou me van dergelijke vertragingen moeten besparen, aldus m'n vader. Ben je nog mee ? Feit is dat die dromen gepaard gaan met bijzonder veel vochtverlies, doorweekte t-shirt en kletsnatte benen ... Alsof ik elke nacht, of toch bijna, één of andere intensieve basketmatch heb betwist ... Ik denk verwerking. Of beleving van verwerking.
Tot daar de kanttekening, kwestie van het vervolg te begrijpen, of allicht niet te begrijpen. Ik zie er in elk geval 'n zekere logica in, 'n zekere verklaring ook ... maar vooral, ik zie wat bewegen. In de positieve zin. Mogelijk zijn er menig lezer die op het eind van dit verhaal of schrijfsel eerder de mening zijn toegedaan dat het klinkklare onzin is, dat de man wiens vingerkootjes heftig inbeuken op het toetsenbord, klaar is voor het zwaardere werk, klaar is voor de psychiatrie ... gezien de vormen van zinsverbijstering of schizofrenie ... Het tekent 'n licht oplopend streepje in m'n beide mondhoeken ... De gedachte alleen al, klaar voor de schroothoop, 't grof huisvuil ? Ik ? Nooit. Nooit. Hoe diep ook de diepte van het dal. Don't give up, don't EVER give up ! Dus nee, deze jongen is niet klaar voor de psychiatrie, ik ga er op vooruit, en dat is de verdienste van Lieve en mijn persoonlijke mental coach. Ik ga nu door het vagevuur, ik kom uit de hel ... En blijkbaar doorspartel je deze fase niet zonder de nodige brandwonden ... zoals dus afgelopen weekend, stevige brandwonden, tja braadwonden zou ook nog kunnen zoals ik graag kook ;) .... Zegt ZIJ vanochtend ... Ik zal de brandwonden wel zalven ... She must be from heaven ...
Einde kanttekening. Terug naar het minder fraaie weekend, ondanks alle plannen ... Enfin, intussen is de hemel wel weer uitgeklaard, wees gerust. Met 'n vrouw als ZIJ ... Je houdt het écht niet voor mogelijk. Brèf, vrijdagnamiddag was ik vol energie en crosste ik als het ware door het huis ... kwestie van klaar te zijn voor het weekend. En all of a sudden, één blik, één enkele blik ... en ik werd omver geblazen, nee omlaag gezogen ... recht de dieperik in, the lethal downward spiral ... En dan gaat alles razendsnel ... en verdwijnt elk realiteitsbesef, elke zin voor rationeel en verantwoord gedrag ... de foute hersenhelft gaat dan in overdrive, en wordt het bange, schuchtere jongetje 'n verbaal levensgevaarlijk roofdier ... Met onnodige zware uithalingen naar diegene die het dichtst bij je staat ... De verzuring duurde de ganse zaterdag, met 'n climax in de late namiddag ... de vlucht naar, tja, de vlucht naar verlossing ... Onder 'n auto gooien zou wellicht te veel pijn doen, met mogelijk blijvende letsels en 'n mislukt resultaat ... Lafaard, zelfs de ballen niet hebben die laatste stap te zetten ... Het roofdier ging dan maar schuilen in 'n vochtige en modderige plek in 'n bos. Totaal ontredderd en overstuur. The lethal downward spiral ... Tijd dat ik dat fenomeen te pakken krijg en de nek omwring ...
Maar ... maar, maar, maar ... die stuiptrekkingen, daar lijkt het ook steeds meer op, stuiptrekkingen ... Die zijn blijkbaar nodig om dingen te beseffen, om dingen te genezen ... De combinatie met de nachtmerries ... Heling, verwerking, transformatie ... Het sloopwerk van Lieve, want ik garandeer je ... ze sloopt dat zieke brein met haar doordacht vragenuurtje ... Ik ben een leek in de materie, asboluut ... Maar ze is 'n kei ... van keigoed ! En ZIJ ... zonder dat ze het weet, ze maakt steeds dezelfde opmerkingen, vaststellingen, reflecties ... dan uitgerekend ...Lieve ! Imagine ... Is she really from heaven, of is dat 'n gave ? Ik begin te denken, hoe dwaas dat het misschien ook moge klinken, dat we voorbestemd waren om elkaar terug tegen te komen ... net op DIT moment van m'n leven ... Wellicht is er maar één vrouw op deze aardkloot die voorbestemd was om dit jachtluipaard te temmen, om deze zieke geest te vergeven en te helen, met haar uitermate grote hart. Ook al heeft ze zelfs soms 'n zwak en moeilijk moment, maar wat wil je ... met zo'n energievreter als ik aan je zijde ? En haar zware week vorige week, ondanks het gebrek aan slaap -I plead guilty- uitgerekend dàt genereerde vermoeidheid ... en 'n vonk in mijn dynamietbrein ... Erg hé ? Again, I plead GUILTY. GUILTY as A SINNER !
Verwijten als overspelige bedrieger, sexverslaafde, je hebt me bedrogen ... komen KEIHARD aan ... Blijkbaar ... Maar door die dromen kom ik tot 'n BESEF. Het beest in mij, ben ikzelf gewoon. Doodsimpel ... dat ben ik ! IK ! En de belaagde, overladen met zovele verwijten .... Ook DAT ben ik, IK !!! Alleen in realiteit, blijkt het ZIJ te zijn, diegene die DICHTST bij me staat .
Het is gewoon die vreselijke ZELFHAAT, die vlijmscherpe zelfhaat die bovenkomt, en het is uitgerekend IK die die andere IK keihard wil raken, kwetsen, pijndoen, afslachten ... genadeloos !!!! Ik begin het, dankzij de dromen en Lieve, te begrijpen ! Het is de verwerking ... Het is uitgerekend datgene dat ik me niet kan vergeven noch vergeten, het is uitgerekend dàt dat ik dagelijks met me meedraag ... Het bedriegen, vernederen van 'n liefhebbende echtgenote, vrouw en fantastische mama ... het verlaten van mijn 3 (te) kleine kinderen, ze waren ocharme nauwelijks 5, 4 en 2.5 ... Dat DOE JE TOCH NIET ???? Niet als vader, niet als echtgenoot/man ... An heeft me NOOIT iets misdaan, NOOIT ... En toch ... Toch ... beet ik in die smerige appel ... en de val klapte dicht ... Jankend heb ik afscheid genomen van Poohbeer, Joekie en Nono ... dàt beeld, dàt moment staat gebrandmerkt, voor de rest van m'n bestaan, in mijn hersenkop. Ik HAD en ZOU het NOOIT meer doen, NOOIT MEER. Maar dat is unreal. Ik heb het wèl gedaan, gek, smeerlap, klootzak, onnozelaar ... Vandaar de zelfhaat ... An en ik, tja, we waren gek van ons gezin, onze kinderen, en van elkaar ... En IK, uitgerekend IK, heb dat allemaal naar de verdoemenis geholpen, en het spijt me, HET SPIJT ME ZO ! Diegene die volgde ging hopeloos verloren tussen alle trauma's en aan alle quarantaines ... 4-5 verloren jaren vol waanzin ... Ze kreeg ook nooit 'n eerlijke kans, maar I WAS THE ONE TO BLAME ... IK was de smeerlap ! Nadien volgde nog meer hallucinerende waanzin waar ik geen 20 woorden wil aan vuil maken.
Volgend jaar trouw ik opnieuw, voor de 2e maal (JAJA, de 2e maal !!!!! DAT is MIJN telling !!! Er zijn maar 2 vrouwen in mijn leven, An en Noëlla), met ZIJ, ze is van uitzonderlijke waarde, nooit gezien, en in dit tijdperk vind je het geen 2e keer .... Ik won met ZIJ ... de lotto, écht ! ZIJ geeft me weer zin aan m'n leven, zij aanvaardt de meeste penibele financiële verdelingen, uit respect, ZIJ heeft 'n grenzeloze liefde voor mijn kinderen, alleen beseffen ze het misschien (nog) niet altijd, omdat mijn kinderen deel zijn van mijn bestaan, ook omdat ze An respecteert, ondanks de penibele financiële verdeling, ze legt zich erbij neer en aanvaardt ... Il faut le faire ... En dan spreek ik zelfs niet eens wat ze voor mij heeft gedaan, geïncasseerd ... Het gezin dat ik in de steek liet, moge zich gelukkig prijzen dat ze met zulk iemand moeten de(a)len ...
De sessies bij Lieve hebben 'n reactie teweeggebracht ... Zoals ik vanochtend zei ... Het is alsof 'n Engelse sleutel 'n aantal dingen in mijn hoofd begint los te maken ... op zoek naar het stukje/brokje dat alle radertjes blokkeert ... En afgelopen weekend heeft al heelwat losgemaakt, ondanks het minder fraaie, maar het Sinterklaasgebeuren was gewoon 'n trigger - 'n doodgewone trigger ... En dergelijke bikkelharde confrontaties ... raken je, die doen 'n gans weekend bijzonder véél pijn, maar als koppel, gesterkt door 'n unieke vrouw als ZIJ, ... maakt je onafscheidelijk, en maakt je alleen maar sterker ... Ijzersterk, Sterker als ijzer zelfs ! Maar die fase, dat proces, tja, dat doet pijn, brandwonden .... Hellevuur ... remember ? Doch ZIJ heeft me vanmorgen verzekerd dat ze zou zalven, dat ze het wel zou aanpakken ... Het doet wat met 'n mens, écht !!!! Vorige week schreef ik nog over die doos met knikkers ... Wel, vanochtend, na alle dromen en nachtmerries en realiteitsbesef .... voelde m'n hersenpan alsof 'n buitenaards ruimteschip zijn klassieke ladder had neergelaten, en ik werd weggevoerd ... Bijzonder vreemd, en de doos ... wel, die doos was deze keer niet gevuld met knikkers doch met mecano-onderdeeltjes ... het klonk deze maal meer naar metaal ... Niet mentaal, want daarvoor was ik -gelukkig- helder genoeg ... Maar de gevoelsmatige beleving moest ik écht wel neerpennen, de hersenkronkels ... Ik hoop dat er enige logica in zit, wellicht zelfs niet ... Maar maakt me niet, stem me maar massaal naar de psychiatrie ... Ik weet écht wel beter, dankzij ZIJ ... Dit is hèt vagevuur waar ik door moèt, willens nillens, mèt of zonder brandwonden ... maar het is de enige weg ... weg uit de hèl ! En het is als het neerschrijven van 'n recept dat je nooit meer wil maken ... 'n recept met de slechtste cuisson ... you bet !
Toen ik vanochtend, enfin eerder vanmiddag terug wandelde van mijn doktersbezoek, had ik 'n enorm luchtig gevoel, licht als 'n veder voelde deze kievit zich, bevrijd, energiek, sterk ... Reeds in het dokterskabinet was ik licht euforisch en dacht ik zelfs aan "werk" ... Wow ! Maar het on-fraais van afgelopen weekend heeft me duidelijk 'n grote stap dichter bij m'n genezing gebracht. Zondermeer ! Don't give up ... Don't EVER give up ... Daar wil ik deze bijzondere blog mee afsluiten. Jim Valvano.
1983 - Cinderalla wins NCAA championship. NCAA Final Four. March Madness. De "final four" van het Amerikaanse universiteitskampioenschap ... De broedhaard voor de NBA, ben je mee ? NBA/NCAA ... effe Googlen anders ? 1983 - de meest legendarische finale ooit, ooit ... NC State, the Wolfpacks, gecoacht door ene Jim Valvano tegen de "Phi Slamma Jamma" van Houston, gecoacht door Guy Lewis. Bij NC State ... ene Derek Whittenburg, Lorenzo Charles ... niemand die ooit potten brak in de NBA ... Houston ... Akeem Olajuwon ... ofte Hakeem The Dream (NBA-kampioen in'86 of '87 ?), Clyde "The Glide" Drexler ... (topper bij de Trailblazers en NBA-finalist begin jaren '90) ... NC State won de "championship game" op heroïsche wijze, mèt Jim Valvano. Valvano kwam in opspraak, ging werken als tv-commentator ... en kreeg 'n dodelijke kanker ...
Maar Jimmy V. ging niet ongemerkt weg uit zijn aards bestaan ... In 1993, terminaal ziek, werd Jim Valvano bedacht met de Arthur Ashe's Courage Award tijdens de jaarlijkse ESPY-awards ... georganiseerd door ESPN, America's leading SportsNetwork. Jimmy Valvano, de héld uit 1983, kondigde die avond de geboorte aan van zijn Jimmy V.'s foundation, ondersteund door oa ESPN.
Maar zijn speech, die avond, werd meer als legendarisch ... Die speech werd 'n bron van inspiratie en overleving voor duizenden, miljoen kankerpatienten .... En zelfs diegenen zonder die K-ziekte puurden er hun motivatie uit, zo ook ik ... DON'T GIVE UP, DON'T EVER GIVE UP !
Jimmy V. zei letterlijk ... 3 things, EVERY day ... LAUGH, THINK and CRY ... and You'll have a heck of a day ! ELKE DAG .... lach, denk en traan ... en dan heb je 'n volle dag, dan heb je nogal 'n dag ! Het is, samen met alle grote idealisten die ik "worship" ... King, Mandela, The Kennedy's ..., mijn sterkhouder ... Jim Valvano bereikte met het kleinste team het grootste wat je in college-basketball kan bereiken ... de titel en eeuwige roem ... de superster van de Wolfpacks ... Derek Whittenburg ... bereikte zijn grootste successen in de ... Franse competitie ...
Neem de moeite om de video's te bekijken en te begrijpen, te plaatsen in je leven, of in het leven van iemand die je liefhebt ... Alles, maar dan ook alles heeft 'n reden in ons bestaan ...
Net als mijn dromen, net als mijn lethal downward spirals ... heeft alles 'n zin, net als ZIJ heeft alles 'n zin, net als mijn SCHULDGEVOEL ... ook dat heeft zin, zin om toch verder te gaan, ondanks het schuldgevoel dat wellicht nooit zal helen ..., maar met de hoop en geschenk op 'n nieuw, volwaardig leven .... Beleving ... ten voeten uit ... Be-lev-ing ...
Don't give up ... Don't EVER give up ! En de kievit ... zal wellicht vannacht weer rondvliegen, schalks en oersnel ... der Kievit und die Autobahn ... Of zoiets ...
Laugh. Think. Cry. ... Don't give up, don't EVER give up.
https://www.youtube.com/watch?v=HuoVM9nm42E
Geen opmerkingen:
Een reactie posten