Het stormt buiten, de wind beukt in alle hevigheid op de veranda terwijl de schoorsteenpijpen zowaar gelijken op muziektonen van Georges Zamphir. Winterweer kan je dit nauwelijks noemen, kerstweer allerminst. Het zou moeten vriezen, sneeuwen ... heerlijke koude die je uitnodigt om 'n ferme wintertocht te maken doorheen ons vlakke Vlaand'renland. Om je op te warmen aan het haardvuur of onder 'n fluweelzacht dekentje, met 'n hete warme kop chocomelk of koffie ... Zou ...
Ik heb nogal wat flashbacks -wellicht niet vreemd bij 'n hersenschudding- naar vorige schrijfsels.
Waarom denken of verlangen naar dingen die er niet zijn ... Tja, waarom zou ik dat doen ? Zelfpijniging wellicht ? Of omdat er geen oplossingen, therapieën noch geneesmiddelen voor bestaan ? Of uit puur gemis en pijn ? Kan.
Het stormt buiten, 'n gure herfststorm raast over onze daken en hoofden, de regen geselt de kerstverlichting, wegen en paden ... Wellicht geraken richtingwijzers en wegmarkeringen moeilijk zichtbaar hierdoor, of zelfs onzichtbaar. Hierdoor is het blijkbaar erg moeilijk dat paden en wegen elkaar nog kruisen.
Het is morgen Kerstavond, een tijd van hoop, een tijd van verlangen, een tijd van vrede ... Ik schreef korte tijd geleden nog hoe hoopvol en vol verlangen ik was voor deze Kerst. Hoe ik de dagen aftelde van dit -zeg gerust- klotejaar. Maar de Kerstavond en de Ster zou ons zeker wegwijs maken naar de toekomst, wegwijs voor verlangen en hoop, wegwijs voor 'n zonnige toekomst, wegwijs voor 2014.
Doch zo snel de hoop zich opbouwde in mijn hart ... zo snel schreef ik tevens dat ik de bui al zag hangen, en het me niet zou verbazen dat Kerst zich zou hullen in 'n druilerige plensbui.
Nu meet ik mezelf weinig of geen gelijkenissen aan met Frank Deboosere, laat staan met Sabine Hagedoren ... Maar als je 10 dagen voor Kerst perfect het weer kan voorspellen ... dan ben je of 'n goeie meteoroloog of heb je op z'n minst een redelijke mensenkennis.
Laat het me eenvoudigweg op het tweede houden, de bui voelen hangen, nattigheid voelen, de eerste druppels en inderdaad, plensbui en Kerst in 't water.
Ik ben blijkbaar zo zielig en stel niets meer voor, dat mijn eigen kinderen het zelfs de moeite niet meer vinden Kerst met hun eigen papa door te brengen.
Nochtans zou -zou- ik "recht" hebben op één w/e op twee en de helft van de schoolvakanties ... Zou.
Met Kerst erbij moet ik mezelf de hemel in prijzen ... want in 2013 zal ik recht gekregen hebben op ... 5 dagen. Vijf.
Ervaren als 'n verplicht nummer blijkbaar ... m' as tu vu ... ? Tja, sporters hebben ook dergelijke verplichtingen t.o.v. hun sponsors ... Vervelend, but part of the job.
Zo ook Kerst, 'n verplicht nummer ... om de alimentatieplichtige tevreden te houden ... Of zoiets.
Het maakt Kerst stilaan tot 'n verdoemenis, net als mijn ganse bestaan ... Hetgeen ik met mijn eigen bloed en DNA mijn kinderen mag noemen, tja ... die hebben er intussen 'n bloedhekel aan gekregen, en inderdaad allemaal mijn fout _ het eeuwige schuldgevoel. De afgelopen blogs werd dit al te vaak beschreven en herhaald. Eén van de oorzaken van deze dembryosie ... Eén van de velen, maar één van de kernoorzaken.
En toch wordt Kerstmis, uitgerekend dat feest van Licht, hoop, liefde en vrede ... , aangewend om wat extra zuur en zout in de wonden te kieperen. Want er was geen plaats meer in de herberg ... Komen ze dan maar in de stal slapen ... uitgerekend bij de ezel ... of de os ?
Karige Kerst.
Vervelend en bijzonder pijnlijk. Een pijn die niemand ooit kan begrijpen, voelen, doorgronden ... Een pijn die scherper is dan welke gapende hoofdwonde of gescheurde ligamenten ook. Een pijn die van geen wijken weet. Een pijn waarvoor geen psychiater, geen therapeute, geen dokter 'n oplossing weet. Laat staan of er ooit 'n geneesmiddel werd voor gevonden. De pijn van vaderliefde. From hero to zero. From dad to sad.
Het maakt me moedeloos, levenloos en vooral het maakt me extreem moe ... Opgeven, why bother ?
Waarom ? Het leven heeft me niet gespaard, ik heb het leven niet gespaard, ik heb mezelf niet gespaard. Vandaar de puinhoop, vandaar ook de storm met Kerst ... een geen koude noch sneeuw.
Wat zou ... Waarom denken aan wat er nièt is ? Waarom ? Wat zou het ?
Het zou het bloeden van mijn hart stelpen ... Het zou de bloedtoevoer naar mijn hersenen kunnen herstellen. Deels toch. Het zou deels helpen. Maar ja, zou ... Daar kom je dus geen zàk mee vooruit.
En zo verging de dag vandaag, in mijn bed ... de moeite niet om eruit te komen. De kracht niet meer vinden om te vechten. Verguisd, verbrand, vernederd, verloochend, ... vergeten.
Kerst, een tijd van vergeven, verzoening, verenigen ... tja, als je je alles kan veroorloven.
Karige Kerst.
En gelukkig ... is er de warmte van de kaars, en de vlam die halsstarrig volhoudt, ... ondanks de gure wind, ondanks de storm, ondanks de donkere wolken en regendruppels, en zelfs plensbui.
Gelukkig, zie ik nog net _voor het sluiten van mijn ogen_ in de verte ... de lichtjes van Kerstmis bewegen op het behang ... Het lichtje van het dansende vlammetje ... De warmte van datgene er wel is ... De warmte van 'n liefdevol en gezellig nest. De warmte van het recht op bestaan, de warmte van het recht op 'n leven.
Een leven van nederigheid en dankbaarheid, een leven met wat er wel is ... ZIJ en ik, en haar/onze 3 jongens _ die, in al hun onschuld al weer maar niet begrijpen waarom de 3 groten er niet zijn ...
Een huis is geen thuis, maar dit huis hoe eenvoudig ook voor sommigen, is in mijn ogen 'n grote thuis. En rond de kleine vlam, zal de Kerstnacht ons samenbrengen, in liefde, hoop en verlangen ...
Naar 'n nieuwe toekomst, een zonniger bestaan, 'n beter jaar, een speciaal 2014.
En onze hartjes zullen verblijd zijn met wat de Ster ons aanwijst, hetgene het Kerstekind ons schenkt.
Dankbaar om onze Karige Kerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten