'n Stralend zonnetje en 'n zachte bries overheersen in alle glorie over de uitgestrekte velden en weilanden. Perfect weertje voor familie Konijn zo blijkt ... de jagers hebben de voorbije weken vooralsnog aan het kortste eind getrokken. Dartel en kwiek zag ik zonet de kleintjes heen en weer crossen, alsof ze zich met hun overlevingsdrang en -vreugd' geen blijf wisten ... dankbaar dat ze dit jaar wellicht samen Kerst kunnen vieren als gezin, samen als één familie ... Ontroerend mooi, maar vooral Boltsiaans snel !
Het afgelopen weekend was er eentje om in te kaderen, sinds héél lang ... Ontspannen, harmonieus, gezellig, liefdevol, ... Met quasi geen of zelfs geen vervelende obstakels noch terugvallen, geen uithalen meer, geen gemekker noch geknor, noch gestress ... Zelfs niet toen we er zaterdag langer over deden een parkeerplaatsje te vinden dan de heenrit richting Aken ons aan tijd had gekost. Je karakter kan je niet veranderen ... je gedrag wel. De Lieve-sessie van afgelopen week heeft me heel erg aangegrepen, alsof ik plotsklaps voor een mega-superspiegel stond ... confrontatie met jezelf, je andere zijn of neen, in feite niet echt, gewoon je andere-ik durven recht in de ogen kijken. Angst voor het verliezen van de controle genereert blijkbaar 'n angstgevoel en die angst probeer ik dan op de meest onthutsende manieren te bestrijden ... om toch maar die dominantie niet te moeten opgeven, zeer hard en confronterend.
Alhoewel je dat als mens maar al te goed beseft ... maar of je het écht beseft ? Of je er ooit iéts aan willen doen hebt ? Ik weet het niet, of niet meer.
Maar nu wel, ik wil nooit meer zo zijn, nooit meer. Mijn karakter kan ik niet veranderen, mijn gedrag wel. En in de fond denk ik -in alle nederigheid- dat ik nog niet zo'n slecht karakter noch mens ben.
Vergissen kan altijd natuurlijk. Het is ook menselijk. Maar toch, ik denk dat karakterwijs het wel snor zit, en met 'n hart dat toch wel op de juiste plaats zit. Ik zou al aan quasi zekerheid grenzende schizofrenie moeten lijden indien ik me op dat vlak zou vergissen. Ik wil slechts het goede in de mens zien, ook al klinkt dat simpel en naïef. Mensen zijn nu éénmaal geen naïeve wezens.
Het bewustworden van ... de momenten waarop de chemische stofwisseling van start gaat in mijn hersenkronkels, en daarop anticiperen en ingrijpen ... veranderen van het gedrag bewerkstelligen. Het vergt véél van je brein, het vergt alertheid, het vergt nadenken en reageren, het vergt véél oefening.
En die etappe heb ik nu dus aangesneden, alweer 'n nieuw hoofdstuk, alweer 'n stap vooruit, 'n stap in de goeie richting, 'n reuzestap richting genezing en heropstanding. Een stap richting verrijzenis en 'n nieuw gemodereerd leven, in alle nederigheid en dankbaarheid - zonder verdere vernedering. Het loslaten, remember ?
Controle is 'n illusie ... en het verlies van controle genereert angst bij de mens. Eerder dan realist, heb ik dan veel te lang geleefd als "illusionist" ? Feit is dat ik het achter mij zal laten, of beter al laat. Ik heb al veel uit handen gegeven, ZIJ is mijn stuur, mijn kompas en navigatie ... Ik ben de naald en de vervelende GPS-stem ... simpelweg omdat mijn oriëntatievermogen iets sterker ontwikkeld is. Maar ZIJ is mijn anker, en captain ... en dat heb ik aanvaard in dit nieuwe bestaan, het is wellicht de toverformule die wel succesvol zal zijn. Want als piloot heb ik 'n veel te groot brokkenparcours gereden so far. Misschien ligt het co-pilootschap me wel beter, véél beter ! Verandering van je gedrag kan je leren, ... doe ik ook nu.
Het afgelopen weekend bleek dat de eerste oefeningen het resultaat waren van 'n aandachtige en vlijtige leerling. Nu met 1 slag win je geen oorlog uiteraard ... mààr ... zoals het glas half gevuld is (en niet half leeg) is goed begonnen nog steeds half gewonnen. Dus, we keep on working.
Requiem - 'n bizar opschrift voor deze pennetrek. En toch, 2 verwijzingen ... Gisteren na 'n bezoekje aan mijn ouders en 'n gouden tip van m'n vader trokken het centrum in ... 't stad in gelijk wij zeggen in Aarschot, richting Standaard Boekhandel - op jacht naar DS van zaterdag mèt het boek van prof. De Schaepdryver ("De Groote Oorlog"). 'n Schot in de roos want er was én nog 'n krant en nog 'n exemplaar van het boek ! En ZIJ, ze vond er onze kerstkaartjes ... eindelijk. Dus, hadden we best nog tijd om 'n ontdekkingstocht te maken langsheen de beelden van wijlen Roland Rens, de nonkel. Een heel aantal sieren intussen het centrum van onze geboortestad, geboren en getogen ben 'k er. Ne rasechte Osschotteneir ... Maar hoe gelukkig we ook waren gisteren, en hoe ontspannen we ook genoten ... Er bleef 'n wrange nasmaak aan ons kuieren doorheen de Parel van het Hageland ... Veel parelen is er niet meer bij voor deze teloorgegane bruisende Demermeander. Leegstand tengevolge van stadskernhernieuwing en 'n autoluwe binnenstad, hebben gezorgd voor 'n desolate, doffe sfeer. Daar waar we hoopten op 'n gezellige drukte tijdens deze koopzondagmiddag vlak voor de feesten, werden we geconfronteerd met ... 'n zielige, bedrukkende mensenactiviteit ... volk, ja, op de ijspiste en de 2-3 horecazaken op de Markt. In de winkelstraten en bij gevolg in de winkels, ... tja 'n enkele klant, of meestal helemaal géén klanten ... Mijn stad lijkt haar depressie niet te overleven, de transformatie is geheel mislukt en de opportuniteiten van haar burn-out lijken zorgvuldig de nek omgewrongen ... Requiem voor 'n stad, requiem voor 'n parel van het Hageland ... Misschien wel de Slimste gemeente ... Maar de zieligste binnenstad ... of zelfs niet, want de ziel is heengegaan. Requiem ... voor 'n stad ... Dona eis requiem.
Het tweede requiem is voor 'n zieltogende papa ... bij wie net als familie Konijn de vreugde niet op kon bij de gedachte om samen als gezin Kerst te kunnen vieren ... Maar die sinds woensdag de bui al zag hangen, en gisteren de eerste nattigheid al voelde toen hij z'n neus aan het venster stak. Het zou me niet verbazen dat de druppels 'n echte plensbui worden en Kerst in het water zal vallen. Alweer. Requiem voor 'n papa ... dona eis requiem.
Maar Kerst is het feest van hoop en wedergeboorte, en dit jaar ben ik sterker en gezonder als vorig jaar, en daarom zal deze Kerst 'n feest worden -met of zonder de regen-, het maakt me niet meer uit. Ik denk aan en geniet van datgene er wèl is ... en ik grijp niet halsstarrig terug naar datgene er niet (meer) is, of niet wil zijn. Dat is 'n keuze ... in m'n eigen belang, in het belang van mijn genezing, maar nog meer in het belang van diegene die er wèl zijn m'n vrienden, m'n gezin, en vooral ZIJ.
Dat is het fundamenteel recht dat ik ook heb, als mens, als man, als stiefpapa, ... en jà, zelfs als papa.
Recht op 'n leven, ondanks de fouten, ondanks de schuld ... Recht op 'n leven van en vol liefde en genegenheid, vriendschap, rust en gezelligheid. En als 1 foutje, 1 kleine terugval 'n stok wordt om te slaan ... sla dan maar, en laat het maar regenen. Ik ga niet langer vluchten, en in 'n donkere, van modder bezaaid bosje schuilen, in alle koude en nattigheid ... Ik vlucht niet meer, ik ga de confrontatie aan ... met mezelf, die andere-ik, m'n gedrag en m'n fouten ... en de verandering is volop bezig, voorgoed. De geboorte van 'n nieuw mens ... Met 'n hart op de juiste plek.
En het requiem voor 'n papa ... Schrap dat alvast maar ... Maak er maar 'n Krönungsmesse van ... Die is al zeker zo prachtig ... beiden van W.A. Mozart welteverstaan. En als 2 één worden in muziek ... dan is de hemel vlakbij ... zo ook met Mozart en Von Karajan, 2 in 1.
En dat requiem ... dat draag ik bij deze, met toewijding en gebogen hoofd, op ... aan 'n verzonken parel van het Hageland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten