Weer naar school !

Vrijdag. 5 september 2014.
Afgelopen zondag is de teller afgeklokt op 490. Vierhonderdnegentig. Precies zoveel dagen scheidden afgelopen zondag van die bewuste maandag, die bewuste 29e april 2013.
490 dagen waarin mijn leven zowaar bijna verwoest werd door iemand die ik niet kende, of niet besefte dat hij bestond: mezelf.
Burn-out, depressie en zelfvernietiging. Alles ineen, dooreen, opeen ... vierhonderdnegentig lange dagen ...
De meest turbulente, schokkende, onthutsende, confronterende 490 lange dagen uit mijn leven. Op de rand van de afgrond gestaan ... en willen springen, maar telkens uitgegleden of geramd door mijn "defensive-end" in 'n ultieme reddingspoging. "I owe you ... my life" schreef ik haar enkele dagen geleden nog op Facebook, mijn intussen echtgenote ... mijn sprookje-in-'t-echt.

490 dagen gevuld met donkere, verschrikkelijke dagen en nachten, ziekenhuisopnames, opname in 'n psychiatrisch ziekenhuis, pijnlijke aanvaringen en halve breuken ... maar ook een huwelijk, een bekering, een testimonial voor radio, TV en geschreven pers: "mijn uit de kast komen" zeg maar ... en zowaar 'n wedergeboorte, 'n opstaan uit de dood bijna ...
Of bijna helemaal ... want die andere ik, van wie ik niet besefte dat 'het' bestond ... is niet meer, die heeft het onderspit moeten delven. Althans daar ben ik vast van overtuigd. Maar met depressie weet je nooit ... het is 'n sluipmoordenaar, even dodelijk als 'n CO²-vergiftiging ... alleen zou ik nu gewapend moeten zijn om signalen op te vangen, te herkennen, symptomen te ruiken, te voelen met elk zintuig en elke vezel in mijn lichaam. Alleen is de vraag ... gaat die hersenpan niet opnieuw door één of andere phishing-truk besmeurd worden met 'n schadelijk virus en uitgeschakeld worden ? Is mijn anti-virus software voldoende geupdate ? Op tijd en stond blijven zoeken naar de meest recente en beschikbare updates is dè boodschap. Ook al weet ik intussen welke de hoofdoorzaken zijn geweest van deze voorbije waanzin. En aanvaarding blijkt hierbij 'n zeer moeilijk, langzaam proces te zijn ... maar het is intussen als 'n chip ingeplant in mijn hersenkoker. Vergrendeld met enkele draadjes nederigheid en dankbaarheid.
Voortaan zie ik het dan ook mijn taak, mijn roeping om, aan de hand van mijn getuigenis, mensen, de maatschappij te sensibiliseren ... voor depressie, voor burn-out, voor zelfdoding. Het is mijn manier om ièts terug te geven aan de maatschappij, de zorgverstrekkers die me hebben opgevangen en gered. Misschien kan mijn verhaal anderen helpen, hen over de drempel tillen om toch te pràten, om toch professionele hulp te zoeken. En jà, het is géén evidentie ... mààr 'n schande is het uiteindelijk ook niet ! Want je bént nièt alléén ... Je bent nooit alléén.
Ik doe het ook uit respect, uit dankbaarheid ... voor het leven dat ik gekregen en omhelsd heb. En ook voor die nabestaanden die 'n dierbare uit het leven zagen stappen ... voor diegenen die geen hulp meer zagen, meer hoorden of vonden. Hopelijk verzacht het de pijn 'n klein beetje, want zij die achterblijven ... begrijpen vaak niet of kunnen het niet begrijpen, en dàt is héél begrijpelijk.
Dàt besef ... dàt is mijn grootste rijkdom. Want je kàn het niet begrijpen, niet bevatten ... tenzij je zèlf dermate ver geweest bent in het diepste donker van dat dal. Je wil er écht niet terecht komen.
Daarom ook mijn engagement naar mens én maatschappij: omdat luisteren helpt, omdat praten helpt. En durf te pràten, maar vooral ook ... durf te luisteren. We kennen allemaal wel iemand, ergens, die het moeilijk heeft ... de redenen mogen ons onbekend zijn of onverschillig laten ... doch laat die zoekende mens, verdwaald in ziel en geest,  niet alleen. Praat én luister, want mogelijk ben je zijn enige houvast op dàt eigenste ogenblik ... Misschien zelfs de laatste houvast. Luister naar die wanhoopskreet, loop er niet omheen. Het is 'n mensenleven ... waard !

Ik ben opnieuw mens intussen, 'n ander mens ... Gelukkiger, dankbaarder, respectvoller en nederiger als ooit tevoren. Met 'n roeping ... een lokroep naar de zorg voor de hulpbehoevenden, de zwakkeren, de zieken en de ouderen ... een roep aan dewelke mijn hart noch ziel konden weerstaan.
Dààr ligt mijn toekomst: met hart én handen diegenen ondersteunen en dienen die het écht nodig hebben ... aandeelhouders hebben mijn 'diensten', mijn 'inzet', mijn 'prestatiedrang' niet nodig, heus niet ... De zorgbehoevenden des te meer. En dààr ligt mijn weg, mijn waarheid en mijn leven ... met hart en ziel.
En daarom "weer naar school" ... fris en monter, met m'n jasje en m'n boekentasje, opgewekt en blij ... én vooral gelukkig en dankbaar: om 'n nieuwe kans, 'n nieuw leven ...

490 lange dagen werden mijn deel - ik heb de bittere kelk niet aan me laten voorbijgaan, nee - ik heb hem geledigd tot de bodem.
En daar ben ik, achteraf bekeken, dankbaar voor ... ik ben de confrontatie aangegaan met mijn demonen, mijn angsten en afschuw, mijn duivelse-andere-ik.
Ik heb me niet nog es verscholen achter 'n zoveelste vluchtgedrag. Ik ben gebroken, gepijnigd, ... tot elke microvezel in mijn lichaam toe ... Maar ik ging deze waanzinnige confrontatie niet uit de weg, omdat ik 'n ruggenwervel had, niet de mijne - nee, die van mijn echtgenote. En die heeft kneuzingen gekregen en doorstaan ... maar heeft standgehouden.
En dàt is mijn redding geweest.
En dàt is mijn motivatie om als 'n flinke leerling de komende 3 semesters stipt, nauwkeurig en vlijtig te werk te gaan.
Weer naar school na al die jaren !
It's a heck of a change, a heck of a challenge ... and I love it !

In die 490 dagen heb ik wellicht géén 490 keer gekeken naar die indrukwekkende toespraak van 'n doodzieke, stervende Jim Valvano uit 1993 ... maar wellicht wel 49 keer ... En vaak hebben zijn inspirerende woorden soelaas gebracht ... en ik heb ze die 49 keer omgezet naar "mijn depressie" ... Depression can take away all my physical abilities .. but it cannot touch my mind, it cannot touch my soul, it cannot touch my heart.
En op het eind van de rit ... zijn deze woorden zinvoller en meer waarheidsgetrouw als wat dan ook ...

I'm back ... Ik ben weer ... Wéér naar school !

La vita è bella

Vrijdag, 4 juli 2014.

Vakantiestemming - wisselende stemming bij de weergoden dit jaar. Gisteren 'n relatief schitterende dag, althans tot 'n uur of vier in de namiddag. Stralende zon, geen wolkje te bespeuren en 'n heerlijke zomerse hitte van zo'n 34-35° Celsius. 's Voormiddags geprofiteerd van de martkdag in Argentat en er nog 'n korte stadswandeling op de kaden aan vastgeknoopt, inclusief ijsjesstop in de lokale crèmerie zeg maar. Héél opmerkelijk aldus mijn echtgenote, en tot opluchting van de kinderen, de grote fles water en 5 glazen die we bij ons meeneemhorentje, dat we alsnog aan 'n tafeltje gezeten verorberden, geserveerd kregen. Dàt is klantvriendelijkheid en horeca zoals het écht hoort te zijn: klant is koning, hoe klein ook zijn geldbesteding. Prachtige vakantiekiekjes genomen van 'n typisch dorpje/stadje in de Franse Corrèze/Limousin, onooglijk charmant en lieftallig in al zijn natuurlijke pracht en traditie. Het namiddagje zwembadvertier leverde ons nog wat extra zonnebruin op en vooral véél leute, duikplezier ... en véél, héél véél waterbommen ... geproduceerd door 'n overjaarse, genietende pluspapa en zijn 3 bengels... Al bloedt mijn hart bij zoveel plezier ... én vooral verlangen dat mijn eigen 3 kinderen dit niet meer (willen) meebeleven. Ik zou ze bijna op mijn kniëen smeken om nog 1 keer samen mee op vakantie te gaan ... ik zou er zelfs te voet voor naar Scherpenheuvel gaan ... het verlangen om nog voor 1 keer SAMEN VAKANTIE te kunnen beleven ... De laatste editie van 'n vakantie met MIJN 3 kinderen dateert intussen van ... 2006, de vorige 2003 ... kan tellen, toch ? Och ja, alweer één van mijn eigen fouten ... tussen 2006 en 2012 heb ik alléén maar gewerkt, keihard gewerkt, NOOIT vakantie genomen, nooit ... En dàt heeft zijn tol geëist, 'n (véél te) zware tol. MEt 'n pijn die ik misschien geleerd heb te plaatsen, maar 'n pijn die wellicht nooit zal verdwijnen, 'n chronische pijn van verdriet en gemis. Tja, het leven zoals het is ... 'n Jaar geleden zou het me in 'n diep gitzwart gat geduwd hebben .... nu kan ik het plaatsen, erover praten en schrijven, maar de emotie en het gevoel blijft, en dàt flap ik er dan maar uit, ik schrijf het van me af, letterlijk. Al is het via de laptop, dus écht schrijven kan je het niet noemen, het zou wèl iets hebben, 'n ganzeveer en inktpot, 'n blad papier, tafel en stoel, met 'n zwevende mist boven de Dordogne-rivier, opgeluisterd door regendruppels, het geruis van de stroomversnellingen en het gerommel van de donder boven mijn hoofd ... Zou enig schrijver dit scenario verbeeld hebben om 'n masterpiece te schrijven ? Ik dacht het niet, doch ik ben slechts 'n mens en kan me bijgevolg schromelijk vergissen.

Intussen zijn we vrijdag, the Fourth of July, Independance Day in de VS, waar zoonlief gisteren geland is voor wellicht de reis van zijn jonge leven ... Chicago en dan St.-Louis, met basketbalwedstrijden, uitstapjes en 'n baseballgame van de plaatselijke Cardinals in het schitterende Busch-stadium. Het doet met denken aan mijn eerste VS-reis in 1984 ... het was 'n hemels orgasme ... Ik herinner me niet alles, maar toch zéér veel hààrscherp, maar dan écht haarscherp ! Zoals Paaszaterdag dat we op de 102e verdieping van het World Trade Center (ja, één van de Twin Towers !) gedurende 45 minuten vastzaten in één van die gigantische liften ... in het bijzijn van 'n menselijke paashaas ... Of de dag nadien, in The Meadowlands, waar ik zowaar in levende lijve Dr.J, Julius Erving, de toenmalige NBA-legende, aan het werk zag ... Al ging hij als regerend basketkampioen met zijn Sixers er in die eerste play-offronde onverbiddelijk uit tegen de lokale New Jersey Nets. Nostalgie en sweet memories ... Ik gun het je volle 200%, zoonlief ... en één gouden raad, haal er potverdorie de absolute max uit !

Maar goed, intussen in het zuiden van Frankrijk, de Corrèze/Limousin ... ik voelde vannacht de bui al hangen, letterlijk én figuurlijk ... 'n regendagje inclusief onweders tegemoet, rained out. Het is intussen middaguur en sinds vanochtend 'n uur of 9 regent het, zachtjes dan weer iets intenser, en het onweer rommelt rustig, op zuiderse snelheid, verder. Plezant is anders, mààr wat doe je eraan ? We hebben daarnet, alvorens vrouwlief een beautysessie voor zichzelf heeft ingelast (douchen, haar, nagels, ...), overleg gepleegd ... nu opbreken en verder rijden voor nog 'n dag of 4-5 ... vind ik persoonlijk too much effort (want alles is intussen alweer nat ....) en ook, indien we richting Provence zouden rijden, 'n aanzienlijke méérkost. Dus ... afspraak is dat we volharden in de boosheid en er het beste van proberen maken, ondanks de weerspannige weergoden, ondanks mijn trainingsschema dat stilaan letterlijk in het water (en onweer) valt. Mààr, dàt is pas bijkomstig. Het gaat 'm vooral om bij dit soort weer de kinderen bezig te houden onder 'n partytent van zo'n 4 à 5 m² ... Dus houden we ze bezig met "Wijsneus", een vereenvoudigd kaartspelversie van Trivial Pursuit, en tekenen/schilderen ... 'n beetje 2DS-en straks ... of misschien wel 'n rustig visplekje op te zoeken in de hoop alsnog iets aan onze haak te slaan ... Want controle van het weerbulletin en overleg met de campingeigenaar leert me dat dit ... voor de dag én de avond/nacht is ... Gelukkig is er om 18u Frankrijk-Duitsland ... haha !

Dit is dus de keerzijde van de medaille ... campingvakanties ... het is ooit anders geweest ... (Tè) Dure vakantiehuizen of hotels ... Vandaag is het eerder budgetvakanties, al ben ik blij dat er nog vakanties bij zijn ... Om 2 redenen, enerzijds het voor de hand liggende budgetaire, anderzijds ... het avontuurlijke en vooral de vrijheid ... doen en laten wanneer en waar je wil ... niet geprogrammeerd moèten gaan douchen, je opdirken voor het avondmaal .... Kamperen, het is liederlijke vrijheid, de buts met de buil nemen (zoals wij nu) maar vooral, doen waar je écht zin in hebt, onbegrensd, ongelimiteerd ... wil je lunchen om 14u of om 16u ... who cares, ... jij beslist ... En dàt vind ik (onafgezien van de prijs/kwaliteit) gewoonweg fantastisch ! Vroeger had ik -en ik ben héél eerlijk- er gewoon 'n regelrechte àfkeer van .... kamperen was temin, dat was voor het plebs, en zelfs minder ... Foute instelling, kamperen is voor iedereen, arm en rijk, jong en oud. Het is 'n intensievere manier van vakantiebeleving, ook al zit het weer niet mee. Mààr ... het is VAKANTIE ... én dan maak je er gewoon het bèste van ! En vandaag is zo'n twijfelmoment, al is er om budgetaire reden niet de minste twijfel mogelijk, maar wat doe je dan, opbreken en doorreizen, naar duurdere campings ? Naar nog grotere happen uit het familiebudget, of zeg je gewoon, met hetzelfde Franse flegma ... we nemen het gelijk het komt ? We gaan, als volleerde Franzosen, voor optie 2, vrouwlief heeft zich 'n opsmukbeurt toegeëigend en ziet er alweer betoverend lekker, mooi én .... (vul maar in) uit. Ik vind het héérlijk dat ook zij zich heeft kunnen verzoenen met deze formule van vakantiegaan. Ze heeft het jarenlang geheel anders gekend, ... hotel, Londen, ... niet àl te kindvriendelijke vakanties, hopelijk hebben de boys hier iets meer fun aan ... Ik zie ze nu in alle geval, gezeten onder één van onze dikke, beschermende bomen ... haar teennagels lakken aan de oever van 'n heerlijk kabbelende Dordogne ... my beauty-queen ... Toen ik haar inhet begin leerde kennen was ze niet zo'n pragmatica van mode en combineerbare kleuren, en er gewoonweg, goèd, héérlijk vrouwlijk uitzien ... Dààr heb ik misschien mits enige positieve invloed, toch verandering in kunnen brengen ... ze geniet ervan vrouw te zijn ... 'n mooie vrouw te zijn, al was het maar om zichzelf 'n goed gevoel te geven, fier te zijn op haarzelf, maar vooral ... om mooi te zijn voor haar man, en dat is ze ook, beeldmooi ... Ze geniet nu van speciale nagellakkleurtjes die assorti gaan met één of ander kleedje, jurkje of blousje ... ze geniet ervan zichzelf te tooien in al wat haar goed gaat en lekker zit, met de fierheid van 'n pauw, en de trots van 'n begeerlijke echtgenote ... Het is gewèldig haar zo te zien op vakantie ... Ook al zijn er de andere kantjes, de pijn, het verdriet om het geleden leed ... maar dat is en blijft binnenskamers, dat is ons proces en onze wederopstanding. Ik word vervuld van 'n warme gloed vol liefde en genegenheid als ik ze zie spinnen als 'n lieve, kleine, zachte poes ... wanneer ze zich tegen me aanknuffelt en geniet van de liefkozende knuffels en strelingen van haar echtgenoot ... Ook dàt is vakantie, ook dàt is genieten, ook dat is het beste halen uit wat er zich voordoet, ondanks gerommel en gedruppel van bovenuit.

Intussen zijn we het middaguur voorbij en hebben we het aangename aan het onaangename gekoppeld, en voor één keer 's middags middag gegeten ... veredelde ravioli voor de jongens en voor onszelf paëlla waarvan de zeevruchten zowaar het ... hazepad gekozen hebben. Maar het heeft ons weten te bekoren, het was lekker en alle buikjes zijn ruim voldoende gevuld ... 'n Siësta behoort misschien tot de opties, of 'n wandeling, of 'n uitje met de wagen ... We zien wel, al regent het op dit ogenblik andermaal stevig door ... Van fietsen is voorlopig alweer geen sprake ... Maar we nemen alles zoals het komt, willens nillens. Zeuren is geen optie, en zaniken nog minder. Dus plukken we de dag, stukje bij stukje ... en we zien wel waar we uitkomen ... Dàt is én het voor- én het nàdeel van kamperen: je bent onderhevig aan de grillen van de natuur, als het mooi is dan grabbel je jezelf te pletter, als het minder mooi is sta je twijfelend te wachten om één klein greintje mee te pikken ... De gulden middenweg ... en nemen wat je kan, genieten van elk moment, elke regendruppel én elke zonnestraal ... Met relatief rustige, brave kinderen -ze hangen hier ergens rond al hoor ik ze niet ...- en voldane, aanvaardende ouders ... én 'n weergaloze echtgenote die er prat op gaat, ook al is het 'n hondenweer vandaag, er alweer fantàààstisch mooi én verrukkelijk uit te zien ...

Weergoden

Woensdag 2 juli 2014.

België ontwaakt in 'n euforisch gevoel van onoverwinnelijke eenheid ... Eéndracht maakt macht, zo zal wijlen koning Boudewijn zich glimlachend in zijn graf omdraaien. 2-1 winst tegen de USA op het WK voetbal levert hen straks voetbalgod Messi op, samen met tien andere Argentijnen. Kwartfinale in het WK heet dat dan. Monceau-sur-Dordogne, Corrèze (Fr.), een doorsnee nieuw samengesteld gezin ontwaakt uit 'n apocalyptische onweersnacht waarbij we ternauwernood aan ernstige overstromingstrauma's zijn ontsnapt. Al was het wèl goed prijs ... Ga ik zo rond 21.50u naar de bar/cafetaria/TV-zaal aan het zwembad, begeleid door 3 jonge Duivelse supporters, en trek ik nog 'n foto van 'n schitterend verlicht zwembad om de rust en gemoedelijkheid van het verlof te illustreren .... Tien minuten, ... tien. En het beeld van dat idylische zwembad werd plotsklaps herschapen in apocalyptische taferelen door 'n mega-giga onweer dat vlak boven ons hoofd zijn duivels ontbond ... Waanzin, bliksem en donder -in geluidsversterkers- volledig synchroon. De volksliederen haalden het nog net, en dan ... schluss, alles weg, geen beeld, geen licht, ... niks ... En de regen ... die DONDERDE met 'n immense natuurlijke kracht van boven naar beneden ... Onze tenten ... mijn vrouw ... ondanks het constant uitvallende gsm-signaal slaagde ik er toch in om mijn sprookje-in-'t-echt, -wat kan mij voetbal schelen-, te bereiken ... ondanks alle regengeruis en dondergebrul, ... ze was nog veilig en ok ... Wij stonden daar, letterlijk aan de grond genageld, geen kant konden we uit ... Snel kwam de eigenaar, zwaaiend met pillamp en regenscherm ... ons, 6 Belgen en 1 Nederlander, duidelijk maken dat hij de keet zou sluiten ... wegens ... tè gevaarlijk.

Tja, daar sta je dan met 3 kinderen, in de zondvloed, verlicht met weerzinwekkende blikseminslagen in 'n straal van nauwelijks 500 meter ... Dus korte tussenspurt naar het eerste afdakje, tien meter verder, alweer tien ... Staan we daar samen met 'n bejaarde Nederlander, Willem, die zoëven de jongens 'gekalmeerd' had met recent gelezen verhalen over Karel de Grote, Martel enzovoort ... Het afdakje in kwestie is niet meteen 'n oplossing want de rukwinden blazen ons gewoon mestnat. "Laten we naar de eerste sanitaire blok vluchten", oppert Willem. Tja, de wijze raad van 'n overjaarse ervaren Nederlandse kampeerder sla je niet zomaar in de wind, niet met zo'n weer ... Dus, doorheen de zondvloed, onder het begeleidend zaklampje van wijze Willem vluchten we richting sanitaire blok. Nauwelijks 50, misschien 100 meter ... doorweekt ... tot op onze slip, toen al ... Maar ook daar was het niet-je-dat, want het water stroomde er met liters binnen en ik was enkel gerust en zeker als we terug samen zouden zijn, want vrouwlief stond gans alleen, zonder enige bescherming in deze natuurlijke waanzin, God-weet-wat te doen .... Dus alles op alles zetten en de 3 jongens aanmoedigen om de volgende 50 meter van hun leven te spurten, richting sanitaire blok 2. En zo deden we ... nog méér doorweekt bereikten we ons volgende schuiloord ... Maar hoe dichter we bij de tenten kwamen hoe duidelijker het me werd welke waanzin we aan het beleven waren ... Als onze vorige stop al water maakte ... verzoop deze blok hélémaal van het regenwater ... Tot onze enkels stonden we in het water ... Nog 40 extra meters dan maar tot aan de tent ... het bergje af ... Ik zag het water naar beneden stromen ... via de ramp ... richting waar wij staan opgesteld ... "Komaan, jongens" klonk het, "lopen zo hard je kan, maar pas voor de afdaling en de stenen en zorg dat je niet valt" ... We haastten ons doorheen vijvers van regenwater richting tenten waar mijn snoepie stond, verkleumd, doorweekt, alles stond gewoon onder water ... Haar oerinstinct had geholpen alles in veiligheid te brengen, elektrische kabels, apparaten, schoeisel, stoelen .... Ze verdedigde op haar ééntje, hoe moedig ook, onze "Alamo" ... en dat deed ze met brio, de binnententen bleven enigzins gevrijwaard en alles wat belangrijk was, stond omhoog, vrij van water ...

De hevigheid van de blikseminslagen, en vooral de onmiddellijke nabijheid, noopte me om ons allen in de auto in veiligheid te brengen tot de weergoden enigzins tot inkeer zouden komen ... En bijgevolg doken we, allen door- en doorweekt, de auto in, met ieder zijn fleesdeken, voor 'n onvoorziene nacht ... Ik verplaatste toch maar de Volvo-jeep om mits de grote lichten, zicht te krijgen op het dreigende wegspoelgevaar ... Twee, drie uur lang hebben we het volgehouden, met 'n eerste inspectie, gevolgd door overleg van wat we zullen/zouden doen ... Op dat ogenblik spookt er veel door je hoofd, overstroming,wegspoelen van alles (omwille van het snel wassende water ...) ... Veiligheid boven alles, dàt was mijn énige gedachte .... mijn vrouw, de kinderen ... als alle andere materialen verloren zijn, then so be it .... Mààr niet mijn vrouw en kinderen. En dus dommelden we af en toe vermoeid wat in, dan weer opgeschrikt door 'n weerlicht of donderslag ... 'n uur of 2-3 lang ... Dan werd het plots rustiger en leek het onheil andere oorden opgezocht te hebben, wat overbleef was veel water, en de zware druppels die zich loswrikten van de hoge bomen. Vlug-vlug zocht vrouwlief wat droge klederen voor de kinderen bij elkaar en transporteerde ze één voor één hun slaaptent in, spoedig zouden we hetzelfde doen, 'n korte maar dankbare nacht in, dankbaar dat het al bij al nog was meegevallen -het had véél erger gekund- en vooral ook dat we uiteindelijk ons alsnog konden neervleien in ons campingbedje ...

Het ontwaken was dus iets minder euforisch in de Corrèze, de vermoeidheid wellicht van 'n gelijkaardig niveau dan de meeste Belgen. De dag voelde vochtig en betrokken, erg bewolkt met laaghangers ... Elektriciteit was voorlopig nergens te bespeuren, de campingeigenaars vroegen eerst of we niet al te veel schade hadden opgelopen ... om me dan met 'n typisch zuiders flegma te melden dat er in de ganse regio misschien omstreeks halftwaalf opnieuw stroom zou zijn ... misschien ... Ze maakten er zich niet druk om die Franzosen, het campingwinkeltje werd verlicht met ... kaarsen ... Tja, zo doe je dat ... berusten, en vooral niet opjagen. Al bij al leek het ongemak mee te vallen want omstreeks 11u floepten de frigo's opnieuw aan ... De namiddag gaf ons nog enkele uren aangename zonneschijn en 'n bezoekje aan het zwembad bracht ons weer helemaal in vakantievervoering. De barbecue 's avonds deed er nog 'n schepje bovenop. Leven als God in Frankrijk ondanks de kollega's weergoden ... Tja, why not ?

God in Frankrijk

Zondag 29 juni 2014.

Late namiddag, 'n onweer met plensbui heeft de Dordognevallei verlaten ... Beeld je in: gezeten onder afdak direct aan de oever van de Dordognestroom, het kabbelende water zelf zorgt voor de nodige stereogeluiden op de achtergrond, op nauwelijks 3-4 meter van je zitplaats verwijderd, de zon onderneemt 'n schuchtere poging wat achterstallige uren in te halen, she owes us a few ... 'n Overjaarse -door Didier Bellens geschonken- iPod produceert, weliswaar zorgvuldig voorzien van de nodige stroom, één van de 4092 muzieknummers die hij rijk is ... zo'n 77 dagen onafgebroken muziek ... Eéntje probeert wat zonneënergie op te slaan, zonder panelen welteverstaan, 'n andere slaapt zijn roes uit op de nieuw opgeblazen luchtmatrassen, de tweeling ... Tetris-bestoken elkaar op respectievelijk smartphone en tablet, en de schrijver dezes tokkelt op 'n HP-laptopklavier terwijl zijn trommelvliezen gestreeld worden door het eerder vermeld muziekapparaat ... 'n Lazy Sunday aux bords de la Dordogne ... Leven als God in Frankrijk, vakantie ... Wellicht meer ontspannen en intensief genietend als 'n jaar geleden toen de hel maar pas was losgebarsten.

Ik maak even 'n "vakantie-sprong" in mijn Kievitblogs ... de voorbije maanden zal ik in latere edities beschrijven, ik maak even gebruik van het moment om ons "vakantiegevoel" te beleven en later te herbeleven. Om het visuele geheugen te ondersteunen heb ik als 'n volleerde scherpschutter met fotocamera ... zonet enkele "shots" genomen met telelens én de normale 38-55 mm lens ... Simpele kiekjes van ons vakantieleven "het leven zoals het is ..."

We vertrokken gisterochtend, zaterdag, in alle vroegte, om 03.37u om geheel precies te zijn ... Na de laatste benodigdheden in de bomvolle auto, met overvolle dakkoffer, gepropt te hebben. En ik verzeker u, dan hadden we al zéér zuinig geweest in de selectie van de garderobe ... al geef ik nu al grif toe, alweer tè véél meegenomen te hebben. Voor één keer vond de chauffeur het nodig Parijs van iets korterbij te bekijken en miste zowaar zijn afrit ... het Stade de France én de Sacré Coeur bevonden zich gewillig op onze korte sortie Parisienne ;-)

Zo 's nachts rijden vind ik gewoon héérlijk, je medereizigers vangen nog één of meerdere uiltjes en je bent vrij van alle verkeersdrukte en inwendige autostress van zeurende kinderen en 'n hopeloze echtgenote die alweer niet ziet waar we ons bevinden, op de wegenkaart. Ik heb 'n BLOEDHEKEL aan 'onmenselijke' GPS-toestellen als je op uitstap of op reis gaat. Mààr, mààr ... vrouwlief heeft (ja, ik tikte zonet heet ... sorry, snoepie :-P ...) op zéér korte tijd 'n oceaan overgestoken op gebied van kaartlezen, in het begin, zo'n 33 maanden geleden, was haar kaartlezen ... als de oceaan oversteken zonder kompas ... Makkelijker kan ik het écht niet uitdrukken, intussen is ze mijn co-piloot en weet ze wonderbaarlijk te "gidsen" ... Alleen nog die positionering, maar oefening baart kunst ... dus méér oefenen ... euh ik had het wel over positionering bij het kaartlezen ... my sattelite of love ! Maar terug naar het nachtrijden ... héérlijk hoe je relatief eenzaam over de autosnelweg rijdt en glijdt ... Turend naar de toevallige andere auto's die je voorbijsteekt of die jou voorbijsteken. Opvallend, wagens met Belgische nummerplaten met 2 categoriëen, ofwel "fietsers" oftewel gepakte en gezakte gezinnen ... kwestie van de kroost enigzins te 'ontzien' bij dergelijke lange autorit. Ik speel dan altijd het "waarheen-gaat-de-reis" spel voor mezelf, en ik probeer te ontwaren of ze richting Lyon afzwaaien of Bordeaux, of toch maar richting kust, Nantes zeg maar - in elk geval voor elk van de inzittenden is het 'n spannend en heuglijk moment, die heenreis. Maanden of wekenlang hebben ze er naar uitgekeken, naar die deugdoende vakantie in het Zuiden. Zo ook wij, ofschoon we uiteraard reeds een tiendaagse honeymoon naar Wenen en Salzburgerland achter de rug hebben, zonder kids welteverstaan ... Nu brengt de reis ons voor het 2e jaar op rij naar de Corrèze, in de buurt van Argentat. Vorig jaar als ontsnappings 5-daagse na een doorregende week in de Vendée, dit jaar gewoonweg rechtstreekse vlucht, omdat het de boys zo was bevallen. Tja, een kind heeft niet veel nodig, water, een rivier, een zwembad ... en 'n vislijn, al is dat puur tijdverdrijf want we zijn eerder bescheiden loze vissertjes. Al vingen we vorig jaar in de Vendée nog piekleine katvisjes, in de Dordogne-regio is het palmares aan de (héél) magere kant ... maar 't amusement en het tijdverdrijf loont, en dat is belangrijk én ontspannend. Alhoewel ... eerder inspannend voor mezelf, hengels ontwarren, herstellen, ...

Vakantie dus, 'n heerlijk gevoel ... op 'n hemels plekje, surtout nu we zo vroeg zijn en er, behalve wat gepensioneerde Nederlanders, géén andere gezinnen met kinderen, wat de rust enkel ten goede komt, voor onszelf maar zeker ook voor de jongens, in casu de tweeling gezien hun autisme. Het weer laat voorlopig eigenlijk 'n beetje te wensen over, hopelijk bieden de komende dagen beterschap, maar we zijn en blijven hoopvol ... en dan nog, erger dan de bakken water gedurende 36 uren in Berchtesgaden zal het niet worden, hopelijk ! Het tweede jaar op rij vakantie en op reis ... het was ruim 6 jaar geleden, zes jaar lang géén verlof, niks vakantie ... altijd maar werken ... het heeft me, samen met nog 'n aantal andere issues, letter en figuurlijk doen crashen ... ver maar oneindig ver over de grens van de menselijke limiet, erger dan de meest verwoestende tornado ... Gesloopt, helemaal gesloopt. Maar ik ben terug, bijna terug boven ... helemaal uit het diepste van het donkerste dal. En daarom is deze vakantie zo deugdoend én welverdiend, al zeg ik het zelf, welverdiend in die zin dat het ons beiden goed zal doen, 'n échte deugddoende vakantie. En dus 'n onweer en 'n stevige plensbui kunnen me écht niet deren ... bekoren ook niet echt, we nemen alles zoals het komt en we leven, budgetair beperkt uiteraard, de komende 10 dagen letter en figuurlijk als God in Frankrijk !

Afkicker

Vrijdag 2 mei 2014.
De Internationale is alweer fel bezongen, le pont is gemaakt en Anderlecht staat zondag voor zijn meest cruciale match van het voetbalseizoen.
En dinsdag vierde ik zowaar mijn eerste verjaardag - thuis, dag 365.
Thuis, 365 dagen lang ... ofte 31.536.000 seconden ... Het kan tellen, nu ik ben niet altijd thuis geweest, er heeft een weekje Vendée tussenin gezeten, enkele dagen Périgord/Dordogne, Cadzand, Elzas ... en sinds enkele weken, Diest.
365 ellenlange dagen van afwezigheid en onbekwaamheid. Ellendige dagen van depressie, burn-out en zelfs waanzin. De diepte van het dal ..., het zoeken naar je verloren brein, tastend in het duister, oorverdovend stil in je "zijn".
365 dagen lang ononderbroken medicijnmaaltijden, 's ochtends, 's middags, 's avonds ... soms wat meer, dan weer wat minder ... Tot afgelopen maandag, de pillenafbouw was al begonnen in Diest, mijn zieleknijper vond echter de tijd gekomen om er 'n punt achter te zetten, ook al omdat zijn medische kollega, de uroloog, hierop sterk had aangedrongen.
Anti-depressiva ... dag op dag, 365 dagen lang ... het doet wat in 'n mensenlichaam, of tenminste met 'n mannenlichaam. Puur gif.
Hoewel mijn hoofd helderder en sterker is als voorheen, mijn geest daadkrachtiger, mijn mentale weerbaarheid veerkrachtiger als ooit ... voel ik me sinds dinsdag ... totally fucked up really ... Bij wijze van spreken uiteraard.
De afkickverschijnselen of gevolgen van het stopzetten van een dermate lange anti-depressivakuur zijn écht geen lachertje ... Bij wijlen zo dwaas als 'n kieken, stomdronken in m'n hoofd (zonder ook maar 1/1000ste van één promille alcohol in mijn bloed) ... ik zwijg dan nog van de "zwijmelingen" en "draainissen" ... Je moet je dan maar es afvragen welke chemische rommel ze daar allemaal in stoppen. Een mens zou spontaan varkensanussen en scampi's beginnen verorberen !
Mààr ... we nemen het erbij met 'n glimlach ... al lijkt die 'n beetje op de boer met de kiespijn, stopzetten was 'n objectief, herstellen ook één, 'n nieuwe start nog één, en 'n nieuw, ander én beter mens het hoofddoel.
De ommekeer is er, in mijn hoofd, in mijn geest, in mijn opwelling, in mijn mens-zijn, in mijn omgang, in mijn "zorg en bekommernis-voor", in mijn liefhebben en houden van.
Een mens leert opnieuw vliegen, .... het rustgevende nest ontvliedend ... en als je leert vliegen, dan moet je verdragen dat je vleugels pijn kunnen doen.
Een week of twee zei Van Daele, en dan is het ergste achter de rug. Ik voel me net 'n afkicker in 'n ontwenningskliniek of rehabilitatiekliniek. Efexorloos, Sypralexaloos, Venlafaxineloos ... helemaal ... loos. Hopelijk blijft het daarbij ...
Het verhaal van de Vestingstraat wordt beschreven in mijn boek waaraan ik werk, het verhaal van depressie, verval, herval, stabilisering, heropstanding en verrijzenis. Maar wat ik wèl weet ... en hoe controversieel het ook moge klinken ... het is veruit het beste wat me is kunnen overkomen, depressie.
Weer mens worden, en het ten volle beseffen ... het is 'n uitzonderlijk reisverhaal, 'n mega-belevenis.
Ik kan het iedereen ten stelligste aanbevelen, al zal het RIZIV me hierin niet noodzakelijk bijtreden. Doch af en toe es de pauzeknop induwen, of zelfs gewoon de stekker eruit trekken en op reset duwen ... Het is wel wat, op voorwaarde dat je de juiste begeleiding hebt, de juiste omkadering ook, én vooral de juiste steun.
Ik mag daarbij op m'n blote knieën de hemel prijzen, onze Lieve Heer en onze Lieve Vrouw uitvoerig danken en bewieroken. Bovenal is er ZIJ, mijn onvoorwaardelijke steun en toeverlaat, niet aflatend, nooit opgevend, al was het soms héél zwaar, héél beproevend, ondankbaar ook, en soms ook wel hard, bijzonder hard, ja zelfs vernederend ... De scha en schan zal ik nog 'n tijdje meedragen, maar ik weet dat ik àlles in mijn mars heb om haar zeven maal zeventig maal terug te geven al wat ze gedurende al die tijd voor me heeft gedaan én doorstaan ... Mijn sprookje-in-'t-echt ...  over 14 dagen en 14 uren en nog wat minuten op dit eigenste ogenblik, mijn vrouwke, mijn echtgenote ... ze heeft het verdiend, méér dan wie of wat ook. En wat ze nog meer verdient, ... is niet 'n ruiker bloemen, minstens 'n standbeeld, maar vooral mijn hart, onvoorwaardelijk, voor immer en altijd.
Maar er zijn ook de anderen, ... Joris, Rudi en Tom ... ook zij waren er op moeilijke dagen, op donkere dagen, op zonnige dagen ... onvoorwaardelijk ... ook zij verdienen een ruiker bloemen, néé ... géén stinkerkes, 'n heuse bos bloemen ... ;-)
En er zijn natuurlijk ook mijn nieuwe vrienden, mijn mede-revalidanten, ... mooie mensen, één voor één ... mooi van hart, van inkeer, van bekommernis, van humor en tranen, maar vooral mooi ... om wie ze zijn, elke dag opnieuw. Wij, mensen ... Ook zij hebben mij de mooie, eenvoudige dingen van het leven doen inzien, door hun eigen kwetsbaarheid, verdriet en strijd ... Zij zijn mijn nieuwe familie geworden, ik hoop voor het leven deze maal ... Ze zijn het dubbel en dik waard, één voor één ... van Diane tot Anse, van Mellisa tot Wendy, van Bart tot Lieve, van Gerda tot Natasja, van Virginie tot Ilse, van Guy tot Sven ... Ze zijn het allen waard vernoemd te worden doch de lijst zou te lang zijn, maar ieders naam staat geschreven in de palm van mijn hand ...

"The most beautiful people are those who have known defeat, known suffering, known struggle, known loss, and have found their way out of the depths. These persons have an appreciation, a sensitivity, and an understanding of life that fills them with compassion, gentleness, and a deep loving concern. Beautiful people do not just happen."

En intussen ben ik afkicker ... helemaal pillenloos, met alle verschijnselen tot gevolg ... hopelijk is er binnenkort niet écht wat loos ... ;-) Tot dra, tot ... Kievit !

Herrijzenis

Dinsdag 22 april 2014.
Over exact een week "vier" ik mijn "eerste" verjaardag ... Een VOL jaar thuis. Geen technisch KO, gewoon 'n mokerslag of 2, één boven en één onder de gordel ... en een full knock-out zonder weerga.
Depressie en burn-out, was het één er eerst of was het ander er vroeger ? Ik zou het niet weten. Feit is, dat ik het gevoel heb dat ik zowaar 'n wereldreis gemaakt heb per zeilboot ... in m'n zeilhoofd dan tenminste, ik heb overal gezeten, ... en nergens. Dus vandaag exact 51 weken ...
Het zijn drukke dagen dezer dagen ... tussen alle therapiesessies in welteverstaan ... 51 weken vandaag, ook nog 25 dagen te gaan (tot 17/5), vrijdag is het de 25e en dat wordt dan weer mijn 48e ...
Cijfers, cijfers en cijfers ... 'n mens zou er zowaar gek van worden - o ironie ... het waren dan ook cijfers die mij tot het ontdekken van mijn 'gekte' hebben geleid ... het niet langer kunnen functioneren bij een budget-opmaak, kop noch staart er aan krijgen, processie van Echternach... het breekbare brein, het gebroken brein tout court.
De Goede Week hebben we achter de rug en met Pasen ook de verrijzenis ... en mijn herrijzenis kondigt zich steeds luider aan, onder het tromgeroffel en klokkenluiden ... 'n hoofd dat dag na dag helderder wordt, een dosering medicatie die intussen op het allerlaagste niveau staat sinds ... 51 weken, de volgende verminderde dosering ... is géén dosering meer ... een overwinning, 'n herrijzenis uit het diepste van het dal.
Of wat 'n mens in nood -en er zijn nog TE VEEL mensen die niet (willen)(kunnen) begrijpen dat zulks mogelijk is-, in hoge nood allemaal moet doorstaan alvorens 'n lichtend pad te vinden. Ambulante zorg, medicatie ... zonder effect ... Het ganse proces van herstel is 'n verhaal apart, daarom ook dat ik er een apart boek aan wijd, een straf verhaal ... eentje van lijden, hoop, sterven en verrijzen ...
Het is een lans die ik wil breken, een lans voor de wereld van mensen in nood, nood waar wij, mensen, het niet zien, niet kunnen zien ... of vaak gewoonweg, ... niet willen zien. De onverschilligheid, de onwetendheid van onze consumptiemaatschappij, van ons autosnelwegennetwerk van steeds meer, steeds beter, steeds sneller ... onze prestatiemaatschappij.
"Een mens wordt wijs,
wanneer hij begint te berekenen
hoe diep zijn onwetendheid wel is ..."
Met de steun en het professionalisme van aanwezige zorgverstrekkers, kruip je langzaam maar gestaag uit die donkere tunnel, uit de diepte van het ooit oneindig lijkende dal.
Maar ook met de niet-aflatende steun, aanmoedigingen van iemand die al die tijd naast me, voor me en achter me is blijven staan. Ook in de grimmigste buien, en zwaarste stormen ... iemand die héél veel heeft moeten incasseren, verdragen en verwerken, misschien tè veel ... maar daarom schuif ik haar als ultiem eerbewijs van mijn eeuwige verknochtheid en grenzeloze aanbidding en respect, ook die ring aan ... over exact 25 dagen ... en het staat er -onuitwisbaar- in gegrift, veea ...
Zonder zou ik hier niet staan ... en daarom ook het breken van de lans, voor allen die ijveren en werken, onbezoldigd of bezoldigd, samen aan 'n nieuwe toekomst, nieuwe hoop voor mensen die sterven aan het kruis, aan hun kruis, hun kruis van zelfhaat en zelfvernietiging, hun kruis van falen en angst, hun kruis van schuld en dembryosie ...
Het is 'n wereld op zich, 'n wereld apart ... maar het heeft mij geholpen, én gesterkt. Want in die wereld, die enge soms rare wereld van ... wij, mensen ... dààr heb ik mijn ware bestaan herontdekt, mijn ware zijn, mijn ware ... mens-zijn ... mèt een backbone die ik gedurende 20 jaar had verloochend, miskend, verbannen ... mijn ruggegraat vond ik terug, mijn geloof en overtuiging. Maar het heeft me gesterkt, aangesterkt, als 'n dagelijkse portie kippenbouillon ... En ook mijn dienstbaarheid als mens heb ik hervonden, en nieuwe hoop, véél nieuwe hoop, maar ook empathie en enthousiasme ... om verder te gaan, verder op weg ... op dit aardse bestaan.
Als 'n herrezen mens, een mens met 'n hart, met 'n hart vol bekommernis om de zwakkeren en hulpbehoevenden ... en 'n verloochening van 'n wereld die er geen is ... 'n prestatiewereld en 'n consumptiewereld. In soberheid zit veel rijkdom ... Een waarheid als 'n koe ... Maar meer nog ... Pasen is het feest van de verrijzenis ... Ik sta op uit mijn as, ik sta op na mijn lijden en dood, mijn herrijzenis, gesterkt door 'n verankerd geloof, geïnspireerd door de nood van velen, de hulproep van de zwakken ... en de oneindige blik van de verloren ziel ...
De kievit strekt zijn vleugels, de herrijzenis is 'n feit ... het komt er nu op aan de verlamde spieren los te maken en te versterken ... en dan ... dan vliegen we rond, gekscherend en vrolijk fluitend, een nieuw bestaan tegemoet. Een bestaan van zingeving en 'n diepere betekenis in onze maatschappij ...

Copyright

Het bloggen draait momenteel op 'n laag pitje, I know ... Maar het drukke bestaan in mijn andere oord houdt me voorlopig bezig, en 'n aantal intensieve activiteiten ter plekke nog meer. Onder andere het neerpennen van mijn verhaal ... via de blogs tot het beleven van 'n opname, en het herstelproces. Dus probeer ik enige overkill te vermijden ... stel je voor ... nog 'n burn-out ..., neen - daar bedank ik rijkelijk voor ;-)
Mààr ... de vos wordt oud ... maar zijn "streken" verleert hij niet zomaar ... En in dit huis van hof en valk, en de kievit intussen ... zijn er nog bloggende medemensen ... Soms grappig, soms aangrijpend, soms ontluisterend, soms ... scherp.
Welnu, aangezien man en vrouw één zijn ... en "onze" countdown vandaag op 30 staat ... _yep, yep ... 30 more days ... and then, it'll be ... for REAL, husband and wife_ ben ik zo vrij om mijn sprookje-in-'t-echt's schrijfsel van vandaag simpelweg ... te hernemen.
Omdat het ALLES zegt, en vooral, omdat het me, na het lezen ervan, sprakeloos liet. Dus bij deze, snoepie, bedankt voor je voorzet ... ik had 'm maar in te koppen ! Maar wees gerust, je hebt nog eentje te goed ! Hvj veea ...

Enjoy your read !

Uit het diepst van mijn ziel
woensdag 16 april 2014

Devotie

Toen ik drie jaar geleden de beslissing nam, om een einde te maken aan bijna 18 jaar huwelijk, wist ik dat ik mijn leven helemaal anders wilde. Vooral wilde ik het delen met iemand die me naar waarde zou weten te schatten, iemand met mededogen, met een hart naar de minderbedeelden van deze maatschappij... iemand met een open hart zoals ikzelf. Iemand die helemaal anders zou zijn dan degene waar ik al zo lang mee samenleefde.

Het contrast had niet groter kunnen zijn. Nu heb ik iemand met een hoog EQ, inlevingsvermogen, sociale betrokkenheid... Iemand met een groot hart zoals ik.

Maar het grootste verschil zit hem in... geloof. Waar ik vroeger samen was met een atheïst, blijkt mijn Ventje nu uit te bloeien tot een waar devoot man. Terwijl ik dit aan het schrijven ben, zit hij in de veranda, de teksten en gezangen aan het oefenen voor de Witte Donderdagviering van de kapel in Diest. Elke dag zie ik hem meer openbloeien, genieten van zijn hervonden geloof, en zijn dienstbaarheid naar de geloofsgemeenschap daar.

En ik besef elke dag meer... hoe blij ik ben dat ik het juist gezien heb. In het begin. Hoe ik door de muur kon zien die hij rond zich had opgetrokken, een muur van oppervlakkigheid, van een gejaagd leven met winstbejag... Iemand die zijn weg kwijt was... Maar in zijn ogen zag ik de zoektocht, de kans om het oude leven overboord te gooien en terug te kunnen keren naar zijn "roots". Een man die zijn hart mocht volgen.

En ik ben blij dat ik blijkbaar op het juiste moment op de juiste plaats was. Ik ben blij dat ik het proces heb mogen meemaken... Een wedergeboorte heb mogen aanschouwen. En zoals elke geboorte, was het langdurig en pijnlijk op het einde. Maar na de wedergeboorte, zie ik nu een mens die straalt. Die zijn medemensen wil helpen en bijstaan.

Wat mezelf en het geloof betreft... Ik geniet mee van zijn beleving... En ik waardeer wat het met hem doet. Het brengt het beste in hem boven.

En of er daarboven inderdaad iemand is, die dit dirigeert of voorzien heeft... laat ik in het midden. Mijn eigen geloof ligt eerder in natuurkrachten, misschien wel echt bovenaardse krachten. Geloof in de Katholieke Kerk heb ik niet... maar des te meer in goede mensen. En als het geloof in een entiteit daarboven, sommigen helpt om het goede in zich naar buiten te laten komen, ben ik daar dankbaar voor.

En kan ik dat alleen maar respecteren. En het verhoogt des te meer mijn devotie voor degene waarmee ik de rest van mijn leven wil delen  :-)

Intussen geniet ik stilletjes mee... van de teksten en gezangen die uit de veranda komen... want het moge ook gezegd... mijn Engeltje heeft ook wel echt een engelenstem.

(Noëlla)

 

 

 

 

 

Zingeving

Afgelopen zaterdag had ik het nog over kwaliteitszorg en het verpletterende belang ervan. Vandaag ga ik hett eens hebben -kort weliswaar- over één van de therapiesessies die je vrijwillig kan volgen.
We schrijven maandag 31 maart 2014. De laatste dag alweer van de op één na zonnigste maand maart uit de 'moderne' geschiedenis van de meteorologische meetkunde.
Zingeving. Zo noemt de therapie die geleid wordt door de pastoraal medewerker, aan wie ik reeds geheel vrijwillig mijn hulp heb aangeboden bij de gebedsvieringen op donderdag, niet enkel uit geloofsovertuiging of menslievendheid maar ook uit sociaal engagement én vooral omdat het me helpt, écht helpt, anderen kunnen helpen en ten dienste staan van de zwakkeren ... dàt is pas verrijkend, dat maakt me profoundly happy ...
Tijdens Zingeving bespreken we meestal in groep een thema of 'n tekst, of 'n statement, dat op de één of andere manier aansluit bij onze opname of bij het waarom van onze opname, het werkt niet alleen verhelderend, het lucht ook op, het verlucht ook, verlichten misschien wel ... het werkt vooral ook bevrijdend voor je geest, deels ook voor je lichaam, het helpt zoeken naar antwoorden in de speurtocht naar je innerlijke ik, het diepste van je ziel ook. Soms zitten we er met 'n kleine tien mensen, soms wat minder en soms véél minder. Zoals vandaag, met 3. Dan worden de gesprekken intens, rijker en diepzinniger ook. En je komt verrijkt buiten, je beseft dat je niet alleen bent in je zoektocht of in je lijden. Helend. Erg helend.
Vandaag was het uitgangspunt een gedicht van Alice Nahon, een Antwerpse dichteres/schrijfster die slechts een kort leven beschoren was. De naam Nahon zegt misschien niet onmiddellijk iets, doch als ik het eerste vers van haar "Avondliedeke III" citeer, zal er wellicht 'n bel gaan rinkelen:
"...'t Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even voor het slapengaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan..."

Wel, vandaag is het 'n copyrightblogdag - graag deel ik volgend indrukwekkend gedicht van Alice Nahon, dat vandaag als basis diende voor Zingeving - het is erg toepasselijk op heel wat situaties in de maatschappij, het is onvoorstelbaar herkenbaar in zovele situaties, vroeger en nu, het is zo toepasselijk vanuit mijn eigen beleving en getuigenis. Ik laat u lezen en vooral ik laat het ook Zin-geven ... aan en voor ieder van ons ....  Maskers.

Maskers

De mensen doen hun maskers af,
ze kijken vreemd elkander aan
verwonderd dat ze naast elkaar
lijk vreemden staan.

Nochtans ze stonden zij aan zij
in zelfde strijd voor zelfde brood;
Sleepten zij niet dezelfde sleur
van zorg en nood ?

Viel niet dezelfde klacht en scherts
van uit hun bitter-blije mond ?
Was 't niet of men de hele dag
elkaar verstond ?

De mensen gaan zover vaneen
wanneer de schemering is nabij;
ze worden er niet triestig om
of ook niet blij.

Ze speelden immers maar een spel
waarin de ziel geen teken gaf;
ze deden enkel met elkaar
wat lief, wat laf.

En met een gauw-vergeten groet
een scheiding zonder lach of leed,
gaat ieder naar zijn eigen huis
dat stilte heet.

Daar zijn er die te dromen gaan
langs paden mul van schemering,
naar 't land dat 's avonds schoner wordt,
herinnering.

En velen worden stil-devoot
om rein profiel van lief gelaat
dat in de voorhal van hun ziel
gebeeldhouwd staat.

Ik weet er ook die sprakeloos
en moede van d'ondankbre strijd
de avond danken om zijn uur
van eenzaamheid.

De mensen doen hun masker af,
hun mooie-spelen-moe-gedaan,
och arme, zij die levenslang
gemaskerd gaan.

Gemaskerd door hun eigen trots
vergulde lach of kranke lust,
Zij krijgen van geen enkle dag
wat avondrust.

Ze gaan, 'lijk zwervers, altijd door
langs dageraad en avondrood;
ze vinden nergens 't eigen huis
dan in de dood.

(Alice Nahon)

Leutige lente

29 maart 2014.
De klok loopt naar enen, zaterdagmiddag in mijn andere zonnige oord. De lente heeft veel leute en gedraagt zich zowaar als 'n vroegzomerende puber, althans wat de de temperaturen en zonuren betreft. Zonder enige schroom durf ik te stellen dat de thermometer zo'n goeie 23° Celsius zal weergeven.
Vandaag mijn eerste "vrije" weekend, althans gedeeltelijk, straks word ik "gelost" voor een eerste vrije vlucht van twee tot acht, morgen gaat het dan nog 'n stapje verder met 'n vrije wandeling van 9 tot 20u. Intussen hebben uroloog en psychiater een samenwerking gesmeed en is dr. Van Daele op assist van dr. Slabbaert alvast gestart met het afbouwen van de Venlafaxine, van 75 mg ben ik nu overgeschakeld naar 37.5 mg, weliswaar nog steeds tweemaal daags, maar dat is al 'n halvering. Na 1.5 week lijk het wel of ik méér vooruitgang heb geboekt dan de afgelopen 11 maanden samen, en het lijkt niet alleen zo, het voèlt ook zo ! Tel daarbij die leutige lente en 'n mens zou zowaar vrolijk beginnen worden.
De intensieve therapieën en begeleiding door psychologen en psychiater hebben wel degelijk een helend effect, laat nu nog de medicatie zijn wondere werking hebben en we zijn vertrokken voor een vliegende herstart ! Laat de zomer maar snel komen ...
Het is in elk geval iets wat stemt tot nadenken ... het niveauverschil van kwaliteit in de psychische en psychiatrische hulpverlening ... Hoe behandeling A het helemaal moet afleggen tegen behandeling B, hoe moeilijk het dansen is op 'n slappe koord voor mensen die geconfronteerd worden met 'n psychische teloorgang. Gesprekken met andere mede-revalidanten, waarvan sommigen niet aan hun proefstuk toe zijn inzake opname, bevestigen bovendien mijn eigen verhaal en ervaringen.
Alsof het nog niet voldoende is dat er nog steeds z'n taboesfeertje heerst omtrent psychiatrische zieken en hulpverlening. Geloof me vrij, het zijn écht geen geestesgestoorden, halve garen of andere gekken die hier "met vakantie" zijn, evenmin allemaal heroïne- of alcoholverslaafden of mensen met 'n manische depressie of andere bi- of tripolaire stoornissen, laat staan schizofrene zielen die zich gedragen als Napoleon of 'n Julius Caesar ... en nog veel minder, ik kan het niet genoeg herhalen, mensen in 'n dwangbuis. Enfin, toch 'n overweldigende meerderheid niet.
Kwaliteit in ziekenzorg en hulpverlening zijn van levensbelang ... ik hoop stiekem dat onze Vlaamse excellenties bevoegd voor de materie, ooit de gelegenheid nemen, deze blogs te lezen ... en zich ervan gewissen welk overweldigend belang hun budgetten hebben op de "zorg". Met kwaliteit valt en staat veel, zéér veel ... inclusief een kostprijs, als we het dan toch even in hun mensentaal moeten omschrijven. Zorg en kwaliteit, zelden heb ik stilgestaan bij de combinatie van beide begrippen. Maar het maakt écht een wereld van verschil. Het Regionaal Ziekenhuis Tienen is ook al zo'n voorbeeld hoe het écht wel kan en moèt: klasse gewoon !
Dus mijn eerste 'half-open' weekend komt er zo meteen aan, slapen doe ik nog in mijn andere oord, het laat me toe morgenochtend mee het ontbijt te verzorgen voor en mèt mijn lotgenoten, het laat me ook toe me nog even nuttig maken in de pastorale gemeenschap bij de eucharistieviering om 9.30u.
En straks een kort uitje naar de Halve Maan zodoende de 3 jongsten ten volle kunnen genieten van zon en lente, en wij hebben ook wat mooie uren met elkaar, .... Nadien even naar huis om samen 'n hapje te eten, thuis ... voor het eerst in 11 dagen ... En dan weer terug tegen de klok van acht uur.
En ondertussen waant de leutige lente zich half zomer ... Héérlijk ! Laat de zomer misschien nog even inhouden, lichtjes op het rempedaal gaan staan .... 17 mei wenkt nog, de teksten van de viering zijn nu eindelijk allemaal af en doorgemaild naar priester Ignace ... De ringen werden vanmorgen thuis bezorgd ... en ze zien er voortreffelijk uit. Een huwelijk gedragen door ons hart en ziel, een viering doorspekt van diepzinnige, innerlijke gevoelens en woorden ...
Laat de lente maar hoogtij vieren, laat het genezingsproces maar accelereren, laat 17 mei maar naderen met rasse schreden, en laat de zomer maar komen. Ik ben er stilaan klaar voor, bijna, misschien nog niet helemaal, maar ik heb alvast de spirit terug ... en intussen, geniet ik samen met ZIJ van die leutige lente !

Het andere oord

Woensdag. 26 maart 2014.

Kievit's inkt is de afgelopen weken van 'n erg bedenkelijke kwaliteit, alvorens mijn pennetrekken het blad papier willen strelen lijkt het wel of het opgedroogd is. En dus lukt het schrijven niet altijd zoals voorheen. Kan. Wat ook kan is dat het psychische klimaat de afgelopen dagen en weken niet van die aard was om meteen met 'n zonnebril rond te lopen, laat staan met 'n sombrero of ander idioot hoofddeksel. Och ja, er hangt dan ook zoveel in dat dwaze  hoofd rond te tollen. En dan kan je je eigen gedrag bij wijlen enigszins in vraag stellen, wat je uiteraard nièt doet. Het ontbreekt me aan drive en energie, aan doorzettingsdrang en vooral, -vermogen. Iets wat ik medio november reeds aankaartte met mijn wijze Dr. Ansoms. Blijkt nu dat het uitgerekend een uroloog moet zijn die verregaande onderzoeken voert en tot onthutsende conclusies komt. Tot grote opluchting van mezelf en ZIJ.
De kievit heeft sinds iets meer dan 'n week zijn vertrouwde heuvelend Hageland ingeruild voor een special treatment, in 'n ander oord welteverstaan. Geen vakantieoord, wees gerust. Nooit, maar dan ook nooit gedacht dat uitgerekend ik hier ooit zou terechtgekomen. Het zijn verhalen die je hoort, verneemt van en over anderen en waarbij je dan telkens met enige vooringenomenheid besluiten en meningen gaat vormen. Intussen ben ik enigszins ingeburgerd in mijn nieuwe sociale wereld, in mijn bijzondere omgeving, omgeven met en door lotgenoten, mede-revalidanten zoals dat zo mooi noemt.
Los van mijn blogschrijfsels hou ik er 'n apart verhalenboek over bij, om het misschien ooit wel eens te publiceren, of op z'n minst openbaar te maken, want in iets meer dan 'n week is 'n andere wereld voor me opengegaan - die andere wereld zoals ik het enkele blogs terug nog omschreef. Ik ben sinds 'n week afgedaald naar de kern van die andere wereld, 'n wereld waar ik sinds een jaar steevast in vertoefde, misschien zelfs langer ... Maar ik liep er doelloos in rond, blind, hulpeloos eigenlijk ... ondanks de ambulante raadplegingen en therapieën, misschien deels mijn eigen fout, misschien ook omdat de ambulante zorg ruim onvoldoende bleek na zovele maanden. Derhalve hebben we uiteindelijk geopteerd voor de speleologische benadering, neerdalen doorheen de aardkorst van die andere wereld, op zoek naar de kern ... En héél voorzichtig, stap per stap, want slechts een koplampje geeft je een verhelderend en verruimend inzicht op het donkere van je innerlijke zelf, en het is 'n ware ontdekkingstocht, alsof je héél voorzichtig op zoek gaat naar de pit in de sinaasappel, waarbij je héél gedetailleerd elke laag langzaam weghaalt om de vrucht en de kern, de pit dus - niet nodeloos te beschadigen. Want de schade is groot genoeg. Zoeken, intensief zoeken naar antwoorden op mysteries en raadsels, op zoek naar mirakels ... die er niet zijn. Op zoek naar je uiteindelijke, enige, ware ik - je eigen overtuiging, in zijn puurste vorm, je eigen bestaan ... in zijn embryonale scheikundige samenstelling. Op zoek naar je innerlijke geluk, op zoek wàt precies de ingrediënten zijn van je eigen geluk, je eigen-goed voelen ... het detecteren van de boosdoeners, van alle mogelijke factoren en facetten die geleid hebben tot waar en waarin we vandaag zitten. Je kan opteren voor te blijven zitten, maar dàt ben ik zeker niet, ik was ooit gelukkig, blij, positief, opgewekt, en zoveel meer ... En daar WIL ik vooral terug naartoe, en ik MOET er terug naartoe ... En deze keer zal ik slagen, ook al betekent het dat 'n ander oord de enige oplossing bleek te zijn. Het is wellicht de beste beslissing geweest in mijn ganse leven, enfin de beste, voor sommigen vatbaar voor discussue, de moedigste zeker.
Op die week tijd heb ik al erg veel gelezen, gezien en gehoord ... -vooral heb ik veel geleerd over mezelf uiteraard- en surtout begrepen. En ik zal me nooit schamen om deze episode in mijn leven, integendeel, ik acht het zondermeer mijn morele plicht om hier een positief verhaal van te maken, een hoopgevende boodschap uit te dragen. Want laat ons nu maar de kaarten op tafel gooien, psychiatrie gaat niet om GEKKEN ... écht niet -tenzij mijn lezerspubliek er 'n andere mening op zou nahouden, ik voel me alvast nièt zo-, ik heb hier geen witte verplegers gezien laat staan dwangbuizen. Wat ik wel heb ervaren tot dusver is 'n héél menselijke aanpak, door heel professionele mensen met 'n heel menselijk gelaat ... want ook wij, zijn ... mensen. Al te vaak heb ik al moeten denken aan de woorden van ene Jozef De Veuster die ooit op 'n eiland in de Stille Oceaan die héél aangrijpende woorden sprak ... wij, melaatsen. Het meest indrukwekkende tot dusver waren ... de vieringen in de Kapel, en in het bijzonder de gebeds- en communiedienst precies 'n week geleden: ik was overdonderd door het samenzijn van "wij, melaatsen" ... Een mix van mensen als ik, en mensen met 'n veel ernstiger stoornis ... Wij, mensen.
Het doèt iets met 'n mens, als mens, je wordt als het ware terug gecatapulteerd naar de essentie, de essentie van alles - ieder en ieder van ons heeft recht op 'n menswaardig bestaan, hoe mensonwaardig soms ook, hoe mensonterend ook die andere wereld soms over hun medemens denkt, meent, oordeelt.
Ik niet meer, nooit meer. En op die ene week heb ik al véél méér vooruitgang geboekt dan dat hele jaar vol met Sypralexa, Venlafaxine, psychiaters, therapeuten ... en dat in het andere oord.

Een oord vol mensen, in de diepte van het dal, in die ene, andere, donkere wereld ... Maar het licht, zonlicht vaak, schijnt ook hier ... helderder, warmer en intenser als elders. En de dag zal dagen dat de kievit zijn vleugels zal spreiden en opstijgen, terug naar zijn heuvelse Hageland, terug naar zijn ouwe vertrouwde Valkenhof, terug naar zijn warme thuis, terug naar het warme nest. Terug naar ZIJ.
Wegen doen ze wel, de lettergrepen en klinkers, nazinderen nog meer de medeklinkers ... Genezen wellicht nog meer, woord voor woord, weerklinkend in het andere oord.

Scherpgesteld

12 maart 2014. Woensdag.
Eenvoud siert de mens. In soberheid zit veel rijkdom.
Twee simpele slagzinnen waar véél waarheid in verborgen zit. Zoveel waarheid dat ik me vandaag een sierlijker en rijker mens voel. En dat ik intussen nieuwe sierlijke en rijke mensen heb leren kennen, heb ontmoet en naar waarde heb weten te appreciëren.
Ik voel me als 'n kleine prins ... geliefd, bemind, gewaardeerd, geborgen ... sierlijk en rijk. Wat wil een mens toch meer ?
We zien al te vaak het kleine niet meer, de details die iets héél eenvoudig tot iets héél mooi maken, de eenvoud van de pracht, de kunst en de rijkdom van de eenvoud.
Loop maar es, pakweg ... gewoon door je straat of de velden in ... Dan zie je zo véél, zo wijds en breed ... Je ziet de grote dingen ... Grootse dingen.
Bewandel echter diezelfde route, turend door de lens van je fotocamera, en je ziet héél andere dingen, je valt op details, kleine dingen ... waarin al te vaak zo veel pracht verborgen is. Het is me steeds meer en meer opgevallen, telkens ik mijn camera in aanslag heb.
Je wordt zoveel alerter, je zintuigen staan tweemaal zo scherp ... Het doet je ook denken, nadenken over de eenvoud en soberheid ... en de rijkdom en sier die ze bevatten.
Zo ook is ons leven, en het is goed om als misgroeide mens even stil te staan en de wildgroei in te perken, te hakken en snoeien waar nodig.
De grote, dorre takken op te ruimen zodoende de kleine, kwetsbare twijgjes het zonlicht zien, en de ruimte krijgen te ademen en te groeien ... zonder dat onze "tree of life" andermaal vergroeit tot 'n lelijkogende mastodont, die enkel ooghebbend voor zichzelf, de anderen het zonlicht niet gunt. De "tree of life" ...
De afgelopen weken heb ik me enigszins verdiept in mijn achtertuin, mijn heimat ... mijn biotoop uit m'n jonge jaren ... Enkele FB-pagina's en groepen waren hierbij de voedingsbronnen ... En of ik genoten heb van die uitstapjes naar de goeie ouwe tijd ... Facebook kwam in al zijn glorie volledig tot zijn recht ... oude bekenden teruggevonden, van schoolkameraden tot basketmakkers ... Van anekdotes tot foto's waar je het bestaan niet van wist. Van opgeloste mysteries tot heroïsche verhalen. Van de Groote Oorlog, een koningsbezoek uit 1973 tot de gloriejaren van het Aarschotse basket.
En niet te vergeten ... het communiceren in mijn eigen Osschots dialect.
Eenvoudige en sobere herinneringen, eenvoudige en sobere mensen ... Rijkdom ... en vooral veel dankbaarheid.
Het is markant om steeds weer vast te stellen over welk Terrabyte-geheugen mijn bovenkamer lijkt te beschikken ... het is markant om te horen van anderen hoe het mogelijk is dat ik nog zoveel details, data en namen ken ... na 30 zelfs 40 jaar ... Tja, scherpgesteld zeker ... Misschien altijd wel in me gehad, het minutieus opslagen van elk detail in mijn hersencellen ... Ik beschouw het als mijn herwonnen rijkdom, die eenvoud en soberheid.
Het bracht me vannacht aan het denken, aan die fabuleuze periode als misdienaar. Ik was gefascineerd door de Kerk, het kerkgebeuren, de priesters, de diensten, de ceremoniële details ... Ik zie en ruik het nog alsof het vanochtend was ... De ochtendmis om 7.45u in de kapel van de Kristus-Koningkerk. Hoe we om 7.30u als misdienaar aanwezig moesten zijn om alles in gereedheid te brengen en ons tijdig aan te kleden - het rode misdienaarskleed met knopen, het witte "hemdje" afgebiest met kant erover ... en als klap op de vuurpijl, de witte turnpantoffels ...
En dan steeds weer met bewondering kijken hoe de pastoor zich in zijn gewaden tooide: het schouderdoekje omgeslagen en met een overlangse kruisknoop via de rug, vooraan vastgebonden op zijn (tè) dikke buik ... Vervolgens de albe, de singel die met 'n speciale knoop half werd bevestigd, want de stola moest nog omgehangen worden en op zijn plaats gehouden door de finale knoop van de singel. En tot slot, uiteraard, de kazuifel ... in de verschillende kleuren: groen, wit, rood, paars ... afhankelijk van de periode en thematiek.
Ik herinner me de weinige gepensioneerden en ouderen die 's ochtends vroeg plaatsnamen in de kleine kapel ... de habitués zeg maar. Ik ruik nog steeds de geuren van de Sunlight-zeep en de 'Old Spice' after-shave van sommigen. Scherpgesteld.
Ik herinner me de avonddiensten in de grote kerk, als kerkganger -niet als misdienaar-, tijdens de Vasten ... Ik herinner me levendig het orgelspel en de sterk nasale gezangen van onderpastoor Goor ... Ik hoor het nog zo weerklinken "Heer dicht bij u wil ik waken, waar gij uw hoede spreidt ..."
Scherpgesteld.
Zo ook met ons dagelijkse bestaan ... elk detail hoe klein ook, op je weg, thuis of onderweg ... loont de moeite om naar te kijken en te bewonderen, om bij stil te staan ... hoe eenvoudig ook ...
Eenvoud en soberheid.
Rijkdom en sierlijkheid. Gelukkig zijn en dankbaar, om hele kleine dingen ... Het maakt je blij, het maakt je zowaar rijk. Het innerlijke evenwicht hersteld.
Scherpgesteld.

18

Dinsdag 11 maart 2014.
Het is intussen 'n hele poos geleden ... Het inktpotje was helemaal opgedroogd, futloos en geen zin meer om te schrijven ... of de moeite niet meer genomen.
Alhoewel, ik heb zonet een concept verwijderd daterend van 17/02 ... en 'n ander blogbericht heb ik verwijderd ... wegens te aanstootgevend en te dom ook.
De afgelopen weken ben ik getroffen door 'n wervelstorm, door elkaar geschud ... met veel brokstukken tot gevolg ... Ik ben stilaan begonnen met puin ruimen, voorgoed.
De hakbijlen en afstandsraketten zijn ontmanteld ... Tijd om het verleden los te laten, en te focussen op herstel, genezing en vooral weer mens zijn ... Of op z'n minst menselijk, menselijker vooral.
Het wordt stilaan lente in m'n hoofd, vooruitzichten, stilaan plannen maken, nadenken over wat ik wil doen en hoe vooral ... Laat die herfst en winter maar zo, geef mij maar de zonnestralen en heerlijke warmte van de afgelopen dagen ... Het straalt leven uit, het bruisen van de lentekriebels in je hoofd ...
en mooie dankbare momenten en herinneringen aan wat is en was.
18.
Zondag werd dat kleine Nicholasje achttien ... Mijn grote trots, ik zie me hem nog binnen dragen in 7 Holmes Avenue, gezeten in zijn Maxi-Cosi en zijn mutsje op. En zijn eerste geluidjes thuis ... Het is alsof het gisteren was ... En nu ... moet je hem zien lopen over dat basketveld, gespierde atletische beer ... Ik ben blij dat we zondagmorgen afzakten naar Baasrode om hem te zien schitteren op zijn verjaardag, foto- en filmcamera bij de hand.
De eerste maal sinds lang onder de mensen ook ... Bevrijd en rustig, gewoon zoals ik ben, wie ik ben.
Maar fier als 'n gieter, ... een trotse papa.
Ik ben er -tè- lang niet geweest voor mijn kinderen, en als ik er dan al eens was, was ik misschien 'onbereikbaar' omwille van vermoeidheid, boosheid ... of wat dan ook ... Maar ik herleef, en herbegin.
Ik raap mijn vaandel op en zal het moedig, met opgeheven hoofd verder dragen in dit leven ... in het leven zoals ik ben, en zal blijven ... nederig en dankbaar.
Liefdevol, vriendelijk en begripvol ... zoals het 'n vader en man past.
Het verstand komt met de jaren ... ik hoop voor mijn zoon dat hij er -net als zijn vader- géén 30 jaar moet op wachten, en dat hij iets leert uit mijn fouten, en mijn "fout" bestaan.
18. Vandaag is het de beurt aan zijn trouwe knuffelvriend, Pooh beer ... zijn Poohke, verknocht voor het leven ... hij ligt wel nog altijd in mijn bed hoor, papa ... liet hij zich afgelopen week ontvallen.
Knuffelen zal hij hem niet meer doen -ik denk dat hij intussen beet en weet heeft dat er leukere "knuffels" zijn-, en aan Pooh's oortje friemelen ook niet meer ... laat staan met zijn Poohke tegen zijn neusje wrijven ! Exact 18 jaar geleden werd het zijn beste maatje ...
Poohke ... Hoe vaak heb ik met dat Nicholasje in alle vroegte niet naar Poohke gekeken, de tekenfilm dan ... honderd ... minstens ..., terwijl hij naarstig zijn flesje melk leegdronk. Soms zo heftig dat de lege fles half gevuld was met luchtbellen ...
Hoe vaak bleef hij zo gefocust kijken naar Pooh, Janneman Robinson, Knorretje en Iejoor ... terwijl hij met gestrekte arm zijn flesje aanreikte met 'n korte boodschap ... "nog menkje" ...
Dat was de codetaal, het signaal voor vader om nog 'n kwartflesje melk op te warmen, ter verzadiging van zijn bolle buikje en die vertederende blik ...
Kinderen worden groot, en dat is maar best ook, maar de vele mooie herinneringen houden ons jong.
En het brengt, samen met zoveel andere kleine dingen, lente in mijn hoofd.
Spring is in the air ... "why should I ...", grapte Urbanus ... Wel, ik zeg het je ... omdat het de moeite is en loont, het leven is mooi ... en het wordt de komende weken nog veel mooier ...
De kievit is terug in 't land, speels en goedlachs ... bevrijd en vol moed ... Laat de zon maar schijnen en de lente knallen ...

Soixante-neuf

Zaterdagnacht/Zondagochtend.
9 februari 2014.
Het 69e schrijfsel komt stilaan op gang, aangewakkerd door de woelige windvlagen buiten, dolgedraaid als in 'n wasmachine, en gerijpt als de korenaren vlak voor half-oogst. Soixante-neuf, ik vond de titel zowaar zeer geslaagd. Zoek er alvast niks achter want dan kom je bedrogen uit, tja en bedrogen uitkomen na soixante-neuf ... het zou wat zijn. Grapje ;-)
Niettegenstaande, ik beloof straks nog 'n pittige anekdote, best grappig eigenlijk, en het blijft 'n beetje in de context. Daarmee hou ik mogelijk enkele lezers vast voor de volgende lijnen, verzinsels en hersenspinsels.
Niks verzinsels, gewoon het leven zoals het is, de dag van gisteren, vandaag en morgen. Cease the day, schrijft mijn goeie maatje -betoverd door de wonderbaarlijke microbe van het bloggen-, carpe diem, pluk de dag: en gelijk heeft hij. Overschot van gelijk.
Zalig zijn de armen van geest want aan hen behoort het rijk der hemelen ... Urbanus maakte er vorige week nog snel 72 (Waalse) maagden van die BDW hem beloofd had indien hij kwam optreden op het congres van diens zwellende partij. Daarmee begeven we ons op glad ijs ... de verkiezingskoorts die hier te lande toch af en toe de kop opsteekt. Ik ga me hier verder van alle commentaren, bevindingen en uitlatingen onthouden ... geheelonthouding zeg maar, lijkt me politiek gesproken, niet geheel onverstandig. Ik volg het wel én graag, maar frankly, het zal me worst wezen, ik dans intussen wel met mezelf, zij het niet als edelman. De politiek ...
D'er was er eentje happy vandaag, enfin neen, gisteren ... Hèt langverwachte telefoontje .... "Een gemiste oproep van een 014-nummer" sprak ze ... "Turnhout", zei ik doordacht ... Of wat dacht je.
Maar die "hout" was nauwelijks uitgesproken of in mijn oren weergalmde een vertederend, en uitermate opgewekt "Ooooo, mijn kleedje ...", gevolgd door 'n haastig telefoongesprek met, inderdaad, duidelijk een bruidsjurkenwinkel in ... Turnhout.
Helaas ... de euforie werd enigszins getemperd toen bleek dat de eerstvolgende beschikbare paszaterdag ... op 4 april was, en de eerst beschikbare pas-avond, ergens begin maart ... Tja, die tweemaal zeven weken beginnen bij mijn sprookje-in-'t-echt nu echt wel duidelijke tekenen van emotie en zenuwachtigheid te vertonen ... Ik laat intussen gewillig mijn imaginaire beeldvorming zijn artistieke vormgeving de vrije loop. Al moet ik ... nou ja, enigszins schoorvoetend toegeven, mezelf af en toe te betrappen op 'n lichte vorm van curieuzeneuzemosterdpotgedrag ...
Tja, op uwen ouwe dag ...
Vandaag eigenlijk niet zo'n slechte dag, misschien doordat ik met Assepoester door weer en wind boodschapjes deed en we gezapig keuvelden over 'n projectje in de garage, kwestie van onze kelderruimte en opbergcapaciteit op efficiënte wijze onder handen te nemen. 'n Blitzbezoek aan de plaatselijke Brico, met notities van maten, lengten en prijzen als enige aankoop - het verder uitwerken en uittekenen was werk voor thuis, in de luie zetel, bij 'n verse kop koffie en thee. Het verplichtte me zowaar mijn denkvermogen aan te spreken en aan 'n kleine teken- en rekentest te onderwerpen. Het liep niet van 'n leien dakje, tot driemaal toe keerde ik terug naar de plek der opportuniteiten, om nieuwe en andere metingen uit te voeren, maar uiteindelijk kwam ik er wel. En dus kunnen we verder beginnen denken, plannen en realiseren.
Maar de meest dringende zaken gaan we eerst aanpakken, en gezien de tweemaal zeven weken, heb ik toch wel enkele prioritaire taakjes te verrichten, gevolgd door enkele nieuwe afspraken.
Die zijn er sowieso de afgelopen weken ruim voldoende geweest, de psychotherapeut, volgende de uroloog.
Tja, de uroloog, op mijn leeftijd loop je er niet naar toe om met je "pietje" te laten spelen zoals we vroeger als brave schoolkindjes ondergingen bij het medisch onderzoek. Nee, heren van onze leeftijd, beseffen dat 'n grondige studie, gevolgd door enkele structurele aanpassingen van je eigenste waterwerken, zowel je watermaatschappij als directe leefomgeving veel soelaas kan brengen. Leuk is het allemaal niet, noch fysiologisch, laat staan, mentaal. En gezien het vuurwerk op 17 mei, is het misschien toch wel aangewezen dat de blusapparaten in de directe omgeving én gecontroleerd zijn, en terdege functioneren ... Ge weet maar nooit. Code soixante-neuf ... of bestaat dat niet ????
Het brengt me bij 'n ander medisch bezoek eerder deze week, bij de huisarts, op eigen vraag een EKG-test gezien mijn zorgen, doch alles was piccobello in orde ... Tja, zo'n sportman als ik, met zo'n sporthart. Toch niet alles kan naar de kl.... zijn he ...;-) Enfin, het was 'n opsteker, het mag gezegd, al wik ik mijn woorden.
Het brengt me stilaan bij de anekdote van de dag, illustratief voor de titel van mijn, ja het kan al tellen, 69e blog.
Tja, zei m'n overjaarse huisarts, in het lokale dialekt ... d'er wordt 'veul' over geklapt, joeng. En ik zal u es 'n anekdote vertellen, ging hij verder met zijn fijne, droge humor.
'n Koppel jaren gelden komen hier 2 mannen de wachtzaal binnen, ze kenden elkaar want ze waren direct "aan de klap" met elkaar. Ene kende ik als patient, net geen vijftig. Den andere had ik hier nog nie gezien ...
Komt de 'nieuwe' patient m'n kabinet binnen en vertelt me, ja dokter da met de vraa, weet ge wel, da gaat ah zo goed niet meer ... En daarmee, .... Ja, vertelt m'n huisarts die man, da komt wel meer voor, joeng. Ja maar dokter, ging de man verder, 'k ben ik nog maar 49 en dan al ... Ja, bevestigde m'n huisarts, da's niet zo abnormaal ...
Jamaa, diene mens met wie ik aan 't praten was daarjuist, wel diene is 'n jaar ouder als ik, en nog elken dag, ELKEN dag, ... Tja, repliceerde m'n huisarts ... Daar kan ik weinig op zeggen, dat is nu éénmaal zo ...
Maar mijn immer droge doch kwieke meneer doktoor vertelde me dat hij het quasi uitproestte van het lachen, doch dat niet kon tonen aan zijn patient ... Ik kon toch niet laten zien dat die andere man in de wachtkamer, voor exact hetzelfde probleem bij mij in behandeling was én precies daarom 'n afspraak had ... "D'er weurt veul over geklapt, veul over geklapt ..." ... vervolgde Victor, zo noemt meneer doktoor ... En ik ... ik lag soixante-neuf van 't lachen ... Echt ! Ondersteboven ... soixante-neuf !
En nu op naar de 70 volgende !

Zevensprong

Vrijdag 7 februari 2014.
Bloggen is in tegenwoordig, ik ben er zowaar zelf mee gestart in juni vorig jaar, kwestie van 'n hoop ellende, frustraties, gevoelens, pijn, verdriet, angst, ... en ratel zo maar door ... van me af te kunnen schrijven.
Het zou 'n helend effect moeten gehad hebben of hebben in de nasleep van 'n giga-crash ... geen auto-ongeluk of dergelijke, nee, het totaal falen van 'n menselijk brein.
Het uit elkaar vallen van 'n psychisch afweersysteem, het opbranden van 'n laatste deeltje functionerend brein ... De totale chaos in je hoofd, en 'n hersentorium dat helemaal ontregeld werd door 'n opeenvolging van feiten, tegenslagen, foute beslissingen, ...
Total loss, perte totale ... met je laptop, pc of je iPhone loop je naar je specialist en vervang je de harde schijf, of je laat 'n full recovery uitvoeren ... Welnu, écht, ik heb bijzonder veel medeleven en begrip, respect ook voor fysiek ernstige zieken, mensen getroffen door de zwaarste tegenslagen en de agressiefste tumoren.
Zij ondergaan zonder meer 'n lijdensweg, 'n hel ...
Doch hetgene mij overkomen is -en ik wil zeker geen medelij- was brute pech, doch ik wens het niemand toe. Niemand.
Want hoewel je uiterlijk helemaal OK lijkt, fysiek redelijk in orde bent ... ben je neurotisch feitelijk klinisch dood ... En het besef van dat contrast maakt het al niet veel makkelijker.
Je bent hersencomateus als het ware, je brein functioneert niet langer, denken wordt moeilijk, doen gebeurt op automatismen, op gewoontes, op levensdrang, uit pure noodzaak. Pure noodzaak, als je tenminste nog de wil hebt om te leven, die wil was de voorbije maanden meerdere malen ver te zoeken, of zelfs ... helemaal zoek.
En dan ga je op zoek, onder begeleiding, op zoektocht naar oorzaken, vragen en antwoorden, je gaat op zoek naar uitwegen, naar ja, naar een volgende stap in je leven zeker.
Maar die zoektocht is verdorie erger als 'n bonte mix van calvarietochten en processies van Echternach. Vergeet de Garmins en Tomtoms, vergeet kompassen en wegenkaarten, vergeet de stand van de zon en de toevallige wijzer ...
En zelfs je begeleiders hebben het niet onder de markt om je op het juiste pad te houden, evenmin de naasten om je heen ... Het is 'n helse opdracht, om de juiste uitgangen te vinden in dit doolhof ...
Het zoeken naar aanvaarding, het aanvaarden van je nieuwe nederigheid, het herontdekken van je eigen kunnen, het afschermen van je eigen falen, het wikken en wegen, tot zelfs het herwinnen van enige vorm van zelfvertrouwen. Het zoeken naar de zin, het zoeken naar een project, het zoeken naar een doel, het zoeken naar een genormaliseerd leven.
Makkelijk loopt het allemaal niet, ondanks de vele maanden dat je "out" bent ... "out" in doen en laten, "out" in denken en handelen, "out" voor de wereld, "out" voor de maatschappij.
En dan zit je hier achter je klavier, in de hoop enige zinvolle zinnen te kunnen produceren, volzinnen ook, desgevallend.
En terwijl het tikken verdergaat hoor jet geratel van het raderwerk in je hersenmolen, en voel je dat het functioneren ... helemaal niet lekker functioneert. En dàt is soms zo frustrerend, dat je na zovele maanden nog geen stap verder staat ... Ja, het morbide heeft zich gewonnen gegeven voor een ik-zet-door mentaliteit, maar dàt heb ik vooral te danken aan 'n fenomenale partner, 'n ware Flandrien(ne), tot op het bot stukzitten en toch blijven gaan, omwille van de passie, de grinta ook, omwille van eeuwige roem en geluk wellicht ... ZIJ heeft 'n onvoorstelbare impact, en vastberadenheid ... en dat is mijn opperste geluk. Al durf ik het wel -naughty boy- nog es te vergeten ... maar gelukkig is er nog enig besef dat rest hierboven, besef dat me dàt geluk naar waarde weet te schatten.
Bloggen ... werkt blijkbaar aanstekelijk, want ik heb reeds weet van 2 "soulmates", gebeten door de microbe ... En ik geef grif toe, ik behoor tot het selecte kransje van hun trouwe fans.
Het leuke aan bloggen is het verwoorden van de dingen die je kwijt wil, waar je op dat eigenste ogenblik liefst van al met de muren wil over praten ... Omdat je alleen bent, en er geen kat is om je verhaal auditief te ondergaan, of omdat je huisgenoten slapen, of omdat je ze liever dan net niet wil lastigvallen ... En dus actief bloggen, yep - ik zie er wel wat in ... Doch het passieve bloggen vind ik ook best te pruimen ... het lezen van de cursiefjes of hersenspinsels van je co-bloggers, zetten je aan het denken, of fleuren je dag, of zorgen zelfs voor 'n spontane lach. Het is iets waar ik naar uitkijk, net als de nieuwsberichten van de dag of de recentste status-update van Facebookworld.
Dus een woord van dank en aanmoediging voor Vuurtorentje en de Orleanstorenaar ... ik ben 'n trouwe abonnee intussen !
Vannacht kon ik de slaap moeilijk of niet vatten ... En net op 'n moment dat je voor het eerst sinds lang schaapjes wil tellen ... was er in de verste verten geen enkel schaap te bespeuren. Vreselijk frustrerend is dat.
En toen kwam ik bij de Zevensprong ... dat kinderliedje ... ik dans niet langer als 'n edelman, maar ik heb al wel gehoord van de zevensprong ... En gezien heb ik 'm ook, meerdere malen reeds, volgens mij bevindt ie zich helemaal in het midden van mijn doolhof ... ellende !
Heb je al gehoord van de Zevensprong ... ja, natuurlijk ... want 'n vraag ... 'n ganse dag dramt dat deuntje onvermoeibaar door mijn hoofd ... En al zeven maal zeven maal zevenenzeventig keer heb ik goesting gehad om mijn zevenmijlslaarzen aan te trekken en tegen zeventig per uur weg te lopen...
Zet die ploat af !
Ik ga de komende zeven weken alvast 'n systeem hanteren zodoende ik op de één of andere manier wéét én onthou, wèlke van de 7 uitgangen ik geprobeerd heb ... Want vroeg of laat, ik weet het zeker, vind ik de juiste exit van de Zevensprong ... en dan zal ik niet dansen als 'n edelman, maar dansen als 'n nieuwe man, 'n herboren man, én vooral dansen ... als 'n getrouwde man ...
Want dàt is 'n zekerheid ... nog tweemaal zeven weken, en dan is het zover ...

Dageraad

Dinsdag.
4 februari 2014.
Het lijkt wel lente buiten ... de zon heerst in alle glorie, gisteren, vandaag ... De winter houdt zich angstvallig verborgen, althans in deze contreien, Oost-Europa en de Oostkust van de VS moeten het blijvend ontgelden.
Hier kondigt de lente zich aan, de vogels laten hun prille stembanden horen en gisteren voor 't eerst ... was hij er weer, mijn trouwe vriend en bondgenoot, de kievit ... het dartele geluid klonk als gekende muziek in m'n oren ... en nu ben ik zeker, want 'n uurtje geleden liet hij andermaal van zich horen !
De kievit en de lente, het ontluiken van 'n nieuw seizoen, het ontstaan van 'n nieuw begin, 'n nieuw leven ... het geeft 'n mens zowaar kracht en energie, misschien wel na 'n telefoontje met 'n tiener of 3.
Afgelopen weekend mijn kroost eindelijk nog eens gehoord, en het was hartverwarmend, maar ze worden toch o zo groot, de 2 oudsten gaan al uit ... van half 2 ... tot half 6 voor de oudste spruit.
Tja, 't was ook zijn fuif, Willy Wodka ... of hoe inventief ze zijn, 'k had hem verwittigd, "watch your, Willy", groot of klein ...
Ik begrijp ook wel dat ze hier moeilijk vertoeven, wat moet ik 'n gans w/e gaan doen bij m'n ouwe ... terwijl het leven hier is ... En ik kan het ze niet kwalijk nemen, leef en geniet, want voor je 't beseft ... ben je tè groot en is je jeugd teniet.
Dus op m'n ouwe dag, ben ik al blij met die goeie babbel, en af en toe 'n bezoek, voor 'n leuke avond, bij 'n drankje en 'n stevig knabbel !
De afgelopen anderhalve week was niet de meest aangename, stuiptrekkingen van 'n vermoeide geest, en 'n ziek lichaam, 'n mens in herstel, doch nog zwak in ogenblikken van kommer en kwel.
Het schrijven van de uroloog en de uitslag van het bloed, deed me schrikken, en lijden, wellicht onbewust, maar het deed me niet zo'n goed ...
Afwachten met enige onzekerheid en angst ... en de stress van de voorbije twee weken ..., het was niet zo best, dat weet ik ook.
'n Nieuwe afspraak, de 13e ... beter kan echt niet, maar ja, we moèten vooruit, willen of niet.
Ik ben echter bezield en prijs mezelf gelukkig, want ondanks de alweer zware dagen, bleef ZIJ, in de moeilijkste momenten, ondanks de vele pijn, strijden aan m'n zij.
Niet versagen en niet opgeven, zo kenmerkend, keer op keer, en het deed me kalmeren, en bracht me raad, wees niet verslagen, wees niet zo kwaad.
Haar inzicht en rust, bracht me rust, geborgenheid, en voor 'n stuk ook vertrouwen, vertrouwen in de toekomst ... Want die toekomst ligt beyond, beyond de dageraad, beyond de morgenstond.
Wat het oordeel ook zal zijn, ze blijft en is mijn rots, ook in de zware dagen ...
Ooit zal het slijten, het verdriet en pijn, ooit zal het slijten ... de depressie en geondermijn ...
Ooit zal het slijten ... door de warmte en liefde van ons samen-zijn.
Ik voel me geprezen met 'n vrouw als haar, ze is 'n zeldzaamheid, 'n unicum ... soms stel ik me zelfs de vraag, is ze nu levensécht ... Haar liefde en graag-zien ... kan je niet verwoorden, het is mirakuleus, het is hemels ... en ergens geeft het me moed, geeft het me hoop en blijdschap ... want het wil misschien wel zeggen, dat ze iets terugkrijgt, dat ze iets voelt, geborgen en bemind, 'n knuffel en 'n lach, 'n geborgenheid, 'n wederzijds respect en liefde ... want ja, ze is m'n alles, m'n trots en leven, mijn sprookje-in-'t-echt ... want ze weet, ik zie haar graag.
Voor het eerst, was ik trots, écht trots ... als pluspapa ... op mijn 3 jongens, ondanks de beperkingen en handicap. Want het doet pijn als je zo'n schrijven krijgt van het RIZIV, waarin staat zwart op wit ... de tweeling is beperkt, en hebben 'n handicap van zoveel punten, het doet pijn, dergelijk document, want het confronteert je met 'n onweerlegbare realiteit, 'n realiteit die je liever niet wil zijn.
Maar ook dàt is aanvaarden, ook dàt is de bakens moeten verzetten, ze hebben hun eigen talenten, hun kleine gaven, onze 2 prinsen ... terwijl de jongste zich steeds mee begint te dagen ... Ook dat is evolutie, ook dat is zwoegen, het managen van het besef van de jongste, dat hij sneller evolueert dan zijn 2 grote broers. En ook dat geeft conflicten, maar gelukkig zijn wij één, verenigd in gedachten en geest, en bedenken we gelijkaardige oplossingen, voor ieder het beste, omwille van onze onvoorwaardelijke liefde nog het meest.
Maar zondag was ik terecht trots, trots als pluspapa, en dankbaar ook, dankbaar om hun vriendschap en spontane knuffels.
Trots om wie ze zijn en wat ze kunnen, in deze harde wereld, trots om hun ludieke spel bij het krieken van de dagen, in het zonlicht van de dageraad.
Met m'n camera in aanslag schoot ik prachtige kiekjes, beelden van kleine en mooie prinsen, in hun beperkingen doch met het zuiverste hart, en je reinste vriendschap en grootste eerlijkheid.
Het werd 'n zalige dag, met mooie beelden en kiekjes ...
Het gaf 'n zegen en vertrouwen voor de toekomst, voor de volgende dageraad ...
En de heerlijke zonneschijn, de volgende dagen, bracht raad, en raad brengt de dagen,
hoe moeilijk het soms ook gaat ... maar vertrouwen zal ik,
 vandaag en morgen,
de nieuwe dageraad.

Het kan verkeren ...

Zaterdagavond.
1 februari 2014.
Ik moet écht wel des duivels zijn. Om niet te zeggen, Mephisto in hoogsteigen persoon !
Hier lig ik dan, in de kelder, op 'n luchtmatraske ... Met een TL-lamp, gelukkig, anders was het vertrouwen op het licht van m'n smartphone ... Gelukkig sneerde ik mijn oplader mee, zodoende blijf ik levend voor de buitenwereld.
En agreed, donderdag had ik niet m'n beste dag ... om zoveel redenen, en ik dacht dat ik vanochtend alles had geduid, verteld en uitgelegd.
Of is een giga-alimentatie-schuldgevoel omdát je nie méér kan, dan absoluut niks ?
Of een prestatieprobleem, van welk je partner steeds weer een drama maakt, om louter urologische redenen nochtans ... geen excuus.
Of die 2 kl...pastoren die, omwille van je pre-historie..., liever niet bougeren ???
Etcetera etcetera etcetera ....
Maar nee. Ik verdien de doodstraf, vroeg of laat.
Ondanks 3 aparte knuffels bij mijn overjaarse ouders, van mijn 3 pluszonen ...
Ondanks een perfect georchestreerde fondue, tot groot jolijt van de 3 jongens ...
Het was duidelijk niet genoeg... En ik zou/ik moest boeten ...
Keihard, zonder excuus noch verweer.
Ik BEN GEEN Pluspapa, ik ben LOUTER een zorgpapa. Met slechts plichten en veroordelingen, want ik ben de vereenzelviging van alle kwaad, ik ben des duivels.
Mijn bestaan hééft géén enkele toegevoegde waarde aan deze wereld.
Mijn eigen kinderen vinden me... Té vér, té vreemd, té gék wellicht ... alhoewel ... Langdorp en Ramsel, duidelijk meer bereikbaar zijn en in de smaak liggen !
Mijn pluskinderen, ondanks de vele knuffels ..., zweren trouw, uiteraard, aan hun mama.
Who am I ????
Niks noch iemand. My time had come ...
Thanks for all the reading ...
Maar de Kievit's time ... has come...
Het is intussen zondagochtend, 6u22 ... nauwelijks of niet één oog dichtgedaan - ik kijk naar de grijze betonnen welfsels, klaar om te breken, klaar om mij te pletten.
Gewapend met 'n luchtmatras, 2 fleecedekens en 'n donsdeken doorheen deze koude nacht ... in de kelder.
Bijna 48 ... en zover ben je dan, slapen, place par terre ... in de kelder .... tja, slapen ... niet dus.
Het is koud, ik heb het zo ontzettend koud ... ondanks m'n bescherming, en 'n t-shirt met lange mouwen en zowaar nog mijn sjaal in m'n nek. Het is verdomme ijskoud, te koud om te kunnen slapen.
En de psychologische chat-sessies heb ik ook verloren .... een bericht, met vele replies van deze verkleumde hand ... bleven onbeantwoord, of hoe 'n vrouw steeds opnieuw de psychische bovenhand haalt ... Stilaan moet ik het verhaal van de appel, de slang en Eva wèl geloven !
Eén zwakke dag ... gevolgd door minimum 3 dagen boete, terwijl ik NIKS heb, NIKS doe ...
Alleen maar zorgen voor ... Geen ENKEL moment van ontspanning, geen koers, geen maten, geen voetbal, geen café, geen ... niks ...
Altijd weer, in functie van ... ziekelijk gewoon. En kijk, hier lig ik dan, na 'n avondje -geslaagd in mijn ogen en dat van de jongens, dacht ik- fondue, hier lig ik dan ... op de grens van m'n 48 ... op de grond, in de kelder, ... slechts één halte verwijderd ... slechts één ... van 'n daklozebestaan.
Of misschien net niet, ik heb de tent nog !
Maar het is verdomme koud, héél erg koud. En het vriest niet eens ! Af en toe warm ik handen en vingers, kwestie van te blijven tikken...
Ik denk nu aan Ann en Eefje, Julie en Melissa, ... En Laetitia ook, doch zij wist te ontkomen.
Mevrouw Turtelboom ...doe me nu es 'n plezier ... En slaap voor 1 enkele nacht in je kelder ... zoals ik, dan weet je wat die kinderen hebben doorstaan, zo lang en zo vaak ...
En stel je dan de vraag, waarom slaapt Michèle Martin vannacht in 'n warm bed ????
En doe me nog 1 plezier ... geef die Marc Dutroux aan mij, voor één enkele nacht ... En straks heb je tenminste één extra celkamer vrij.
Je beseft niet, Annemie, hoe koud het is, te slapen of te toeven in 'n kelder. Ik wel, en het is verdomme verschrikkelijk koud.
Nochtans ... ik heb niemand vermoord ... niemand ...