Leve leve de liefde ...

31 januari 2014. Vrijdag.

 

De eerste vrieskou van het nieuwe jaar ... en dat was het dan ... de winter. Wanneer je gedragen door 2 voeten, de ochtendlijke koude trotseert, vergezeld van 'n stralende zon en 'n azuurblauwe hemel ... en je hoort het Frühlinggefluit van 'n mij onbekende vogelsoort, dan weet je 't wel.
Deze winter is niet bestand tegen het kiemen van de zon, en het ontluiken van de lente. Je voelt zo de tonen van Peer Gynt's Morgenstimmung weerklinken in de heldere facetten van het zonlicht. Ontluikend. Edvard Grieg heeft toch wel wat met die natuurfenomenen, het is alsof elk beeld voor hem 'n muzieknoot was, en elke schakering van geluid, licht en weerspiegeling een akkoord, 'n hemels symfonisch geluid. Opmerkelijk en indrukwekkend tegelijk.
Een halve eeuw vandaag voor eentje uit de familie, vanochtend dacht ik nog, och waarom ook niet ... doch het rationele in m'n brein weerlegde al snel met 'n duidelijk "waarom ook wel ..." ?
Het hoeft allemaal niet meer, althans niet voor mij, te veel pijn en verdriet heb ik geleden, en vergeven, ooit op 'n dag wellicht wel, maar vergeten, nee, ... daarvoor is de schade tè groot - geweest, en nog steeds.
Het heeft me bij wijlen naar wanhoop gejaagd, naar waanzin ... en zoveel meer ... Je kan je het als buitenstaander, hoe dicht ook, niet inbeelden welke wezens en kronkels zich soms meester maken van dit lijdend voorwerp, dit stukje mens ...
Vannacht dacht ik er nog aan ... krankzinnig ... of ik de grens benader, al dan niet ? Want wàt is krankzinnig ... zinnig, deftig denk ik dan maar - er komt niks zinnig uit ... niks deftig dus ... en krank, tja, uit het Duits zeker ? Ziek ?
Krankzinnig - deftig ziek ... Er zit wel iets in, het doet me denken, twijfelen, nadenken ...
En toch, toch geef ik me niet gewonnen, toch weiger ik me over te leveren aan die zieke beesten in m'n geest, aan de ziektekiemen die je, geheel onverwacht en onzichtbaar, bekruipen ... en meester van je maken.
Hoe hoopvol en enthousiast ik was, zo gek is het voor woorden, op het einde van de eerste maand van het nieuwe jaar. Donkere wezens en gedachten, beuken op je in, en overnemen geest en lichaan, in al hun krachten. En toch, én toch, wil ik, en zal ik niet wijken ...
Ik was nu al zo ver ... Eén lekke band kunnen me toch niet uit koers slaan, zelfs twee niet !
Zelfs 'n gebroken fietskader niet ... Ik ben niet de opgever, de loser ... alhoewel het blijkbaar op m'n voorhoofd gebeiteld staat. Want de blikken verraden zoveel, om niet te zeggen alles ... de paria-blikken. De andere wereld ... die schittert en schijnt ... in al zijn glorie ...
Maar mijn wereld schitterde ook vandaag, al was het maar door de vrieskou en de stralen van de winterzon. De weerkaatsing op alles en iedereen, de kleurenpaletten, de weerspiegeling in al zijn facetten ...
Het gaf me energie, hoop en moed. Wilskracht ook, want klein krijgen ... doe je me niet ! Gisteren was 'n donderdag, zoveel was duidelijk ... gedonder ook, en dat was 'n verloren dag, 'n dag om te wissen uit het collectieve brein.
Vandaag was er de zon, in al zijn glorie, en 'n beetje winterkou ... Het bracht spontaan 'n heerlijk deuntje in me op ... Leve, leve de liefde ... leve, leve de zon ...
Helemaal voor jou, helemaal voor haar ... voor de pijn en smart, voor het verdriet in je hart, met 'n grote het-spijt-me ... helemaal voor ZIJ.
Leve, leve de liefde ... één van mijn Tante Nini's absolute favorieten ... Marva ... en m'n Tante Nini, was het zonnetje en het hartje in huis, ondanks de zware zorg , ondanks haar zware handicap ...
Maar zij was gelukkig, elke dag opnieuw, gekluisterd in haar rolstoel, aan haar plaats aan tafel, wiegend, en zingend ... in haar kleine wereld ... omringd van vriendschap en liefde ...
Leve, leve de liefde ... leve, leve de zon ...
Het is 'n mooie levensles vandaag, en 'n sterk medicament, ... om weer op te staan, en verder te gaan, met in m'n oren dat deuntje, en het geluk van ons tante Nini, en haar plezier en lach ...
En gebrand op m'n netvliezen, de kleuren van de zon, en glimlach van de dag ...
Leve, leve de liefde ... leve, leve de zon ...

Kamiel

Donderdag. 30 januari 2014.
Deze dag heeft z'n naam dus écht niet gestolen, écht niet ! Donderdag, ik schreef het enkele weken terug al, de minst leuke dag van de week ... Altijd al geweest, en vandaag lijkt het niet anders.
Al donderend wakker geworden en al donderend de ochtend door ... Er zijn aangenamere manieren om de dag te beginnen.
Maar de fout en de schuld zal ik maar weer eens bij me zelf zoeken zeker ? Of wikkel ik mezelf nu weer in zelfmedelijden ? Of hang ik het zielepootje weer es uit ?
Of is het me misschien weeral es allemaal te veel aan het worden, en wil dat klotebrein weer niet mee ?
Wie zal het zeggen ? De scheuren of de barsten in de wand ? De vogels en blackbirds ? De psychiaters of psychotherapeuten ? Of de huisarts of misschien wel de uroloog ...
Waarom ben je zo weinig receptief voor andermans zorgen en kwel, voor andermans angsten en bekommernissen ? Uit puur egoïsme of eigenbelang ? Uit 'n tragisch gebrek aan empathie misschien ? Of omwille van enige vorm van narcistisch borderline-gedrag ?
Feit is dat het voer is voor discussies en oorzaak van donderdagen. Of 'n gevolg van woensdagen ?
Sowieso, helpt het niet echt - noch de één noch de ander ... bij de één een frustratie, bij de ander 'n schuldgevoel, bij de één bron van gevoelens, bij de ander bron van ergernis ...
Och, het lijkt wel op miscommunicerende vaten in tijden van depressie, slecht functionerende sattelieten in tijden van burn-out, in tijden van confrontatie, in tijden van poging tot herstel ...
Een verstoorde sattelite of love ... waarbij de ene Star Trekker de andere Starship Trooper niet langer verstaat ... alsof er stoorzenders bij betrokken zijn. En die stoorzenders die duiken steeds weer op, onder welke vorm dan ook.
Doch het verliezen van de juiste frequentie maakt dat niet de juiste signalen worden opgevangen noch begrepen, en dat is bijzonder vervelend in drukke tijden als dit. Hoogste vervelend op dagen als ... donderdagen.
Hormonen, urologen, meno- en andro-onderbrekingen, pillen en niet willen, tussen gunnen en niet-kunnen ...
Het is allemaal zo ontzettend vermoeiend, zo ingewikkeld ook, ... is er dan écht niemand die de Obelix toverdrankketel weet staan ? Niemand ?
Dopingzondaars zijn toch van alle tijden, zij weten toch waar de mosterd vandaan komt ... en 't zal heus niet van bij Tierenteyn zijn !
Och, ik kreeg vanmorgen een aanbieding in m'n mailbox voor een wifi-versterker - ik denk dat ik zo meteen es ga googelen op zoek naar een frequentieregelaar, het zal mij alvast beter van pas komen.
Of 'n kompas en barometer ... Kwestie dat ik de buienlijn kan zien aankomen, en kan anticiperen ... een paraplu is géén oplossing, want daar houdt het regenen en donderen niet mee op ... Met 'n paraplu kan ik doorheen de vlagen nog steeds geen verbinding maken met mijn satteliet.
Neen, wat ik moet en wat ik zoek, is 'n zonnemaker, ... een wolkenverdrijver, een zonnestraaljager ... Zonnekind, Zonnestraal en Zonneland, met achterin Rikske en Fikske ... waar is de tijd !
Dàt moet ik vinden, 'n zonneregelaar, 'n frequentiehersteller ... om de Sattelite of Love te vinden.
Zeker in tijden van pijn, verdriet, nood en behoefte - ook in tijden van schuldgevoel en eenzaamheid.
Ook in tijden van onzekerheid, faalangst, gebrek aan zelfvertrouwen en -kennis, twijfel ook. Ook in dagen dat je verlangt naar de zon en de lente, al was het maar in je hoofd en in je levendige lijf.
Ook al was het maar om totaal foute waardeverhoudingen te herstellen, en weer mee te tellen, om te tonen hoeveel je om iemand geeft.
Ook al was het maar om de ander te overtuigen, dat je ook zelf naar beterschap streeft.
Donderdagen en frequenties, barometers en kompassen, doping en pauzes ...
Hoe belachelijk ook, en zelfs banaal ... het tekent 'n glimlach in m'n mondhoeken, want het doet me denken aan Kamiel.
Hij is gek geworden - ik voel het menig lezer denken. Misschien wel - knettergek, maar met 'n glimlach aan de gedachte aan Kamiel.
Want in al zijn eenvoud ... zong die tenminste luidkeels "Het is nie moeilijk .... het is gemakkelijk ..."
En misschien is dàt de frequentieregelaar, de zonnemaker van deze donderende dag ... Kamiel Spiessens ...
En gaan we het vaak veel te ver zoeken, terwijl we de antwoorden en oplossingen in eigen pacht hebben ... Het is nie moeilijk ... gemakkelijk ook nie, maar waar 'n wil is ... is nog steeds 'n weg ...
En die weg die leidt naar de waarheid en het leven, soms naar Rome ook ... maar voor eeuwig en altijd ... naar mijn Sattelite of love ... Beam me, up ... Kamiel !

Once upon a time ....

27 januari 2014. Maandag.
Once upon a time ... ofte in ons schoon Vlaamsch ... "er was eens" ...
Het is de aanhef van velerlei sprookjes ... Er was eens ... Hoe vaak hebben we als klein kind dit niet gehoord bij onze kleuterjuf, of bij mama op de schoot ... of in ons bedje ...
Persoonlijk doet het me denken aan 'n LP van Simple Minds omstreeks 1985 ... Once upon a time, maar dat was dan ook voor erg simpele geesten, net als ik ...
Maar als trouwe lezer weet je intussen wellicht waar ik naar toe wil ... juist, ja ... Naar mijn sprookje !
Mijn sprookje-in-'t-echt ...
De afgelopen tien dagen waren, ondanks het enthousiasme van de eindejaarsdagen, niet echt 'n zegen ... veeleer 'n gesel !
Om velerlei redenen, doch ik ga ze niet nog es opsommen, kwestie van het zoutgehalte in de wonden minimaal te houden !
Er was veel de afgelopen weken, tè veel, dat 'n mens in recès aankan ... Ik heb er zwaar onder geleden: alimentatie, belastingbrief, pastoors, uroloog, ....
Doch ... er bestaat in deze wereld nog menselijkheid, en bij deze buig ik diep het hoofd, nog niet in het minst uit 'n hoek waaruit je hét nooit zou verwachten ....
Ondanks mijn vreselijke brokkenparcours, heb ik in mijn ganse leven slechts 2 vrouwen gekend ...
Tot spijt van wie 't benijdt, en nog veel meer tot spijt wie er plezier zou in hebben ... X, Y en Z hebben GEEN enkel, maar dan ook GEEN ENKELE reden tot "overleven" in mijn bestaan.
Slechts 2  vrouwen van "bijzondere" waarde en bestaan ... de moeder van mijn 3 kinderen en ZIJ.
De moeder van je kinderen klinkt ergens "logisch" gezien het de andere ouder betreft.  Daarom doet het me zovéél pijn dat de ouderliefde van de kinderen dermate geconcentreerd is, ik begrijp het wel, constant bij mama ... doch ze vergeten hoeveel liefde, zorg en vriendschap papa in hun leven heeft geïnjecteerd .... En die pijn snijdt, dagelijks, door m'n ziel ... bikkelhard ...
En uiteraard is er ZIJ ... ZIJ die zovéél heeft "sacrified" ... zonder verwachtingen noch dromen, ENKEL in de overtuiging, het geluk ... om anderen GELUKKIG te maken, en zèlf 'n klein beetje aandacht en geluk te krijgen in haar leven.
Ik ben aan hen zo véél verschuldigd ... Ondanks al mijn fouten en gebreken, ben ik slechts 'n mens, en ondanks m'n foute keuzes, heb ik nog recht op 'n bestaan ...
Geef me die kans, als mens, ... laat me mijn verantwoordelijkheid nemen, en zorgen voor ...
Zo vaak heb ik gestreden ... de afgelopen maanden, en ben ik doelloos verloren gereden in de reden van mijn bestaan ...
Doch de vele gesprekken met haar ... hebben  me doen beseffen dat ik het mis had, as always ... onwetend en naïef,
zonder jou, zou het nooit lukken ... want ik heb het leven lief ....

Once upon a time ...
There was a woman, who carried 3 of mine ...
Frankly, I feel so guilty for the sun to shine ...
But after so long and so much sorrow ...
There's only one that will love me ...
Today and tomorrow ....

Als ik ...

Als ik naast je loop ...

Dan voel ik me fier, dan voel ik me écht man ...

Dan ben ik verheven en sterk, want ik ben de man van ...

Dan leid ik de weg, de weg naar 'mijn' wereld, 'n geluk van zelden ...

Dan herinner ik me plaatsjes die je betoveren, in de Ardennen of in Vlaamse velden ...

　

Als ik naar je kijk ...

Dan zie ik de zon, de maan, de sterren en de regen ...

Dan weet ik waarheen, over de bergen, de dalen en vele hobbelige wegen ...

Dan ontwaar ik kraaiepootjes ... zo teder, ondeugend en lief ...

Dan zie ik in je ogen ... passie en liefde, te veel om op te noemen, als in 'n eerste liefdesbrief ...

　

Als ik met je praat ...

Dan hoor ik de zon en de maan ...

Ik denk dan, eindelijk iemand die me kan verstaan ...

Dan luisteren de golven en de zee ...

En tot in het verre Noorden hoor je de echo's van wij, met ons twee ...

　

Als ik naast je lig ...

Wil je niet weten, hoe het voelt geborgen en beschermd te zijn ...

Besef je pas, hoe je als mens, embryonaal en in wezen bent, véél te klein ...

Hoe hemels het is je te voelen, in alle geborgenheid ...

En word ik wakker, slaperig en zoekend, want ik ben niet alleen in mijn strijd ...

　

Als ik er morgen niet meer ben ...

Zeldzaam ... 'n tweede blog op één en dezelfde dag ...
En toch, 23/01/2014 vandaag ... het inspirerende en dichterlijke beveelde/beval me hetvolgende neer te pennen ... Met 'n boodschap, zonder timing, doch als de dag des oordeels oordeelt over mijn aards bestaan, zullen deze worden nablijven en dienen tot eenieders gebruik en bestaan.

Als ik er morgen niet meer ben ...
Als ik er morgen niet meer ben, sla dan geen kreet

Als ik er morgen niet meer ben, doen dan alsof je niet weet

Als ik er mogen niet meer ben, aanvaard dan het finale

Als ik er morgen niet meer ben, aanvaard dan dat ik het niet kon hale


Als ik er morgen niet meer ben, besef dan hoe zwaar het was als mens

Als ik er morgen niet meer ben, weet dan ook dat niet meer kon, mijn laatste wens

Als ik er morgen niet meer ben, heb dan ook geen medelij

Als ik er morgen niet meer ben, het enige wat me restte was ZIJ


Als ik er morgen niet meer ben, denk dan aan mijn 3 prinsen en 'n ruiker

Als ik er morgen niet meer ben, denk dan aan onze pannenkoeken, met Nutella of suiker

Als ik er morgen niet meer ben, geef me weer mijn kinderen, klein of groot

Als ik er morgen niet meer ben, laat ze voor één keer nog zitten op mijn schoot


Als ik er morgen niet meer ben, vergeef me Heer, want ZIJ was één in mijn strijd

Als ik er morgen niet meer ben, denk dan Heer, ik hou van haar, voor eeuwig en altijd

Als ik er morgen niet meer ben, laat ze allen leven, nu...  morgen ... en altijd ...

Als ik er morgen niet meer ben, dan verloor ik voor hen en haar ..., mijn eeuwige strijd ...

(23/01/2014)

Blackbird

Donderdag .
23 januari. Tien voor negen in de ochtend. Het schrijven komt met horten en stoten dezer dagen, met vallen en opstaan, en met het enthousiasme van 'n pendelaar die alweer gestrand is in 'n monsterfile.
Ik hoor en lees soms dat zelfmedelijden 'n slechte raadgever is ... Ik wil het gerust geloven en aannemen, maar je kan toch moeilijk blind blijven en je ogen sluiten, als de dagdagelijkse realiteit en wereld om je heen blijft om je oren slaan ...
Daar heeft zelfmedelijden dan toch niks me te maken, dat is gewoon je reinste werkelijkheid, ... en vluchten heeft geen zin, want dat lost niks op.
Je hoofd in de grond boren ... ook niet echt. Je ogen sluiten en doen alsof er niks is ... no option.
Dus dan blijft er niet veel over, en dat is ... incasseren. Incasseren.
En sterk zijn, en vechten ... Maar als je met kleine kopjes die overvolle emmer aan het ledigen bent, dan zijn zo'n enkele kwakken water op enkele dagen, 'n oneerlijke strijd ... en dan gaat het kopje weer gaan hangen.
Het positivisme en enthousiasme van eind 2013, met de hoop dat 2014 de ommekeer zou zijn ... is intussen fel, heel fel verwaterd.
Gewoon omdat het niet blijkt te stoppen, 2013 lijkt zijn elan hervonden te hebben in ... 2014. En dat zijn harde noten om te kraken, tè harde noten soms.
Ik las vanmorgen tevens volgende quote, en die stemt echt tot nadenken:
We kunnen niet voorkomen dat gedachten als zwarte vogels boven ons hoofd cirkelen. Wél kunnen we vermijden dat ze nesten bouwen in ons haar.
Tja, die zwarte vogels (kraaien en kauwen) zitten hier achter in de weiden bij momenten in overvloed, het lijkt dan wel op "Birds" van Hitchcock, of het doet me denken aan het prachtige Beatles-nummer "Blackbird", hoewel dit laatste een totaal andere betekenis had (het ging immers over de rassenrellen in de VS omstreeks 1968), kan je het ook anders interpreteren: het kan gaan over iedereen of iemand, die na vele, herhaalde tegenslagen eindelijk de kracht, moed en zelfvertrouwen heeft teruggevonden ... om zichzelf te zijn ...
Zo voelde ik me de afgelopen weken ook, stilaan kwamen er signalen van hervonden kracht, mentale weerbaarheid ...
Maar de afgelopen 2 weken hebben me precies alweer leeggezogen, weg kracht, weg enthousiasme, weg hoop ... en uiteindelijk opnieuw verschrikkelijk moe.
Ik heb het nog maar gisteravond gezegd aan ZIJ, ik voel me zo weer afglijden, glijden naar af ... zo moe, zo het vechten en strijden moe ...
Angst en stress, boosheid ook omwille van 'n confrontatie die er geen had moeten/mogen zijn, mits wat menselijk begrip en vooral respect voor de inspanningen die anderen leveren met mij, voor mij, voor anderen. En dat was al 'n eerste mokerslag, ook al zou ik het zo graag anders zien en doen.
Het andere is het nodeloos lang geleuter met de mannenspecialist, die me nochtans verzekerd had dat 'n medische ingreep soelaas zou bieden en brengen, niet dus. Met alle extra's tot gevolg.
Een andere slag, al kan ik me niet mengen in het debat, was 'n mooi nieuwjaarsgeschenk van de FOD FIN. - en onrechtstreeks het schuldgevoel en vooral het realiseren van mijn "beperking" ...
De klap op de vuurpijl volgde gisteren en eergisteren, 'n treiterbehandeling van jewelste van mijn favoriete bank. Met 'n ontnuchterend slot.
En maak de som, en dan kom je tot het besef dat je sterk gelimiteerde vrijheid bijzonder impacterend is op menselijk, dagdagelijks vlak ... met 'n zware mentale tik op je hersenpan. En die realiteit, is bijzonder hard, bijzonder hard om te aanvaarden, maar nog harder om te ondergaan ...
En dan zwijg ik over de "omstreden" behandeling die je krijgt 'toebedeeld' van diegenen die 'n lichtend voorbeeld van vergevingsgezindheid zouden moeten zijn of herder van 'n verloren schaap of zoiets ..., om het dan toch effe in de 'geestelijke' sfeer te brengen.
Het licht, de waarheid en het leven ... ja ... probeer dan maar te vermijden dat die zwarte vogels nesten in je hoofd bouwen, laat staan dat ze boven je hoofd cirkelen.
Als ze hier in volle getale op de weiden zitten, trek ik het zware schuifraam in de veranda open, camera in aanslag, en klap ik zo hard ik kan in mijn handen ... het fascinerende beeld van de opgeschrikte, wegvliegende blackbirds is ronduit uniek ... Vogels zijn slim, ze weten wanneer te gaan vliegen én waarheen ...
Alleen blijkt dat handgeklap voor mijn hoofd niet zo te lukken.
En dan stel ik me de vraag, wanneer gaat het nu eindelijk eens stoppen, wanneer ? Ik ben moe, ik ben zo ontzettend moe, moegestreden, moegewerkt, moegedacht, moegeincasseerd, moeheropgestaan, ... gewoon ... ik ben het zo moe, zo ontzettend moe ...
Heb ik dan echt geen recht of geen nieuwe kans op 'n pauzeknop en 'n herstart ? Ben ik dan echt gedoemd om te vervallen of te hervallen zelfs, ...  in 'n wereld van depressie, armoede, ziekte, afhankelijkheid, kilte, ... ben ik dan zo misdadig ? Ben ik dan zo slecht en zo 'n onmens ?
Ben ik dan zo 'n minpapa (en geen pluspapa) dat mijn eigen kinderen me gewoon ... vergeten ? Hun papa negeren ... Ben ik dan écht te min ? Te min omdat ik armer ben dan de andere ouder ?
Omdat ik ziek ben ? Ze zouden nochtans mijn strafste geneesmiddel zijn, ze zouden mijn toverdrank kunnen zijn, niet à la Asterix, veeleer à la Obelix ... al gaat die vergelijking sinds mijn GBP niet meer op ... Kon ik verdomme toch maar es in die ketel met toverdrank vallen !
En dan denk ik weer aan hetgeen Lieve me zei, waarom denken aan de dingen die je niet meer hebt ... denk aan die dingen die je wèl hebt ...
Da's niet zo makkelijk, als je zoveel verloren bent, en al zoveel hebt moeten incasseren én opgeven ... het karige dat rest probeer ik te omarmen en vast te houden, zeker datgene ik zo lief heb ... Maar als de realiteit, de harde werkelijkheid, het dagelijkse leven, je steeds weer confronteert ... is het absoluut niet makkelijk om er nièt aan te denken ! Niet ik, maar de wereld rondom ... rakelt steeds weer alles op, zonder dat ik erom vroeg. En dàt maakt het er niet makkelijker op, zeker niet als je in recovery bent.
Het maakt dat het handgeklap niet luid genoeg klinkt voor de nestbouwers boven en in mijn hoofd. Dus moeten we zoeken naar alternatieven, hopelijk brengt 'n nieuwe psy meer zoden aan de dijk, vanaf morgen, hopelijk klikt het en slaat de scheikundige cement aan.
Want anders, ziet de kievit de komende dagen en weken alleen ... nog meer blackbirds ...
Geniet intussen van de song en de tekst ... ik doe het meteen ook nog 'n keer ...

Blackbird singing in the dead of night
Take these broken wings and learn to fly
All your life
You were only waiting for this moment to arise

Black bird singing in the dead of night
Take these sunken eyes and learn to see
all your life
you were only waiting for this moment to be free


http://www.youtube.com/watch?v=JiL5JpUtjqY

In soberheid zit veel rijkdom

Maandag 20 januari 2014.

'n Kille, grijze, natte en mistige maandag ... 'n mystieke maandag bijna. Ik zag daarstraks in 'n flits op het web iets passeren van de depressiefste dag van het jaar ... 'n mens zou beginnen denken dat ze het erom doen.
In de grijze, mistige hersenmassa van me is het gelukkig niet al te vochtig noch kil. Ik heb al bij al 'n moeilijke week goed doorstaan, ... zonder veel kleerscheuren en deuken, geen terugval, ondanks het stevige dipje. Het is duidelijk dat externe factoren nog steeds invloed hebben op het gestel, en dat het evenwicht nog steeds wankel en broos is. Het positieve van het ganse kortverhaal is dat ik deze keer, voor de eerste keer sinds lang, heb weten stand te houden.
Dàt noem ik vooruitgang. Het minder goeie nieuws is dat ZIJ onder al het geweld en gebeuk, gekreund heeft en onder dwang van 'n virale virus, begeven heeft ... Tja, zelfs superwoman heeft haar limieten en die heeft ze bereikt. 'n Gans w/e niet uit bed noch zetel geweest en haar nachtjapon én mijn te grote kamerjas waren haar weekend-outfit.
Het weekend met de 3 jongens verliep gelukkig minzaam en rustig zodoende ze de nodige rust heeft gekregen, het zijn vooral voor haar ook bijzonder zware, drukkende en angstige maanden geweest, met enkele stevige uitschieters als trieste "hoogtepunten" ...
De afgelopen week en weekend heeft me ook, willens nillens tot nadenken gestemd - ernstig nadenken zelfs, tot vanochtend toe.

"In soberheid zit veel rijkdom", weerklinkt het op één van de maandspreuken van Bond Zonder Naam, en terecht. Het is juist dàt, datgene tot nadenken stemt.

Toen ik vanochtend met de auto in het schemer terugkeerde van de jongste zijn school, ging ik tegen de stroom in ... de stroom van bumperklevende autolichten, richting wereld van stress, file en haastigheid ... de mallemolen van het leven, één langgerekte processie van lichtjes ...
Koplampen op weg naar de industriële wereld van productiviteit, ambitie, geldgewin, macht, achterklap en nijd ... Robots in 'n tijdperk van massaconsumptie en vervaarlijk egocentrisch, ongeïnteresseerd gedrag ... Méétellen, da's àl wat telt.
Meetellen in de wereld van iPads, iPods, iPhones ... tablets, smartphones, luxe en consumptie ... Is de i je niet opgevallen ... I -uitgesproken AAI (ik)- want, néé, we spreken niet over een iefoon, of 'n iepad noch iepod ... het is 'n aaifoon, of 'n aaipad en aaipod ... En die aai heeft niks, maar dan ook niks te maken met aaien of enige vorm van gevoeligheid laat staan compassie of begrip.
Neen, die I is wel degelijk ... een ikphone, ikpod, ikpad ... iPhone ...dus ... ik. En als je in de andere wereld vertoeft, die van er niet meer bij te horen, dan neem je dergelijke zaken véél scherper waar. Ook al omdat je zolang op die ene wereld hebt vertoeft, inclusief de i-toestanden. Het maakt je blind, duizelig en onwetend over de kleine dingen.

En die kleine dingen herontdek je nu, of ontdek je nu, tout court.
Ik voelde me vanochtend als een verzadigde zalm ... rijdend tegen de stroom in, en de gedachte aan die andere richting maakte me misselijk, ongemakkelijk. Ik ben verzadigd, vooralsnog, verzadigd van die i-world van ambitie, stress, productiviteit en geldgewin.
Het heeft mij gekraakt, mentaal en fysiek, opgebrand, helemaal o-p-g-e-b-r-a-n-d ... en het gemis dat ik ervoor in de plaats kocht, heeft mijn ziel levenslang gekwetst, langzaam doodbloedend bijna, klinisch dood.
Ambitie, geldgewin, macht, productiviteit, hardheid, harsheid, carrière ... 'n i-life ... het kostte me 'n huwelijk, het kostte me mijn kinderen ...
Ik heb ze niet leren fietsen noch zwemmen, ik was er niet op die belangrijke dagen in hun jonge leven, op die bijzondere schooldag, op het feest van hun eerste en plechtige communice. Ja, ik wàs er wel en toch niet ... Ik ben er niet geweest als papa, nooit.
i-Life, ten koste van zovéél rijkdom ...
Daarbovenop maakte ik foute keuzes, slechte keuzes, slechte en foute beslissingen, slechte investeringen, foute partners ... Maar dat maakt van mij daarom toch géén slecht of fout mens ?
Of wel ?
Het naar beneden donderen van mijn i-Mountain in mijn i-life, heeft quasi alle botten en beenderen in mijn verouderende lijf gebroken ... Het heeft mijn hersenpan voorgoed door elkaar geschud.

En langzaam, te langzaam soms, krabbel je overeind, met pijn, véél pijn, met twijfels, nog véél meer twijfels dan de pijn, met angst, met schaamte en schande ... gesteund door nauwelijks 'n handvol mensen ... want de anderen, zovelen ... lopen in 'n wijde boog om je heen. Verguisd, vergeten en verbannen.
Voltooid verleden tijd.
Doch het handvol getrouwen, van vriend tot partner, van hulpverlener tot verre volger ... die moedigen je voorzichtig aan, en blijven je steunen, met 'n woord, 'n bericht, 'n glimlach ... een hartverwarmend schouderklopje.
En met het sobere dat rest ... raap je de moed bij elkaar om verder te gaan, het eeuwige doorzettingsvermogen ... en ben je dankbaar en gelukkig in je rol als pluspapa, want als papa heb je gefaald, ben je verguisd en eigenlijk ... zelfs ... vergeten.
Die eenzame pijn zal nooit slijten, en dat maakt de vooruitgang te traag. Maar ik trek me op aan dagen als afgelopen weekend ... wafels en pannenkoeken bakken, of beter leren bakken met m'n 3 jongens ... Er voor hen zijn, en hen dingen leren, en ja soms loopt het wat stroever, maar de aanhouder wint ...
En gewonnen hebben we, allen tesaam, met heerlijke wafeltjes en intussen met véél smaak verorberde pannenkoeken tot gevolg. Alweer 'n stap vooruit, dankzij de zorg, aandacht en hulp voor de zwakkeren. Hun blije gezichtjes, hun knuffeltjes, hun geluk en uitspraken van de grootste als "ik kijk graag naar de voetbal met u ..." ... zijn onbetaalbare rijkdom, hoe sober ook.

Maar draait het nu net om ..., niet in die i-Phone noch in die i-Pad ... maar in die soberheid zit véél rijkdom !
Ik keer nooit meer terug naar de andere rijkdom, 'n wereld of 'n job vol ambitie, carrière, stress ... het heeft me gekraakt, niet gemaakt.
De soberheid en eenvoud van geluk, de warmte van 'n gezin ... daar zit onnavolgbare rijkdom, en dààr ligt mijn carrière.

De vermaledijde vreemdeling ..

Donderdag.
De dag des donders. De meest hatelijke dag van de week. Zestien januari.
Zonet mijn therapeutische sessie erop zitten met mijn cyberdokters. Mijn virtuele reële wereld ... virtueel en echt, moeilijk te rijmen, maar het bestaat wel.
Ik denk dat het deze week zowaar KLOTEWEEK is ... of KUTWEEK ... of FUCK YOU-week ...
Ik heb écht al wel mijn dosis gehad ... écht wel ! Het ganse gebeuren rond mijn royale uitkering ... én guess WHAT ??? Mijn "bodyguard" heeft 'n menselijk gelaat getoond ... hij stortte niet 115 euro door ... maar zowaar het VOLLE POND verdomme, the whole fucking lot ... 140 euro !!! 25 euro extra ... En dat omwille van 24 verlofdagen betaald door de werkgever ... en netjes ingehouden door de KUTBELASTINGEN !!!
Farid Le Fou is veel beter af ... die werd eerder deze week 11.000 € toegekend ! Omdat hij mensonterend was behandeld ... MENSONTEREND ... Hoe noem je DIT dan ???? 'k heb godverdomme m'n ganse kloteleven gewerkt gelijk ne schele zot, maandelijks gemiddeld 53 tot  58% afgedragen aan de staat, met m'n bonussen ging het zelfs richting 66% voor Vadertje Staat ... én de zogezegde solidariteit ... Ik zwijg over de periode als zelfstandige ... want dan begin je ter plekke te braken !
Waar is MIJN solidariteit ??? 140 euro ... Cent quarante ... In Saint-Josse en buurgemeenten zullen er alvast enkele honderden zijn die me uitlachen en denken in hun moedertaal, gij onnozele Vlaming, gij dommerik ...
'k Ga geen namen noemen, 'k kan ze nauwelijks uitspreken ... laat staan schrijven !
En dan moet je maandelijks je alimentatieplicht vervullen ... omdat je ooit zo dom bent geweest GUL te willen zijn voor je -ex en je kroost ... of tè gul misschien .... ???? Geen uitkoop van de woonst, de hele inboedel achterlatend ... enkel mijn eigen boeken en CD's ... en de eerlijke helft van de spaarboek, (maar als je drie jaar eerder 'n woning aankocht mits 'n flinke som onder tafel ... weet-je-wel ... dan is dat ook geen fortuin hé !). En dat was AL.
(En voor de volledige juistheid ... doe dit ... MAAL 3)
Eérlijk, éérlijk en correct ... ALTIJD, behalve mijn fouten, dat was niet fair ... I know ... maar verdien ik hiervoor LEVENSLANG ????
Wàt is één van de mede-oorzaken van de shit waarin ik nu zit ? Wàt ? Wàt denk jij ? Don't have a clue ? Herlees de vorige blogs dan maar ... één van de vorige 56 of 57.
En dan probeer je nu met 140 € ... tot 'n constructief gesprek te komen ... in de hoop naar 'n tijdelijke oplossing te zoeken, zonder noodzakelijk weer de loopgraven in te springen, tot boven je enkels in de modder en drek ...
Maar tja, de vermaledijde vreemdeling klopt aan de deur ... en daar doet niemand voor open, niemand. PARIA staat gebrandmerkt op zijn voorhoofd, FAILURE ... ook, en als je goed kan zien ... nog 'n resem andere gevaarlijke en besmettelijke termen ...
De vermaledijde vreemdeling die ooit was, ooit ... bron van inkomsten ... bron van sponsoring, bron van respect, bron van vriendschap, bron van vaderliefde ...
Maar de bron staat kurkdroog ... inclusief de vaderliefde, verworpen, vermeden, vermaledijd ...
Een zieke geest in herstel, daar lopen we toch liever 'n blokje voor om, dat mijden we toch liever, het is net als 'n zwerver, 'n dakloze, 'n gehandicapte ... dan sluiten we toch liever onze ogen ... want het aanzien van die mensen, die wezens uit die ene, enge wereld ... is vies, is ons vreemd, het is niet onze schuld, het is hun eigen schuld, ... ze moeten maar gaan werken, ze moeten maar niet drinken, ze hadden maar beter moeten weten bij het bepalen van de genetische waarden ...
De vermaledijde vreemdeling ... Alsof, de schande en vernedering nog niet voldoende was ... kreeg ik gisteren nog 'n extraatje geserveerd ...
1994 revisited ... ook toen was ik al 'n melaatse, en uitgestoten door m'n eigen volk, m'n eigen vlees én bloed, of familie zoals dat zo schoon wordt genoemd ... ook toen al was ik de vermaledijde vreemdeling, maar ik was nog jong en naïef ... en nog steeds ...
Ook toen werd ik veroordeeld, niet tot de guillotine, maar wel tot de excommunicatie ... het getuige-zijn was 'n eerste effectieve straf, het uitsluiten uit de "suite" een tweede ... maar de derde was pas de klap op de vuurpijl, ik mocht wel mee poseren op de gezamenlijke foto ... uiterst links, helemaal bovenaan, gelukkig bestond Photoshop nog niet, want ik was er uitgefilterd geweest.
Maar gemarkeerd was ik wel ... iedereen in "gesponsorde" en gehuurde pitteleer mèt hoge hoed ... ik in mijn "eigen" en door mezelf betaalde beige Van Gils-kostuum ... Duidelijker kon het niet, alleen het nummer ontbrak, het nummer dat je ziet bij de politiefoto's van misdadigers.
Dat was mijn gratie wellicht ...
En gisteren ... tja gisteren ... kwam dan volgend bericht op mijn vraag aan een eerwaarde om te willen voorgaan in onze dankviering van 17 mei a.s. ...:
"Gert, hiermede laat ik U weten dat ik niet kan ingaan op uw verzoek (ivm 17.05.2014). De reden daarvoor is nl. dat ik inderdaad te goed bevriend ben met gans de familie Janssens en dat ik me daarom neutraal wil houden ten opzichte van uw beider beslissing, die binnen de familie misschien wel enigszins als omstreden wordt gezien ..."
Of hoe je steeds weer in je leven als vermaledijde vreemdeling wordt beschouwd, als 'n melaatse, als 'n verdorven paria, de verpersoonlijking van alle kwaad ...
Ver, héél ver geleden, was ik 'n overtuigd christen, katholiek misdienaar ... en ik herinner me één van de teksten uit het Evangelie toen Jezus die vrouw, die weliswaar gezondigd had ..., redde van de dood door steniging ... En zich op zijn knieën liet vallen en met zijn vinger in het zand begon te schrijven ... "hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen ... waarna de belagers één na een afdropen ..." ...
Uw beider beslissing ... die binnen de familie misschien wel enigszins als omstreden wordt gezien ...
Het zijn uitgerekend zij die de kerkdeur platlopen, in alle schijnheiligheid, ... maar blijkbaar telkens het huis van de heer betreden met hun dovemansoren ...
Ik vefoei ze, ik walg van ze ... Ronduit ... En ik sterf nog liever als vermaledijde vreemdeling, maar in het besef en de wetenschap, dat ik na berouw van zonde, enkel het goede nastreefde voor m'n medemens en de zwakkeren ... Ik rot nog liever in de hel, dan mee te heulen met de hypocrisie van de andere wereld ...
De vermaledijde vreemdeling samen met zijn sprookje-in-'t-echt ... Dàt is de waarheid én het leven, en de liefde zoals Jezus van Nazareth het ons zogezegd geleerd heeft ...
En for the record ... ZIJ ... heeft de ontbrekende NUL van het alimentatiebedrag bijgepast ... en het totale bedrag betaald ... Kwestie dat de huichelaars, zondaars, hypocrieten én chiqués van die andere wereld niks tekort zouden komen ...
Ondanks het totale gebrek aan respect dat "men" voor haar heeft ... Maar de vermaledijde vreemdeling leerde van haar, ondanks de stank van zijn wonden, ondanks de ondraaglijke schande van zijn zonden ... het hoofd te rechten, omwille van de puurheid, puurheid van hart, puurheid van liefde, puurheid van zorg ...
En de vermaledijde vreemdeling ... samen met ZIJ ... is RIJKER maar véél rijker dan die andere wereld tesaam.

De trage dagen ...

Woensdag. 15 januari 2014.
15-01=14 of zoiets ... Dag 262 vandaag, tweehonderd tweëenzestig.
Gisteren een niet al te fijne dag gekend. Punt. Alles kwam weer eens op 'n hoopje, in crescendo. As usual, onnodige negatieve adrenaline genererend, en stress, en hartkloppingen, en de rest.
Daardoor ook wellicht weer miserie met mijn eten gisteravond, en misselijk ...
Dr. De Keyzer, psychiater, psychotherapeut, gerechtspsychiater en zoveel meer, ... die heb ik laten varen ... Geen spek voor deze bek ... 120 € per sessie van 45 minuten ... Wekelijks ... Budgettair onmogelijk.
Zou me zo maar efkes 480 € maandelijks kosten en tel daarbij alle andere kosten, enkel medisch ... en zegt die man dan nog smalend, ge trekt er 55 € van terug ... met andere woorden een nettokost van 260 € !
Ja, dan weet je het wel hé ... en dan heb ik het niet eens gehad over het basisbudget voor levensonderhoud. En de wurgende alimentatie ... die er moet liggen, want tja, het is hun probleem niet ... Schijten kan ik het nog niet ... geld ...
En werken, hoe graag ik het seffes of zelfs morgen al zou willen, dàt lukt ook nog niet ! 'k Heb het verdomme geprobeerd en tot scha en schan moeten vaststellen dat je gewoon 'n drenkeling bent, 'n drenkeling in de verzwelgende consumptiemaatschappij ...
En deze maand is m'n absolute topmaand ... 140 € ... waarvan m'n "bodyguard" dan nog 'n deeltje zal inhouden ... dus 115 € ... Ik kom gewoon 'n nul tekort om de alimentatie te (kunnen) betalen.
En die nul, levensgroot, die zit hier, achter zijn klavier.
Och, er is zoveel dat niet meer lukt dezer dagen ... 'n Mens zou zich vragen beginnen stellen bij het al dan niet functioneren van je gestel. Ik heb al altijd gesproken van 'n harddisk-crash ... die je kan herstellen en herfomatteren.
Ik heb échter nooit stil gestaan bij die andere optie ... perte totale, klaar voor de schroothoop.
Het feit dat ik zover niet heb nagedacht ... is dan 'n teken dat er toch nog wat positivisme is overgebleven zeker ?

Positivisme ? In deze trage dagen ... dagen van eenzaam isolement, ik kom nog nauwelijks buiten nu ... geen zin, geen goesting ... de uren aftellend tot ZIJ er is ... Blij en dankbaar dat mijn maatjes al es binnenspringen voor 'n babbel en 'n tas koffie, of samen 'n zelfbereide croque verorberen ...
Ik ben niet liever en veiliger dan thuis, in dit huis ... waar de dagen trager waren ...
Het is 'n teken aan de wand, dat alweer 'n negatieve ervaring en confrontatie om de hoek loert, en de donkere signalen als mistbanken tegen de grijze wolkenhorizon opduiken.
Waakzaamheid is dan ook mijn grootste bondgenoot in deze stille uren, waakzaam in de loopgraven, gevuld met modder en drek, wachten op 'n nieuwe aanvalsgolf ... Stand houden tot er aflossing komt, en spaarzaam zijn met je munitie.
Leven in tijden van oorlog, het is en blijft mensonterend ... Waarom doen mensen elkaar dit toch aan ? Is er dan geen greintje respect noch begrip, geen respijt, noch mededogen ? Winstbejag, luxe, consumptie en egoïsme ... De andere wereld, remember ?

Ook ik heb recent 'n andere wereld ontdekt, 'n virtuele weliswaar, maar die verdomd heel werkelijk aanvoelt en weerklinkt, lotgenoten onder elkaar, zoekend naar versterking en genezing. Maar het is er 'n betere wereld, 'n wereld waar mensen elkaar begrijpen en aanmoedigen, met schouderklopjes en 'n hart onder de riem. Het helpt je uit je loopgraven, en het gevoel van toch niet alleen te zijn, is 'n verademing, het voelt als warme zonnestralen in de voorjaarslente ... Ik heb gelukkig mijn zonnestraaltje hier in huis, van vroeg in de ochtend al ... en dat houdt me recht, en voorziet me regelmatig van voldoende vitaminen. Vitaminen die me doen sterken ... dag na dag.
Gisterochtend in alle vroegte, voor het eerst sinds maanden, sinds vele maanden, vond ik van mezelf sterk en positief uit de hoek te komen. Al ging het maar om 'n bagatel ...
"Hoe kan jij nu slapen op zo'n kussen zonder sloop" ...zei m'n liefste in 't holst van de nacht. Wat gefrommel en haar opluchtend zei ik "Voilà, probleem opgelost". Ze repliceerde: "Tja, waren alle problemen maar zo simpel". En ik reageerde al even snel: "Problemen zijn er vaak geen ... alleen wij maken het er van".
Het is 'n hoopgevend signaal, samen met mijn energieke huishoudopdrachten begin van de week ... de batterij begint zo af en toe opnieuw op te laden ... en dat zal vroeger of later de sputterende motor misschien opnieuw doen aanslaan.
Het laat alvast het beste verhopen, ondanks de trage dagen ... ondanks de loopgraven, ondanks de modder en drek.
Ondanks de trage dagen, 262 in een rij ... maar het positieve vandaag ... er zijn er nog maar 15 voorbij !
2014 redenen om te blijven vechten, om te blijven leven, om te blijven bestaan ...
2014 redenen om dankbaar en nederig te zijn, gelukkig en zonder zagen ...
2014 redenen om niet te klagen ... ondanks ... die trage dagen ...

Het wankele evenwicht

11/01/2014. Zaterdag.
Zaterdagochtend - vandaag take two van 'n mislukte verjaardag van mijn vrouwke ... Haar verjaardag écht vieren de dag zelf lukt nauwelijks of niet, daarvoor is de uitstralingskracht van Kerstmis door allerlei familiale tradities te groot. Dus hebben we er 'n traditie van gemaakt hààr dagje met ons tweetjes te vieren in alle eenvoud en rust, 'n zoektocht naar innerlijke verbondenheid in 'n oase van pracht en praal. En dus brengt die traditie ons jaarlijkse zo rond Kerst en Nieuw naar Maredsous en Dinant, het heeft iets speciaals voor ons, voor mij ook. Onze eerste poging 2 weken terug stuitte zowaar op 'n bonte Vlaamse Ker(st)mis in Maredsous en wat 'n feestelijk dagje had moeten worden, eindigde zowaar in 'n halve tragedie. Dus vandaag take two.
En i need to pump it up ... want ik heb niet de beste en meest leuke week achter de rug, moeilijk zelfs. Enkele maanden geleden zou dergelijke opeenvolging van feiten d' office aanleiding hebben gegeven tot 'n serieuze terugval in de diepte van het dal. De donkere diepte in, terug naar af. Ook vandaag voel ik 'n gelijkaardige wig van lagedruk rondom mij sluimeren, mijn hersenen buigen tegen de zuigbeweging van de depressie. Het is en blijft 'n wankel evenwicht tussen buigen en barsten.
Het stemt me enigszins hoopvol dat ik vooralsnog stand hou, en naarmate de uren en de dag, dagen vorderen, ben ik ervan overtuigd dat mijn paraplu bestand zal zijn tegen de windstoten en regendruppels die dreigend op m'n hoofd neertuimelen.
Het zal eigen zijn aan de weerbaarheid van iemand in herstel, het testen van het prille immunsysteem.
Het wankele evenwicht tussen vallen en opstaan, of blijven rechtstaan tenminste. Eén van de vitaminen die ik ergens in m'n bovenste laden, hoe klein ook, heb gevonden is 'n lichte vorm van boosheid tegen mezelf uitspreken - "get up, potverdorie én vécht, vécht ! Je bent meer waard dan dit zielig hoopje pijn, verdriet en schande. Sta op en vécht !".
Ik heb het gisteren voor het eerst ingenomen en het blijkt te werken ... dus vanochtend ook maar, en het genereert positieve neurotische schokken in m'n verkrampte hersenkronkels, het is alsof ik 'n slok energiedrank heb genomen, want er komen flarden van weerbaarheid, plannen en actie voor de geest. En het heeft misschien niet meteen 'n Popeye-spinazie effect, maar het verdringt wèl de donkere isobaren.
Aanleiding is wellicht de moeilijke week, 'n week van confrontaties zeg maar, het ziekenfonds, 'n onmogelijke uitkering, 'n onzekere en wankele toekomst, noodzaak, de andere wereld, 'n peperdure, hautaine psychiater, 'n wederkerende uroloog ... Erg confronterend, stuk voor stuk, dag na dag, en dat op 'n ogenblik dat je wel zou willen, en dat je zelfs wil -ook al is het uit pure noodzaak-, maar toch tot het besef komt dat je nog niet kan. Willen en niet kunnen. Erger, veel erger dan kunnen en niet willen ! Geloof me vrij !
Wankel ... evenwicht ...
Een aantal zeer moeilijke, verscheurende beslissingen dringen zich op, uit pure noodzaak. Want hoe hard je ook dat wil, als je niet meer kan, als je echt niet meer kan ... dan is er geen andere weg, geen andere oplossing dan dergelijke stappen, pijnlijke beslissingen te moeten nemen.
En het genereert twijfel en angst, angst voor alweer verwerping en uitspuwen, hoewel ik me de vraag stel of dat überhaupt nog kan ... Ik ben allang uitgespuwd en verbannen. Dus maak ik mezelf wat wijs, andermaal. Het is die pijn, die chronische pijn, die het misschien allemaal zo moeilijk maakt.
De hoop, het geloof, het gesmeek bijna ... dat zich tegen mezelf keert, steeds weer ... Pijn is hard, maar hart is ook pijn, vooral 'n bloedend hart, dat steeds opnieuw begint te bloeden bij elke gedachte, elk beeld, elk signaal, elke foto ... hoe hard je ook probeert te stelpen.
Het wankele evenwicht. Hoop en depressie, ergens in de diepte van het dal.
Maar zal ik misschien toch nog maar es die lade opentrekken ... en 'n vitaminedosis innemen, op weg naar de wiesende Alpenweide.
Op weg naar de heuvelrug, om te overschouwen, oost en west, noord en zuid ... which way the wind blows ... Weg uit de diepte van het dal ... steeds verder weg, ondanks het wankele evenwicht.
Ik heb het geluk steeds vergezeld te zijn van 'n stevig touw dat ik telkens om m'n middel kan verankeren, om de val niet nodeloos fataal te maken ...
'n Wankel evenwicht is en blijft nog steeds 'n evenwicht, weliswaar wankel, maar het houdt je wel overeind ... en dat geeft je de kans vooruit te kijken en te gaan, stap per stap ...

De andere wereld

10 januari 2014.
Vrijdag.
Ik ben na mijn optimistisch en uitbundig enthousiasme op het einde van het klotehommeljaar, en het begin van het nieuwe hoopgevende jaar, stilaan weer tot enig realiteitsbesef gekomen. Ook al meende ik voldoende realiteitsbesef aan de dag te hebben gelegd bij mijn vorige krabbels.
Te optimistisch én te positief. Het is niet al "hipperdepiep" wat je hoort, ziet en beleeft ... zelfs niet in 't nieuwe jaar. 'n Beetje kommer, wat nieuwe kwel, wat zorgen voor morgen en bij wijlen lichtschemeringen van 'n angstaanjagende hel.
De andere wereld. De wereld aan de andere kant ... Tot dat prikkelend besef kwam ik eerder deze week, er zijn 2 werelden op aard. De ene en de andere wereld. Voor die ene wereld is het 'n wereld van anderen, anders-zijnde, de zwakken, de losers, ... en voor de zwakkeren, of het nu vrijwillig of onvrijwillig is, gewild of niet, geboren of geworden ... het maakt niet uit, voor hen is er die andere wereld - de wereld van de sterken, de beteren, de rijken, de welgestelden, de niet-behoeftigen, de actieven ... En tussen die twee gaapt er 'n kloof, 'n diepe kloof, nauwelijks verbonden met 'n hangbrug.
The dark en de bright side of the moon ... wanneer je vanuit de dark side naar die bright side kijkt ... kan je zowaar quasi alles en iedereen zien, volgen, waarnemen, ... Wanneer je echter vanuit de bright side neerkijkt naar de dark side of the moon ... Dan zie je NIKS, het is er donker, pikdonker.
Nochtans krioelt het er van de mensen, soortgenoten, mensen van vlees en bloed, mensen met 'n hart, mensen met vriendschap, en liefde, met angsten ook, en hoop, met verdriet ... Maar vanuit die bright side kan je ze niet waarnemen. En al te vaak WIL je ze niet waarnemen, want het kost moeite. En moeite kost geld en inspanning. Ook ik heb lang op die bright side vertoeft, met dezelfde tekortkomingen, en meer nog, met hetzelfde ego-consumptieverslindend gedrag. En ook ik kon op de dark side niks waarnemen, althans ik wou het niet waarnemen. Want het was néérkijken dat we deden, en doen... neerkijken op die andere wereld.
Ik klink allicht verbitterd, boos of opstandig, dom of naïef misschien. Eenvoudig wellicht.
Misschien wel, maar vooral doordacht en weloverwogen.
Een krantenartikel heeft me op deze laatste weekdag enigszins uit mijn lood geslagen, misschien van daar de agressie en opstandigheid in mijn stem, euh pen.
Blokletteren de media vanmorgen: "14-jarige autistische jongen door 15 jongeren in elkaar geslagen voor koptelefoon". Mijn 2 boterhammetjes met choco van vanochtend kwamen er terstond weer uit van pure walging.
Wàt is er toch van ons, mensen, geworden ? Waar hebben wij, volwassenen, gefaald in onze opvoeding, in ons beleid, in onze begeleiding van onze jongeren, onze schoolgaande jeugd ? Is er dan geen greintje fatsoen in onze leefwereld van vandaag ? Niks meer ? Keren we de dark side of the moon finaal de rug toe ? Zullen we de economische crisis en hoge werkloosheidsgraad nieuw leven inblazen met het bouwen van enkele vernietigingskampen ? En meteen 'n ghetto bouwen in die ene wereld, 'n wedstrijd uitschrijven voor jonge, alternatieve kunstenaars om hen 'n modernistische Davidster te laten ontwerpen ... en vervolgens overgaan tot de Endlösung van al wat zwak, hulpbehoevend is ? Het zou het begrotingstekort in de sociale zekerheid meteen teniet doen, en 'n duurzaam overschot op de toekomstige meerjarenbudgetten van dit apenland garanderen ! Zullen we daar met z'n allen meteen voor tekenen, hypocriete bende egoïstische consumptiesnuivers ... ?
Nauwelijks 2 weken geleden waren het jullie nochtans die, met uitgestreken gezicht, vriend én vijand een prettige Kerst en 'n gelukkig Nieuw jaar stonden te wensen.
Normvervaging ... Er is geen norm meer, sire, of minister-president. De norm dat ben ik !
Was er dan niemand, écht niemand, die het durfde op te nemen voor die zwakkere ? Zelfs de buschauffeur van De Lijn niet ? Niemand ?
Misschien is mijn reactie zo hevig omdat ik eerder deze week zèlf een bejaard vrouwtje ter hulp snelde op De Lijn-bus in Leuven, toen ze brutaal werd overvallen door 'n dievegge ? Misschien is dat mijn opstandigheid, omdat die idiote, achterlijke gepensioneerde achter mij doodleuk zei, och laat die toch afstappen, dan kan de bus tenminste vertrekken ? Zijn we zo onverschillig geworden ? Zo idioot egoïstisch ? Zo blind en in tijdnood, zelfs als we met pensioen zijn ? Is dat de andere wereld ?
Misschien ben ik kwaad en onthutst, omdat mijn grote angst plotsklaps een keiharde realiteit wordt om onder ogen te zien ? Hier thuis lopen er ook zo 2 rond, die, vanaf september hun beveiligde vervoer en cocoon moeten verlaten omwille van 'n nieuwe school. Omdat er hier thuis ook zo 2 rondlopen die wellicht verplicht zullen zijn te reizen met De Lijn omdat aangepast onderwijs niet onmiddellijk in de buurt is ... En er buiten een straal van x aantal kilometers, geen "beveiligd" busvervoer voorhanden is ...
Ik zie ze daar al staan, in al hun onschuld en onwetendheid, met hun kleine mp3-spelertje, of hun 2DS ... in afwachting van de bus ...
Voor sommigen zijn dit doemscenario's en oorzaak van angstaanvallen, mij maakt het strijdbaar en hard, harder. Om de volgende maal dat ze 'n zwakkere aanpakken, nog harder uit te halen.
Soort zoekt soort, en soort beschermt soort ... Toch ?
De andere wereld ... Ik zie ze lopen daar op de bright side ... kijk maar op ons neer, zie ons niet lopen, negeer ons maar !
Wij leven wel in ons donkere bestaan, met kleine dingen en elkaar ... Ik wens ons het leven, en aan jullie de hél !

Intriest ... op meer kan ik écht niet komen, ik hoop alleen dat morgen 'n betere dag is, 'n mooiere dag, met uitzicht op 'n betere wereld. En daar kunnen wij, mensen, samen voor zorgen, samen, met de anderen, en hen niet de rug toe te keren, maar hen de hand te reiken.
Een uitgestoken hand doet vaak wonderen ! In beide werelden ... Het geeft hoop bij de ene, en 'n fijn, gelukzalig gevoel bij de andere, geloof me vrij !
En het besef in die andere wereld te toeven, is confronterend en hard, zéér hard. Ik wens het niemand toe, écht. Maar je beseft pas, wàt het is en wàt het met je doet als mens, als individu ... wanneer je van de ene naar de andere kant verkast, wanneer je van die ene naar die andere wereld verguist.
Wanneer je beseft dat je hulp moet loslaten omdat 120 € ereloon per 45 minuten in dit stadium géén haalbare kaart is.
Wanneer je beseft dat je, noodgedwongen, terwijl je ergens op zoek gaat naar 'n jobke als keukenhulp, misschien toch nog ietsje meer waarde bent, en zelfs iets meer waarde hebt ... Meerwaarde ... Dat besef, doet bij die mensen uit die andere wereld vaak wonderen. Met 'n klein woord, 'n glimlach, 'n lief gebaar ... of zelfs 'n uitgestoken hand.
Ik had het die 14-jarige jongen graag gegeven ... mijn uitgestoken hand, en samen met hem, en zijn ouders, hoop ik van harte, dat de volgende maal iemand, uit die ene wereld, voldoende lef heeft, voldoende empathie en inlevingsvermogen ... om hetzelfde te doen ...
Het zou 'n start zijn om bruggen te bouwen, bruggen over de tè diepe kloof tussen die ene wereld ... en de andere wereld.

Biologische Driekoningskinderen ...

3 januari 2014.
Vrijdag.
De eerste blog van het nieuwe jaar ... de beleefdheid en etiquette gebieden me al mijn lezers, volgers en fans (!) ... ;-) ...mijn gevleugelde wensen aan te bieden voor 'n gezegend, vreugdevol, succesvol, gezond en héérlijk 2014 ... overgoten met 'n sausje van grote rijkdom ... uiteraard ...
Rijk aan en vol goeie intenties, beleving, gedachten, nederigheid, dankbaarheid ... en rijk aan kleine, gelukkige dingen ! Het weze jou, je familie, je vrienden, je buren en kennissen ... van HARTE gegund !
De eerste "dienstmededeling" van 2014 voor mijn aandachtig lezerspubliek is louter van commerciële aard, alhoewel ik er geen rooie noch dooie cent aan verdien ... maar enige vorm van egomarketing is me in deze niet vreemd ... Sinds dag 1 van het nieuwe jaar, hou ik er 'n tweede, hopelijk inspirerende blog op na: http://365maalgeluk.blogspot.be/
En uit pure gemakzucht plak ik hier eventjes een copypastje van de inleiding van deze blog:

De bedoeling van deze korte blog ist nur ganz einfach. Het idee heb ik ontleend van mijn therapeute die op haar website, op 'n bepaald ogenblik in haar leven, in 2011, er nood aan had om dagelijks een eenvoudige gedachte, een simpel moment te noteren dat haar 'n blij gevoel gaf of gewoon 'n glimlach op haar gelaat toverde.
Zij ontleende het op haar beurt van 'n man die hetzelfde deed en nog steeds doet ...
Het neerpennen van 'n gedachte, 'n situatie die je nèt dat flikkerende oogjes-moment bezorgt en je dag mooi maakt, op welke manier dan ook, en ondanks alle andere zorgen, pijn, verdriet, blijdschap of succes ...
Ik begin "mijn" "Kievit's kortstondige blije gevoel op Nieuwjaarsdag 2014, na een geslaagde overgang met mijn sprookje-in-'t-echt, Joris en Linda ... vrienden 4ever.
Gelukkig Nieuwjaar aan allen en iedereen, de kievit heeft 'n tè korte nacht achter de rug ... but 2014 feels soooooo good already !!!
De eerlijk gebiedt mij ... snel mijn "leenbronnen" te vermelden:http://lievevanweddingen.wordpress.com/365-2/
http://1000awesomethings.com/?blogsub=confirming#subscribe-blog

Ik hoop dat sommigen onder jullie er enige inspiratie, voldoening, moed en/of kracht uit weten te puren, of een gelijkaardig initiatief voor jezelf weten op te starten ... ik denk dat het de moeite loont ! En voor mezelf hoop ik, één ... dat ik het 365 dagen zal volhouden, twee ... dat het me zal verlichten, motiveren, aanmoedigen ... om extra krachten te puren uit het kleine en eenvoudige geluk ! En tot slot, ben ik al bij al blij dat 2014 geen schrikkeljaar is :-D

Tweede dienstmededeling van de dag betreft een waarschuwing van de auteur - de inhoud van onderstaande blog is niet bestemd voor gevoelige lezers/kijkers, reeds in de zomer heb ik de volledige inhoud van 'n bijzonder gevoelige blog, vakkundig verwijderd. Deze maal acht ik het echter écht nodig om de inhoud ervan neer te pennen, en te laten staan, voor mezelf, voor m'n innerlijke rust en vrede. En om me alert te houden, alert om niet te vervallen in oude, pijnlijke, vernederende habbits, hoe gevoelig dit ook kan klinken, maar de waarheid is de realiteit, en de realiteit -hoe hard ook- moet je soms onder ogen durven zien.
Wat ik dan ook doe bij deze - hard maar ik heb geen keuze, ik moet dit doen, voor mezelf vooral, al klinkt dat erg egocentrisch, maar ik kan derden niet langer toelaten, het leven waar ook ik nog recht op heb ... te laten belemmeren, vernederen en verwoesten. Ik kan de pijn niet langer verdragen, niet langer toelaten. Ik heb het verstand én de moed gehad, het debat niet openlijk op de sociale media te voeren, dankzij ZIJ ... Maar het moet van me af, het moet eruit ... want anders geeft het aanleiding tot 'n chemisch proces in mijn brein waar niemand mee gebaat is ... Niemand.
Dus bij deze, u bent gewaarschuwd.
Vrijdag 3 januari 2014.
Het nieuwe jaar is gekomen, reikhalzend heb ik er naar uitgekeken ... weken, nee, maandenlang eigenlijk. 2013 was vervloekt, de nieuwjaarsbrief onderstreepte dat in al zijn liederlijkheid ... Een hellejaar, vol verdriet, pijn, depressie, donkere dagen ... nachten én gedachten ... Met bijna dramatische taferelen ... Met 'n bij wijlen onstopbare drang en verlangen naar Het Land aan de Overkant. Een jaar ook van ontering, scha en schande, vernedering, verlies, ... Een jaar ook gedragen door de pijn die je aandoet aan diegenen die het dichtst bij je staan, onbewust, ongewild ... maar de helse pijn werd telkens weer gegenereerd, met bijkomende wonden en pijn ... niet bij mezelf, maar bij diegenen die om je gaven, die om je geven, die je beschermden, die zich ontfermden ...
En ondanks het negatieve vuurwerk in de eerste wintermaand, sterkte het gestel en het brein, alsof het de laatste stuiptrekkingen waren.
De overtuiging en geloof in het Licht van Kerstmis, de start van het Nieuwe Jaar, brachten hoop en kracht in mijn hart en geest, net alsof de bries voldoende wind genereerde om de vlieger weer op te laten, ondanks de zilte smaak van de zee op je tong ... Zo voelde het ook, het zilte van 2013 nog smakend ... bracht Kerst en Nieuw voldoende wind, om de vlieger van hoop en kracht ... op te laten, en te laten gekscheren over onze hoofden, herwonnen kracht, herwonnen moed, herwonnen doortastendheid om te overleven en te zegevieren ... herwonnen doorzetten to start from scratch ...
Dàt moment, heeft me de afgelopen 72 uren al zo vaak doen denken aan wellicht mijn favoriete U2-song ... "Kite" ... héél inspirerend to me ... Al had het voor Paul Hewson 'n gans andere betekenis ...
En dus het Nieuwe Jaar goed ingezet, onder 'n gunstig gesternte, met 'n pracht van een beschermengel bij en naast me, m'n trouwe vriend en zijn absoluut meegevallen (was onze eerste ontmoeting) en toffe vriendin/partner/levensgezellin ... in alle eenvoud, gezelligheid, vriendschap en warmte ... En ZIJ was over the moon, gelukkig en dankbaar om het mooie ... En op Nieuwjaarsdag walsten we op de tonen van "Geschichte aus dem Wienerwald" de vermoeidheid uit onze lamme ledematen. 2014 was goed begonnen ! Zoals het hoorde.

Tot de 2e dag van het nieuwe jaar ... Sociale media zijn 'n dankbaar iets, ook Facebook, het stelt 'n mens in staat voeling te houden met kennissen, vrienden en familie ... Zelfs met je eigen kinderen.
Met je eigen kinderen, althans in mijn geval ... In de voorbije 53 schrijfsels heb ik hierover al meermaals bericht, helaas ... de turbulentie van mijn bestaan, mijn eigen fout en verantwoordelijkheid uiteraard ... hebben een wig gevormd tussen mijn kinderen en ikzelf. Ze hebben hun papa, hun eigen vader stilaan opgegeven.
Te genânte figuur ... Hoe lang zal het nu weer duren voor het fout loopt met Noëlla ...
Tja, je kan het ze moeilijk kwalijk nemen nà het brokkenprcours dat ik gereden heb ... echtscheiding met hun mama na mijn overspelig gedrag, scheiding (geen échte of hoe noem je dat ?) met Goofy aka Fabienne na 'n rollercoasterrelatie van ruim 4 jaar,... en als klap op de vuurpijl 'n echtscheiding met 'n gekke, zwakziinige Moor na 'n veel te overhaast huwelijk én 'n hopeloos gefaalde investering en onderneming na 5 jaar met alle dramatische gevolgen vandien, waaronder het in rook opgaan van mijn persoonlijke eigendom én fortuin t.w.v. 135.000 € ... Tja, van 'n brokkenparcours gesproken !
En dus 5 bezoekjes verder in het afgelopen jaar, vijf ... terwijl ik récht heb op iets meer ... ondanks mijn maandelijkse plicht à ratio van 1150 € ... die we ondanks de huidige penibele omstandigheden, plichtsgetrouw blijven voldoen ..., 5 bezoekjes verder ... klampt een liefhebbende papa zich vast aan het enige wat hem rest als extra, ... Facebook.
Mijn kinderen hebben besloten, zonder enige vorm van proces noch rechtspraak ..., om af te zien van MIJN bezoekrecht, één w/e elke twee weken, én de helft van de schoolvakanties.
HET excuus was telkens ... hun sociale leven en activiteiten in Welle, geen plaats, te druk .... etc etc etc ... Feit is dat ze zich duidelijk NIET willen binden aan ZIJ, die nochtans MAANDELIJKS ENORME offers brengt voor HEN én HUN VADER ! Een herziening van de maandelijkse sponsoring zou momenteel voor mij en ZIJ ENKEL een win-win zijn ! Maar onze naïviteit en plichtsbesef laten liever ONS lijden dan 'n ander tekort te doen ... Ondanks het rijkelijke leven dat zij leiden ... Tja, klassenmaatschappij, het bestaat écht wel, neem het van MIJ GERUST aan ! De ene dag HERO, de volgende dag ZERO !!!
En dat doet pijn, véél pijn ... Dat ZIJ en haar jongens duidelijk een obstakel zijn ... dat niet alleen mij pijn én veel verdriet doet, maar haar nog véél en véél meer ... want zij was bereid, en nog steeds, ondanks de zware offers, mijn kinderen in haar hart te sluiten. But the tide is turning, zeker na gisteravond.
ZIJ is het stilaan KOTSBEU dat MIJN 3 kinderen ONS leven blijven beïnvloeden en om zeep helpen, ondanks onze nieuwe glorieuze start ... Het vat van de geldschieter geraakt stilaan vol, en haar hardheid en arrogantie zal zegevieren tegen die andere egocentrische arrogantie. Wees daarvan overtuigd, want zo wil je ZIJ niet kennen. ZIJ beschermt haar nest met vlijmscherpe klauwen, en tot haar nest ... behoor ik, gelukkig.
Maar het "gedrag" ... het begint stilaan te dagen, stilaan ... maar zeker.
Ik heb ... op hun uitdrukkelijke vraag, de interactie met mijn 3 kinderen op Facebook reeds fel teruggeschroefd, want ja, het is niet tof om je ouder telkens tussen je comments te zien opduiken ... dat snap ik ook wel !
Maar tijdens de voorbije feestdagen tot 3 maal toe telkens je onschuldige/neutrale comment verwijderd te zien worden ... DAT DOET VERSCHRIKKELIJK véél pijn, destemeer omdat het quasi mijn enige overgebleven vorm van contact is ... Op bezoek komen (5 x op 365 dagen) gebeurt pas, na veelvuldig aandringen en dan nog is het telkens 'n blitzbezoekje met nauwelijks of geen interactie noch interesse ... (want we hebben hier NIKS ????), telefoneren of sms'en gebeurt enkel als IK het initiatief neem ... of hoe verklaar je anders dat GEEN van mijn kinderen (alhoewel Nicholas 1 smsje stuurde) noch met mezelf noch Noëlla contact nam toen ik onlangs in het ziekenhuis belandde ? Ik ben/was nochtans hun papa ...
De eerste verwijdering kwam er nadat mijn jongste een foto uit 2002 publiceerde op haar FB-pagina, waarbij ze met 3 poseerden in 'n plonsbadje in m'n tuin in Zaventem ... en waarbij ik onschuldig de comment plaatste ... "Groenveld-Zaventem ... Mooie dagen, mooie tijden" ... De comment werd prompt verwijderd ...
Het 2e "incident" betrof 'n post van mijn oudste dochter op de pagina van haar broer en op de hare, van 'n feestvierende opa met breedlachende kleinzoon naast zich ... En papa postte ..."een gelukkig Nieuwjaar aan iedereen !"  .... Ook dat werd prompt verwijderd, niettegenstaande leeftijdsgenoten, doch vrienden van mama ..., gelijkaardige zelfs meer subjectieve comments postten die weliswaar wèl gepubliceerd bleven ...
De druppel was 'n te gek filmpje gepost door m'n oudste dochter gisteravond, waarbij haar broer al dansend uit de bol ging, met 'n zoom op z'n kont bij het dansen .... Mijn "holy cow" comment werd meteen weggehaald ...
Indien ik nu meer subjectieve, aanstootgevende commentaren zou posten, dan zou ik het nog begrijpen ... Maar nu werd het me écht teveel ... En als je je oudste dochter in een privé-bericht daarmee confronteert, dan klinkt het droog en arrogant: "Ik heb geen zin om hier nog langer over te discussiëren".
Maar het begint te dagen ... Ik had een koningswens ... 3 kinderen, een zoon en 2 dochters ... Ze waren mijn godekinderen toen ze klein waren, en ze ravotten, speelden, gierden ... met hun papa ... in Welle, in Zoutleeuw, in Aalst en zelfs Oostakker ... Papa was hun papa, hun vriend en God ... Want papa deed het goed, héél goed ... opportunistisch geluk ... van kindsbeen af ?
Het moet zijn. Die papa is nu in 'n andere realiteit beland, tenminste voor 'n ganse poos, willens nillens ... En plotsklaps lijkt het wel alsof ik, of Noëlla, of de 3 jongens de pest of melaatsheid hebben ???? En blijk ik erger als nucleair afval ...
Het doet me denken aan 16/12/1995 ... toen mijn moeder op mijn trouwdag doodziek in het Queens-hotel in bed lag, getroffen door 'n dodelijke salmonella-vergiftiging ... De in Spanje-feestvierende grappige opa, nochtans bekwaam en gerenommeerd arts destijds, bekommerde zich nauwelijks of niet om 'n doodzieke schoonmoeder ... 'cause the show had to go on ... Hoe vaak ik mijn eigen moeder DAT verhaal en DIE verontwaardiging al heb horen vertellen ... ik ben de tel kwijt geraakt ... Feit is, dat m'n moeder, mits eigen transport vanuit Brighton, daags nadien op intensieve lag in Gasthuisberg, kritisch ... Wij en zij, 2 aparte klassen, ik heb het geprobeerd, die Champions League, de League van de Aalsterse chiqués ... maar ik ben slechts van eenvoudige komaf ... En daar speel ik op mijn best, tussen mijn eigen, eenvoudige volk ...
Helaas is dergelijk volk, te min en te vreemd voor mijn eigen kinderen .... Het is vandaag Driekoningen, ik had 3 koningskinderen ... Maar sinds gisteren voel ik mij steeds meer als 'n unicum op deze dwaze aardkloot.
Ik voel me steeds meer 'n BIOLOGISCHE vader, en niet langer papa ... Mijn enige rekening die ik heb, bij de spermabank, blijkt tot 3x 'n gift te hebben gedaan ... en daarmee houdt de kous op. Period. Hoe hard ook.
En ik ben dan ook de ENIGE spermadonor op deze aardbol die maandelijks zijn tot mens geworden zaad met 1150 € sponsort.
En tot slot, de meeste kinderen van biologische vaders gaan op zoek naar de ware identiteit en mens ... mijn kinderen ondernemen alles om hun ware vader te vergeten.
En als dàt je hart niet breekt, wel dan heb je er géén !
Biologische koningskinderen ... ik heb er 3 ... en het doet verdomme ONMENSELIJK VEEL PIJN !
Maar vandaag kan ik niks meer bieden, enkel wat vriendschap, liefde en 'n hart ... mijn beurswaarde is herleid tot nul, zelfs onder nul ... tot 2020.
Tja, er is 'n Nederlands spreekwoord/gezegde ... "uit wiens hand men eet, diens woord men spreekt" ... Het begint te dagen, steeds meer en steeds duidelijker ...
Het is mijn lot, mijn leven ... En wat je zaait, zal je oogsten ... alleen heb ik de kans noch geluk gehad mijn gewassen te kweken ... Dat geluk is aan anderen geweest ...
Straks komen niet mijn 3 koningskinderen, wel mijn 3 kleine prinsen, met hun gebreken en tekortkomingen en zorgen ... maar één ding weet ik zeker, zij zullen géén commentaar hebben, noch vooroordelen, zij zijn blij én gelukkig, in hun kleine wereld, met de kleinste dingen ... en zij zullen straks overmoedig en dolenthousiast boven komen gelopen, met 'n brede glimlach en 'n hartverwarmende knuffel ...
Ik ben niet hun vader noch biologische vader, ik ben "slechts" hun minnende, beschermende stiefpapa ... maar zij zijn dankbaar en blij, en bekommerd en verdrietig als ik in het ziekenhuis lig ...
Het geluk zit 'm écht in de kleine dingen !