Is het nog vér ? Zijn we er bijna ? Het zijn wellicht de 2 meest gestelde vragen door kleine kinderen tijdens een autorit met mama én papa of met mama alleen, of met papa alleen.
De cijfers van kinderen in eenoudergezinnen of kinderen van gescheiden ouders spreken boekdelen, bijna één vijfde van de Vlaamse kinderen heeft gescheiden ouders.
40% van de Belgische dertigers is gescheiden, 10% van de vijftigers zelfs tweemaal ... Een zeldzame naïeve en domme kloot zelfs driemaal, en eigenlijk viermaal, juist ja. Ja, ja - ik wéét het !
Hoe een mens zich daar bij voelt ? Belachelijk, beschaamd, schuldig, onbegrijpelijk, onthutst ... en depressief, losgeslagen net als dat dolle hoofd.
Gelukkig heb ik als bij wonder de lotto gewonnen ... Figuurlijk welteverstaan, letterlijk ben ik in 't casino geweest ... en in mijne bloten buitengekropen. Of toch zoiets.
Mijn lotto is ZIJ, iemand die me nog herinnerde hoe ik vroeger was, lang geleden, joviaal, spontaan, sympathiek zeker ... correct ook. Met toevallige identieke roots, en dezelfde kennis aan veel mensen.
Facebook en LinkedIn bleken onze lottoformulieren te zijn ... waar die social media al niet goed voor zijn ... For once in a lifetime tenminste ! Enfin, want ZIJ gelooft in mij ... Net als André Hazes ... ZIJ ziet toekomst in ons allebei ... Hij zong het ... ZIJ doesn't like it ... André Hazes' smartlappengezang. Begrijpelijk, maar af en toe heeft het wel iets des mensens ... schlagers en smartlappen, toch ?
Goed. Ik ben helemaal uit koers geslagen intussen.
Is het nog ver ? Zijn we er bijna ? Wie, maar nee serieus ..., wie ... onder ons, mèt kinderen herinnert zich deze vragen niet ?
Ik zong dan vaak dat liedje ... "We zijn er bijna, we zijn er bijna ... maar nog niet helemaal, pamper aan (of papegaai ...)" ... Of ik begon de meest fantastische verhalen te verzinnen over Konijntje Wipstaart, Pooh Beer, Tijgetje en onze Blackie ... waarbij ik dan op het eind van het verhaal bij Pooh-beer in slaap viel en 's ochtends toch in mijn eigen bed ontwaakte ... Ik ben er zeker van dat mijn 3 kinderen toen reeds wisten dat er serieus wat mis was in de bovenkamer van de papa ...
Is het nog ver ? Het is onvoorstelbaar dat ik een maand geleden schreef over "de complexiteit des levens" en mijn "window to the world" ...
In 't huis mijns vaders ... waar de dagen trage waren ... Een prachtig gedicht van Karel Van De Woestijne trouwens. Waar de dagen trage waren ...
De tijd stroomt als 'n zachte, kabbelende rivier ... doorheen mijn leven, doorheen mijn hoofd ...
Is het nog ver ? Hoe lang nog ... in die wachtkamer ?
Hoe traag de dagen slijten, zo snel vliegt de tijd ... is dat dan een totaal gebrek aan besef van tijd ? Ik weet het niet, wat ik wel plots besef, is dat de dagen zo traag voortvloeien ... en ik anderzijds verbijsterd ben wanneer een maand voorbij is. Geen tijdsbesef meer ?
Hoe vaak ik 's morgens plannen maak, energiek, gedecideerd, vastberaden ... En ik dan op het eind van de dag, het huis niet ben uit geweest, of de zetel ... in 't allerslechtste geval m'n bed ...
Het is alsof ik wel weet wàt gedaan om die harde schijf op te starten, het is alsof ik de juiste "commands" ken ... Maar voor de één of andere duistere, onverklaarbare reden ... geraakt die harde schijf niet heropgestart, en valt alles weer uit ... en ik geef het dan snel terug op. Te vermoeiend, en het ontbreekt me de moed om te zoeken naar de oorzaak van het falen ... Vooralsnog ... Misschien heb ik al 'n aantal goeie componenten hervonden en ontbreken er me nog 'n paar.
Let's hope so ... Want ... zijn we er bijna ?
Kerst komt eraan ... had ik al gezegd. Morgen reeds 220 dagen thuis. En ik kan je garanderen, daarvan heb ik er zéér vele thuis gezeten, binnen. Binnen. Lente, zomer, herfst en binnenkort winter - 30 graden en meer, pijpenstelen gieten of vriezen dat het kraakt. Maakt niet uit, binnen. Binnen !
Het doet je wat zeg ik je, écht ... het doet wat met 'n mens !
In 't huis mijns vaders ... waar de dagen trage waren ...
Kerst komt eraan, had ik al gezegd ... i know ! Maar toch - vandaag toch ook positief én creatief bezig geweest ... het zelf zoeken en samenstellen van kadootjes voor de kids ... Klein maar mooi, nederig maar dankbaar ... hopelijk !
En eerder deze week actief ook nog - weliswaar beperkt nog steeds ... De medische ingreep van vorige week houdt me nog steeds erg beperkt qua mobiliteit ... Maar er is beetje bij beetje beterschap ... dus we leven op hoop, zodat ik dra kan genieten van al het mooie dat koning Vorst voor ons in petto heeft.
Actief dus ... enkele belangrijke (enfin, belangrijk ...) telefoontjes afgewerkt voor hét evenement van 2014.
Over 137 dagen om precies te zijn ... Dus de tijd was rijp om in gang te schieten ... En dat hebben we gedaan. Tot de mail naar de parochiepastoor. Daar stokte het ... Foute opmerking, foute reactie, foute boel ... en boem, licht ontvlambaar materiaal ...
Dus nog werk aan dat vuurwerkwinkeltje ... da's duidelijk ... want explosie in 'n vuurwerkwinkel kan bijzonder schadelijke gevolgen hebben ... 500 man geëvacueerd in Zelzate ... en Enschede indachtig.
In 't huis mijns vaders ... waar de dagen trage waren ...
Binnen ... te lang, véél te lang ... Alleen ..., tja ... Is het nog ver ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten